KAB-Impuls 4/2013 "Aus dem Schatten der Kirche"

From: Peter K. Sczepanek Sent: Freitag 06. Sept. 2013 - Datei /Plik:pksczep-130906.doc
Subject:pksczep-130906- Konflikt in Syrien G-20 Merkels Kette, Versuchslabor, P.Mugay, Balfour,
Katholiken, J. KNOSAŁA ,Heimatliebe, Plura, P.Leonhard
von P.K. Sczepanek (Seiten -Stron 140)
Schlesisch - Christlich - Europäisch - O Śląsku, chrześcijaństwie, po europejsku - 13/26
Lesen Sie was für Sie interessant ist -nach Inhalt-Verzeichnis.- czytaj to co Cie tu interesuje - wg spisu tresci szukaj. Und
wenn nach Ihnen etwas nicht richtig ist - schreiben Sie Co-Referat, und nicht mich um löschen zu bitten!
Czytaj to, co Ci odpowiada - jak GAZETA - bo czytelnikow jest wielu innych, roznych o roznych jezykach,
profesji i o roznych zainteresowaniach! - Ty wiesz co sie dzieje tam i oni wiedza co sie dzieje tu - tez dzieki mnie!
Warum schreiben ich so viel über die Welt-Problematik -von Heute, Vergangenheit und für Zukunft, wenn ich
nur über Schlesien schreiben möchte? Weil Schlesien-Problematik nicht von Polen, sondern von der WeltStelungnahme abhängig ist! Pytacie- dlaczego pisze tak duzo o swiatowej-Problematyce, dnia dzisiejszego, z
przeszlosci i dla przyszlosci, gdy chce tylko o Slasku pisac? Poniewaz problematyka-Slaska zalezy nie od Polski
a od stanowiska -Swiata! -pksczep.
Jak zwykle jest z 15 filmow i Linki - ale jak nie otwarles pliku glownego - to dowiedziales sie tylko gdzies z 5%
z tej tu Ci poslanych informacji...pkscz
Ein Neugieriger findet hier viel, aber ungeduldige Leute - nichts! -pkscz.
Cos znaleźć - jest wiele, to - dla ciekawych, ale dla niecierpliwych - nic ! -Pkscz.
Termine:
Zeithistorische Fachtagung - „17. Juni 1953 – Eine Bilanz nach 60 Jahren“,
Königswinter, Adam-Stegerwald-Haus, 4.-5. Oktober 2013.
Der 17. Juni 1953 spielt in der Geschichtspolitik und der Erinnerungskultur der Bundesrepublik
Deutschland eine wichtige Rolle, steht vielleicht in der Tradition der deutschen
Freiheitsbewegungen seit 1848/49. - Veranstaltung der Jakob-Kaiser-Stiftung e.V., der Kulturstiftung
der deutschen Vertriebenen, der Karl-Arnold-Stiftung e.V. und der Gesellschaft für Deutschlandforschung e.V. : Kulturstiftung
Inhalt-Verzeichnis -Spis tresci - stron - Seiten - 140

 klicken
Für Sie:
http://www.youtube.com/watch?v=InWridJ5pZE&feature=related Schlesier-Lied
Schlesien
"Siegerin ist Merkels Kette"
Ich habe nur zwei Bemerkungen zum derzeit etwas museal anmutenden Europa und seinem Nachbar im Osten.
Der Preußische Monatsbrief September CHEFREFDAKTEUR (V.I.S.D.P.): PETER MUGAY
www.Preussische-Monatsbriefe.de
No. 24 / September 2013
Grandt, Michael: Deutschland vor dem Kollaps
Menschen für Medien mfm: www.menschen-fuer-medien.de
Politik im Nirgendwo – Parteipolitik in Ostdeutschland
Ostdeutschland ist das Versuchslabor der deutschen Politik.
Anna Schmidt - Sehr wütende und entsetzte Mutter
aktuell:
D: Der ehemaliger Leibwächter Rochus Misch Hitlers ist gestorben
Zmarł były ochroniarz Hitlera Rochus Misch
Begegnungszentrum Brünn infromiert über Aktivitäten und Projekte im Herbst 2013
Marietta Slomka fragt "Wie geht's, Deutschland?"
Konflikt in Syrien
Die Eiszeit hält vorerst an G20-Gipfel: Durchbruch bei Syrien-Krise unwahrscheinlich. >
Die Rolle der Juden im 1. und 2. Weltkrieg - Eine Rede von Benjamin H. Freedman 1961
Balfour-Deklaration
„Doppelleben“ des jüdischen Verfassers der Balfour-Deklaration
Internet: www.kkv-bund.de "Mindestlohn allein ist keine Lösung"
„Wirtschaftstag Oberschlesien /Polen“ in der IHK Essen am 8.4.2003
„Woiewodschaft Schlesien” PL: Województwo Śląskie - region trzech różnorodności, -pksczepanek
Schlesische Region Region drei - Vielfälltigkeiten - pksczepanek
www.fremde-impulse.de Fremde Impulse Baudenkmale im Ruhrgebiet
Schlesier forschen, entdecken und freuen sich von alten Zeiten der Vergangenheit in...RUHRgebiet am SchlesierTREFF in Monheim am Rhein - 16.9.2013. - pksczepanek
Wandel durch Kultur - Kultur durch Wandel
Zmiana przez kulturę - kultura przez przemianę
PL:
My Ślązacy spotkamy się w poniedziałek ,
Tour 5: ÖPNV-Halbtagestour Essen
Theophil Hansen (1813–1891) Der Baumeister des Parlaments
Fremde Impulse in Essen von Karl dem Großen bis ins 20. Jahrhundert
Putins Prager Azubi von Gernot Facius
Freundschaft? von Manfred Maurer
6.9.-2013 - Die LINKs - zum Eröffnung - probobren Sie ein-zwei-zehn-MAL - bitte
https://volksbetrugpunktnet.wordpress.com/page/2/
proKOMPAKT-Archiv http://www.pro-medienmagazin.de/prokompakt/
|>>MehrMut-Katholiken <<| KAB.de Bewegung der soziale Gerechtigkeit
Geschichte der KAB Deutschland e.V.
D: Grenzenlose Heimatliebe
Zukunft
www.kab.de
Besuch bei den Deutschen in Oberschlesien: Hoffen und Bangen um die
PL: Bezgraniczna miłość do stron rodzinnych
Zwiedzanie Niemców na Górnym Śląsku :
Nadzieje i obawy na przyszłość
Büchlein “Erzengel Hl. Michael nach August Kiss “ mitteilen.
Pfarrer Norbert Bonczyk Geboren am 01.06.1837 in Miechowitz
D: Separatisten Ansteckung breitet sich
Veröffentlicht 28.08.2013
http://lospolski.pl/?p=2064
Tytuł: Separatystyczna zaraza się rozsiewa
Pksczep . - Glaubst du wirklich - „Polnisch Schlesien immer !“ - Und wenn es wahr ist - „die Pest
breitet sich separatistische“ ?
Najpierw „Lokomotywa” z przetoku Juliusza Tuwima - to „po naszemu”
O Alojzie i nie tylko
A tu niech się uczą - gorole i hadziaje i na północ od śląskiej ziemi ludy…
Bielszowice, Kończyce, Pawłów
KS. PROB. DR JÓZEF KNOSAŁA
D: Bielszowice , Kończyce , Pawlow
historischer Abriss
Geschrieben von KS . Aufg. Dr.,
Vorbereitet . Mark Smuda
Willkommen auf dem Theater "Racha"
Zapraszamy na spektakle „Pomsty”
3 minutowy kurs zarzadzania !
PL: Plura: Polak - Sarmata to dla mojej rodziny twór kulturowo obcy
D:
Plura : Pole - Sarmat es für meine Familie kulturell außerirdischen Wesen
Snożny przesónd ...
Ojgyn
Witejcie we Hamerice ...
Ojgyn
w spisie tresci zakrada sie czasami blad w pisowni…. Nie dziwota, robie go calkiem na koncu
i w 1,5 godziny musi być gtowy…. Normalni urzednicy platni w pracy robia to dokladniej w 8
godzinach - bo zarabiaja na dniowke, ja w ciagu 1,5 godzi za friko - stad tu to moje
usprawiedliwienie… oczywiście nie wszyscy White Couler Worker =Urzedniki sa po jednych
piyniondzach…-dodaje, by porzondni WCW się nie obrazili….. mam wiele takich przypadkow,
obraz´liwych - ale nie mam czasu na tlumaczenie się idywidualne! Pksczep.
Uwaga -
Termine:
XVIII Seminarium - Śląskie Dom Współpracy Polsko-Niemieckiej wraz z partnerami
organizuje w dniach 25-28 września 2013 r. XVIII Seminarium Śląskie, którego tematem
"Dziedzictwo kulturowe Śląska - miejsca, architektura,
ludzie, zwyczaje, tradycje".Die kulturelle Erbe in Schlesien
przewodnim będzie
Zapraszamy na spektakle „Pomsty” wg - A.Fredro - „Zemsta” - tu w aranzacji M. Makuli:
1) DOM KULTURY W RYBNIKU – CHWAŁOWICACH, ul. 1 Maja 91B, 44-206 Rybnik – 20 września
2013, godzina 19:00
2) sala widowiskowa Miejskiego Domu Kultury w Szopienicach-Giszowcu, ul. Gen. J. Hallera 28, 40321 Katowice, - 22 września, godzina 18:00
3) Miejski Dom Kultury w Łaziskach Górnych, ul. Świerczewskiego 2, 43-170 Łaziska Górne – 25
września 2013, godzina 19:00
4) Teatr Mały w Tychach, ul. Ks. Kard. Hlonda 1, 43-100 Tychy – 2 października 2013, godzina 18:00
Informacja i rezerwacja biletów:
883 714 854,
Pressestimmen zum TV-Duell
"Siegerin ist Merkels Kette"
02.09.2013, 12:13 Uhr | t-online.de, dpa
In der Presse wird das TV-Duell sehr unterschiedlich interpretiert (Quelle: Screenshots / T-Online)
[email protected]
Nach dem TV-Duell von Kanzlerin Angela Merkel und Herausforderer Peer Steinbrück beginnt die Auswertung: Wie haben
sich die Kandidaten geschlagen? Wer hat bei welchen Themen gepunktet? Wo sahen die Kontrahenten schwach aus? Wir
haben die ersten Pressereaktionen aus dem In- und Ausland gesammelt.
"Blick" (Schweiz)
Siegerin ist Merkels Kette. Peer Steinbrück versäumte im TV-Duell zu punkten. Angela Merkel vermied Fehler und war somit im
Vorteil. Steinbrück glänzte nicht. Er war viel zu aufgeregt, spulte auswendig gelernte Sätze ab, attackierte bloß zahm und wich
kritischen Fragen aus. Angela Merkel gelang, was einer Politikerin gelingen muss, die vorne liegt: Sie vermied Fehler.
"Frankfurter Allgemeine Zeitung"
Angela Merkel hatte sich darauf vorbereitet, Peer Steinbrück den Wind aus den Segeln zu nehmen. Doch das brauchte es gar nicht.
Steinbrück kam ohne Wind.
Mehr zum Thema



Nach dem TV-Duell: Überall nur Sieger
TV-Duell: Merkels Halskette belgisch statt deutsch
Wahl-O-Mat: Das sollten Sie wählen
From: Erhard Krumpholz To: Peter K. Sczepanek Sent: Thursday, August 29, 2013 6:26 AM
Subject: Re: pksczep-130906 USA-Europa, EA, Volk-Europas, Görlitz, Serbo-Dialekt, Pakt, mity,Kriegsgrunde, Damaskus,
drogi-Pless, Th.Kalide,A.Dyrda wie A.KISS aus OS, Ablamowicz, von P.K.Sczepanek-1
Guten Tag Herr Sczepanek
Danke für die reichliche Information.
Ich habe nur zwei Bemerkungen zum derzeit etwas museal anmutenden Europa und seinem
Nachbar im Osten.
Wir sollten uns für das Europa der (historisch, sprachlich-kulturell und geografisch
definierten) Regionen einsetzen, die nach aussen mit einer Sprache (vzw. Englisch) und
einem starken gemeinsamen europäischen Militär auftritt. Also ähnlich wie in Indien, nur
dass ein Europa der Regionen viel besser dasteht als ein überfülltes Indien der Regionen.
Die arroganten, teils willkürlich (wie in Afrika) zusammengewürfelten Nationalstaaten
Europas, welche aus dem amerikanisch-russischen Diktat entstanden sind, tragen zu einem
Ungleichgewicht in Europa bei. Besonders erwähnenswert sind hierbei das nach Westen
verschobene aufgeblähte Polen als Besatzungsmacht von Ostdeutschland, das nach Westen
ausgedehnte Rumänien als Besatzungsmacht von Ostungarn und das russisch besetzte
Ostfinnland.
Leider haben viele Zeitgenossen all dies vergessen oder nie realisiert.
Warum muss ein Kolonialreich wie Russland mit knapp 140 Mio Einwohnern und 17 Mio
qkm in Osteuropa und in Japan noch ein paar kleine Landzipfel zusammenstehlen? So etwas
muss thematisiert werden. “Gazputins” Russland wirkt total verblödet und lebt praktisch nur
vom Heraufpumpen von Öl und Gas. So gesehen wird Russland zu recht als “Schlechtland”
wahrgenommen.
Korrekterweise muss diesbezüglich auch das noch extremere Kanada mit 12 Mio qkm bei ca.
35 Mio Einwohnern erwähnt werden, das aber global als “Gutland” empfunden wird und im
Vergleich zu Russland einen ungerechtfertigten Image-Bonus innehat.
Mit freundlichen Grüssen
Erhard Krumpholz
KOPP: - takimi artykułami zostal KOPP uziemiony i ładunki ujemne (-) - elektryczne
rozładowują się same po najmniejszej linii oporu - zgodnie z prawem natury - a tu inne prawo
natury: -pksczep
Essbare Wildpflanzen finden, bestimmen und köstlich zubereiten
Liebe Leserin, lieber Leser,
Wildpflanzen sicherten über Jahrtausende das Überleben der Menschheit. Mit ihrem
Reichtum an Vitalstoffen sind sie gesundheitlich besonders wertvoll und Zuchtgemüse weit
überlegen.
Lernen Sie in diesem praktischen, bilderreichen Führer die 50 wichtigsten und häufigsten
essbaren Wildpflanzen kennen. Zu jeder Pflanze finden sich detaillierte Angaben - ergänzt
durch Informationen über die wichtigsten Inhaltsstoffe. Vergleiche mit giftigen Pflanzen
warnen Sie dabei vor Verwechslungsgefahren. Einer übersichtlichen Liste lassen sich die
besten Fundorte und Erntezeiten entnehmen.
Für die Weiterverarbeitung gibt Ihnen Constanze von Eschbach köstliche Rezepte an die
Hand, mit denen Sie Ihre Ernte lecker zubereiten können. Dank der besonders feinwürzigen
Geschmacksnote werden die selbst gepflückten Wildpflanzen zu einem kulinarischen
Genuss.
Profitieren Sie auch von der Heilkraft der Wildkräuter. Mit ihrem Reichtum an Vitaminen,
Mineralstoffen und Spurenelementen stärken sie unsere Gesundheit und entfalten
heilkräftige Wirkungen. Lassen Sie sich diese aktuelle Neuerscheinung daher nicht
entgehen:




Lernen Sie Wildkräuter zielsicher zu bestimmen,
erfahren Sie das Wichtigste zu den besten Fundorten und Erntezeiten,
probieren Sie die köstlichsten Rezepte aus und
nutzen Sie die besondere und natürliche Heilkraft der Wildpflanzen.
Herzliche Grüße aus Rottenburg
Janne Kopp
Schlesien O. S. Schloss Schönjahnsdorf Kreis Münsterberg=Ziębice
Und:
http://www.ebay.de/itm/Ak-Gleiwitz-OS-Gliwice-Germaniadenkmal/390651068429?pt=Ansichtskarte_Zubeh%C3%B6r&hash=item5af49e400d
From: Peter Mugay To: 'Peter K. Sczepanek'
Sent: Wednesday, August 28, 2013 Subject: Der
Preußische Monatsbrief September
Servus, lieber Peter,
rechtzeitig vor dem 1. September schicke ich Dir meinen aktuellen Preußischen Monatsbrief
mit der Bitte um Übernahme. Wenn Du Bilder aus dem Brief haben möchtest, teile es mir
bitte mit.
Ahoi!
Peter aus Pommern/Preußen
***** [email protected]
Triftweg 29 16552 Schildow b. Berlin
T.: 033056 / 82718 F.: 033056 / 42320 H.: 0173 70 89 448
www.Preussische-Monatsbriefe.de
No. 24 / September 2013
Vorweg…
…zunächst zwei Bitten: Haben Sie Anregungen, Wünsche, Kritiken oder
gar Lobe für die Preußischen Monatsbriefe, dann teilen Sie uns diese
doch bitte mit. Wir stellen uns gern auf Sie ein. Und: Die Ihnen per Mail
zugesandten KOSTENLOSEN Monatsbriefe lassen sich unter dieser InternetAdresse aufrufen:
www.Preussische-Monatsbriefe.de
Bitte geben Sie diese Adresse an wache Geister weiter. Danke
▼▲▼
Beim Blick auf den Urnengang am 22. September sind die meisten Wähler
davon überzeugt, dass sich danach am Kurs der Bundesrepublik weder
innen-, noch außenpolitisch etwas ändern wird. Dafür sorgen „festgemauerte
Verhältnisse“ und deren Lobbyisten sowie fürsorgliche Freunde.
Wer daran zweifelt, schaue zum Großen Bruder und prüfe, worin
sich die Politik Bushs von der Obamas unterscheidet:
Sind die Armen vermögender geworden? Wurde Guantanamo geschlossen?
Hat sich die Zahl der etwa 1 000 weltweiten Militärstützpunkte verringert?
Agieren die USA als Kriegs- oder als Friedensmacht?
Für die Bundesrepublik ergeben sich ähnliche Fragen:
Wird der Hungerlohn- Sektor kleiner? Gleichen sich Löhne und Renten von Ost und West
an? Beginnt eine Reform des Konföderationsprinzips? Nehmen die
Staatsschulden ab? Wird die Außenpolitik nicht mehr von Fremdinteressen
bestimmt? Dient die Bundeswehr ausschließlich der Verteidigung?
Für viele wird daher die Wahl zur Qual. Sie beginnt schon mit der zu treffenden
Entscheidung:
Gehe ich wählen oder nicht. Sagen wir es frei heraus:
Ein Demokrat sollte seine Stimme abgeben: wem auch immer und
wie auch immer.
40 Prozent wollen nicht wählen, ergab eine Umfrage.
Ein Spiegel-Leser äußerte sich dazu: „Ich gehöre zu den 40 Prozent. Für
mich ist keine der etablierten Parteien wirklich wählbar…ich bin völlig
ratlos und wütend.“ Das klingt nicht zukunftsfroh…
Die Schriftleitung
Wort des Monats
Furchtbar ist des Volkes Mehrheit, wenn sie dreiste
Führer hat.
Wohl! Doch hat sie wack’re Führer, folgt sie
auch dem wack’ren Rat
Euripides (480 bis 406 v. Chr.)
Inhalt
Seite 2: Schiller zum Verkauf von Landeskindern
Seite 4: Religiöse Toleranz als preußisches Prinzip
Seite 7: Patrioten-Passagen: Büchner und Weidig
Seite 9: Preußische Daten – Friedrich der Große erwirbt die Berliner Porzellanmanufaktur
Seite 11: Beilage zum Weltfriedenstag: Von einem 1944 über Berlin abgeschossenen Briten
Seite 15: Impressum
Zuschriften - Archiv - Bestellung - Abbestellung
IMPRESSUM:
CHEFREFDAKTEUR (V.I.S.D.P.): PETER MUGAY; [email protected];
( 0173 7089448 );
www.preussische-monatsbriefe.de
4.9.2013
Merkwürdig - vor der Wahl - zeigt sich als Erfolgspropaganda,
……………………………………………und die Bücher zeigen deutsche Kollaps:
http://www.nuw-versand.de/index.php?page=categorie&cat=142&next_page=1
Grandt, Michael: Deutschland vor dem Kollaps
Grandt, Michael: Deutschland vor dem Kollaps - Warum es zum Staatsbankrott kommen muss!
19,95 EUR
Eschbach, Constanze von: Selbstversorgung...
Eschbach, Constanze von: Selbstversorgung aus der Natur mit essbaren Wildpflanzen 14,95
EUR
Hahl, Fritz: Meine Jugend im Deutschen Reich
Hahl, Fritz: Meine Jugend im Deutschen Reich 1922-1945/ „Mit Westland im Osten"
Signiert! 18,80 EUR
Stralendorff, W. u. R.: Quo vadis, Deutschland?
Stralendorff, Wolf und Renate von: Quo vadis, Deutschland? - Nachdenken über unsere
Heimat 17,80 EUR
Hofschröer, P: Die Napoleonischen Befreiungskriege
Hofschröer, Peter: 1813 - Die Napoleonischen Befreiungskriege Großgörschen (Lützen),
Bautzen, Leipzig 12,99 EUR
http://www.nuw-versand.de/index.php?page=product&info=2392
Grandt, Michael: Deutschland vor dem Kollaps
19,95 EUR
incl. 7 % MwSt. zzgl. Versandkosten
Art.Nr.: 11727
So schützen Sie sich vor dem Deutschland-Kollaps. Wie Sie Ihr Erspartes rechtzeitig in Sicherheit
bringen können.
Der Finanzexperte und Bestsellerautor Michael Grandt stellt in seinem neuen Buch zwei provokante
Behauptungen auf:
Deutschland droht der Staatsbankrott.
Und: Wir brauchen diesen Crash!
Der Autor untermauert seine Thesen mit Hunderten von seriösen Belegen, die nicht wegzudiskutieren
sind.
Die bittere Wahrheit: Ein Staat, der vor der Pleite steht, wird alles tun, um an das Privatvermögen
seiner Bürger zu kommen. Nutzen Sie deshalb den Informationsvorsprung aus diesem Buch, um Ihre
Ersparnisse zu retten.
Sie erhalten viele Praxistipps und Hintergrundinformationen, wie Sie sich schon im Vorfeld gegen den
drohenden Staatsbankrott schützen können:
Warum Sachwerte wichtiger sind als Geldwerte
Was eine Aktie krisenresistent macht
Wieso Gold als Altersvorsorge geeignet ist
Warum Anleihen ein wichtiger Krisenschutz sein können
Wie Sie sich mit Fremdwährungen gegen den Crash wappnen
Warum Immobilien und Rohstoffe wichtige Bausteine sind
Warum der Euro schlecht für Sie ist
Wie der Staat Ihr Geld abgreifen wird
Was Sie von den vergangenen Währungsreformen lernen können
Warum Sie in diesen schwierigen Zeiten keine Schulden machen sollten
Was Sie tun können, wenn Ihre Bank pleitegeht
Michael Grandts Analysen sind fundiert und akribisch recherchiert. Mit seinen Informationen werden
auch Sie nicht zu den Krisenverlierern, sondern zu den Krisengewinnern gehören.
Gebunden mit Schutzumschlag, 336 Seiten
http://www.nuw-versand.de/index.php?page=categorie&cat=52
Antiquariat -
Nur unter den folgenden Voraussetzungen werden antiquarische
Bücher angeboten.
Solange Käufer sich nicht gegenteilig äußern, versichern sie, daß sie die Bücher nur zur
zeitgeschichtlichen und militärhistorischen Aufklärung nutzen. Insbesondere die Titel 1933-1945 nur zu
Zwecken der staatsbürgerlichen Aufklärung, der Abwehr verfassungswidriger und verfassungsfeindlicher
Bestrebung, der wissenschaftlichen Forschung erwerben. Der Käufer verpflichtet sich dazu, die Bücher
nur für historisch-wissenschaftlichen Zwecken aus oben genannten Gründen zu erwerben und sie in keiner
Weise propagandistisch, insbesondere im Sinne des § 86 a StGB zu benutzen. Zeitgeschichtliche oder
militärhistorische Bücher werden nur an Personen über 18 Jahre gegen Altersnachweis abgegeben.
Achmann, Klaus / Bühl, Hartmut: 20. Juli 1944
Achmann, Klaus / Bühl, Hartmut: 20. Juli 1944 - Lebensbilder aus dem militärischen Widerstand
5,00 EUR
Adam, Günter: "Ich habe meine Pflicht erfüllt!"
Adam, Günter: "Ich habe meine Pflicht erfüllt!"
From: mfm-menschen
Subject: mfm
Und was sagen vom mfm:
für medien To: [email protected] Sent: September 04, 2013
- Newsletter April 2013
Menschen für Medien
www.menschen-fuer-medien.de
mfm:
.
Herzlich Willkommen! -
Ihr guter öffentlicher Auftritt ist uns Verpflichtung Seit 2003 ist mfm menschen für medien als Kommunikationsagentur in Berlin tätig. Wir beraten Unternehmen, Verbände
sowie Mitglieder der Bundesregierung, von Landesregierungen und Fraktionen parteiübergreifend.
In diesem sensiblen Umfeld stehen wir für Professionalität, Vertrauen und Verlässlichkeit. Wir beraten Sie individuell
und nachhaltig und deshalb erfolgreich.
Unsere Mitarbeiter kommen aus der Praxis, aus dem Journalismus, aus Unternehmen und aus
politischen Führungspositionen. Wir bringen unsere Erfahrung aus diesen Feldern für Sie ein unsere Beratung ist deshalb umfassend und einzigartig.
Ihr Team von mfm - menschen für medien
Aktuelles: mfm goes Europe. Im Januar 2014 werden wir drei EU-Seminare zur Pressearbeit und
europäische PR anbieten. Die Anmeldungen laufen schon. Wer Interesse hat - näheres hier.
Unser Buch ist da! "Politik mit Zukunft. Thesen für eine bessere Bundespolitik" von Isabella Pfaff und Hanno
Burmester. Ein Beitrag zur Wahl 2013. Hier kann bestellt werden.
Isabella Pfaff war im Juli an der Sommerakademie für Krisenmanagement, Notfallplanung und Zivilschutz in
Ahrweiler. Sie gab Seminare für Krisenkommunikation, mit Seminarleitern der NATO, UN und EU.
mfm - Newsletter April 2013
Unser Buch ist da! - Politik mit Zukunft
Thesen für eine bessere Bundespolitik
mehr
mfm-Seminare bei Bundesamt für Katastrophenschutz
Isabella Pfaff beim AKNZ in Ahrweiler
mehr
2014: mfm goes Europe
Europaweite Seminare bei mfm-menschen für medien
Hier ... ein :) für die Motivation
Mit Smiley zum Praktikum bei mfm
mehr
mehr
Übergabe des NSU-Berichts an den Bundestagspräsidenten
Norbert Lammert nimmt 1300 Seiten Ausschussbericht entgegen
mehr
Plenardebatte zum NSU-Bericht
Der Bundespräsident Joachim Gauck Zuhörer bei der NSU-Debatte
Unser Buch ist da!
mehr
- „Politik mit Zukunft“
Endlich ist es da - Anfang August ist unser Buch erschienen und im Handel erhältlich - und die zweite Auflage ist bereits
in Planung. "Politik mit Zukunft - Thesen für eine bessere Bundespolitik" soll die politische Diskussion vor der Wahl
nochmals aktivieren. Das Buch von Hanno Burmester und Isabella Pfaff ist beim Springer VS-Verlag in der Reihe "Politik
als Beruf" erschienen. Autoren des Buches sind: Markus Winkler (Leiter des Büros des Präsidenten des Europäischen
Parlamentes Martin Scholz), Thomas Hahn (Fraktionsgeschäftsführer der FDP im Bayerischen Landtag), Thomas Maron
(Parlamentskorrespondent Stuttgarter Zeitung), Johann Legner (ehem. Kommissarischer Chefredakteur Lausitzer
Rundschau und ehem. Pressesprecher von Joachim Gauck), Ulrike Winkelmann (Resortleiterin Inland taz), Sigrid
Averesch (ehem. Parlamentskorrespondentin der Berliner Zeitung), Klaus Eck (Gründer und Geschäftsführer der Eck
Consulting Group und PR-Blogger), Joachim Peter ( ehem. Parlamentskorrespondent der Welt, dann im Leitungsstab
des Verteidigungsministeriums und ehem. Textchef von dapd), Thomas Volkmann (Referent für Politische
Kommunikation der Friedrich Naumann-Stiftung), Chris Hauss ( Berater für strategische Kommunikation bei mfmmenschen für medien). Das Buch von Isabella Pfaff und Hanno Burmester können Sie nun auch über amazon sowie
weitere Buchhändler und den Buchversandhandel erstehen. Oder gleich
hier.
mfm-Seminare bei Bundesamt für Katastrophenschutz
Es ist Juli, das heißt: Sommerakademie beim Bundesamt für Katastrophenschutz in Ahrweiler: In der Akademie für
Krisenmanagement, Notfallplanung und Zivilschutz (AKNZ) sind wieder 80 Studierende aus 22 Ländern versammelt, um
eine Woche lang in Krisenmanagement und Krisenkommunikation geschult zu werden. mfm-menschen für medien ist
bereits im zweiten Jahr als Seminarleiter mit dabei. So international wie die Studierenden sind auch die Seminarleiter.
Experten der UNO, EU und NATO sind anwesend und auch Isabella Pfaff von mfm. Hier ein Bild aus dem zweitägigen
Krisenkommunikations-Training mit Isabella Pfaff.
2014: mfm goes Europe
Auch im nächsten Jahr wird mfm – menschen für medien wieder mit der EU zusammenarbeiten: Wir bieten im Rahmen
des EU-Bildungsprogramms drei europäische Seminare zu den Themen: Medientraining, Pressetraining und
International Project Management in Berlin an. Das Seminar „International Project Management“ vom 13.-17. Januar
2014 in Berlin gibt Einblick in das erfolgreiche Management von europäischen Projekten. Isabella Pfaff und Peter
Ulrich geben hierbei theoretischen Hintergrund sowie Best-PracticeBeispiele: http://ec.europa.eu/education/trainingdatabase/index.cfm?fuseaction=DisplayCourse&cid=37928
„PRESENT YOURSELF – Media Training in Europe“ vom 17.– 21. Februar 2014 in Berlin mit den Trainern Isabella
Pfaff und Bettina Lauer vermittelt die Grundlagen und das Know-How für eine gute mediale
Performance: http://ec.europa.eu/education/trainingdatabase/index.cfm?fuseaction=DisplayCourse&cid=37929
Das Seminar „PURE – Public Relations Europe Training“ vom 17.-21. März in Berlin verleiht den Teilnehmern das
notwendige Werkzeug für eine erfolgreiche Presse- und Öffentlichkeitsarbeit. Die Trainer für dieses Seminar sind Bettina
Lauer und Claudia
Lepping: http://ec.europa.eu/education/trainingdatabase/index.cfm?fuseaction=DisplayCourse&cid=37930
Interessierte aus ganz Europa sind eingeladen, bei den Seminaren mitzumachen. Teilnehmern aus dem EU-Ausland
können mit dem EU-Zuschuß sogar Teilnahme, Unterkunft und Reisekosten finanziert werden. Dafür kann man bis
Mitte September noch Förderanträge anstellen. Mehr Informationen zu den Seminaren finden Sie auf unserer
z.B.:
Politik als Beruf
Politik mit Zukunft
Thesen für eine bessere Bundespolitik
Editors: Hanno Burmester, Isabella Pfaff ISBN: 978-3-658-01191-8 (Print) 978-3658-01192-5 (Online)
Table of contents (14 chapters)
1.
Front Matter
Download PDF (547KB)
-Pages 1-6
2.
Book Chapter Pages 7-16
o
Isabella Pfaff,
Einleitung
Hanno Burmester
Look Inside Get Access
3.
Book Chapter
Pages 17-30
Die Entfremdungsspirale durchbrechen – Mit Haltungswechsel zur Parteireform
o
Hanno Burmester
Look Inside Get Access
4.
Book Chapter
Pages 31-40
Türen öffnen in die Welt von heute – Zur Zukunft der politischen
Jugendorganisationen
o
Dr. Thomas Hahn
Look Inside Get Access
5.
Book Chapter Pages 41-47
Die Zukunft nationaler Parteien aus europäischer Sicht
o
Markus Winkler
Look Inside Get Access
6.
Book Chapter
Pages 49-58
Über die Dorfkultur von Berlin-Mitte
o
Hanno Burmester,
Isabella Pfaff
Look Inside Get Access
7.
Book Chapter Pages 59-68
Der menschliche Faktor: Was Macht aus Politikern macht
o
Dr. Joachim Peter
Look Inside Get Access
8.
Book Chapter Pages 69-78
Die unterschätze Macht der zweiten Reihe – Zum Einfluss von Beamten und
Mitarbeitern auf die Bundespolitik
o
Thomas Maron
Look Inside Get Access
9.
Book Chapter Pages 79-89
Zur Strategie und Taktik in der Politik
o
Thomas Volkmann
Look Inside Get Access
10.
Book Chapter Pages 91-103
Die Professionalisierung von Politik
o
Isabella Pfaff
Look Inside Get Access
11.
Book Chapter Pages 105-115
Politik im Nirgendwo – Parteipolitik in Ostdeutschland
o
Joachim Legner
Look Inside Get Access
12.
Book Chapter Pages 117-125
Weil der Berg nicht zum Propheten kommt – Über die Möglichkeiten, die
Abgehängten für Politik zu gewinnen
o
Ulrike Winkelmann
Look Inside Get Access
13.
Book Chapter Pages 127-138
Parteien in der Populismusfalle
o
Christopher Hauss
Look Inside Get Access
14.
Book Chapter Pages 139-151
Die Digitale Revolution und die Angst der Politiker
o
Klaus Eck
Look Inside Get Access
15.
Book Chapter
Pages 153-165
Die mediale Vermittlung von Politik
o
16.
z.B.:
Sigrid Averesch
Back Matter
Look Inside Get Access
Pages 167-171 Download PDF (1795KB)
11. Chapter - Kapitel - ROZDZIAL - Book Chapter Pages 105-115
Politik im Nirgendwo – Parteipolitik in Ostdeutschland
o
Joachim Legner Politik mit Zukunft
Politik als Beruf
2013, pp 105-
115 - Seiten
Politik im Nirgendwo – Parteipolitik in Ostdeutschland
Zusammenfassung
Ostdeutschland ist das Versuchslabor der deutschen Politik.
Die Herausforderungen, die der Osten bewältigen muss, stehen in den
nächsten Jahrzehnten auch dem Westen bevor:
Bevölkerungsschwund, Nachwuchssorgen,
sinkende politische
Partizipation und
unzureichender Organisationsgrad der etablierten
Parteien in der Fläche.

Joachim Legner
Und in Deutschland:
www.thenewsturmer.com
From: Anna Schmidt Sent: Wednesday, September 04, 2013
Subject: Kindesentzug Familie Wunderlich
Mit Fassungslosigkeit und Entsetzen habe ich gelesen, dass man in Hessen der
Familie Wunderlich die Kinder buchstäblich entrissen hat, weil die Eltern ihre Kinder
zuhause unterrichtet haben. Es heißt immer, die oberste Maxime sei das Kindeswohl.
Man kann sicher nicht behaupten, dass es für das Kindeswohl förderlich ist, wenn
geliebte und behütete Kinder den Eltern in einer Rambo-Polizei-Aktion
fortgenommen werden. So etwas verursacht Traumata, die ein Leben lang anhalten
können. Das sind Methoden eines Terrorstaates, haben Sie bei Stalin gelernt?
Es gibt für Eltern und Kinder nichts Schlimmeres als eine gewaltsame Trennung.
Welche Barbaren greifen zu solchen Methoden? Meine Kinder sind inzwischen
erwachsen und haben Abitur. Wenn ich heute noch einmal entscheiden müsste,
würde ich sie nicht wieder in eine staatliche Schule schicken. In deutschen Schulen
herrscht Gewalt und Mobbing, das Lernklima ist häufig unerträglich, der Lärmpegel in
den Klassen hoch, die eigentliche Unterrichtszeit beträgt, wenn es hoch kommt, 30
Minuten pro Stunde, der Rest beseteht aus Ermahnungen, Konfliktlösungen und dem
Versuch der Lehrer, sich Gehör zu verschaffen. Bei einer Klassenstärke von 30 hat
der Lehrer pro Schüler in einer Schulstunde genau eine Minute Zeit, auf ihn
persönlich einzugehen. Dazu kommt, dass die Lehrer häufig überfordert, ungeeignet
und schlecht ausgebildet sind und in den Curricula Inhalte angeboten werden, die
Eltern nicht wünschendwert finden, wie Sexualunterricht in der Grundschule oder
Rap im Musikunterricht anstelle eines guten Instrumental-unterrichts.
Darüberhinaus sind die Kinder durch weite Schulwege täglichen Gefahren
ausgesetzt und verbringen viele Stunden mit unnötigen Wartezeiten, besonders auf
dem Land, wo völlig überfüllte und mit Mängeln behaftete Schulbusse alle Dörfer
abklappern, bevor die Kinder, oft noch viel zu früh, in die Schule kommen. Die Folge
sind Schlafmangel und Übermüdung, dadurch Konzentrationsmängel und geringere
Lernfähigkeit.
Zuhause kann man seinem Kind die volle Zeit widmen und es ist längst bekannt,
dass Einzelunterricht viel effizienter ist als Unterricht in einer Schulklasse. Bisher
haben alle Kinder, die von ihren Eltern unterrichtet wurden, bestens abgeschnitten.
Mit welcher Begründung verbietet man also den Heimunterricht und erzwingt die
staatliche Beschulung? Weil man die durchgehende Indoktrination durch eine
überwiegend linksgerichtete Lehrerschaft wünscht?
Als in Preußen die allgemeine Schulpflicht eingeführt wurde, war das sinnvoll und gut
gemeint. Aber auch damals wurden, besonders in höheren Ständen, Schüler privat
unterrichtet, von einem Staatsmonopol war nicht die Rede. Die Hexenjagd, die man
in den letzen Jahren gegen einige Familien, die ihre Kinder selbst unterrichten,
vollführt, ist völlig irrational. Diese Kinder sind ja keine Schulschwänzer, die nichts
lernen und keinerlei Bildung erhalten, im Gegenteil, sie erhalten in der Regel mehr
Bildung als die übrigen Kinder. Dagegen gibt es tausende von Kindern, die
tatsächlich die Schule schwänzen, besonders Kinder mit Migrationshintergrund. Mir
ist kein einziger Fall bekannt, in dem diesen Eltern die Kinder weggenommen
wurden, sofern es sich nicht um ausdrückliche Vernachlässigung handelt.
Gesunde Kinder aus einem intakten Familinleben herauszureißen, ist ein
Verbrechen! Bringen Sie die Kinder so schnell wie möglich wieder in ihre Familie
zurück, jeder zusätzliche Tag ist eine Belastung und seelische Grausamkeit für sie.
Ich hoffe, dass Sie alle eines Tages die gerechte Strafe für Ihr ignorantes, herrzloses
und selbstgerechtes Handeln bekommen!
Anna Schmidt - Sehr wütende und entsetzte Mutter
30.08.2013 | 10:16
Marietta Slomka fragt "Wie geht's, Deutschland?"
Dokumentation, Live-Diskussionen und Thementag im ZDF
(BILD)
Mainz (ots) - Deutschland geht es gut. Das zumindest sagen die Statistiken. Im europäischen Vergleich haben wir gerade
wirtschaftlich wenig zu klagen. Aber spiegelt sich das auch im Alltag der Menschen wider? In der Dokumentation "Wie geht's,
Deutschland?" (Dienstag, 3. September 2013, 20.15 Uhr im ZDF) begibt sich "heute-journal"-Moderatorin Marietta Slomka auf
eine Spurensuche. Wie sehen die Lebensverhältnisse der Menschen wirklich aus? Was ist aus der sozialen Gerechtigkeit in
Deutschland geworden? Immer wieder ist von einer Schere zwischen Arm und Reich die Rede, von sozialer Ungleichheit und
von einer verschwindenden Mittelschicht. Auf ihrer Reise durch die Republik trifft Marietta Slomka auf Menschen, denen es gut
geht, die aber auch mit Sorge in die Zukunft blicken.
Direkt im Anschluss um 21.00 Uhr treffen die Protagonisten der Reportage live auf prominente Vertreter aller im Bundestag
vertretenen Parteien. Moderiert von Marietta Slomka und Mitri Sirin können sich die Hauptakteure der Reportage mit ihren
Fragen rund um Arbeit, Familie und Rente direkt an die Politik wenden. Bundesarbeitsministerin Ursula von der Leyen (CDU)
und FDP-Spitzenkandidat Rainer Brüderle stellen sich diesen Fragen für die Regierungsseite. Auf den Prüfstand kommen auch
die Steuerpläne der Opposition. Treffen sie nicht die Falschen, gefährden sie den Aufschwung? Fragen an den SPDParteivorsitzenden Sigmar Gabriel und die grüne Spitzenkandidatin Katrin Göring-Eckardt. Für die CSU und Die Linke
diskutieren die bayerische Sozialministerin Christine Haderthauer und Gregor Gysi.
"Wie geht's, Deutschland?" - dieser Frage gehen am 3. September auch viele aktuelle Formate und Magazinsendungen im ZDF
nach. Von Zeitarbeit über Kinderbetreuung und Existenzgründung bis Altersarmut reichen die Schwerpunkte der einzelnen
Sendungen. Begleitet wird der Thementag auch im Netz. Über verschiedene Social-Media-Kanäle sind die Zuschauer schon jetzt
aufgefordert, ihre Fragen und Anregungen zu den Themenbereichen zu formulieren. Mit der Vielfalt der Meinungen werden
abends die Spitzenpolitiker von Regierung und Opposition im großen Live-Forum konfrontiert. So entsteht ein Stimmungsbild:
Wo steht Deutschland wenige Wochen vor der Bundestagswahl 2013?
Im zweiten Teil am Mittwoch, 4. September 2013, 22.15 Uhr wird die Begegnung von Politik und Alltag unter der Fragestellung
"Wie geht's, Deutschland?" fortgesetzt. Rund um die aktuellen Themen Energiewende und Zuwanderung werden auch hier
Menschen und ihre Geschichten in kurzen Filmen vorgestellt. Die Protagonisten der Reportagen treffen auch am zweiten Abend
live im Studio führende Politiker der Republik auf Augenhöhe. Mit dabei sind Hermann Gröhe (CDU), Andrea Nahles (SPD),
Jürgen Trittin (Bündnis 90/Die Grünen), Wolfgang Kubicki (FDP), Katja Kipping (Die Linke) und Markus Söder (CSU).
www.presse.wahl.zdf.de
http://wahl.zdf.de
http://twitter.com/ZDF
Fotos sind erhältlich über die ZDF-Pressestelle, Telefon: 06131 - 70-16100 und über
http://bilderdienst.zdf.de/presse/wahlen2013imzdf
Pressekontakt:
www.sylvia-pantel.de - Der „Kampf“ um einen Sitz im Bundestag - in Düsseldorf
Konflikt in Syrien
Der weltweite Widerstand gegen Syriens Präsident Baschar al-Assad wächst. Bis die USA
und der Rest des Westens in den Konflikt eingreifen, scheint nur eine Frage der Zeit zu sein.
Alle aktuellen News über die Syrien-Krise erfahren Sie hier.
Die Eiszeit hält vorerst an G20-Gipfel: Durchbruch bei Syrien-Krise unwahrscheinlich. >
Senat unterstützt Syrien-Einsatz Video
Israel unterstützt Barack Obamas Syrien-Kurs
Barack Obama will Assads Regime mit einem Militärschlag nicht nur warnen, sondern
ernsthaft schaden. Unterstützung bekommt er jetzt aus Israel. Denn dessen Premierminister
Netanjahu rechnet offenbar nicht mehr mit einem syrischen Gegenangriff auf sein Land. >
Türkei verstärkt Truppen an der Grenze zu Syrien
Die Türkei schickt zusätzliche Truppen an die Grenze zum Bürgerkriegsland Syrien. >
Wie kommt der US-Kongress zu seiner Syrien-Entscheidung?
Bevor US-Präsident Barack Obama den Befehl für einen Angriff auf Syrien erteilt, sucht er
die Zustimmung vom Kongress. Doch wie trifft der seine Entscheidungen? >
Ausschuss im US-Senat stimmt für begrenzten Syrien-Militärschlag
Der Ausschuss für Auswärtige Beziehungen des US-Senats hat mit knapper Mehrheit für
einen begrenzten Militärschlag in Syrien gestimmt. Die Resolution gibt Präsident Barack
Obama freie Hand für Beschuss syrischer Ziele. >
Syrien: Assad setzt wohl Streubomben ein
Die syrische Armee setzt nach Angaben von Hilfsorganisationen die weithin geächteten
Streubomben selbst in dicht bevölkerten Gebieten ein. >
Barack Obama kontra Wladimir Putin: Syrien-Krise belastet G20-Gipfel
US-Präsident Obama hält Russland in der Syrien-Krise Versagen vor. Und der russische
Präsident Putin sagt "Unsinn" zu Beweisen der USA für einen Giftgasangriff des AssadRegimes. Dem G20-Gipfel in St. Petersburg droht Stillstand. >
Analyse: Kämpferischer Obama tankt in Schweden Kraft für G20
Bei seinem Schweden-Besuch ließ US-Präsident Barack Obama keinen Zweifel daran: In der
Syrien-Frage will er keinen Millimeter von seiner Linie weichen. Russland soll umdenken. >
Deutsches Labor untersucht Giftgas-Proben aus Syrien
Die Proben zum mutmaßlichen Giftgasangriff in Syrien werden nach Informationen der
"Süddeutschen Zeitung" zum Teil in Deutschland analysiert. >
Putin: Kurswechsel in der Syrien-Frage?
Syrien: Putin könnte Militärschlag gegen Assad doch noch zustimmen. >
Barack Obama: USA geben Rückhalt für Syrien-Einsatz
US-Präsident Barack Obama hat Rückendeckung für einen Militärschlag gegen Syrien
bekommen. Mit John Boehner stellte sich am Dienstag einer der einflussreichsten
Oppositionspolitiker hinter ihn. >
Israel bestätigt Raketenabschuss im Mittelmeer
Bei dem mysteriösen Raketenstart im Mittelmeer handelt es sich um einen Test des
israelischen Militärs. Das bestätigte eine Sprecherin des israelischen
Verteidigungsministeriums. >
BND fängt Beleg für Giftgaseinsatz durch Assad-Regime ab
Der deutsche Geheimdienst ist sicher, dass das Assad-Regime für den Giftgasangriff in Syrien
verantwortlich ist. Noch gibt es zwar keinen endgültigen Beweis, aber viele Indizien. >
Obama ringt um Zustimmung für Syrien-Einsatz
Vor dem G20-Gipfel sucht US-Präsident Barack Obama unter Hochdruck Unterstützer für
einen Militärschlag gegen Syrien. Doch sowohl im In- als auch im Ausland weht ihm
Gegenwind ins Gesicht. >
Gemischte Reaktionen auf Obamas Entscheidung
Ein überraschender Schachzug und geteilte Reaktionen: Berlin lobt das Abwarten Obamas im
Fall Syrien als Besonnenheit. Assads Gegner im Land dagegen meinen, Obamas Zögern
spiele dem Regime in die Hände. Das Votum des US-Kongresses ist offen. Ein
überraschender Schachzug und geteilte Reaktionen: Berlin lobt das Abwarten Obamas im Fall
Syrien als Besonnenheit. Assads Gegner im Land dagegen meinen, Obamas Zögern spiele
dem Regime in die Hände. Das Votum des US-Kongresses ist offen. Ein überraschender
Schachzug und geteilte Reaktionen: Berlin lobt das Abwarten Obamas im Fall Syrien als
Besonnenheit. Assads Gegner im Land dagegen meinen, Obamas Zögern spiele dem Regime
in die Hände. Das Votum des US-Kongresses ist offen. >
Obama lässt Kongress über Eingreifen in Syrien entscheiden
Das erste Zeichen war der Ort, den US-Präsident Barack Obama am Samstag für seine
Erklärung zum Syrien-Konflikt wählte. Einen Militärschlag verkündet man nicht im Garten
des Weißen... >
Amerikas Stunde der Wahrheit
Für US-Präsident Obama gibt es nun kaum mehr einen Weg zurück: Ein Militärschlag gegen
Assad scheint sicher. >
Video
Inspektoren verlassen Syrien
Syrien: Wir haben keine Chemiewaffen eingesetzt. >
Die möglichen Ziele eines US-Militärschlags
Welche Ziele in Syrien würden bombardiert, wenn es zum Angriff kommt? Die US-Militärs
wägen ab: Sie wollen das Assad-Regime zwar strafen, aber nicht zu empfindlich treffen.
Schläge gegen Flughäfen, Chemie-Forschungszentren und die Hauptstadt sind denkbar. >
Laut Kerry schlüssige Beweise für Gaseinsatz durch Assad
Die USA haben laut US-Außenminister John Kerry "klare und schlüssige" Beweise, dass das
syrische Regime von Präsident Baschar al-Assad am 21. August chemische Waffen gegen die
eigene Bevölkerung eingesetzt hat. >
Amerika-Experte: Obama wird angreifen, auch ohne UN-Mandat
Der Amerika-Experte Sebastian Feyock erklärt im Interview, warum nach seiner
Einschätzung Präsident Obama auch ohne Uno-Mandat einen Militärschlag gegen Syrien
durchführen wird. >
Unterstützung für Obama bröckelt: Skepsis gegenüber Militäreinsatz
Die US-Bürger stehen einer Umfrage zufolge einem amerikanischen Militäreinsatz in Syrien
skeptisch gegenüber. >
Israel bereitet sich auf Militärschlag gegen Syrien vor
Wagt US-Präsident Barack Obama doch einen Alleingang in der Syrien-Frage? Israel, engster
Verbündeter der USA in der Region und gut informiert, scheint sich auf einen Militärschlag in
der nahen Zukunft einzurichten. Deutschland betont erneut, sich militärisch nicht engagieren
zu wollen. >
Video
Washington sucht Verbündete
Nach dem Nein des britischen Parlaments zu einem Militärschlag gegen Syrien könnten die
USA jedoch auch einen Alleingang wagen. >
Militäraktion gegen Assad
Obama droht schlimme Blamage
30.08.2013, 21:46 Uhr | AP/dpa, AFP, dpa
US-Präsident Barack Obama gehen die Verbündeten von der Fahne (Quelle: dpa)
Geradezu trotzig reagierte das Weiße Haus auf das Nein im britischen Parlament zu einem Militärschlag in Syrien. "Wir
haben das Resultat der Abstimmung gesehen", konstatierte kühl die Sprecherin des Nationalen Sicherheitsrates, Caitlin
Hayden - um sofort nachzulegen, dass sich die USA davon nicht beeinflussen ließen. "Wie wir bereits sagten, wird Präsident
Obamas Entscheidung von den besten Interessen der Vereinigten Staaten abhängen."
Haydens Worte sollten entschlossen wirken - sie konnten aber nicht verhehlen, dass nicht nur Premierminister David Cameron
gerade eine krachende Niederlage erlitten hatte. Auch ihr Chef steht plötzlich wie ein im Stich gelassener Verlierer da. Nun könnte
Barack Obama sogar die größte Blamage seiner Präsidentschaft drohen.
Obama forderte "internationale Konsequenzen"
Ein Jahr nachdem er die "rote Linie" bei einem Chemiewaffeneinsatz des Regimes von Machthaber Baschar al-Assad gezogen hat,
wollte er nun "internationale Konsequenzen" folgen lassen. Seit einer Woche lässt er die Kriegstrommeln tönen, von
Raketenschlägen ist die Rede. Doch immer mehr stellt sich heraus, dass er die Rechnung ohne seine Alliierten gemacht hat.
Mehr zum Thema



Giftgaseinsatz in Syrien: Kerry: USA haben klare Beweise gegen Assad
Die wichtigsten Fragen zu Syrien: Wann eröffnet Amerika den Krieg?
Krieg gegen Syrien: Diese Szenarien gibt es für den Angriff
Am Freitagnachmittag war er auf sich allein gestellt, als er ankündigte, "einen begrenzten Einsatz" in Syrien zu erwägen. Von einer
Koalition mit anderen Ländern sprach er da nicht mehr, sondern bemerkte frustriert: "Eine Menge Leute denken, dass etwas getan
werden sollte, aber niemand will es tun."
Die Franzosen brauchen Zeit, Deutschland will zunächst nicht, im UN-Sicherheitsrat gibt es kein Vorbeikommen an den Russen und
Chinesen. Und ausgerechnet das britische Parlament lässt den engsten Verbündeten im Regen stehen.
Dabei war es Cameron, der Obama geradezu zu einer Reaktion in Syrien gedrängt hatte. Für die "spezielle Beziehung" beider
Staaten sieht es nun düster aus. Zur Not macht man es eben allein, verlautet genervt aus Washington.
US-Präsident steht vor einem Glaubwürdigkeitsproblem
"Es geht hier, und das wird immer deutlicher, um ein Glaubwürdigkeitsproblem, das Obama hat. Wenn er nicht handelt, steht er vor
der ganzen Welt als Duckmäuser da", sagte Carlo Masala, Professor für internationale Politik an der Universität der Bundeswehr in
München, dem TV-Sender n-tv.
USA suchen weiter nach einer Koalition der Willigen
Nach dem Nein des britischen Parlaments zu einem Militärschlag gegen Syrien könnten die USA jedoch auch einen Alleingang wagen.
Was sich Obama ohne Not mit der "roten Linie" eingebrockt hat, könnte als seine größte außenpolitische Dummheit in die
Geschichtsbücher eingehen. Er würde nun aus Scham Raketen abfeuern müssen, beklagt der einflussreiche konservative Kolumnist
Charles Krauthammer. "Ein Präsident schickt seine Soldaten nicht in einen Krieg, für den er keinen Enthusiasmus verspürt."
Der Rückhalt in der Bevölkerung bröckelt
Doch nicht nur aus dem Ausland erhält Obama steifen Gegenwind. Nach einer am Freitag vom TV-Sender NBC veröffentlichten
Umfrage sind 50 Prozent der Amerikaner gegen einen größeren Militäreinsatz. Die Syrien-Krise hat bereits jetzt kräftig an den
Zustimmungswerten des Präsidenten gekratzt. Nur noch 41 Prozent der Amerikaner stimmen seiner Außenpolitik zu. Vor einem
Monat waren es noch 46 Prozent.
Foto-Serie: Top-Nachrichten des Tages
Gravierend ist, dass 79 Prozent der Befragten eine Zustimmung durch den Kongress zur Bedingung für einen Militäreinsatz machen.
Die wäre aber alles andere als sicher: "Es hätte keine rote Linie gezogen werden sollen, ohne vorher einen strategischen Plan
aufzustellen und unsere Ressourcen einzuschätzen", sagte der ranghöchste Republikaner im Verteidigungsausschuss des Senates,
Jim Inhofe.
US-Regierung veröffentlicht Geheimdienstbericht
Was ihm die Parlamentarier am meisten übelnehmen: Sie fühlen sich in die Irre geführt. Fast täglich kommen widersprüchliche
Signale aus der Regierung, die meisten landen anonym in den Zeitungen. Offiziell heißt es, die Beweise gegen Assad seien glasklar.
John Kerry sprach emotional von den 1429 Opfern des Assad-Regimes, darunter 426 Kinder.
From: Franz Chocholatý Gröger Sent: Friday, September 06, 2013 3:27 PM
Subject:
Begegnungszentrum Brünn infromiert über Aktivitäten und Projekte im
Herbst 2013
Sehr geehrte Damen und Herren,
die Sommerferien nähern sich langsam ihrem Ende, die Tage werden allmählich
kürzer und auch der heiße Kurzsommer des Jahres 2013 ist nahezu unmerklich in
eine hoffentlich längere und angenehme Spätsommerphase übergegangen.
Wir, die Gemeinschaft im Begegnungszentrum Brünn freuen uns sehr, Ihnen
wieder ein interessantes Herbstprogramm anbieten zu können.
Im Zusammenwirken mit dem Adalbert Stifter Verein in München und dem
Mährischen Landesmuseum in Brünn ist es uns gelungen, die Ausstellung „PrahaPrag 1900 – 1945 – Stadt zweier Sprachen und vieler Mittler“ auch nach Brünn
auszuleihen. Die Ausstellung können Sie zwischen dem 19. September und dem 30.
Oktober im Foyer des Mährischen Landesmuseums, Dietrichstein Palais, Brno Zelný
Trh 8 besuchen. Zu der festlichen Eröffnung am Donnerstag , dem 19.
September 2013 um 17.00 Uhr laden wir Sie sehr herzlich ein. Wir danken dem
Mährischen Landesmuseum (Moravské zemské muzeum) für die Bereitschaft,
dieses Projekt mit uns zusammen durchzuführen, sehr herzlich. Ebenso
herzlich danken wir dem Adalbert-Stifter-Verein in München für die freundliche
Leihgabe.
Das Brünner „Babylonfest“, ein Fest für die verschiedenen Volksgruppen findet in
Brünn zwischen dem 16. und dem 21. September statt. Wir werden uns an den
Veranstaltungen wieder mit eigenen Beiträgen beteiligen, u.a. an der
„Literaturwerkstatt“ die, wie auch im Vorjahr, durch die russiche Volksgruppe
gestaltet wird. „Unsere“ Kinder der befreundeten Grundschule werden uns am
Samstag dem 21. September während der ganztägigen Präsentation der
Volksgruppen repräsentieren und auch die eine oder andere Ausstellung wird zu
sehen sein. Das Programm des einwöchigen Festes finden Sie auch auf unseren
Webseiten www.freunde-bruenns.jimdo.com
Bitte merken Sie sich jetzt schon den 9. Oktober 2013 vor. Wir laden Sie an diesem
Tag gerne zu unserem „Projekt des Jahres“ ein, einem vormittäglichem Workshop
im Begegnungszentrum und einem Festnachmittag mit Vorträgen bedeutender
Persönlichkeiten. Das Projekt beschäftigt sich, ähnlich wie die Ausstellung „Praha –
Prag“ mit der Kunst des Vermittelns geistigen Gedankenguts in eine andere Sprache.
Erfahrene Persönlichkeiten erzählen von ihrer Arbeit im Vermitteln von Sprache,
Kultur und Mentalität zwischen den deutsch- und tschechischsprachigen Regionen.
Im September beginnen wieder unsere Sprachkurse für Erwachsene und auch für
Kinder im Vorschulalter. Den bereits gut eingeführten Intensivkurs in deutscher
Sprache für Studierende an Hochschulen werden wir ebenfalls dieses Jahr zwischen
September und Dezember erneut anbieten.
Wir machen Sie auch wieder auf unseren regelmäßigen Gottesdienst in deutscher
Sprache aufmerksam. Er wird seit Jahren von unserem Pater Daniel an jedem
zweiten Monatsmittwoch gehalten. Davor treffen wir uns zu dem beliebten
„Nachmittag mit Pater Daniel“ im Begegnungszentrum.
Der erste Gottesdienst nach den Sommerferien findet am 11. September um 17.00
Uhr in der Kirche der Hl. Familie Brno Grohova 16 statt. Er ist dem Gedenken an
den 100 Geburtstag von Msgr. Ludvík Horký, dem Domgeistlichen und Dekan des
Domkapitels St. Peter und Paul zu Brünn gewidmet, der sich – unter anderem maßgeblich um das Denkmal im Klosterhof des Augustiner-Klosters in Brünn und
auch für die Gedenktafel in der St. Jakobskirche zur Erinnerung an die unglücklichen
Tage des Mai 1945 eingesetzt hat.
Selbstverständlich findet nach wie vor jeden Mittwoch Nachmittag das regelmäßige
Treffen unserer Mitglieder und interessierter Gäste im Brünner Begegnungszentrum
statt. Dazu und zu allen unseren Veranstaltungen laden wir Sie sehr herzlich ein.
Kommen Sie einfach vorbei ! Wir würden uns über Ihr Kommen sehr freuen.
In wenigen Tagen wird unser „Nachrichtendienst“ erscheinen. Darin berichten
unsere Mitglieder dreimal im Jahr über unsere Aktivitäten. Da wir diese Information
selbst drucken oder nur wenige Exemplare drucken lassen können, laden wir Sie ein,
diese kleine Publikation auf unseren Webseiten nachzuschauen. Unter dem
angegebenen link können Sie alle bisherigen „Mini-Zeitungen“ finden, öffnen und
darin blättern.
http://freunde-bruenns.jimdo.com/unsere-zeitung/
Mit herzlichen Grüßen
Hanna Zakhari für den Vorstand und die Mitglieder des Deutschen Kulturverbandes
Region Brünn
... und wer noch auf die Tonaufnahme unserer „Delegation“ in Hodonín zum Tag der
mährischen Volksgruppen wartete, der findet sie jetzt auf:
http://freunde-bruenns.jimdo.com/und-unser-programm-in-2013/hodonín-2013/
46 Min!:
https://www.youtube.com/watch?v=beUCxUMMZT4
Benjamin Freedman - Ein Insider warnt Amerika
(engl.Orig.+dt.UT)
Veröffentlicht am 08.09.2012
Die Rolle der Juden im 1. und 2. Weltkrieg - Eine Rede von Benjamin H. Freedman 1961 im
Willard-Hotel
Als PDF in deutscher Sprache bei:
http://moltaweto.files.wordpress.com/...
Ein PDF mit umfangreicher Link-Sammlung:
http://zeitwort.at/index.php?page=Att...
Die Rolle der Juden im 1. und 2. Weltkrieg - Eine Rede von Benjamin H. Freedman 1961 im
Willard-Hotel
Als PDF in deutscher Sprache bei:
http://moltaweto.files.wordpress.com/...
Deutschland und die Juden
Die Rolle der Juden im 1. und 2. Weltkrieg
Eine Rede von Benjamin H. Freedman – 1961
Vorwort
Benjamin H. Freedman wurde 1890 als Sohn jüdischer Eltern geboren. Er wurde ein
erfolgreicher Geschäftsmann in New York City und war der Haupteigentümer der Woodbury Soap
Company. Er beendete seine Verbindungen mit dem organisierten Judentum nach dem 2.
Weltkrieg. Mit einem finanziellen Aufwand von 2.5 Millionen Dollar verbrachte er den Rest seines
Lebens damit, den Einfluß der Juden in Wirtschaft und Politik in den USA zu veröffentlichen. Er
war ein Insider auf höchster Ebene in jüdischen Organisationen, und war persönlich befreundet
mit Bernard Baruch, Samuel Untermyer, Woodrow Wilson, Franklin Roosevelt, Joseph Kennedy,
John F. Kennedy und vielen anderen die in dieser Zeit etwas bewegt und zu sagen hatten.
Benjamin H. Freedman im Willard Hotel, Washington D.C. 1961:
Hier in den USA haben die Zionisten und ihre religiös Verbündeten die komplette Kontrolle über
unsere Regierung. Es wäre zu komplex jetzt näher darauf einzugehen, aber die Zionisten und ihre
religiös Verbündeten regieren die USA als wären sie die absoluten Monarchen dieses Landes.
Wahrscheinlich denken Sie, daß das eine sehr leichte und einfache Erkenntnis ist, aber lassen Sie
mich erzählen und zeigen was passierte während wir alle "schliefen".
Was war passiert? Der 1. Weltkrieg brach im Sommer 1914 aus. Einige in meinem Alter werden
sich noch daran erinnern. Nun, dieser Krieg wurde auf der einen Seite von England, Frankreich
und Rußland, und auf der anderen von Deutschland, Österreich/Ungarn und der Türkei geführt.
Innerhalb von 2 Jahren gewann Deutschland diesen Krieg, nicht offiziell, aber auf dem
Schlachtfeld. Die deutschen U-Boote, welche eine Überraschung für die Welt waren, fegten alle
Konvois vom Atlantik. Großbritanniens Munition und Vorräte gingen der Neige zu, danach kam
der Hunger. Zur gleichen Zeit meuterte die französische Armee, sie hatten 600.000 Blüten der
französischen Jugend bei der Schlacht von Verdun an der Somme verloren. Die Russen waren am
Ende, sie nahmen ihr Spielzeug und gingen nach Hause, sie wollten nicht mehr weiterspielen, und
sie mochten den Zar auch nicht unbedingt. Die italienische Armee kollabierte.
- 1Nicht ein Schuß wurde auf deutschem Boden abgefeuert. Nicht ein Feind hatte die
deutsche Grenze überschritten, und dennoch bot Deutschland England den Frieden
an. Einen Frieden auf einer Basis den Anwälte den "Status quo ante" nennen
würden. Das bedeutet - Laßt uns den Krieg beenden und laßt alles so sein wie es
vorher war.
England dachte im Sommer 1916 ernsthaft darüber nach. Sie hatten keine Wahl, entweder sie
würden dieses Friedensangebot annehmen oder bis zur Selbstvernichtung weiterkämpfen.
Während dieser Phase wandten sich deutsche Zionisten, die die Zionisten Osteuropas
repräsentierten, an das britische Kriegskabinett, und, ich möchte die ganze Sache hier verkürzen,
aber ich habe alle Dokumente hier um das zu beweisen, sie sagten: "Seht her, ihr könnt diesen
Krieg noch gewinnen, ihr müßt nicht aufgeben. Ihr müßt diesen Frieden nicht annehmen den euch
die Deutschen angeboten haben. Mit den USA als euren Verbündeten könnt ihr diesen Krieg noch
gewinnen."
Die USA hatten mit diesem Krieg noch nichts zu tun. Wir waren frisch, wir waren jung, wir
waren reich und wir waren mächtig. Die Zionisten sagten zu England: "Wir führen die USA in
den Krieg als euren Verbündeten, nachdem Ihr den Krieg gewonnen habt und Deutschland,
Österreich/Ungarn und die Türkei besiegt sind, wollen wir im Gegenzug Palästina, das ist Euer
Preis."
Nun, England hatte das gleiche Recht irgend jemanden Palästina zu versprechen, wie wir, wenn
wir den Iren Japan versprechen würden, aus welchen Gründen auch immer. Es war absolut
absurd, daß Großbritannien, das keine Interessen und auch keine Verbindungen zu Palästina hatte,
es als Zahlungsmittel für den Kriegseintritt der USA verwenden würde. Wie auch immer, sie
gaben dieses Versprechen im Oktober 1916. Und kurz danach, ich weiß nicht wie viele sich noch
daran erinnern werden, traten die USA, die immer und absolut pro-deutsch waren, als Verbündete
Großbritanniens, in den Krieg ein.
Ich sage die USA waren immer pro-deutsch, weil die Zeitungen unter jüdischer Kontrolle waren,
die Bankiers waren Juden, die Massenmedien in diesem Land waren unter jüdischer Kontrolle und
die Juden selbst waren pro-deutsch, weil viele von ihnen aus Deutschland kamen. Sie wollten, daß
Deutschland den Zar besiegt. Die Juden haßten den Zar, sie wollten nicht, daß Rußland den Krieg
gewinnt. Diese jüdischen Bankiers, wie Kuhn-Loeb und andere Großbanken, weigerten sich
England und Frankreich auch nur mit einem Dollar zu unterstützen. Sie sagten: "Solange England
und Frankreich Verbündete Rußlands sind gibt es nicht einen Cent!" Aber sie pumpten Geld nach
Deutschland, sie kämpften mit Deutschland an einer Seite gegen den Zar, um das zaristische
Regime zu brechen.
Nun, dieselben Juden schlossen den Vertrag mit England ab als sie die Möglichkeit sahen
Palästina zu bekommen. Auf einmal veränderte sich alles, wie eine Ampel die von rot auf grün
schaltet. Alle Zeitungen, die den Menschen erzählten, wie schwer es doch die Deutschen im
Kampf gegen die Briten hätten, änderten plötzlich ihre Meinung. Sie erzählten die Deutschen
wären schlecht, sie wären wie die Hunnen, wie Barbaren. Sie, die Deutschen würden Rot Kreuz
Schwestern erschießen und kleinen Babys die Hände abschneiden. Sie wären einfach schlecht.
Kurz darauf erklärte Präsident Wilson Deutschland den Krieg.
- 2Die Zionisten in London telegrafierten in die USA, zu Richter Brandeis, mit der
Aufforderung: "Bearbeiten Sie Präsident Wilson, wir bekommen von England was wir
wollen. Bringen Sie Präsident Wilson dazu in den Krieg einzutreten."
Auf diese Art und Weise traten die USA in den Krieg ein. Wir hatten kein Interesse daran. Wir
hatten das gleiche Recht in diesen Krieg einzutreten, wie wenn wir heute Abend auf dem Mond
anstatt in diesem Saal wären. Es gab absolut keinen Grund diesen Krieg zu unserem zu machen.
Wir wurden hineingetrieben, nur damit die Zionisten ihr Palästina bekommen. Das ist etwas was
den Bürgern dieses Landes noch nicht erzählt wurde. Sie wußten nicht warum wir in den 1.
Weltkrieg eintraten.
Nachdem wir eingetreten waren gingen die Zionisten nach London und sagten: "Wir haben
unseren Teil der Abmachung erfüllt, jetzt seid Ihr dran, gebt uns ein Schriftstück das uns zeigt,
daß wir Palästina bekommen, nachdem Ihr den Krieg gewonnen habt."
Sie wußten auch gar nicht wie lange der Krieg dauern würde, ob 1, 2 oder 10 Jahre, aber sie
fertigten es an. Das Schriftstück wurde in Form eines Briefes, in einer eigenartigen
Ausdrucksform geschrieben, so daß die Welt nicht genau wissen würde was dahintersteckt. Dieses
Schriftstück wurde die BALFOUR DEKLARATION genannt.
Die Balfour Deklaration war nichts anderes als das Versprechen Englands für dieses abgemachte
"Geschäft". Diese "große" Balfour Deklaration ist genauso wertvoll wie eine 3 Dollar Note. Ich
denke ich kann mich nicht anders ausdrücken.
So begann der ganze Ärger. Die USA traten in den Krieg ein. Die USA vernichteten Deutschland.
Was dann passierte wissen Sie ja. Als der Krieg zu Ende war, und die Deutschen bei der Pariser
Friedenskonferenz 1919 eintrafen, waren auch 117 Juden anwesend. Eine jüdische Delegation, die
die Juden Osteuropas repräsentierte, angeführt von Bernard Baruch. Ich war auch da, ich sollte
das wissen. Was passierte dann? Die Juden in dieser Konferenz, als man gerade dabei war
Deutschland zu zerstückeln um es an die Europäer zu verteilen, sagten: "Wie wäre es mit
Palästina für uns?"
Und sie brachten in Gegenwart der Deutschen die Balfour Deklaration zur Sprache. Die
Deutschen erkannten was vor sich ging. "Aha, das war das Spiel, deswegen traten die USA in den
Krieg ein." Die Deutschen erkannten zum ersten mal, daß sie nur deswegen besiegt worden
waren, weil die Zionisten Palästina besitzen wollten. Die Deutschen mußten diese Schmach und
irrsinnigen Reparationszahlungen nur aus diesem einen Grund erdulden.
Das bringt uns zu einer anderen interessanten Sache. Als die Deutschen das erkannten, nahmen sie
das den Juden verständlicherweise sehr übel. Bis zu dieser Zeit ging es den Juden in keinem
anderen Land auf dieser Welt besser als in Deutschland. Es gab Herrn Rathenau, der bestimmt
genauso wichtig in Industrie und Finanz war, wie Bernard Baruch in diesem Land. Es gab Herrn
Balin, Besitzer der großen Dampfschiffahrtslinien, der Norddeutsche Lloyds und der HamburgAmerika Linie. Es gab Herrn Bleichroder, der Bankier der Hohenzollern Familie. Es gab die
Warburgs in Hamburg, eine Kaufmanns- und Bankiersfamilie, die größten auf dieser Welt. Den
Juden
- 3ging es sehr gut in Deutschland. Aber die Deutschen dachten: "Das war ein
ziemlicher Ausverkauf."
Es war ein Ausverkauf der dieser hypothetischen Situation gleichkommt:
Gehen wir davon aus, wir die USA wären im Krieg mit der UdSSR, und wir wären am gewinnen,
und wir bieten der UdSSR den sofortigen Stopp an. Wir würden ihnen Frieden anbieten. Plötzlich
würde das rote China in den Krieg eintreten, als Verbündeter der UdSSR. Und dadurch würden
wir vernichtend geschlagen werden. Gleich danach kämen Reparationszahlungen in einem
Ausmaß, das wir uns gar nicht vorstellen können, auf uns zu.
Stellen Sie sich vor, daß wir gleich nach dem Krieg erfahren würden, daß unsere US-Chinesen,
unsere Mitbürger, von denen wir immer dachten daß sie loyale und zuverlässige Bürger unseres
Landes wären, stellen Sie sich vor wir fänden heraus daß sie es waren die für unsere Vernichtung
verantwortlich gewesen sind. Stellen Sie sich vor daß diese US-Chinesen uns an die UdSSR
verkauft hätten, wie würden wir uns fühlen!? Ich glaube keiner von ihnen könnte sein Gesicht
jemals wieder auf den Straßen zeigen. Es würde nicht genug Laternen geben die sie bei Nacht
schützen würden. Wie würden wir uns fühlen...?
Nun, so fühlten auch die Deutschen gegenüber den Juden. Sie waren immer sehr anständig zu den
Juden gewesen. Als 1905 die kommunistische Revolution in Rußland fehlschlug, und die Juden
aus Rußland vertrieben wurden, gingen sie alle nach Deutschland, und Deutschland gab ihnen
Unterschlupf. Sie wurden sehr gut behandelt. Jetzt aber haben sie Deutschland verraten und
verkauft, und zwar nur aus einem Grund, nur um Palästina zu besitzen. Als ihr "Jewish
Commonwealth."
Nahum Sokolow und all die großen Führer und Namen die man heute mit dem Zionismus in
Verbindung bringt, schrieben von 1919 - 1923 in ihren Zeitungen, und sie waren voll mit ihren
Aussagen, daß, trotzdem die Deutschen erkannt haben, daß sie durch jüdische Einmischung den
Krieg verloren haben, das Gefühl gegenüber den Juden noch annehmbar sei. Es gab keine
religiösen Gefühle, es gab auch keine Anfeindungen nur weil die Juden einen anderen Glauben
haben. Es war nur wirtschaftlicher Natur, und alles andere als religiös. Niemanden in Deutschland
kümmerte es ob ein Jude abends nach Hause ging, seinen Rolladen herunterließ und "Shema
Yisroel" oder "Unser Vater" sagte. Niemand kümmerte sich darum, nicht mehr und nicht weniger
wie hier in den USA. Die Gefühle die sich später entwickelten waren nur darauf zurückzuführen,
daß die Deutschen die Juden für ihre Niederlage verantwortlich machten.
Der 1. Weltkrieg begann, ohne daß die Deutschen dafür verantwortlich gewesen waren. Sie hatten
überhaupt keine Schuld, nur die Schuld erfolgreich zu sein. Sie bauten eine große Marine. Sie
hatten Handel mit der ganzen Welt. Sie müssen sich darüber klar werden, daß Deutschland
während der französischen Revolution aus über 300 Stadtstaaten, Grafschaften, Fürstentümern
usw. bestand. Zwischen dieser Zeit, der Zeit Napoleons und Bismarcks, wurden sie zu einem
Land zusammengerührt. Innerhalb von 50 Jahren wurde Deutschland zu einer der Weltmächte.
Ihre Marine rivalisierte mit der britischen und sie gingen dem Handel auf der ganzen Welt nach.
Sie machten bessere Produkte und sie konnten mit jedem konkurrieren. Und was war das Ergebnis
des Ganzen?
- 4England, Frankreich und Rußland verschworen sich gegen Deutschland. Sie wollten
Deutschland niederstrecken. Es gibt heute keinen Historiker der einen stichhaltigeren
Grund finden könnte, warum Deutschland von der Landkarte verschwinden mußte.
Als die Deutschen erkannten wer für ihre Niederlage verantwortlich war, waren sie natürlich sehr
verärgert. Aber nicht ein Haar wurde den Juden gekrümmt, nicht ein einziges. Professor Tansill
der Georgetown Universität, der Zugang zu allen geheimen Unterlagen des State Departements
hatte, zitierte in seinem Buch ein Dokument, geschrieben von Hugo Schoenfelt, ein Jude den
Cordell Hull 1933 nach Europa schickte um die sogenannten Lager der politischen Gefangenen zu
untersuchen, daß alle Gefangenen in guter Verfassung seien. Allen ging es gut und jeder wurde
gut behandelt. Die Lager waren gefüllt mit Kommunisten. Viele der Gefangenen waren Juden,
weil 98% der Kommunisten in Europa Juden waren. Einige Priester, Gewerkschaftsführer und
andere mit internationalen Verbindungen waren auch unter den Gefangenen.
Der Hintergrund dessen war:
In den Jahren 1918-1919 übernahmen die Kommunisten für einige Tage Bayern. Rosa
Luxemburg und Karl Liebknecht und eine Gruppe anderer Juden übernahmen die Regierung für
drei Tage. Nach dem Krieg floh Kaiser Wilhelm nach Holland, weil er dachte, daß ihm das
gleiche Schicksal widerfahren würde wie dem Zaren Rußlands. Nach der kommunistischen
Bedrohung in Deutschland arbeiteten die Juden wieder daran ihre alten Stellungen
zurückzubekommen. Die Deutschen aber, bekämpften das so gut es ging. Sie bekämpften die
Juden, wie die Prohibitionisten in unserem Land den Alkohol und deren Anhänger bekämpft
haben. Sie wurden nicht mit Pistolen bekämpft. Das war die Art und Weise wie die Juden in
Deutschland bekämpft wurden. Zu dieser Zeit gab es zwischen 80 - 90 Millionen Deutsche, und
nur 460.000 Juden. Ungefähr 0.5 % der Einwohner waren Juden, und doch kontrollierten sie die
ganze Presse, und sie kontrollierten den Großteil der Wirtschaft, weil sie, als die Deutsche Mark
abgewertet wurde, mit ihrem wertvollem Dollar praktisch alles aufkauften.
Die Juden versuchten das zu vertuschen, sie wollten nicht, daß die Welt versteht und begreift, daß
sie Deutschland verraten und verkauft haben, und die Deutschen nahmen ihnen das sehr übel.
Die Deutschen bekämpften sie mit geeigneten Aktionen. Sie diskriminierten sie wo auch immer
sie konnten. Sie mieden sie auf die gleiche Art und Weise wie wir die Neger, die Chinesen oder
die Katholiken meiden würden, wenn sie verantwortlich für unsere Niederlage gewesen wären
und sie uns an den Feind verkauft hätten.
Nach einer Weile trafen sich die Juden zu einer Weltkonferenz in Amsterdam. Juden aus jedem
Land nahmen an diesem Treffen 1933 teil. Und sie sagten zu Deutschland: "Ihr feuert Hitler und
gebt uns unsere alten Positionen zurück, egal ob einer Kommunist oder was auch immer ist. Ihr
könnt uns so nicht behandeln. Wir die Juden der Welt stellen euch ein Ultimatum." Sie können
sich vorstellen was die Deutschen den Juden erzählt haben. Was geschah dann?
1933, als Deutschland sich dem Weltkongress verweigerte, wurde die Konferenz abgebrochen.
Mister Samuel Untermyer, der Kopf der
-5amerikanischen Delegation und Präsident der gesamten Konferenz, kam zurück in
die USA. Er ging vom Dampfschiff direkt zu den Studios der Columbia Broadcasting
System - CBS, und gab eine Stellungnahme über die Radiostationen der gesamten
USA ab, in welcher er sagte: "Wir sind nun in einem heiligen Konflikt mit
Deutschland, und wir werden sie bis zur Aufgabe hungern lassen. Wir werden
Deutschland weltweit boykottieren."
Tatsache ist, daß zwei Drittel der Lebensmittel der Deutschen importiert werden müssen, und es
kann nur importiert werden, wenn auch gleichzeitig exportiert wird. So, wenn Deutschland nicht
exportieren kann müssen zwei Drittel der deutschen Bevölkerung hungern. Es gab nur genug
Lebensmittel für ein Drittel. In dieser Deklaration, die ich hier habe, und welche auch in der New
York Times am 7. August 1933 abgedruckt war, gab Mister Samuel Untermyer bekannt, daß dies
"unsere Art der Selbstverteidigung ist." Präsident Roosevelt hat diese Handhabung in der National
Recovery Administration bekanntgegeben, daß jeder der sich dem New Deal nicht beugt, auf
diese Art und Weise boykottiert wird. Sie werden sich daran erinnern meine Damen und Herren,
sogar der oberste Gerichtshof nahm es an. Letztendlich erklärten die Juden Deutschland den
Krieg, und dieser war so effektiv, daß sie in keinem Laden mehr einen Artikel mit dem Aufdruck
- Made in Germany - finden konnten. Ein Mitarbeiter der Woolworth Company erzählte mir, daß
sie Geschirr im Wert von mehreren Millionen Dollar in den Fluß werfen mußten, da Kunden, die
diese gefunden haben, sie, die Inhaber gleich mit "Hitleriten, Mörder usw." gebrandmarkt haben.
Es gab viele dieser Aufmärsche und Protestaktionen.
In einem Laden, der der R.H. Macy Kette angehörte, der von der Familie Strauss geführt wurde,
die auch Juden waren, fand eine Frau Strumpfhosen mit dem - Made in Germany - Aufdruck,
Strumpfhosen aus Chemnitz, die dort seit 20 Jahren verkauft werden, wurden boykottiert. Die
Besitzer wurden mit "Hitleriten" beschimpft. Hunderte von Menschen liefen auf und ab und
protestierten... Bis zu dieser Zeit wurde keinem Juden in Deutschland auch nur ein Haar
gekrümmt. Die Juden hatten nichts zu erleiden, mußten nicht hungern, wurden nicht attackiert
oder ermordet.
Natürlich sagten sich die Deutschen: "Wer sind diese Menschen, die unser Land boykottieren,
unser Volk arbeitslos werden lassen und unsere Industrie zum Stillstand führen? Wer sind diese
Menschen, daß sie so etwas machen?"
Die Deutschen nahmen ihnen das sehr übel. Plötzlich wurden in Deutschland jüdische Geschäfte
mit Aufschriften und Zeichen bemalt. Warum auch sollte ein Deutscher sein Geld in ein Geschäft
bringen dessen Besitzer Deutschland mitboykottiert, der dafür sorgt, daß das deutsche Volk
hungern mußte und dadurch zur Aufgabe gezwungen werden und sich dem Weltjudentum ergeben
sollte!? Ein Boykott von Menschen, die den Deutschen ihren Premier oder Kanzler aufzwingen
wollten, es war lächerlich.
Der Boykott ging noch weiter, aber im Jahre 1938, als ein junger polnischer Jude in die deutsche
Botschaft in Paris eindrang und einen Mitarbeiter erschoß, wurde es rauher für die Juden in
Deutschland. Sie brachen Fenster ein und hatten Straßenkämpfe.
Nun, ich benütze das Wort Antisemitismus ungern, weil es bedeutungslos ist, aber ich benütze es,
weil sie es nicht anders kennen. Der einzige Grund
- 6warum die Deutschen antijüdische Gefühle hatten, war der, daß sie wußten, daß die
Juden für die Niederlage im 1. Weltkrieg und den Boykott verantwortlich waren.
Dahingehend waren die Juden auch für den 2. Weltkrieg verantwortlich, weil, als das
Ganze aus der Hand glitt, es wichtig war zu sehen wer den Kampf überleben und als
Sieger herausgehen wird. Ich habe in Deutschland gelebt, und ich weiß, daß die
Deutschen sich zwischen Kommunismus und Christentum zu entscheiden hatten. Es
gab nichts dazwischen. Die Deutschen entschieden sich für das Christentum. Sie
begannen sich wieder zu bewaffnen. Im November 1933 haben die USA die
Sowjetunion anerkannt. Die Sowjetunion wurde sehr mächtig, die Deutschen
erkannten das und entschieden sich zu gehen und erst wieder zu kommen bis sie
stark genug sind. Das gleiche machen wir hier doch auch, gehen und erst dann
wieder auf der Bildfläche erscheinen bis wir stark sind. Unsere Regierung gibt im
Jahr 83 oder 84 Milliarden für Verteidigung aus. Verteidigung gegen wen?
Verteidigung gegen 40.000 kleine Juden in Moskau, die Rußland übernommen
haben, und in ihrer unaufrichtigen Art auch die Kontrolle über andere Staaten der
Welt.
Heute leben wir an der Grenze zum 3. Weltkrieg aus dem keiner als Sieger hervorgehen wird. Das
geht über meine Vorstellungskraft hinaus. Ich weiß, daß Atombomben im Megatonnenbereich
gemessen werden. Eine Megatonne ist die Bezeichnung für l Million Tonnen TNT. Unsere
Atombomben hatten eine Kapazität von 10 Megatonnen, 10 Millionen Tonnen TNT, als sie zum
ersten mal entwickelt wurden. Heute haben wir Atombomben im 200 Megatonnen Bereich, und
nur Gott weiß wie viel die Russen davon haben.
Mit was haben wir es heute zu tun? Wenn wir heute einen Krieg auslösen, könnte er sich zu einem
Atomkrieg entwickeln. Könnte das passieren? Es wird, wenn der Vorhang zum dritten Akt
hochgeht. Akt 1 war der erste Weltkrieg, Akt 2 der zweite, Akt 3 wird der dritte Weltkrieg sein.
Die Juden dieser Welt, die Zionisten und ihre religiös Verbündeten sind fest entschlossen, die
USA weiterhin als ihren Stützpunkt für ihren Plan zu benützen, das Land Palästina zur Hauptstadt
ihrer Weltregierung zu machen. Das ist so wahr wie ich hier stehe. Nicht nur ich weiß das und
habe es gelesen, viele hier haben das auch, und es ist auf der ganzen Welt bekannt.
Was können und sollen wir tun? Das Leben, das Sie retten könnten, könnte das Ihres Sohnes sein.
Ihre Jungs könnten heute Nacht auf dem Weg in den Krieg sein, und Sie wußten genauso wenig
darüber wie Sie 1916 wußten, als die britische Regierung und die Zionisten ihren Deal
abschlossen. Hatten Sie das gewußt? Niemand in den USA wußte das. Es war Ihnen nicht erlaubt
das zu wissen. Wer wußte es? Präsident Wilson wußte es. Colonel House wußte es. Andere
Eingeweihte wußten es auch. Habe ich es gewußt? Ja, ich hatte eine ziemliche Ahnung was so vor
sich ging. Ich stand in enger Verbindung mit Henry Morgenthau sen., in der Wahlkampagne 1912,
als Präsident Wilson gewählt wurde. Es wurde rund um das Büro viel gesprochen. Ich war
Vertrauensmann von Henry Morgenthau sen., dem Vorsitzenden des Finanzkommitees, und ich
stand in enger Verbindung mit Rollo Wells, dem Schatzmeister. Da saß ich nun in dieser Runde,
Präsident Wilson am Tischende, und all die anderen. Ich hörte wie sie ihm die Einkommensteuer
in sein Gehirn eingehämmert haben, durch die die
- 7Federal Reserve (Bundesbank) entstand, und ich hörte wie sie ihm die zionistische
Bewegung indoktriniert haben. Richter Brandeis und Präsident Wilson waren sich so
nahe wie diese zwei Finger an meiner Hand. Präsident Wilson war so inkompetent
als dieses Newborn Baby beschlossen wurde. Das war die Art und Weise wie wir in
den 1. Weltkrieg eintraten, während wir alle "schliefen". Sie schickten unsere Jungs
auf die Schlachtbank, für was? Nur damit die Juden "ihr" Palästina bekamen, als ihr
"Commonwealth". Sie haben euch so verdummt, daß ihr nicht mehr wißt was links
und rechts ist.
Was wissen wir über die Juden? Ich nenne sie vor Ihnen Juden weil man sie so kennt. Ich selbst
nenne sie nicht Juden. Ich nenne sie nur die "sogenannten Juden", weil ich weiß wer sie sind. Die
osteuropäischen Juden, von denen 92 % der jüdischen Weltbevölkerung abstammen, sind
eigentlich gar keine Juden. Sie sind eigentlich Khazaren. Die Khazaren waren ein kriegerischer
Stamm der Tief im Herzen Asiens lebte. Sie waren so kriegerisch, daß die Asiaten selbst sie aus
Asien vertrieben und nach Europa schickten. Die Khazaren gründeten ein großes Königreich von
800.000 Quadratmeilen. Zu dieser Zeit existierte Rußland noch nicht, genauso wie viele andere
europäische Länder. Das Khazarenkönigreich war das größte im gesamten Europa, so groß und so
mächtig, das, wenn andere Monarchen es um Kriegshilfe gebeten hätte, es diesem leicht 40.000
Soldaten hätte leihen können. So groß und mächtig waren sie.
Die Khazaren waren Phallus - Verehrer/ Anbeter, was sehr unanständig ist und ich möchte auch
nicht näher darauf eingehen. Das war ihre Religion wie sie auch die Religion vieler anderer
Barbaren und Heiden auf diesem Planeten war. Der Khazarenkönig war so angewidert von dieser
degenerierten Lebensweise, daß er sich entschied einen Glauben zu "adoptieren", entweder das
Christentum, den Islam oder das Judentum, was eigentlich Talmudismus ist. Er entschied sich für
das Judentum, und das wurde zur Staatsreligion. Er gründete die Talmudschulen Pumbedita und
Sura aus der tausende von Rabbis hervorgingen. Er eröffnete Synagogen und Schulen, und seine
Leute wurden was wir heute Juden nennen. Keiner von ihnen hatte jemals einen Vorfahren der
auch nur mit einem Zehen das heilige Land betreten hat, nicht in der Geschichte des alten
Testamentes noch vom Anbeginn ihrer Zeit. Keiner von ihnen.
Und dennoch kommen sie zu den Christen und bitten um militärische Hilfe in Palästina. Sie
sagen: "Wollt Ihr nicht dem auserwählten Volk helfen ihr gelobtes Land, die Heimat ihrer
Vorfahren zurück zu bekommen? Es ist eure christliche Pflicht. Wir gaben euch einen unserer
Söhne als Herrn und Erlöser. Ihr geht Sonntags in die Kirche, kniet nieder und betet einen Juden
an, und wir sind Juden."
Aber sie sind heidnische Khazaren, sie konvertierten genauso wie die Iren zum Christentum
konvertierten. Es ist lächerlich, sie Volk des heiligen Landes zu nennen, so wie es lächerlich wäre
54 Millionen chinesische Moslems Araber zu nennen. Sie würden sich fragen ob diese Chinesen
nicht ganz bei Trost sind. Jeder der glauben würde, daß diese Chinesen Araber wären, wäre nicht
normal. Alles was sie taten war den Glauben anzunehmen, dessen Ursprung Mekka in Arabien ist.
So wie die Iren es auch taten. Die Iren wurden nicht zu anderen Menschen. Sie waren immer
- 8noch die Gleichen, nur, daß sie das Christentum angenommen haben, und trotzdem
sind sie immer noch Iren.
Diese Khazaren, diese Heiden, diese Asiaten waren eine mongolische Rasse die aus Asien nach
Europa vertrieben wurde. Weil ihr König diesen Glauben angenommen hatte, hatte auch das Volk
keine andere Wahl. So wie in Spanien, war der König katholisch, war es das Volk auch, wenn
man sich weigerte hatte man das Land zu verlassen. So wurden die Khazaren was wir heute Juden
nennen.
Jetzt können Sie sehen wie dumm es von den christlichen Regierungen war zu sagen: "Wir
werden Gottes auserwähltem Volk, mit unserer Macht und unserem Prestige helfen das Land ihrer
Vorfahren zurück zu bekommen." Gibt es eine größere Lüge als diese?
Die Juden kontrollieren die Zeitungen, die Magazine, das Radio, das Fernsehen, die großen
Buchverlage, und weil unsere Politiker ihre "Sprache" sprechen, ist es nicht überraschend, daß Ihr
diese Lügen glaubt. Ihr würdet glauben schwarz sei weiß, wenn Ihr es nur oft genug hören würdet.
Ihr würdet schwarz nicht mehr schwarz nennen. Ihr würdet schwarz weiß nennen, und niemand
könnte euch die Schuld geben.
Das ist eine der großen Lügen in unserer Geschichte. Es ist das Fundament des ganzen Elends das
uns befallen hat.
Wissen Sie, was die Juden am Tag des Atonements (?) machen, der Tag bei dem Sie denken, das
er so heilig für die Juden wäre? Ich war einer von ihnen. Das ist kein Hörensagen. Ich bin nicht
hier um Ihnen irgendeinen Schwachsinn zu erzählen. Ich gebe Ihnen hier Fakten!
Am Tag des Atonements (?) geht man in eine Synagoge. Für das erste Gebet, das man vorträgt,
steht man aufrecht.
Es ist das einzige Gebet für das man steht. Man wiederholt dreimal ein Kurzgebet mit dem Namen
Kol Nidre. In diesem Gebet schließt man ein Abkommen mit Gott, das besagt, daß jeder Eid,
jedes Versprechen und jedes Gelöbnis, das man während der nächsten zwölf Monate gegenüber
Nichtjuden macht, null und nichtig ist. Der Eid ist kein Eid, das Versprechen kein Versprechen
und das Gelöbnis kein Gelöbnis. Das alles hat bei Juden keinen moralischen Wert. Und der
Talmud lehrt auch, daß, wann immer man einen Eid, ein Versprechen oder ein Gelöbnis abgibt,
man sich immer an den Tag des Atonements (?) erinnern soll, weil man als Jude diese Dinge nicht
erfüllen muß und man davon ausgenommen ist...
Sie können darauf
genauso zählen, wie die Deutschen im Jahre 1916 darauf gezählt
haben.
Nun, wie sehr können Sie auf die Loyalität eines Juden zählen.
Wir werden das gleiche Schicksal erleiden wie Deutschland, aus den gleichen Gründen.
http://www.ety.com/berlin/index2.html
Die Rolle der Juden im l. und 2. Weltkrieg:
http://www.reichsparlament.de/zusatz_...
Die Rolle der Juden im l. und 2. Weltkrieg
Eine Rede von Benjamin H. Freedman - 1961
Vorwort
Benjamin H. Freedman wurde 1890 als Sohn jüdischer Eltern geboren. Er wurde ein erfolgreicher
Geschäftsmann in New York City und war der Haupteigentümer der Woodbury Soap Company. Er beendete
seine Verbindungen mit dem organisierten Judentum nach dem 2. Weltkrieg. Mit einem finanziellen Aufwand
von 2.5 Millionen Dollar verbrachte er den Rest seines Lebens damit, den Einfluß der Juden in Wirtschaft und
Politik in den USA zu veröffentlichen. Er war ein Insider auf höchster Ebene in jüdischen Organisationen, und
war persönlich befreundet mit Bernard Baruch, Samuel Untermyer, Woodrow Wilson, Franklin Roosevelt,
Joseph Kennedy, John F. Kennedy und vielen anderen die in dieser Zeit etwas bewegt und zu sagen hatten.
Benjamin H. Freedman im Willard Hotel, Washington D.C. 1961:
Hier in den USA haben die Zionisten und ihre religiös Verbündeten die komplette Kontrolle über unsere
Regierung. Es wäre zu komplex jetzt näher darauf einzugehen, aber die Zionisten und ihre religiös Verbündeten
regieren die USA, als wären sie die absoluten Monarchen dieses Landes. Wahrscheinlich denken Sie, daß das
eine sehr leichte und einfache Erkenntnis ist, aber lassen Sie mich erzählen und zeigen was passierte während
wir alle „schliefen“.
Was war passiert? Der 1. Weltkrieg brach im Sommer 1914 aus. Einige in meinem Alter werden sich noch daran
erinnern. Nun, dieser Krieg wurde auf der einen Seite von England, Frankreich und Rußland, und auf der
anderen von Deutschland, Österreich/Ungarn und der Türkei geführt.
Innerhalb von 2 Jahren gewann Deutschland diesen Krieg, nicht offiziell, aber auf dem Schlachtfeld. Die
deutschen U-Boote, welche eine Überraschung für die Welt waren, fegten alle Konvois vom Atlantik.
Großbritanniens Munition und Vorräte gingen der Neige zu, danach kam der Hunger. Zur gleichen Zeit meuterte
die französische Armee, sie hatten 600.000 Blüten der französischen Jugend bei der Schlacht von Verdun an der
Somme verloren. Die Russen waren am Ende, sie nahmen ihr Spielzeug und gingen nach Hause, sie wollten
nicht mehr weiterspielen, und sie mochten den Zar auch nicht unbedingt. Die italienische Armee kollabierte.
Nicht ein Schuß wurde auf deutschem Boden abgefeuert. Nicht ein Feind hatte die deutsche Grenze
überschritten, und dennoch bot Deutschland England den Frieden an. Einen Frieden auf einer Basis den Anwälte
den „Status quo ante“ nennen würden. Das bedeutet - Laßt uns den Krieg beenden und laßt alles so sein wie es
vorher war.
England dachte im Sommer 1916 ernsthaft darüber nach. Sie hatten keine Wahl, entweder sie würden dieses
Friedensangebot annehmen oder bis zur Selbstvernichtung weiterkämpfen.
Während dieser Phase wandten sich deutsche Zionisten, die die Zionisten Osteuropas repräsentierten, an das
britische Kriegskabinett, und, ich möchte die ganze Sache hier verkürzen, aber ich habe alle Dokumente hier um
das zu beweisen, sie sagten: „Seht her, ihr könnt diesen Krieg noch gewinnen, ihr müßt nicht aufgeben. Ihr müßt
diesen Frieden nicht annehmen den euch die Deutschen angeboten haben. Mit den USA als euren Verbündeten
könnt ihr diesen Krieg noch gewinnen.“
Die USA hatten mit diesem Krieg noch nichts zu tun. Wir waren frisch, wir waren jung, wir waren reich und wir
waren mächtig. Die Zionisten sagten zu England: „Wir führen die USA in den Krieg als euren Verbündeten,
nachdem Ihr den Krieg gewonnen habt und Deutschland Österreich/Ungarn und die Türkei besiegt sind, wollen
wir im Gegenzug Palästina, das ist Euer Preis.“
Nun, England hatte das gleiche Recht irgend jemanden Palästina zu versprechen, wie wir, wenn wir den Iren
Japan versprechen würden, aus welchen Gründen auch immer. Es war absolut absurd, daß Großbritannien, das
keine Interessen und auch keine Verbindungen zu Palästina hatte, es als Zahlungsmittel für den Kriegseintritt der
USA verwenden würde. Wie auch immer, sie gaben dieses Versprechen im Oktober 1916. Und kurz danach, ich
weiß nicht wie viele sich noch daran erinnern werden, traten die USA, die immer und absolut pro-deutsch waren,
als Verbündete Großbritanniens, in den Krieg ein.
Ich sage die USA waren immer pro-deutsch, weil die Zeitungen unter jüdischer Kontrolle waren, die Bankiers
waren Juden, die Massenmedien in diesem Land waren unter jüdischer Kontrolle und die Juden selbst waren prodeutsch, weil viele von ihnen aus Deutschland kamen. Sie wollten, daß Deutschland den Zar besiegt. Die Juden
haßten den Zar, sie wollten nicht, daß Rußland den Krieg gewinnt. Diese jüdischen Bankiers, wie Kuhn-Loeb
und andere Großbanken, weigerten sich England und Frankreich auch nur mit einem Dollar zu unterstützen. Sie
sagten: „Solange England und Frankreich Verbündete Rußlands sind gibt es nicht einen Cent!“ Aber sie pumpten
Geld nach Deutschland, sie kämpften mit Deutschland an einer Seite gegen den Zar, um das zaristische Regime
zu brechen.
Nun, dieselben Juden schlossen den Vertrag mit England ab als sie die Möglichkeit sahen Palästina zu
bekommen. Auf einmal veränderte sich alles, wie eine Ampel die von rot auf grün schaltet. Alle Zeitungen die
den Menschen erzählten wie schwer es doch die Deutschen im Kampf gegen die Briten hätten, änderten plötzlich
ihre Meinung. Sie erzählten die Deutschen wären schlecht, sie wären wie die Hunnen, wie Barbaren. Sie, die
Deutschen würden Rot Kreuz Schwestern erschießen und kleinen Babys die Hände abschneiden. Sie wären
einfach schlecht. Kurz darauf erklärte Präsident Wilson Deutschland den Krieg.
Die Zionisten in London telegrafierten in die USA, zu Richter Brandeis, mit der Aufforderung:
„Bearbeiten Sie Präsident Wilson, wir bekommen von England was wir wollen. Bringen Sie Präsident Wilson
dazu in den Krieg einzutreten.“
Auf diese Art und Weise traten die USA in den Krieg ein. Wir hatten kein Interesse daran. Wir hatten das
gleiche Recht in diesen Krieg einzutreten, wie wenn wir heute Abend auf dem Mond anstatt in diesem Saal
wären. Es gab absolut keinen Grund diesen Krieg zu unserem zu machen. Wir wurden hineingetrieben, nur damit
die Zionisten ihr Palästina bekommen. Das ist etwas was den Bürgern dieses Landes noch nicht erzählt wurde.
Sie wußten nicht warum wir in den 1. Weltkrieg eintraten.
Nachdem wir eingetreten waren gingen die Zionisten nach London und sagten: „Wir haben unseren Teil der
Abmachung erfüllt, jetzt seid Ihr dran, gebt uns ein Schriftstück das uns zeigt, daß wir Palästina bekommen,
nachdem Ihr den Krieg gewonnen habt.“
Sie wußten auch gar nicht wie lange der Krieg dauern würde, ob l, 2 oder 10 Jahre, aber sie fertigten es an. Das
Schriftstück wurde in Form eines Briefes, in einer eigenartigen Ausdrucksform geschrieben, so daß die Welt
nicht genau wissen würde was dahintersteckt. Dieses Schriftstück wurde die BALFOUR DEKLARATION
genannt.
Die Balfour Deklaration war nichts anderes als das Versprechen Englands für dieses abgemachte „Geschäft“.
Diese „große“ Balfour Deklaration ist genauso wertvoll wie eine 3 Dollar Note. Ich denke ich kann mich nicht
anders ausdrücken.
So begann der ganze Ärger. Die USA traten in den Krieg ein. Die USA vernichteten Deutschland. Was dann
passierte wissen Sie ja. Als der Krieg zu Ende war, und die Deutschen bei der Pariser Friedenskonferenz 1919
eintrafen, waren auch 117 Juden anwesend. Eine jüdische Delegation, die die Juden Osteuropas repräsentierte,
angeführt von Bernard Baruch. Ich war auch da, ich sollte das wissen. Was passierte dann? Die Juden in dieser
Konferenz, als man gerade dabei war Deutschland zu zerstückeln um es an die Europäer zu verteilen, sagten:
„Wie wäre es mit Palästina für uns?“
Und sie brachten in Gegenwart der Deutschen die Balfour Deklaration zur Sprache. Die Deutschen erkannten
was vor sich ging. „Aha, das war das Spiel, deswegen traten die USA in den Krieg ein.“ Die Deutschen
erkannten zum ersten mal, daß sie nur deswegen besiegt worden waren, weil die Zionisten Palästina besitzen
wollten. Die Deutschen mußten diese Schmach und irrsinnigen Reparationszahlungen nur aus diesem einen
Grund erdulden.
Das bringt uns zu einer anderen interessanten Sache. Als die Deutschen das erkannten, nahmen sie das den Juden
verständlicherweise sehr übel. Bis zu dieser Zeit ging es den Juden in keinem anderen Land auf dieser Welt
besser als in Deutschland. Es gab Herrn Rathenau, der bestimmt genauso wichtig in Industrie und Finanz war,
wie Bernard Baruch in diesem Land. Es gab Herrn Balin, Besitzer der großen Dampfschiffahrtslinien, des
Norddeutschen Lloyds und der Hamburg-Amerika Linie. Es gab Herrn Bleichroder, der Bankier der
Hohenzollern Familie. Es gab die Warburgs in Hamburg, eine Kaufmanns- und Bankiersfamilie, die größten auf
dieser Welt. Den Juden ging es sehr gut in Deutschland. Aber die Deutschen dachten: „Das war ein ziemlicher
Ausverkauf.“
Es war ein Ausverkauf der dieser hypothetischen Situation gleichkommt:
Gehen wir davon aus, wir die USA wären im Krieg mit der UdSSR, und wir wären am gewinnen, und wir bieten
der UdSSR den sofortigen Stopp an. Wir würden ihnen Frieden anbieten. Plötzlich würde das rote China in den
Krieg eintreten, als Verbündeter der UdSSR. Und dadurch würden wir vernichtend geschlagen werden. Gleich
danach kämen Reparationszahlungen in einem Ausmaß, das wir uns gar nicht vorstellen können, auf uns zu.
Stellen Sie sich vor, daß wir gleich nach dem Krieg erfahren würden, daß unsere US-Chinesen, unsere
Mitbürger, von denen wir immer dachten daß sie loyale und zuverlässige Bürger unseres Landes wären, stellen
Sie sich vor wir fänden heraus daß sie es waren die für unsere Vernichtung verantwortlich gewesen sind. Stellen
Sie sich vor, daß diese US-Chinesen uns an die UdSSR verkauft hätten, wie würden wir uns fühlen!? Ich glaube
keiner von ihnen könnte sein Gesicht jemals wieder auf den Straßen zeigen. Es würde nicht genug Laternen
geben die sie bei Nacht schützen würden. Wie würden wir uns fühlen...?
Nun, so fühlten auch die Deutschen gegenüber den Juden. Sie waren immer sehr anständig zu den Juden
gewesen. Als 1905 die kommunistische Revolution in Rußland fehlschlug, und die Juden aus Rußland vertrieben
wurden, gingen sie alle nach Deutschland, und Deutschland gab ihnen Unterschlupf. Sie wurden sehr gut
behandelt. Jetzt aber haben sie Deutschland verraten und verkauft, und zwar nur aus einem Grund, nur um
Palästina zu besitzen. Als ihr „Jewish Commonwealth.“
Nahum Sokolow und all die großen Führer und Namen die man heute mit dem Zionismus in Verbindung bringt,
schrieben von 1919 - 1923 in ihren Zeitungen, und sie waren voll mit ihren Aussagen, daß, trotzdem die
Deutschen erkannt haben, daß sie durch jüdische Einmischung den Krieg verloren haben, das Gefühl gegenüber
den Juden noch annehmbar sei. Es gab keine religiösen Gefühle, es gab auch keine Anfeindungen nur weil die
Juden einen anderen Glauben haben. Es war nur wirtschaftlicher Natur, und alles andere als religiös. Niemanden
in Deutschland kümmerte es ob ein Jude abends nach Hause ging, seinen Rolladen herunterließ und „Shema
Yisroel“ oder „Unser Vater“ sagte. Niemand kümmerte sich darum, nicht mehr und nicht weniger wie hier in den
USA. Die Gefühle die sich später entwickelten waren nur darauf zurückzuführen, daß die Deutschen die Juden
für ihre Niederlage verantwortlich machten.
Der 1. Weltkrieg begann, ohne daß die Deutschen dafür verantwortlich gewesen waren. Sie hatten überhaupt
keine Schuld, nur die Schuld erfolgreich zu sein. Sie bauten eine große Marine. Sie hatten Handel mit der ganzen
Welt. Sie müssen sich darüber klar werden, daß Deutschland während der französischen Revolution aus über 300
Stadtstaaten, Grafschaften, Fürstentümern usw. bestand. Zwischen dieser Zeit, der Zeit Napoleons und
Bismarcks, wurden sie zu einem Land zusammen-gerührt. Innerhalb von 50 Jahren wurde Deutschland zu einer
der Weltmächte. Ihre Marine rivalisierte mit der britischen und sie gingen dem Handel auf der ganzen Welt nach.
Sie machten bessere Produkte und sie konnten mit jedem konkurrieren. Und was war das Ergebnis des Ganzen?
England, Frankreich und Rußland verschworen sich gegen Deutschland. Sie wollten Deutschland niederstrecken.
Es gibt heute keinen Historiker der einen stichhaltigeren Grund finden könnte, warum Deutschland von der
Landkarte verschwinden mußte.
Als die Deutschen erkannten wer für ihre Niederlage verantwortlich war, waren sie natürlich sehr verärgert. Aber
nicht ein Haar wurde den Juden gekrümmt, nicht ein einziges. Professor Tansill der Georgetown Universität, der
Zugang zu allen geheimen Unterlagen des State Departements hatte, zitierte in seinem Buch ein Dokument,
geschrieben von Hugo Schoenfelt, ein Jude den Cordell Hull 1933 nach Europa schickte um die sogenannten
Lager der politischen Gefangenen zu unter-suchen, daß alle Gefangenen in guter Verfassung seien. Allen ging es
gut und jeder wurde gut behandelt. Die Lager waren gefüllt mit Kommunisten. Viele der Gefangenen waren
Juden, weil 98% der Kommunisten in Europa Juden waren. Einige Priester, Gewerkschaftsführer und andere mit
internationalen Verbindungen waren auch unter den Gefangenen.
Der Hintergrund dessen war:
In den Jahren 1918-1919 übernahmen die Kommunisten für einige Tage Bayern. Rosa Luxemburg und Karl
Liebknecht und eine Gruppe anderer Juden übernahmen die Regierung für drei Tage. Nach dem Krieg floh
Kaiser Wilhelm nach Holland, weil er dachte, daß ihm das gleiche Schicksal widerfahren würde wie dem Zaren
Rußlands. Nach der kommunistischen Bedrohung in Deutschland arbeiteten die Juden wieder daran ihre alten
Stellungen zurückzubekommen. Die Deutschen aber, bekämpften das so gut es ging. Sie bekämpften die Juden,
wie die Prohibitionisten in unserem Land den Alkohol und deren Anhänger bekämpft haben. Sie wurden nicht
mit Pistolen bekämpft. Das war die Art und Weise wie die Juden in Deutschland bekämpft wurden. Zu dieser
Zeit gab es zwischen 80 - 90 Millionen Deutsche, und nur 460 000 Juden. Ungefähr 0.5 % der Einwohner waren
Juden, und doch kontrollierten sie die ganze Presse, und sie kontrollierten den Großteil der Wirtschaft, weil sie,
als die Deutsche Mark abgewertet wurde, mit ihrem wertvollem Dollar praktisch alles aufkauften.
Die Juden versuchten das zu vertuschen, sie wollten nicht, daß die Welt versteht und begreift, daß sie
Deutschland verraten und verkauft haben, und die Deutschen nahmen ihnen das sehr übel.
Die Deutschen bekämpften sie mit geeigneten Aktionen. Sie diskriminierten sie wo auch immer sie konnten. Sie
mieden sie auf die gleiche Art und Weise wie wir die Neger, die Chinesen oder die Katholiken meiden würden,
wenn sie verantwortlich für unsere Niederlage gewesen wären und sie uns an den Feind verkauft hätten.
Nach einer Weile trafen sich die Juden zu einer Weltkonferenz in Amsterdam. Juden aus jedem Land nahmen an
diesem Treffen 1933 teil. Und sie sagten zu Deutschland: „Ihr feuert Hitler und gebt uns unsere alten Positionen
zurück, egal ob einer Kommunist oder was auch immer ist. Ihr könnt uns so nicht behandeln. Wir die Juden der
Welt stellen euch ein Ultimatum.“ Sie können sich vorstellen was die Deutschen den Juden erzählt haben. Was
geschah dann?
1933, als Deutschland sich dem Weltkongress verweigerte, wurde die Konferenz abgebrochen. Mister Samuel
Untermyer, der Kopf der amerikanischen Delegation und Präsident der gesamten Konferenz, kam zurück in die
USA. Er ging vom Dampfschiff direkt zu den Studios der Columbia Broadcasting System - CBS, und gab eine
Stellungnahme über die Radiostationen der gesamten USA ab, in welcher er sagte: „Wir sind nun in einem
heiligen Konflikt mit Deutschland, und wir werden sie bis zur Aufgabe hungern lassen. Wir werden Deutschland
weltweit boykottieren.“
Tatsache ist, daß zwei Drittel der Lebensmittel der Deutschen importiert werden müssen, und es kann nur
importiert werden, wenn auch gleichzeitig exportiert wird. So, wenn Deutschland nicht exportieren kann, müssen
zwei Drittel der deutschen Bevölkerung hungern. Es gab nur genug Lebensmittel für ein Drittel. In dieser
Deklaration, die ich hier habe, und welche auch in der Daily Express im März 1933 abgedruckt war, gab Mister
Samuel Untermyer bekannt daß dies „unsere Art der Selbstverteidigung ist.“
Präsident Roosevelt hat diese Handhabung in der National Recovery Administration bekanntgegeben, daß jeder
der sich dem New Deal nicht beugt, auf diese Art und Weise boykottiert wird. Sie werden sich daran erinnern
meine Damen und Herren, sogar der oberste Gerichtshof nahm es an. Letztendlich erklärten die Juden
Deutschland den Krieg, und dieser war so effektiv, daß sie in keinem Laden mehr einen Artikel mit dem
Aufdruck - Made in Germany -finden konnten. Ein Mitarbeiter der Woolworth Company erzählte mir, daß sie
Geschirr im Wert von mehreren Millionen Dollar in den Fluß werfen mußten, da Kunden die diese gefunden
haben, sie, die Inhaber gleich mit „Hitleriten, Mörder usw.“ gebrandmarkt haben. Es gab viele dieser
Aufmärsche und Protestaktionen.
In einem Laden der der R.H. Macy Kette angehörte, der von der Familie Strauss geführt wurde, die auch Juden
waren, fand eine Frau Strumpfhosen mit dem - Made in Germany - Aufdruck, Strumpfhosen aus Chemnitz, die
dort seit 20 Jahren verkauft werden, wurden boykottiert. Die Besitzer wurden mit „Hitleriten“ beschimpft.
Hunderte von Menschen liefen auf und ab und protestierten.... Bis zu dieser Zeit wurde keinem Juden in
Deutschland auch nur ein Haar gekrümmt. Die Juden hatten nichts zu erleiden, mußten nicht hungern, wurden
nicht attackiert oder ermordet.
Natürlich sagten sich die Deutschen: „Wer sind diese Menschen, die unser Land boykottieren, unser Volk
arbeitslos werden lassen und unsere Industrie zum Stillstand führen? Wer sind diese Menschen, daß sie so etwas
machen?“
Diese Bilder kamen zuerst!
Die Deutschen nahmen ihnen das sehr übel. Plötzlich wurden in Deutschland jüdische Geschäfte mit
Aufschriften und Zeichen bemalt. Warum auch sollte ein Deutscher sein Geld in ein Geschäft bringen dessen
Besitzer Deutschland mitboykottiert, der dafür sorgt daß das deutsche Volk hungern mußte und dadurch zur
Aufgabe gezwungen werden und sich dem Weltjudentum ergeben sollte!? Ein Boykott von Menschen die den
Deutschen ihren Premier oder Kanzler aufzwingen wollten, es war lächerlich.
Der Boykott ging noch weiter, aber im Jahre 1938, als ein junger polnischer Jude in die deutsche Botschaft in
Paris eindrang und einen Mitarbeiter erschoß, wurde es rauher für die Juden in Deutsch-land. Sie brachen
Fenster ein und hatten Straßenkämpfe.
Erst danach begannen sich die Deutschen zu wehren!
Nun, ich benutze das Wort Antisemitismus ungern, weil es bedeutungslos ist, aber ich benutze es weil sie es
nicht anders kennen. Der einzige Grund warum die Deutschen antijüdische Gefühle hatten war der, daß sie
wußten daß die Juden für die Niederlage im 1. Weltkrieg und den Boykott verantwortlich waren. Dahingehend
waren die Juden auch für den 2. Weltkrieg verantwortlich, weil, als das Ganze aus der Hand glitt, es wichtig war
zu sehen wer den Kampf überleben und als Sieger herausgehen wird. Ich habe in Deutschland gelebt, und ich
weiß daß die Deutschen sich zwischen Kommunismus und Christentum zu entscheiden hatten. Es gab nichts
dazwischen. Die Deutschen entschieden sich für das Christentum. Sie begannen sich wieder zu bewaffnen. Im
November 1933 haben die USA die Sowjetunion anerkannt. Die Sowjetunion wurde sehr mächtig, die
Deutschen erkannten das und entschieden sich zu gehen und erst wieder zu kommen wenn sie stark genug sind.
Das gleiche machen wir hier doch auch, gehen und erst dann wieder auf der Bildfläche erscheinen wenn wir
stark sind. Unsere Regierung gibt im Jahr 83 oder 84 Milliarden für Verteidigung aus. Verteidigung gegen wen ?
Verteidigung gegen 40 000 kleine Juden in Moskau die Rußland übernommen haben, und in ihrer unaufrichtigen
Art auch die Kontrolle über andere Staaten der Welt.
Heute leben wir an der Grenze zum 3. Weltkrieg aus dem keiner als Sieger hervorgehen wird. Das geht über
meine Vorstellungskraft hinaus. Ich weiß, daß Atombomben im Megatonnenbereich gemessen werden. Eine
Megatonne ist die Bezeichnung für l Million Tonnen TNT. Unsere Atombomben hatten eine Kapazität von 10
Megatonnen, 10 Millionen Tonnen TNT, als sie zum ersten mal entwickelt wurden. Heute haben wir
Atombomben im 200 Megatonnen Bereich, und nur Gott weiß wie viel die Russen davon haben.
Mit was haben wir es heute zu tun? Wenn wir heute einen Krieg auslösen könnte er sich zu einem Atomkrieg
entwickeln. Könnte das passieren? Es wird, wenn der Vorhang zum dritten Akt hochgeht. Akt l war der erste
Weltkrieg, Akt 2 der zweite, Akt 3 wird der dritte Weltkrieg sein. Die Juden dieser Welt, die Zionisten und ihre
religiös Verbündeten sind fest entschlossen die USA weiterhin als ihren Stützpunkt für ihren Plan zu benutzen,
das Land Palästina zur Hauptstadt ihrer Weltregierung zu machen. Das ist so wahr wie ich hier stehe. Nicht nur
ich weiß das und habe es gelesen, viele hier haben das auch, und es ist auf der ganzen Welt bekannt.
Was können und sollen wir tun ? Das Leben das Sie retten könnten, könnte das Ihres Sohnes sein. Ihre Jungs
könnten heute Nacht auf dem Weg in den Krieg sein, und Sie wußten genauso wenig darüber wie Sie 1916
wußten, als die britische Regierung und die Zionisten ihren Deal abschlossen. Haben Sie das gewußt? Niemand
in den USA wußte das. Es war Ihnen nicht erlaubt das zu wissen. Wer wußte es? Präsident Wilson wußte es.
Colonel House wußte es. Andere Eingeweihte wußten es auch. Habe ich es gewußt ? Ja, ich hatte eine ziemliche
Ahnung was so vor sich ging. Ich stand in enger Verbindung mit Henry Morgenthau sen., in der Wahlkampagne
1912, als Präsident Wilson gewählt wurde. Es wurde rund um das Büro viel gesprochen. Ich war
Vertrauensmann von Henry Morgenthau sen., dem Vorsitzenden des Finanzkommitees, und ich stand in enger
Verbindung mit Rollo Wells, dem Schatzmeister. Da saß ich nun in dieser Runde, Präsident Wilson am
Tischende, und all die anderen. Ich hörte wie sie ihm die Einkommensteuer in sein Gehirn eingehämmert haben,
durch die die Federal Reserve (Bundesbank) entstand, und ich hörte wie sie ihm die zionistische Bewegung
indoktriniert haben. Richter Brandeis und Präsident Wilson waren sich so nahe wie diese zwei Finger an meiner
Hand. Präsident Wilson war so inkompetent als dieses „Newborn Baby“ beschlossen wurde. Das war die Art und
Weise wie wir in den I. Weltkrieg eintraten, während wir alle „schliefen“. Sie schickten unsere Jungs auf die
Schlachtbank, für was? Nur damit die Juden „ihr“ Palästina bekamen, als ihr „Commonwealth“. Sie haben euch
so verdummt, daß ihr nicht mehr wißt was links und rechts ist.
Was wissen wir über die Juden? Ich nenne sie vor Ihnen Juden weil man sie so kennt. Ich selbst nenne sie nicht
Juden. Ich nenne sie nur die „sogenannten Juden“, weil ich weiß wer sie sind. Die osteuropäischen Juden, von
denen 92 % der jüdischen Weltbevölkerung abstammen, sind eigentlich gar keine Juden. Sie sind eigentlich
Khazaren. Die Khazaren waren ein kriegerischer Stamm der Tief im Herzen Asiens lebte. Sie waren so
kriegerisch, daß die Asiaten selbst sie aus Asien vertrieben und nach Europa schickten. Die Khazaren gründeten
ein großes Königreich von 800 000 Qua-dratmeilen. Zu dieser Zeit existierte Rußland noch nicht, genauso wie
viele andere europäische Länder. Das Khazarenkönigreich war das größte im gesamten Europa, so groß und so
mächtig, das, wenn andere Monarchen es um Kriegshilfe gebeten hätte, es diesem leicht 40 000 Soldaten hätte
leihen können. So groß und mächtig waren sie.
Die Khazaren waren Phallus - Verehrer / Anbeter, was sehr unanständig ist und ich möchte auch nicht näher
darauf eingehen. Das war ihre Religion wie sie auch die Religion vieler anderer Barbaren und Heiden auf diesem
Planeten war. Der Khazarenkönig war so angewidert von dieser degenerierten Lebensweise, daß er sich
entschied einen Glauben zu „adoptieren“, entweder das Christentum, den Islam oder das Judentum, was
eigentlich Talmudismus ist. Er entschied sich für das Judentum, und das wurde zur Staatsreligion. Er gründete
die Talmudschulen Pumbedita und Sura aus der tausende von Rabbis hervorgingen. Er eröffnete Synagogen und
Schulen, und seine Leute wurden was wir heute Juden nennen. Keiner von ihnen hatte jemals einen Vorfahren
der auch nur mit einem Zehen das heilige Land betreten hat, nicht in der Geschichte des alten Testamentes noch
vom Anbeginn ihrer Zeit. Keiner von ihnen.
Und dennoch kommen sie zu den Christen und bitten um militärische Hilfe in Palästina. Sie sagen: „Wollt Ihr
nicht dem auserwählten Volk helfen ihr gelobtes Land, die Heimat ihrer Vorfahren zurück zu bekommen? Es ist
eure christliche Pflicht. Wir gaben euch einen unserer Söhne als Herrn und Erlöser. Ihr geht Sonntags in die
Kirche, kniet nieder und betet einen Juden an, und wir sind Juden.“
Aber sie sind heidnische Khazaren die konvertierten genauso wie die Iren zum Christentum konver-tierten. Es ist
lächerlich sie Volk des heiligen Landes zu nennen so wie es lächerlich wäre 54 Millionen chinesische Moslems
Araber zu nennen. Sie würden sich fragen ob diese Chinesen nicht ganz bei Trost sind. Jeder der glauben würde,
daß diese Chinesen Araber wären, wäre nicht normal.
Alles was sie taten war den Glauben anzunehmen, dessen Ursprung Mekka in Arabien ist. So wie die Iren es
auch taten. Die Iren wurden nicht zu anderen Menschen. Sie waren immer noch die Gleichen nur, daß sie das
Christentum angenommen haben, und trotzdem sind sie immer noch Iren.
Diese Khazaren, diese Heiden, diese Asiaten waren eine mongolische Rasse die aus Asien nach Europa
vertrieben wurde. Weil ihr König diesen Glauben angenommen hatte, hatte auch das Volk keine andere Wahl. So
wie in Spanien, war der König katholisch war es das Volk auch, wenn man sich weigerte hatte man das Land zu
verlassen. So wurden die Khazaren was wir heute Juden nennen.
Jetzt können Sie sehen wie dumm es von den christlichen Regierungen war zu sagen: „Wir werden Gottes
auserwähltem Volk, mit unserer Macht und unserem Prestige helfen das Land ihrer Vorfahren
zurückzubekommen.“ Gibt es eine größere Lüge als diese?
Die Juden kontrollieren die Zeitungen, die Magazine, das Radio, das Fernsehen, die großen Buch-verlage, und
weil unsere Politiker ihre „Sprache“ sprechen, ist es nicht überraschend, daß Ihr diese Lügen glaubt. Ihr würdet
glauben schwarz sei weiß wenn Ihr es nur oft genug hören würdet. Ihr würdet schwarz nicht mehr schwarz
nennen. Ihr würdet schwarz weiß nennen, und niemand könnte euch die Schuld geben.
Das ist eine der großen Lügen in unserer Geschichte. Es ist das Fundament des ganzen Elends das uns befallen
hat.
Wissen Sie was die Juden am Tag des Atonements (?) machen, der Tag bei dem Sie denken das er so heilig für
die Juden wäre? Ich war einer von ihnen. Das ist kein Hörensagen. Ich bin nicht hier um Ihnen irgendeinen
Schwachsinn zu erzählen. Ich gebe Ihnen hier Fakten !
Am Tag des Atonements (?) geht man in eine Synagoge. Für das erste Gebet das man vorträgt steht man
aufrecht.
Es ist das einzige Gebet für das man steht. Man wiederholt dreimal ein Kurzgebet mit dem Namen Kol Nidre. In
diesem Gebet schließt man ein Abkommen mit Gott, das besagt, daß jeder Eid, jedes Versprechen und jedes
Gelöbnis das man während der nächsten zwölf Monate gegenüber Nichtjuden macht, null und nichtig ist. Der
Eid ist kein Eid, das Versprechen kein Versprechen und das Gelöbnis kein Gelöbnis. Das alles hat bei Juden
keinen moralischen Wert. Und der Talmud lehrt auch, daß, wann immer man einen Eid, ein Versprechen oder
ein Gelöbnis abgibt, man sich immer an den Tag des Atonements (?) erinnern soll, weil man als Jude diese
Dinge nicht erfüllen muß und man davon ausgenommen ist... .
Nun, wie sehr können Sie auf die Loyalität eines Juden zählen. Sie können darauf genauso zählen, wie die
Deutschen im Jahre 1916 daraufgezählt haben.
Wir werden das gleiche Schicksal erleiden wie Deutschland, aus den gleichen Gründen.
Balfour-Deklaration
2. November 1917
Verehrter Lord Rothschild, ich bin sehr erfreut, Ihnen im Namen der Regierung Seiner
Majestät die folgende Erklärung der Sympathie mit den jüdisch-zionistischen Bestrebungen
übermitteln zu können, die dem Kabinett vorgelegt und gebilligt worden ist: ,,Die Regierung
Seiner Majestät betrachtet mit Wohlwollen die Errichtung einer nationalen Heimstätte für das
jüdische Volk in Palästina und wird ihr Bestes tun, die Erreichung dieses Zieles zu
erleichtern, wobei, wohlverstanden, nichts geschehen soll, was die bürgerlichen und
religiösen Rechte der bestehenden nicht-jüdischen Gemeinschaften in Palästina oder die
Rechte und den politischen Status der Juden in anderen Ländern in Frage stellen könnten. Ich
wäre Ihnen dankbar, wenn Sie diese Erklärung zur Kenntnis der Zionistischen
Weltorganisation bringen würden.“
Ihr ergebender Arthur Balfour
Das Geheimnis um Israels Gründung
„Doppelleben“ des jüdischen Verfassers der Balfour-Deklaration
Die Welt, 12.01.1999, Autor: Siegfried Helm London Lord Balfour einst britischer Außenminister, gilt als der ideele Gründervater des Staates Israel in Palästina. Nach
ihm benannt ist die Balfour-Deklaration des Jahres 1917. Er war ein Jude, der seine Abkunft verheimlichte. Der
wahre Vordenker und Verfasser der berühmten Balfour-Deklaration, mit der die Errichtung einer „jüdischnationalen-Heimstätte in Palästina gefordert wurde, war Leopold Amery, im Jahre 1917 Staatssekretär im
britischen Kriegskabinett. Amery, ein Vertrauter von Sir Winston Churchill, verschleierte seine jüdische Abkunft
vorsätzlich, wie der britische Historiker William Rubinstein, Professor für Neuere Geschichte an der University
of Wales in Aberystwyth, aufgedeckt hat. Amery habe noch in seiner kurz vor seinem Tode 1955 erschienen
Autobiographie „My Political Life“ die eigene Herkunft verfälscht, wie Rubinstein in der Fachzeitschrift
„History Today“ belegt. Amery zufolge stammte sein Vater Charles Frederik Amery aus einer in Westengland
alteingesessenen Familie. Seine Mutter nannte er Elisabeth Leitner Amery. Er schrieb, sie sei im Zuge der
Unruhen der Revolution des Jahres 1848 wie viele ungarische Flüchtlinge nach Konstantinopel verschlagen
worden und von dort nach England gelangt. Rubinstein entdeckte bei seinen Quellenstudien, daß Amerys Mutter
Elisabeth Johanna Saphir hieß, daß sie 1841 als Tochter jüdischer Eltern im ungarischen Pest im jüdischen
Viertel geboren wurde. Als Sohn einer jüdischen Mutter entsprach Amery den Qualifikationskriterien als Jude.
Rubinstein stieß auf ein zweites Zeugnis vorsätzlicher Verschleierung seiner Herkunft durch Leopold Amery.
der Poltiker ersetzte seinen (jüdischen) Vornamen Moritz durch Maurice und nannte sich Leopold Charles
Maurice Stennett Amery. Der während beider Weltkriege und in den zwanziger Jahren höchst einflußreiche
Politiker Leopold Amery habe sich kontinuirlich erst für die Errichtung einer nationalen Heimstätte der Juden in
Palästina und für deren Konsolidierung und Entwicklung eingesetzt. Die von ihm verfaßte Balfour-Deklaration
wurde von dem Außenminister der Jahre 1916 bis 1919, Lord Balfour, in einem Brief dem Zionistenführer Lord
Rothschild zugeleitet, dem einflußreichsten Sprecher der jüdischen Gemeinde Englands. Die Erklärung, die als
Meilenstein auf dem Weg zur Gründung des Staates Israel gilt, enthielt die Einschränkung, Egland trete zwar für
das Ziel ein, aber, „unter der Voraussetzung, daß die bürgerlichen und religiösen Rechte der ansässigen
nichtjüdischen Gemein-schaften in Palästina unberührt“ bleiben. Amery wußte, daß die britischen Motive eine
Kombination von Empire-Machtpolitik - nämlich den Wunsch nach einem befreundeten Staat unweit des
Suezkanals - und religiösem Idealismus - einer Heimkehr ins biblische Land - waren. Die Balfour-Deklaration
wurde Bestandteil des britischen Palästina-Mandats des Völkerbunds und wird als Gründungscharta des Staates
Israel angesehen. Leopold Amery spiele zweitens eine führende Rolle bei der Gründung der „Jüdischen Legion“,
der ersten rein jüdischen Kampftruppe in Palästina seit dem jüdischen Exodus unter den Römern. Jüdische
Bataillone kämpften im ersten Weltkrieg in Palästina unter britischem Oberbefehl. Diese Streitmacht war ein
Vorläufer der Armee des Staates Israel. Brühmt ist Leopold Amerys Kampfrede im Unterhaus gegen Neville
Chamberlain 1940, die mit Ihrem Ruf „Im Namen Gottes, gehen Sie“ Auslöser für Chamberlains Rücktritt
wurde. Chamberlain hatte in einem Brief im Jahre 1939 mit Blick auf die Judenverfolgungen in HitlerDeutschland geschrieben: „Die Juden sind ohne Zweifel kein liebenswertes Volk. Ich selber kann sie nicht
leiden. Aber das ist doch kein Grund für ein Pogrom.“ Amery mußte das doppelt schwere Schicksal erleiden, daß
sein Sohn John als Anhänger der Nazis nach Deutschland ging und in Berlin in Rundfunksendungen für England
Anfang der vierziger Jahre die Sache der Nazis vertrat und nach dem Kriege in London als Verräter gehängt
wurde. Rubinstein vermutet, daß John die jüdische Abkunft der Familie bekannt war. Rubinstein sagt über das
„Doppelleben“ Leopold Amerys: „Es ist dies ein höchst ungewöhnliches Geheimnis, vielleicht der erstaunlichste
Fall von Identitätsverheimlichung in der politischen Geschichte Englands im 20 Jahrhundert.“
wieder nach oben
Als Blog-Thema bei:
http://lichtinsdunkel.blogspot.de/200...
http://deinweckruf.wordpress.com/2010...
http://benjaminhfreedman.blogspot.de/ (engl.)
Englisches:
http://iamthewitness.com/
http://rense.com/general34/amaz.htm (The Amazing Warnings Of Benjamin Freedman)
From: Aktienchancen.de - Sondernewsletter To: [email protected]
Sent: Saturday, August 31, 2013 1:59 AM
Subject: Kommt nun der ganz große Crash?
14 Tagen kostenlos…u. mehr - muss man zahlen
Kommt nun der ganz große Crash?
von Carsten Englert
Das alles überstrahlende Thema am Markt war in dieser Woche natürlich die Syrien-Krise. Dabei gab es auch gute Konjunkturdaten, vor allem
aus den USA, doch das konnte keine Käufer hinter dem Ofen hervorlocken. Das verwundert nicht! Denn die Lage im Nahen Osten ist extrem
angespannt. Barack Obama hat sich vor gut einem Jahr in die Lage manövriert, dass er nun eigentlich handeln muss. Der
Friedensnobelpreisträger hatte eine rote Linie bei dem Einsatz von Chemiewaffen gezogen. Diese wurden nun in der vergangenen Woche
offenkundig überschritten - gegen die eigene Bevölkerung! Doch es gibt noch keine belastbaren Beweise dafür, wer das Giftgas eingesetzt hat:
War es Assad oder waren es die Rebellen, um einen Militärschlag zu erzwingen, da sie nicht gegen Assads Truppen ankommen? Die USA sind
sich sicher, dass Assad der Übeltäter war. Doch die USA sind vorsichtig und deuten an, dass eine militärische Strafaktion nur sehr kurz sein wird
und keinesfalls das Ziel hat, in den Bürgerkrieg einzugreifen und Assad zu stürzen. Diese Vorab-Verharmlosung verwundert nicht. Es ist
offensichtlich, dass die Amerikaner sowohl Assad als auch seine Verbündeten beschwichtigen wollen. Denn Assad hat wohl schon gezeigt, dass
er unberechenbar ist und auch im Besitz von vielen Massenvernichtungswaffen. Zudem hat mittlerweile der Assad-Verbündete Iran mit der
Vernichtung Israels gedroht, falls die Amerikaner angreifen.
+++++
Die aktuelle Lage in Nahost verunsichern derzeit viele Menschen. In jeder Hinsicht ist zu hoffen, dass es nicht zur Eskalation kommt, doch
schadet es keinesfalls, nach gegebenen Möglichkeiten einem persönlichen Schaden vorzubeugen. Mit den richtigen Finanzinstrumenten können
sich Anleger zumindest gegen einen herben finanziellen Schaden wappnen. Der Investoren-Kompass hilft Ihnen, eine solche Absicherung zu
schaffen! Probieren Sie es aus!
Jetzt kostenlos für 14 Tage testen!
Liebe KKVerinnen und KKVer,
liebe Freunde des KKV,
in der Reihe „Verbände zur Bundestagswahl“ veröffentlicht www.katholisch.de
Interviews mit den Vorsitzenden der katholischen Verbände. Unter
http://www.katholisch.de/de/katholisch/themen/dossiers_1/verbaende_zur_bundestagswahl/bundestag
swahl_verbaende_kkv.php
finden Sie das Interview mit dem KKV.
Ich würde mich freuen, wenn Sie mir ein kurzes Echo von Ihrer Seite zukommen ließen. Dabei würde
mich besonders interessieren, wie Sie die einzelnen inhaltlichen Aussagen beurteilen.
Herzliche Grüße
Ihr
Bernd-M. Wehner
Bundesvorsitzender des KKV
Verband der Katholiken in Wirtschaft und Verwaltung
Bernd-M. Wehner Knipprather Str. 77 40789 Monheim am Rhein
Tel.: 02173 58702 Mobil 0151 51158030 PC-Fax: 032 223746363
E-Mail: [email protected]
Internet: www.kkv-bund.de
"Mindestlohn allein ist keine Lösung"
© picture alliance / ZB
Serie: Verbände zur Bundestagswahl | 30.08.2013
Der deutschen Wirtschaft geht es im europäischen Vergleich noch immer gut. Doch gerade die hohe
Staatsverschuldung macht Bernd-M. Wehner, dem Vorsitzenden des Verbands der Katholiken in Wirtschaft und
Verwaltung (KKV), zu schaffen. "Es ist ein Damoklesschwert, das da über uns schwebt", sagt er. Was den KKVVorsitzenden vor der Bundestagswahl sonst noch beschäftigt und was er danach von der Bundesregierung erwartet,
erzählt er im katholisch.de-Interview.
Frage: Herr Wehner, Deutschland steht kurz vor der nächsten Bundestagswahl. Wie bewerten Sie die letzten
vier Jahre Wirtschaftspolitik?
Wehner: Die vergangenen vier Jahre Wirtschaftspolitik sind von einem guten Wirtschaftswachstum gezeichnet.
Außerdem sind die Arbeitslosenzahlen gesunken und die Staatsverschuldung ist rückläufig. Das sind Aspekte, die man
positiv sehen kann. Und um eine Zahl zu nennen: Derzeit haben wir 42 Millionen Menschen in regulärer
Beschäftigung. Das ist der höchste Wert seit 1991. Außerdem ist die Langzeitarbeitslosigkeit gesunken. Und in Sachen
Jugendarbeitslosigkeit sind wir im EU-Vergleich richtig gut dran, wenn ich beispielsweise an Spanien denke. Wobei
das natürlich nicht nur der Erfolg der Bundesregierung ist.
Frage: Die deutsche Volkswirtschaft gilt in Europa als Musterbeispiel. Dennoch sind Probleme nicht von der
Hand zu weisen. Welche sehen Sie?
Wehner:Problematisch ist sicherlich noch immer unsere Staatsverschuldung. Ich glaube erst dann, dass die Schulden
abgebaut werden, wenn es in Zahlen nachweisbar ist. Andererseits haben wir natürlich in Europa die wirtschaftlich
schlechter gestellten Länder, die Solidarität von uns erwarten, die aber auch ihre eigenen Hausaufgaben erledigen
müssen. Wir sind irgendwo immer in der Haftung. Es ist ein Damoklesschwert, das da über uns schwebt.
Frage: Beruf und Familie zu vereinbaren ist wichtig für eine gesunde Wirtschaft. Was könnte hier im Land
besser laufen?
Wehner: Gerade die Unterstützung der Familie ist bei uns nicht konsequent genug. Und das bringt uns zur
Fragestellung "Wer muss sich nach wem richten?". Muss sich die Familie der Wirtschaft anpassen oder die Wirtschaft
der Familie? Wir plädieren für letzteres, wozu jedoch vielmehr Fantasie entwickelt werden muss. Das fängt bei
betriebseigenen Kindergärten an und geht weiter bei flexiblen Arbeitszeiten oder dem besseren Umgang mit
Angestellten in Elternzeit.
Frage: Bedeutet das alles aber nicht den Ausfall von Arbeitskräften für die Unternehmen?
Wehner: Wir haben ja einerseits immer noch einen recht hohen Anteil an Arbeitslosen, der für die Unternehmen
geschult werden können, um dort in den Arbeitsprozess reinzukommen und das aufzufangen. Auf der anderen Seite
muss man auch über geschultes Personal aus dem Ausland nachdenken. Es kann jedenfalls nicht das erste Ziel der
Wirtschaft sein, dass eine Mutter direkt nach der Geburt ihres Kindes wieder arbeiten geht. Familie ist ja auch keine
Erfindung des Staates, die man nur nach Belieben unterstützt. Sie ist die Grundlage unserer Gesellschaft.
Der Vorsitzende des Verbands der Katholiken in Wirtschaft und Verwaltung (KKV): Bernd-M. Wehner.
Bildquelle: KKV
Frage: Bemängeln kann man auch die hohen Steuern und Sozialabgaben für Geringverdiener. Was muss da
passieren?
Wehner: Zunächst muss man festhalten, dass rund 20 Prozent der Bevölkerung aufgrund ihres geringen Verdienstes
keine Steuern zahlen. Bei den Sozialabgaben ist es durch entsprechende Freibeträge ähnlich. Ansonsten ist der KKV
ein Unterstützer des kirchhofschen Steuermodells (nach Steuerrechtler Paul Kirchhof, Anm. d. Redaktion). Das heißt
im groben: das System vereinfachen. Der Steuersatz wird verringert und alle Ausnahmetatbestände – außer
entsprechenden Freibeträgen - fallen weg. Aber um auf die Geringverdiener zurückzukommen: Es kann natürlich nicht
sein, dass jemand der Vollzeit arbeitet, am Ende weniger auf dem Konto hat, als ein Sozialhilfeempfänger. Das ist aber
immer auch vom Familienstand abhängig. Von daher ist es schwierig, einfach zu sagen "Hartz IV runter oder Löhne
rauf".
Frage: Was uns aber zum wichtigen Thema "Mindestlohn" führt. Die Forderung danach werden in
Deutschland immer lauter. Was halten Sie davon?
Wehner: Die Forderung nach einem Mindestlohn ist immer gut und leicht, solange man selbst nicht zur Kasse gebeten
wird. Doch Lohn muss erst einmal erwirtschaftet werden. Der Arbeitgeber muss sich fragen: "Was kann ich für die
Arbeit bezahlen? Was kommt unter dem Strich dabei raus?" Dazu kommt ein zweiter Punkt. Nehmen wir einmal an,
wir haben einen Mindestlohn von 8,50 Euro. Dann kann ein Single davon leben, jemand mit Familie aber nicht. Lohn
allein kann also erst einmal keine sozialen Fragen lösen. Ich zeige das gerne am Beispiel des Frisörhandwerks auf.
Stellt ein Frisör Männer oder Frauen mit Familie ein, müsste er seine Preise an einen höheren Lohn anpassen. Kein
Kunde wäre jedoch bereit, 50 Prozent mehr zu bezahlen, weil der Frisör so sozial ist. Den sozialen Ausgleich kann
man also nicht vom Arbeitgeber erwarten. Er muss vom Staat geleistet werden. Das entspricht übrigens auch der
katholischen Soziallehre.
Frage: Ein wirtschaftliches Problem könnte auch der europäische Alleingang der Bundesregierung beim
Thema Energiewende werden. Hat sich die Regierung dabei übernommen?
Wehner: Aus persönlicher Sicht halte ich den Atomausstieg für sehr übereilt. Vor allem, weil der Auslöser fragwürdig
war. Was in Japan geschehen ist, kann bei uns eigentlich nicht passieren. Auf lange Sicht ist ein Ausstieg respektive
Umstieg aber richtig. Das Ganze muss aber technisch und finanziell machbar sein. Die Umlage von ungefähr 5 Cent
pro Kilowattstunde, die momentan auf den Strompreis aufgeschlagen wird, hat ja mehr einen moralischen Charakter.
Ich bekomme nicht wirklich Ökostrom, sondern nur ein weniger schlechtes Gewissen. Aber da geht die Schreierei
schon los. Firmen wollen von der Umlage befreit werden, um wettbewerbsfähig zu bleiben. Fakt ist aber, dass es den
Atomausstieg nicht zum Nulltarif gibt. Also müssen die Lasten gerecht verteilt werden - auf die Firmen und die
Endverbraucher. Was aber ebenso wichtig ist, ist ein Umdenken beim Verbrauch. 20 Prozent der Menschen weltweit
verbrauchen 80 Prozent der Ressourcen und Rohstoffe. Und zu den 20 Prozent gehören auch wir.
Frage: Wenn Sie am 22. September drei Forderungen auf ihren Wahlzettel schreiben dürften. Wie würden die
lauten?
Wehner: Drei konkrete Forderungen habe ich nicht. Aus unserer Sicht muss die Regierung in der nächsten
Legislaturperiode – wie bereits erwähnt – das Steuersystem anfassen. Besonders wichtig ist mir aber die Bildung einer
solidarischen Leistungsgesellschaft. Das heißt: Jeder muss für seine Leistung bezahlt werden. Jeder muss aber auch die
Chance haben, diese Leistung erbringen zu können. Das erfordert zum Beispiel bessere Bildungspolitik. Natürlich
brauchen wir auch Solidarität. Aber sie darf nicht dazu führen, dass dadurch die Eigenverantwortung geschmälert
wird. Nötig ist eine stärkere Rückbesinnung auf das Subsidiaritätsprinzip der katholischen Soziallehre. Danach ist
jeder Mensch zuerst einmal für sich selbst verantwortlich. Für Abhilfe bei Problemen wird stufenweise gesorgt.
Zunächst in seinem Umfeld – durch die Familie, durch Freunde und Nachbarn. Können die nicht helfen, wendet er sich
an kirchliche oder soziale Einrichtungen. Erst auf der letzten Stufe tritt dann Vater Staat in Aktion.
Das Interview führte Björn Odendahl
Vorschau
Im vierten Teil unserer Serie "Verbände zur Bundestagswahl" sprechen wir am kommenden Mittwoch (4. September)
mit Maria Theresia Opladen, der Bundesvorsitzenden der Katholischen Frauengemeinschaft Deutschlands (kfd), über
Frauen- und Gleichstellungspolitik.
Zur Serie "Verbände zur Bundestagswahl"
Weitere Serie zur Bundestagswahl
Katholisch.de analysiert aus kirchlicher Sicht die Parteiprogramme der im Bundestag vertretenen Parteien (CDU/CSU,
SPD, FDP, Grüne und Linke) sowie der Piratenpartei und der Alternative für Deutschland (AfD).
Zur Serie "Parteiprogramme zur Bundestagswahl"
Vor 10 Jahren habe ich hier teilgenommen: pkscz.
Dienstag, 8. April 2003, 9.30 – 18 Uhr: Wirtschaftstagung Polen/Oberschlesien
mit Forum (9.30-13.15 Uhr) und Kooperationsbörse (14.15 – 18 Uhr)
Tagungsort: Plenarsaal der IHK Essen, Am Waldthausenpark 2, 45127 Essen
Schlesischer Marschall Michał Czarski zu Gast
„Wirtschaftstag Oberschlesien /Polen“ in der IHK Essen am 8.4.2003
Im Rahmen NRW / OS Partnerschaft – führte die Industrie- und Handelskammer zu Essen
(IHK) (Izba Przemysłowo-Handlowa w Essen) am 8. April 2003 in Zusammenarbeit mit der
partnerschaftlich verbundenen Wirtschaftskammer Kattowitz (RIG) und Südwestfälischen
IHK Hagen als NRW-Schwerpunktkammer für Polen einen „Wirtschaftstag
Polen/Oberschlesien“ durch.
Darüber hinaus war neben dem Ministerium für Wirtschaft und Arbeit des Landes NRW u.a.
das Kölner Generalkonsulat der Republik Polen in die Veranstaltung eingebunden.
Polen ist heute unter den zukünftigen EU-Mitgliedern Deutschlandes größter und wichtigster
Wirtschaftspartner. Im Rahmen des Wirtschaftstages wurde u.a. unternehmerische Chancen
und Risiken des dortigen Markteinstieges bzw. – ausbaus aufgezeigt. Erfahrene Kenner des
polnischen Marktes informierten zudem praxisorientiert zu Themenbereichen wie
Markterschließungsstrategie, Unternehmensbesteuerung und Firmengründung.
Im Mittelpunkt stand die Region Oberschlesien, die gerade für die NRW-Wirtschaft von
besonderer Bedeutung ist. Ziel sei es, so IHK-Präsident Dirk Grünewald in seinem Grußwort,
die wirtschaftlich Zusammenarbeitet auf der Basis langjähriger Partnerschaften zu
intensivieren sowie polnischen und NRW-Unternehmen eine Plattform für
Kooperationsgespräch zu bieten.
Die Essener IHK arbeitet bereits seit 1991 partnerschaftlich mit der RIG (Regionalna Izba
Gospodarcza w Katowicach) zusammen und war maßgeblich beim Aufbau der
Kammerorganisation in Kattowitz beteiligt. Ziel dieser Kooperation ist die Förderung der
bilateralen Beziehungen zwischen Unternehmen in Oberschlesien und NRW. Dazu konnte die
IHK mit der Region Kattowitz bereits mehrere Wirtschaftliche – jeweils in Kattowitz und im
IHK-Bezirk – mit Erfolg realisieren. Der diesjährige Wirtschaftstag in Essen war zugleich
Teil einer Veranstaltungsreihe der Woiwodschaft Schlesien und des Landes NRW, die vom
07. bis 11.April 2003 unter Motto „Oberschlesien an Rhein und Ruhr“ stattfindet.
Zum Wirtschaftstag konnte Dirk Grünewald eine offizielle Delegation hochrangiger
polnischer Politiker unter Leitung von Michał Czarski, Marschall der Woiwodschaft
Schlesien, sowie weitere Vertreter aus Wirtschaft und Verwaltung in Begleitung von RIGPräsident Tadeusz Donocik begrüßen. Darüber hinaus nahmen über 20
Unternehmensvertreter aus Oberschlesien teil, die im Rahmen der Kooperationsbörse
Gespräche mit NRW-Firmenvertreter führen.
Beobachtete: Peter Karl Sczepanek
Der Kommentar folgt in der polnischen Sprache. Und Fotos:
1.Woiewodschaft Schlesien – Investorenführer
von dem Marschalamt der Woiwodschaft Schlesien
für: Częstochowa (oben), Katowice (mitte), Bielsko-Biała (unten)
2. Wie P.K.Sczepanek verbreitet die Ideen bei dem Botropper – Anton Steinkusch
Peter Karl Sczepanek
40789 Monheim am Rhein
Monheim/Rh, den 13.4.2003
NRW-Ruhr-OS-7-11-IV.doc
Tel/Fax 02173-66742
e-Mail:
Silesia-Info (Internet) [email protected]
Komentarz do spotkania regionów NRW-Ruhr i Śląska w Essen, 7 –
11. kwietnia 2003
8.4.2003 Essen IHK-Ruhr – Komentar - Wirtschafttagung Ruhr – OS Polen w ...regioPolis:
http://www.regiopolis.net/silesia/politics/03/Sczepanek_Komentarzdospotkaniaregionow.htm
wraz ze zdjeciami: z Essen – 8.4.2003 z posiedzenia.
(stoje z Prezydentem Chorzowa – Panem Markiem Kopelem,
albo przy dr. Jerzym Gorzeliku na zakonczenie partnerskich spotkan w Essen)
http://www.regiopolis.net/silesia/politics/03/IlustracjePartnerstwoNRWzGS.htm
Zur Zusammenarbeit des Landes Nordrhein-Westfalen mit der Woiewodschaft Schlesien und
zum Thema der Tagung auf Zollverein fand am Donnerstag, dem 10. April, auf der Zeche
Zollverein, Schacht XII, Halle 2 ein Pressegespräch statt. Michał Czarski, Marschall der
Wojewodschaft Schlesien stand, sowie ein Vertreter des Landes Nordrhein-Westfalen Prof.
Jörn Rüsen, Präsident des Kulturwissenschaftlichen Instituts, Essen,. zur Verfügung.
IHK Essen, Gabriele Hein, Am Waldthausenpark 2, 45127 Essen
Tel.: 0201/1892-244, Fax: 0201/1892-161, e-mail: [email protected]
Dienstag, 8. April 2003, 9.30 – 18 Uhr: Wirtschaftstagung Polen/Oberschlesien
mit Forum (9.30-13.15 Uhr) und Kooperationsbörse (14.15 – 18 Uhr)
Tagungsort: Plenarsaal der IHK Essen, Am Waldthausenpark 2, 45127 Essen
Tel.: 0201/1892-244, Fax: 0201/1892-161, e-mail: [email protected]
Die Region Oberschlesien ist gerade für die NRW-Wirtschaft von besonderer Bedeutung. Ziel dieser
Tagung war es, die wirtschaftliche Zusammenarbeit auf der Basis langjähriger erfolgreicher
Partnerschaften zu intensivieren und den Teilnehmenden eine Plattform für Kooperationsgespräche
zu bieten. Angesprochen sind insbesondere kleinere und mittelständische Unternehmen in NordrheinWestfalen. An der Tagung nahm eine offizielle Delegation unter der Leitung des Marschalls der
Woiewodschaft Schlesien, Michał Czarski, und in Begleitung von RIG- Präsident Tadeusz Donocik teil.
Zusätzlich sind 40 Unternehmensvertreter aus der Region Kattowitz eingeladen, die im Rahmen der
Kooperationsbürse Gespräche mit Firmenvertretern aus Nordrhein-Westfalen führen möchten.
Interessanten Vorlösungen:
Präsentation der OS , die Entwicklungsstrategie und Chancen für die Region – die Präsidenten von Kattowitz,
Bielsko-Bila, Czestochowa und Chorzow,
Strategien, Geschäftspartnersuche, Unternehmensgründunge, Investitionsanreize von Deutsch-Polnische
Wirtschaftsförderungsgesellschaft / Gorzow – Polsko.Niemieckie Towarzystwo Wspierania Gospodarki (TWG)
Erfahrungsberichte von Unternehmen - RWTÜF Polska und Deutsch-Polnisches Forum Südpolen
Donnerstag, 10. April 2003, 9 – 20 Uhr, und Freitag 11. April, 9.50 – 17 Uhr:
„Stadt · Region · Strukturwandel: Ruhrgebiet - Oberschlesien“ Tagung auf Zollverein, Essen
Tagungsort: Zeche Zollverein, Schacht XII, Halle 2, Gelsenkirchener Str. 181, 45309 Essen
Mit der zurückgehenden Bedeutung der Montanindustrie stehen Oberschlesien und das Ruhrgebiet,
zwei vorwiegend durch die Schwerindustrie geprägte Ballungsräume, vor vergleichbaren
Schwierigkeiten. Die Bewältigung dieser Probleme erfordert eine enge Kooperation von Experten aus
den Bereichen der Wirtschaft, Politik, Stadt- und Regionalplanung sowie der (Industrie-)
Denkmalpflege. Referenten aus Oberschlesien und dem Ruhrgebiet diskutieren am ersten Tag der
Tagung gemeinsam über Themen wie regionale Identität, den Umgang mit dem industriellen Erbe und
den Wandel von Stadt und Raum in Oberschlesien. Im Mittelpunkt des zweiten Tages steht der
Praxisbezug mit einer Führung über das Gelände des Weltkulturerbes Zollverein und einer Exkursion
unter der Leitung des KVR zu ausgewählten Beispielen des Strukturwandels im Ruhrgebiet.
Interessanten Vorlösungen:
- Prof. Dr. Hans Heinrich Blotevogel, Universität Duisburg_Essen -
„Regionale Identität im Ruhrgebiet – die harte Bedeutung eines weichen Konzepts“
- Prof. Dr. Marek S. Szczepański, Schlesische Universität Katowice (Kattowitz),
Hochschule für Management und Sozialwissenschaften (WSZiNS) Tychy (Tichau) -
„Oberschlesien eine Region dreier Entwicklungsgeschwindigkeiten“
- Dr. Norbert Jegelka, Geschäftsführer des Kulturwissenschaftlichen Instituts, Essen: „Neue Wege.
Wissenschaft und Forschung im Strukturwandel“.
Die „Gemeinsame Erklärung“
sieht eine „Vertiefung des kulturellen und sprachlichen Austausches zwischen beiden Regionen“ vor.
Sie bildet die Grundlage für die Kulturtage der Woiewodschaft Schlesien in Nordrhein-Westfalen unter
dem Titel „Oberschlesien an Rhein und Ruhr“. Nach einem erfolgreichen Auftakt der schlesischen
Kulturtage im Herbst des letzten Jahres wird diese Veranstaltungsreihe jetzt fortgesetzt. Lag der
räumliche Schwerpunkt der Kulturtage im Februar und März dieses Jahres in Aachen, Düsseldorf und
Köln, wo klassische Konzerte, Jazzkonzerte, Ausstellungen und eine Filmreihe geboten wurden,
konzentriert sich ein weiterer Wochenblock vom 7. bis 11. April 2003 räumlich und inhaltlich auf das
Ruhrgebiet. Die besonderen Beziehungen zwischen dem Ruhrgebiet und Oberschlesien wurden mit
Tagungen zur wirtschaftlichen Zusammenarbeit und zum Strukturwandel beider Regionen sowie mit
kulturellen Ereignissen gut (Multimedia, Tanz, Kunstausstellung) thematisiert:
Mit Empfehlung im Internet:
www.um.katowice.pl
www.region-Silesia.pl
www.rig.katowice.pl
www.infopolen.de
www.chorzow.um.gov.pl
www.bsjp.pl www.bsjp.com
www.managementcircle.de
www.stiftung-zollverein.de
"Siegerin ist Merkels Kette"
Ich habe nur zwei Bemerkungen zum derzeit etwas museal anmutenden Europa und seinem Nachbar
„Woiewodschaft Schlesien” PL: Województwo Śląskie - region trzech różnorodności, -pksczepanek
Schlesische Region Region drei - Vielfälltigkeiten - pksczepanek
u góry z Jasną Górą i jednorazowy krajobraz niczym na pustyni, czy Sudetach – Jura
Krakowsko-Częstochowska, niczym Kleve i Köln w NRW, w środku – czarny Śląsk jako „RuhrPott” – Zagłębie Ruhr, na dole regionu – zielone góry Podbeskidzia, niczym bogata Bawaria. I
tak właściwie kształtuje się nasza kraina, ogólnie z globalnym trzy-problemowym regionem SILESIA.
W partnerstwie pokrewnych regionów, jednego kiedyś ze „Wschodu” i drugiego z „Zachodu” –
czyli z Górnego Śląska, (G-Ś) i z NRW w „Zagłębiu Ruhre” (Z-R) spotkali się partnerzy, nie z
biegunowego, jak w bilateralnym „pojedynku” – kto komu, jak i w czym pomoże. Miejscem
spotkania było miasto Z-R – Essen gdzie dnia 8.4.2003 spotkano się w siedzibie IHK czyli Izbie
Przemysłowo-Handlowej (Industrie- und Handelskammer), a 10 i 11 kwietnai 2003 w obiekcie
byłej kopalni „fedrującej” prawie 150 lat do 1986 roku – teraz jako skansen – „Zollverein”
zaliczonej do światowego dziedzictwa kultury przemysłowej w Niemczech. Pomyśleć – jeszcze
wcześniej, bo w 1789 – 1803 sprowadzono 3, potem jeszcze 3-ch z prawdziwego zdarzenia
górników z Gór Harz (Anhaltu-Saksonii) by prawdziwie wydobywano węgiel na ziemii
pszczyńskiej. W tym czasie przybył geniusz poezji romantycznej Johann W. von Goethe do
Tarnowskich Gór, na zaproszenie największego górnośląskiego górnika i hutnika Feyderyka
Wilhelma Grafa von Reden W tym czasie NRW nie wiedziało jeszcze co to jest węgiel, a o
maszynie parowej, kórą geniusz pióra zobaczył po raz pierwszy na kontynencie, nie mieli
pojęcia. Prusy rozwijały się głównie dzięki G-Ś. Prezesowi Regionalnej Izby Gospodarczej
Tadeuszowi Donocikowi podałem propozycję, by postać von Redena, on jako pierwszy pomost
między naszymi narodami, właśnie tego partnerstwa – stał się symbolem i patronem dalszych
poczynać G-Ś a Z-R.
Na sali posiedzeń 5-go piętra IHK zebrała się grupa polsko-niemiecka partnerstwa, dobrze
skrojone garnitury, ciemne, dystyngowne – zdradzały, że miara posiedzenia jest „wielka”.
Prezydenci wielkich miast G-Ś, prezesi firm polskich i niemieckich mają przystąpić do
współpracy. Ich celem było tak się „sprzedać” by partner jeden, czy drugi – zachęcił do
przybycia, kooperacji, zrobienia obopólnego interesu – taki był cel spotkania. Przedstawiono
się z najlepszej stron, ilustrowane dla wszystkich broszury polskie - piękne barwne,
zachęcające. Po otwarciu kart, strona niemiecka trochę z uczuciami mieszanymi, przystąpili do
kulminacji – z jednego wielkiego stolu – zrobilo się osobnych 20 stanowisk – typowa
indywidualna gielda przetargowa – „sprzedawania” się indywidualnych firm.
Spotkanie w „Zollverein” miało całkiem inny charakter, NRW Z-R pokazało ze swojego dorobku
(Strukturwandel) co zrobili, co mają, jak do tego doszli, na jakie trudności napotykali i z kim
należy kooperować, by idee swoje urzeczywistnić. W restrukturyzacji z przestarzałego
przemysłu i tych obiektów przejść w coś nowego, nowoczesnego, albo stworzenia zastępczych
wartości – muzealnych, parkowo-wypoczynkowych, dla kultury wszystkich, co wymaga wiele
zachodu, środków i przedsiębiorczości. Jak z brzydoty albo już nieużytku zrobić coś pięknego
dla oka i ogólnego użytku, wymaga czasu i nakładów.
Strona G-Ś, tego „czarnego” (z przeobrażeń regionu) pokazała zaś odwrotnego – pozostawioną
brzydote „spalonych” miejsc, rupieciarni ponad 100 letniego „wykorzystanego terenu”, winiąc
głownie pierwszych posiadaczy, niż czasy od, powiedzmy „M. Grażyńskiego”. Przeobrażenia
tutaj, czy przejścia terenu w inne ręce, zdarzały się częściej w tej części Europy, obniżając
poziom wartości stanu rzeczywistego, rabunku terenu w ostatnich 80-u latach. Winę widzi się
dzisiaj w tych pierwszych, obrazy medialne polskiej strony pokazały rzeczywistość ostatnich
lat – więc ostatnich władz – się rozumie. Nagle w nowej perspektywie europejskiego rozwoju –
wszystko chciałoby się mieć jak na Zachodzie, w czasach, kiedy na nic nie ma dostatecznej
ilości pieniędzy. Więc ponarzekać na europejskich kapitalistów z lat XIX wieku, było środkiem,
mającym prowadzić do celu – teraz zyskać środki z tej samej strony na zrestrukturyzowanie
czegoś co samemu się zaniedbało.
Oba spotkania zaszczyciły najwyższe władze tych bratnich regionów, wprowadzające wykłady
wygłosili autorytety profesorskie, z ich teoriami, doświadczeniami, analizami, z
wykorzystaniem najwyższej techniki komputerowej, z obrazami na ekranie i autokarowym
zwiedzeniem obiektów przemysłowych Z-R. A wszystko po to by przybliżyć się z historii tych
regionów – bo to ich łączyło z ich przemysłem, by teraz jak partnerzy – sprowadzili
„przeciwnika ringu z Essen”” na swoje tereny, by więcej inwestowac, restrukturyzować,
polepszać, upiększać, jednym słowem tworzyć nowe stanowiska pracy potrzebne obu
partnerom – tym bardziej w galopującym bezrobociu, i polskiej sytuacji - wyjścia z dołku
ostatniej przeszłości w partnerstwie do EU.
Strona NRW Z-R na pierwszym spotkaniu konferencji gospodarczej i drugiej, restrukturyzacji
podkreślali zasadę starą jak świat:
„Keine Zukunft ohne Vergangenheit” - „No future without a past”
czyli „Nie ma przyszłości bez przeszłości”
W słowach i na piśmie „Zollverein” – wielokrotnie można było to słyszeć i widzieć! Nie mówiąc
o pracy w tych tematach Oberschlesisches Museum z Ratingen, należy od początku
podkreślić, z „historii”, że Landsmannschaft-y O/S nie uczestniczyły w tych posiedzeniach, a
jednogodzinna lustracja jednego z przedstawicieli – to za mało. Widać wpływy „Polonii” z NRW
na tym spotkaniu, ziomkowie przesypiają. Czyżby istotnie, co podał prof. M Szczepański o
zanikaniu „pierwszej prądkości” rozwoju” G-Ś tej historycznej, gdzie podstawy gospodarki
śląskiej wzięły początek. „Zanika, i zniknie”, z tym założeniem chcą iść do przyszłości, bez
przeszłości. Miejmy nadzieję, choć obecne władze polskie są tego samego zdania, ale to tylko
zawsze chwilowe, danego rządzonego kierunku, teraz - postkomunistycznego. Rządzący
wybiera zawsze te kawałki historii, które pasują do ich ideologiii. Papier i pamięć, pieśni i
obrazy, raporty i wspomnienia, tolerancja ponad wszystko – są cierpliwe, poczekają, to stara
reguła na G-Ś.
Choć właściwie wśród prelegentów nie widziało się Górnoślązaków, a raczej przybyszy na G-Ś,
z ich tu nowych dla nich „małych ojczyzn”, co sami podkreślali, to nie to jest taką złą prognozą,
jak fakt braku dodatkowych instytucji w tej krainie, poza uczelnianej, brak ferajn, fundacji,
ludzi, którym na sercu leży sprawa tej ziemi. Wciągnięcie ludzi z domowin, hajmatów do
współpracy jest rzeczą bardzo ważną, bo i... Rząd i uczelnie to ta sama ręka. Nie ma osób,
instytucji niezależnych, kontrujących, myślących czasem na w zdrowym rozsądku mieszkańca
tej ziemi, dla tej krainy. Nie mówiąc o rzeczowości firm partnerskich z pierwszego dnia, o ich
możliwościach, przyciągania się nawzajem, gdy przedstawiciele uczelniani z G-Ś raczej
stroniąc od przeszłości wielkiego kiedyś rozkwitu czarnego G-Ś - trzymali taki kurs jaki
widziało się po latach 1945. Bez przeszłości, chcą stworzyć w krótkim czasie nową tradycję,
nową kulturę, powiedzmy z nową polonizacją terenów, wiecznej trilateralnej zasady.
Niecierpliwi, jako drugi front partnerstwa, chcą szybko, szybko, zlikwidować brzydotę,
pobojowiska poprodukcyjne, przemilczając, że sami sobie winni stanu istniejącego, odrzegując
się od przeszłości – żądają pomocy z Zachodu. Gdy profesorowie z racji doświadczenia
objektywnie przedstawiali swoje metody, tezy, sposoby poprawy, odmiennego zdania byli
młodzi adepci sztuki - naukowcy uczelniani. Wykorzystując tematy jak może – z winami tych z
przeszłości, dopinają swoje nowe awanse naukowe. Teoretyzując nie pytają skąd pieniądze,
gdy Polska potrzebuje na wszysko inne, mnóstwo, mnóstwo pieniędzy. Mają pretensje, że
niemieccy reprezentanci wolą place budowy na zielonej trawie, nie na pogorzeliskach
poprodukcyjnych, spotykają się w Promnicach pod Tychami, w lesie, w kiedyś pałacu Ziemi
Pless, dziś Pszczyńskiej. Patrzcie – tu znów wraca się do przeszłości! Korzystajcie z historii tej
ziemi, przed 200 laty „Stary Fric” – Fryderyk II. dał nakarmić, by potem budowano kulturę,
sztukę. Dzisiaj chcą już „sadzić drogie kwiatki” na nieużytkach produkcyjnych, gdy brakuje
dorodnych kłosów przenicy, szpichlerzy, magazynów, wyposarzeń szpitalnych. Uczcie się od
„Fryca”, panował na terenach 60% byłych teraz polskich – i potrafił. Doprowadził do najwyższej
kultury pracy, organizacji, bazy dobrych socjalnych warunków. Przyzwyczaiło się też
przemysłowców z Zachodu do stref ekologicznych, na trawie, bez podatków przez 10 lat. Stale
wychodzą potem negatywy tych metod przyciągania na siłę.
Przypadkowo też byłem w w stolicy Pennsylvania, Pittsburghu, 8.4.1997, nie na spotkaniach
tego typu – śpiewałem w chórze Bayer Leverkusen. Widziałem największą „kuźnie świata” –
bez kominów, bez rupieci – w ładzie, kulturze miasta, czystości, porządku – można – ale jak
długo to trwało? Z chórem śiewaliśmy w 100 letniej hali „Heinz Hall” - nie raziło, mnie osobiście
przypominało to G-Ś, wierzcie mi – w pozytywnym znaczeniu! Do tego temat to kiedyś wrócę,
bo i zebrałem wiele materiałów konferencyjnych w ich restrukturyzacji w USA. Osobiście
staram się przedstawić naszą krainą inaczej –stąd taki i tytuł pierwszej mojej książki. Wręcz
bolało, patrząc na brzydotę niektórych obiektów na przeźroczach, - antyreklama naszej krainy,
co z tego, młodzi adepci – teoretyzują dla prac naukowych, gdy środki finansowe prezydentów
miast idą, bo muszą, na inne cele. Uczelnia to nie ferajna, instytucja związana mocno z
terenem, jak takowe reprezentowane są przez np. Kulturwissenschafts Institut w Essen,
których przedstawiciele pokazali swoje osiągnięcia i metody dochodzenia do celu. W ten
sposób strona polska otrzymała receptę, jak zagospodarować nieużytki, z kim kooperować,
skąd środki finansowe – by starą tradycję – podtrzymać, uwiecznić, wykorzystać we
współczesności! Niestety G-Ś nie ma takich „bogatych Onkli” jak byłe tereny DDR albo
Ruhrgebiet – od Land-u, Bund-u, i Unesco.
Nie macie pojęcia drodzy czytelnicy, jak diametralnie różniły się dwa spotkania 8 i 10 kwietnia,
niebo i piekło, pierwsze równopartnerstwo, drugie szukanie fundatora, co sami zepsuli w
ostatnich 80u latach.
„Ganze Region ist meine Heimat” – „cały region śląski jest moim Hejmat-em”, nie tylko nad
Jeziorem Paprocańskim, przy „Promnicach”, spędzonych dziecięcych lat w tej domowinie, całość interesuje nas szczególnie jak i Was. Tylko jak? Czasu, wytrwalości, przedsiębiorczości,
niezaleśności, chęci i miłości do tej ziemi nam trzeba.
Umiejący robić nie tylko przemysł, ale i reklamę wokół siebie - Friedrich Wilhelm Graf von
Reden zaprosił świtę z Europy na czele z Johannem W. von Goethe, geniusza pióra, by
zobaczyć „ognistą maszynę”, jak nazywano pierwszą maszynę parową na kontynencie
europejskim – w Tarnowskich Górach. Tak zaczęło się europejsko od 1790 roku, a NadreniiWestfallii, w tym czasie było jszcze daleko do Europy, Taki był tu początek, a dzisiaj?
Jak Fryderyk Wilhelm hrabia Reden – „trzymał“ z Napoleonem w czasie okupacji na Śląsku, by
nie plądrowano niszczono co osiągnięto, tak i Polacy trzymali z Napoleonem w szukaniu
wolność w walce na wszystkich frontach Europy. Niech dzisiaj postać tego REDENA, ostatnio
w Chorzowie uhonorowana pomnikiem z inicjatywy mieszkańców śląskich, stanie się patronem
tych dwóch bratnich regionów NRW-Ruhrgebiet i Górnego Śląska w Polsce. Z historią
wspólnych ziem, z problemami wspólnymi kiedyś i dzisiaj, z czołem podniesionym do góry – w
drodze do Europy.
Refleksje po spotkaniu w ESSEN: Peter K. Sczepanek
PS.
Nie streściłem wykładów czcigodnych wykładowców – pozostawiając to specjalistom ich instytutów.
Ilustracje:
1. Medalion z 8.4.1997 z Pittsburghu – proszę zauważyć – kultura i sport w tradycji z przeszłości
2. Medalion z 6.9.2002 z Chorzowa – 200 lat Huty Królewskiej – twórcy F.W. von Redena.
3. Medalion rok 1993 z Ziemi Pszczyńskiej, Plesskiej – Mater Silesia, model wykonał August
Dyrda, rzeźbiarz z tej ziemi
4. Makieta z 2001 miasta Tychy – z konkursu na symbol Tychów, (bez wyróżnienia, żadnych
prac). Ukryta moja idea – „z przeszłości do przyszłości” na przykładzie górnośląskich miast do EU
Beobachtete: - Obserwator spotkania
Peter Karl Sczepanek
(als Vertreter des trilateralen Prinzips Schlesiens –
w historii: 3-kultury, 3-języki, bo 3-y górnośląskie nacje.)
Ilustracje do spotkań Partnerstwa NRW Ruhrgebiet z Górnym Śląskiem w
Essen – kwiecień 2003
1...._10a
Nadzwyczajne spotkanie w dniu 8. kwietnia - w Essen IHK – Konferencja gospodarcza
Polska/Górny Śląsk połączona z forum i giełdą kooperacyjną w Izbie PrzemysłowoHandlowej (IHK) Essen – sala obrad z polskimi i niemieckimi z Ruhrgebiet specjalistami i
władzami.
2...._11a
Prezydium obrad z 8.4.2003 – Dirk Grünewald, prezes IHK Essen, Michał Czarski Marszałek Woj.Śląskiego, Tadeusz Donocik - Prezes Reg. Izby Gosp. Katowice, Karl-Uwe
Bütof – Min. Gosp. NRW Düsseldorf, Dr. Wolfgang Reiniger – Nadburmistrz Essen, Danuta
Dominiak-Woźniak –konsul PR w Kolonii, Veronika Lühl – IHK Essen.
3...12a
Marszałek Woj. Śląskiego, Michał Czarski w IHK Essen
4....14a
Prezydenci Miast Górnego Śląska - w przerwie przed batalią giełdową firm.
(Chorzowa, Częstochowy – Tadeusz Wrona, Bielska-Białej – Jacek Krywult, Katowic Kocurek, Zabrza, i innych)
5...16a
Marek Kopel, Prezydent Chorzowa nawoływał w referacie do tradycji śląskiej w śląskich
firmach ( w rozmowie ze Sczepankiem – w czasie przerwy na kawę)
6...18a
Niemieccy przedsiębiorcy z Ruhrgebiet przed giełdą firm
7...23a
Konferencja „Miasto, Region, przeobrażenia strukturalne dla Ruhrgebiet – Górny Śląsk” w
Zollverein (kopalni-muzeum) w Essen. Prof.H hans Heinrich Blotevogel, Uni Duisburg-Essen
– „ „Regionale Identität im Ruhrgebiet” oraz Prof. Dr. Marek Szczepański , Schlesische Uni
Katowice,
„Oberschlesien – eine Region dreier Entwicklungsgeschwindigkeiten”.
8...24a
G.Klösel i P.Sczepanek wśród młodych naukowców Uni Dortmund i Uni US – Katowice, Dr.
Gorzelik w części artystycznej Akademii Sztuk Pięknych z Katowic w „Zollverein” Essen.
Fotografował:
Peter Karl Sczepanek
to juz minelo 10 lat!
D: Schlesische Region Region drei - Vielfälltigkeiten - pksczepanek
an der Spitze der Jasna Gora und einmalige Landschaft wie der Wüste, das Sudetenland - Jura , wie Kleve
und Köln in Nordrhein -Westfalen, in der Mitte - schwarz Schlesien als " Ruhr- Pott " - Ruhrgebiet , am
unteren Rand der Region - grüne Berge Podbeskidzia , wie reich Bayern. Schlesien - und das eigentlich
unser Land , in der Regel mit einem globalen drei problematischen Region geprägt .
In Partnerschaft Nachbarregionen , einst eine der "Ost" und der zweite der "West " - das heißt, in
Oberschlesien (G -T) und NRW " Ruhrgebiet " ( ZR ) trafen sich die Partner , nicht die Stange, wie in
bilateralen " Duell " - wer mit wem , wie und was hilft . Der Ort des Treffens war die Stadt ZR - Essen , wo
am 8.4.2003 im Büro oder IHK Industrie-und Handelskammer ( Industrie-und Handelskammer ) und 10 und
11 kwietnai 2003 im ehemaligen Bergwerk " fedrującej " fast 150 Jahren trafen sich bis 1986 - jetzt als
Museum - " Zollverein " als Weltkulturerbe industriellen Deutschland anerkannt worden. Zu denken - sogar
noch früher , in 1789 - 1803 brachte drei , dann noch 3- ch- flügge Bergleute Harz (Sachsen- Anhalt ), um
wirklich abgebaute Kohle auf dem Boden Pszczyńskiej . Zu diesem Zeitpunkt kam die romantische Poesie
Genie Johann W. von Goethe zu Tarnów Mountains , auf Einladung der größten schlesischen Bergbau und
Stahl Feyderyka Wilhelm Graf von Reden Damals hat NRW noch nicht wissen, was es ist Kohle , sondern
um die Dampfmaschine , die Rinde Genie Stift sah einmal die erste auf dem Kontinent , hatten sie keine
Ahnung. Preußen entwickelte vor allem durch die G -T. Präsident der Regionalen Wirtschaftskammer
Tadeusz Donocikowi gab den Vorschlag, von Reden zu bilden, er die erste Brücke zwischen unseren
beiden Nationen war , ist diese Partnerschaft - ist zu einem Symbol und Schirmherr weiter begreifen G- T
und ZR .
Im Besprechungsraum 5. Etage IHK , eine Gruppe von deutsch-polnischen Partnerschaft , gut geschnittene
Anzüge , dunkel, dystyngowne - verraten , dass Maßnahme Treffen "groß" ist . Die Präsidenten der großen
Städte der G- T, sind CEOs Polnisch und Deutsch bereit zu kooperieren. Ihr Ziel war es einfach zu
"verkaufen" Ihr Partner, um die eine oder andere - eingeladen zu kommen , der Zusammenarbeit , des
gegenseitigen Interesses zu tun - das war das Ziel des Treffens . Präsentiert die besten Seiten, illustriert
Broschüren für alle polnischen - schöne Farbe, ermutigend. Wenn Sie die Karte öffnen , die deutsche Seite
ein wenig gemischte Gefühle , begann sich zu steigern - mit einem großen Tisch - es hat einen separaten
20 Positionen - eine typische individuelle Marketplace Ausschreibung - "verkaufen" für die entsprechenden
Firmen .
Treffen im " Zollverein " hatte einen völlig anderen Charakter , zeigte ZR NRW mit ihrer Arbeit (
Strukturwandel ) , was sie taten , was sie sind, wie es dazu kam , welche Schwierigkeiten sie begegneten
und wer zu kooperieren , um ihre Ideen zu verwirklichen. Die Umstrukturierung des altmodischen Industrie
und die Objekte bewegen in etwas Neues , modern, oder erstellen Neuwert - das Museum , Park und
Erholung, Kultur -all von denen ein großer Teil der westlichen , Ressourcen und Unternehmergeist
erfordern . Ab sofort unfruchtbar Hässlichkeit oder etwas schön für das Auge und den allgemeinen
Gebrauch, erfordert Zeit und Anstrengung.
Seite G- T, die " schwarz " ( mit der Transformation der Region ) zeigte die rückwärts - links hinter
Hässlichkeit " burned" Orte Schrottplatz über 100 Jahre alt " Nutzfläche " , die Schuld meist zuerst
Aktionäre als die Zeit von , sagen wir, " M. Grażyńskiego " . Die Transformation ist hier der
Übergangsbereich in andere Hände , gab es in diesem Teil Europas häufig, das Absenken der realen
Situation , Raub in der Region in den letzten 80 Jahren. Die Schuld gesehen wird heute in der ehemaligen,
zeigten die polnischen Medien Bilder die Realität der letzten Jahre - so die letzte Regierung - zu verstehen .
Plötzlich in einer neuen Perspektive der europäischen Entwicklung - alle möchten im Westen haben , zu
einer Zeit , wenn die nicht genug Geld haben . So zu den europäischen Kapitalisten Jahren des
neunzehnten Jahrhunderts beschweren , es war in der Mitte, mit dem Ziel zu führen - jetzt verdienen Sie
Geld von der gleichen Partei , sich auf etwas, das versagt hat restrukturieren.
Beide Treffen zierte die höchsten Autoritäten der solidarischen Regionen Einführungsvorträge von
Professoren Behörden gegeben , mit ihren Theorien , Erfahrungen und Analyse , unter Verwendung der
besten Computer-Technologie , erkunden Sie die Bilder auf dem Bildschirm und Trainer der industriellen
ZR . Und all dies , um die Geschichte dieser Regionen zu erklären - weil sie ihre Geschichte mit ihrer
Branche ist , jetzt als Partner - brachte " der Feind Ring von Essen " " auf ihrem Land , mehr zu investieren
, zu strukturieren , zu verbessern, zu verschönern, in einem Wort, zu schaffen neue Arbeitsplätze
notwendig, beide Partner - vor allem die galoppierende Arbeitslosigkeit, und die polnische Situation - aus
dem Loch jüngsten Vergangenheit , in Partnerschaft mit der EU .
Seite NRW ZR in der ersten Sitzung und der zweite Wirtschaftskonferenz betonte das Prinzip der
Umstrukturierung so alt wie die Welt :
"Keine Zukunft ohne Vergangenheit" - " Keine Zukunft ohne Vergangenheit "
oder " Es gibt keine Zukunft ohne Vergangenheit "
In Worten und schriftlich " Zollverein " - oft Sie es hören und sehen können ! Nicht , um die Arbeit in diesen
Fächern Oberschlesisches Museum von Ratingen, die ersten, die " Geschichte " , dass Landsmannschaft y O / S nicht in diesen Sitzungen teilgenommen haben , eine einstündige Prüfung von einer der Vertreter
betonen die Rede sein - ist nicht genug. Sie können Einflüsse von " Polonia " aus NRW in dieser Sitzung
przesypiają Landsleute sehen . Ist es in der Tat , was gab prof. M Szczepanski das Verschwinden der
"ersten prądkości " Entwicklung " G- T dieser historischen , wo die Basis der schlesischen Wirtschaft nahm
einen Start. " Verschwindet , und verschwinden" , die Idee, sie wollen in die Zukunft , nicht die
Vergangenheit zu gehen. Hoffentlich sind zwar vorhanden polnischen Behörden der gleichen Meinung ,
aber es ist immer nur vorübergehend, die Beherrschten Richtung jetzt - postkommunistischen . Die
Herrscher wählt immer die Stücke der Geschichte , die ihre ideologiii passen. Papier-und Speicher , Lieder
und Bilder , Berichte und Memoiren , Toleranz vor allem - Sie sind geduldig , wartet , es ist eine alte Regel
in der G -T.
Obwohl eigentlich unter den Referenten nicht sehen, das Oberschlesien , sondern fremd G- T, mit ihrem
neuen für sie hier , "kleine Heimat ", die sie betont , dass dies nicht so eine schlechte Prognose , da der
Mangel an zusätzlichen Einrichtungen in diesem Land, außer Universität, keine Bande , Stiftungen,
Menschen, die am Kern der Sache sind liegt das Land. Ziehen Menschen aus DOMOWINA , hajmatów zu
arbeiten ist sehr wichtig , weil ich .. Die Regierung und Universitäten ist die gleiche Hand . Es gibt
Menschen, von unabhängigen Institutionen , Sicherungsmuttern , Bedenkzeit für den gesunden
Menschenverstand Einwohner des Landes, für das Land. Ganz zu schweigen von der Relevanz der
Partnerunternehmen des ersten Tages ihrer Möglichkeiten, sich gegenseitig anziehen , während Vertreter
der Universität von G- T eher der Vergangenheit verwendet, um eine große Blüte der schwarzen G- T sein
meiden - hielt einen Kurs, der nach 1945 gesehen hat. Ohne die Vergangenheit , sie in kurzer Zeit eine
neue Tradition , eine neue Kultur wollen , sagen die neuen Polonisierung Bereichen trilateralnej ewige
Herrschaft. Ungeduldig, wie die zweite Front Partnerschaft , sie wollen schnell , schnell , zu entfernen
hässlich, Postproduktion Schlachtfeld , schweigt es sich schuldig, den Status quo, odrzegując aus der
Vergangenheit - fordern Hilfe aus dem Westen. Wenn Professoren wegen der Erfahrung objektiv
präsentiert ihre Methoden , Argumente, Möglichkeiten zur Verbesserung , waren die gegenteilige Ansicht
jungen Studenten der Kunst - Institutionelle Forscher. Mit Themen wie möglich - mit diesen Weinen aus der
Vergangenheit, Schnalle meine neue wissenschaftliche Fortschritte . Theoretisieren nicht fragen , wo das
Geld , wenn Polen Partition muss mit anderen, viel, viel Geld. Sie behaupten, dass die deutschen Vertreter
wird der Bau von der grünen Wiese zu platzieren , nicht bis zur Postproduktion pogorzeliskach , treffen in
Promnice in Tychy, in den Wald , einst der Palast der Erde Pless , heute Pszczyńska . Schauen Sie - hier
wieder zurück in die Vergangenheit ! Genießen Sie die Geschichte dieses Landes vor 200 Jahren " Old Fric
" - Friedrich II. . Futtermitteln, die an dann die Kultur, Kunst gebaut . Heute , sie zu " teuer gepflanzt Blumen
" haben auf Ödland Produktion in Abwesenheit von plump Ohren przenicy wollen , szpichlerzy ,
Zeitschriften, Einrichtung des Krankenhauses. Lernen Sie von "Fritz" , entschied das Land, das jetzt 60%
der ehemaligen polnischen - und konnte es nicht. Diese zur Hochkultur , die Arbeitsorganisation, die Basis
des guten sozialen Bedingungen führten . Gewöhnt haben zu Industriellen aus dem Westen in den
ökologischen Zonen , das Gras , keine Steuern für 10 Jahre. Ständig nach den Negativen dieser Methoden
gehen auf die Stärke der Anziehung.
Zufälligerweise war ich auch über der Hauptstadt Pennsylvania , Pittsburgh, 8.4.1997 , nicht an den
Sitzungen dieser Art - ich sang im Chor der Bayer Leverkusen . Ich sah die meisten " Forge World " - kein
Kamin , kein Junk - in Governance, Kultur der Stadt , sauber, gut - Sie können - aber für wie lange ? Der
Chor śiewaliśmy 100 Jahre Halle " Heinz Halle " - nicht blendend , mich persönlich , es ist wie der G- T war
, glauben Sie mir - in einem guten Weg! Bis darüber , sobald ich zurück zu bekommen, habe ich eine
Menge Material und Einrichtungen in ihrer Umstrukturierung in den USA gesammelt . Ich persönlich
versuche , unser Land zu unterschiedlich und daher auch der Titel meines ersten Buches präsentieren .
Sehr schmerzhaft , Blick auf die Hässlichkeit der einige der Objekte auf Folien - negative Publizität unseres
Landes, so was, junge Auszubildende - für wissenschaftliche Theorien , wo die Gelder Bürgermeister
gehen, weil sie zu haben für andere Zwecke. Die Universität übernimmt keine Bündel , das Institut eng mit
der Region verbunden sind, wie jeder durch solche Kulturwissenschafts Institut in Essen, wo Vertreter
zeigten ihre Leistungen und Methoden der Untersuchung zu Ende vertreten. Auf diese Weise erhielt die
polnische Seite ein Rezept , wie Brachflächen, die kooperieren , wo finanzielle Ressourcen zu nutzen -
einer alten Tradition - zu pflegen, zu verewigen , verwenden Sie in der Gegenwart! Leider unterstützt G- T
nicht die "Reichen Onkeln ", wie die ehemalige DDR oder Ruhrgebiet - von Land- u, BUND , und der
Unesco .
Sie haben keine Ahnung , liebe Leserinnen und Leser , wie radikal unterschiedlich die beiden Spiele 8 und
10. April Himmel und Hölle, die erste równopartnerstwo , eine zweite Suche des Gründers, was sie in den
letzten Jahren verwöhnt 80U .
" Ganze Region IST meine Heimat " - " die ganze Region Schlesien ist meine Hejmat -I ", nicht nur
Paprocanskie See, der " Promnice " , verbrachte Kindheit im domowinie , - alle von Ihnen sind besonders
interessiert und Sie . Aber wie ? Zeit , Ausdauer , Unternehmertum, Selbständigkeit , Lust und Liebe für das
Land, das wir brauchen .
Wer ist in der Lage, nicht nur die Industrie , aber auch die Werbung um dich herum - Friedrich Wilhelm Graf
von Reden Gefolge aus Europa eingeladen , unter der Leitung von Johann W. von Goethe , Genie Stift ,
um die "Feuerwehr " zu sehen , da sie die erste Dampfmaschine als auf dem europäischen Kontinent - in
Tarnowski Gory . So begann der Euro seit 1790 und Rhein- Westfallii , zu der Zeit war jszcze weit nach
Europa , war dies der Anfang hier und jetzt?
Als Friedrich Wilhelm Graf Reden - " Halten " von Napoleon während des Krieges in Schlesien, nicht
geplündert zerstört , was erreicht wurde , so die Polen von Napoleon bei der Suche nach Freiheit in den
Kampf an allen Fronten in Europa statt. Lassen Sie bilden heute die Reden , die vor kurzem mit einem
Denkmal in Chorzow auf Initiative der Einwohner von Schlesien geehrt , unter der Schirmherrschaft der
beiden Kollegen -Ruhrgebiet Region Nordrhein-Westfalen und Oberschlesien in Polen sein . Die
Geschichte der Allmende , hob gemeinsame Probleme einst und heute , mit der vorderen up - auf dem
Weg nach Europa. Reflections nach einem Treffen in Essen: Peter K. Sczepanek
PS .
Verlassen die Spezialisten ihre Institute - Nicht schon geschätzten Dozenten Vorträge zusammengefasst.
Abbildungen:
1 8.4.1997 Medallion of Pittsburgh - bitte beachten - Kultur und Sport in der Tradition der Vergangenheit
2 Medaillon vom 6.9.2002 aus Chorzów - 200 Jahre von der Royal Huta - die Schöpfer der FW von Reden .
3 Medallion für 1993 von der Erde Pszczyńska , Plesskiej - Mater Schlesien führte das Modell Dyrda
August , Bildhauer der Erde
4 Ein Modell aus dem Jahr 2001 Tychy - der Wettbewerb für das Symbol von Tychy, ( keine Preise , keine
Arbeit ) . Versteckt meine Idee - " von der Vergangenheit in die Zukunft", das Beispiel der oberschlesischen
Städten - die EU
Beobachtete - Observer Sitzung
Peter Karl Sczepanek (als Vertreter des trilateralen Prinzips Schlesiens in der Geschichte des 3- Kultur , 3 Sprachen , für 3- y Oberschlesien Nationen. )
Illustrationen von Nordrhein-Westfalen Ruhrgebiet Partnerschaft Treffen
mit Oberschlesien in Essen - April 2003
1 ... _10a
Außerordentliche Sitzung am 8. April - in Essen IHK - Polnische Wirtschaftskonferenz / Oberschlesien mit
Matchmaking- Forum und der Industrie- und Handelskammer (IHK) Essen kombiniert - Versammlungshalle
der polnischen und deutschen Ruhrgebiet Spezialisten und Behörden .
2 ... _11a
Präsidiumssitzung vom 8.4.2003 - Dirk Grünewald , Präsident der IHK Essen, Michael Czarski - Marshal
Woj.Śląskiego , Tadeusz Donocik - Präsident Reg . Wirtschaftskammer . Katowice , Karl -Uwe Bütof - Min
Wirtschaftsministerium. NRW Düsseldorf, Dr. Wolfgang Reiniger - Bürgermeister von Essen, Danuta
Dominiak - Wozniak PR- Konsul in Köln, Veronika Lühl - IHK Essen.
3 .. 12a
Marschall der Woiwodschaft Schlesien , Michael Czarski in IHK Essen
4 ... 14a
Präsidenten Städte Oberschlesiens - in der Pause vor der Schlacht börsennotierten Unternehmen .
( Chorzow, Czestochowa - Tadeusz Wrona , Bielsko -Biala - Jacek Krywult , Katowice - Tomcats , Zabrze,
und andere)
5 .. 16a
Marek Kopel , Präsident von Chorzow, in einem Aufsatz mit dem Titel in der Tradition der schlesischen
schlesischen Unternehmen ( in einem Interview mit Sczepankiem - während der Kaffeepausen )
6 .. 18a
Deutsch Unternehmer der Ruhr vor Börse Unternehmen
7 .. 23a
Konferenz " Stadt , Region, bauliche Veränderungen an dem Ruhrgebiet - Oberschlesien " in der Zollverein
( Bergbaumuseum ) in Essen. Prof.H Hans Heinrich Blotevogel , Uni Duisburg- Essen - " " Regionale
Identität im Ruhrgebiet " und Professor . Dr. . Marek Szczepanski , Schlesische Uni Katowice ,
" Oberschlesien - Eine Region dreier Entwicklungsgeschwindigkeiten " .
8 .. 24a
G.Klösel und P.Sczepanek unter jungen Wissenschaftlern und Uni Uni Dortmund US - Katowice , Dr.
Gorzelik im künstlerischen Teil der Akademie der Bildenden Künste in Katowice in der " Zollverein " Essen.
Fotografiert : es ist über 10 Jahre !
authom.Üners. pksczepanek
6.9.-2013
Beuthen O.S. Theater Conzerthaus mit Zwerg u. Geldschein
Schlesien Litho Gruss aus Breslau Universität 1907
Troppau Oberring mit Stadttheater u. Propsteikirche um 1900
http://www.ebay.de/itm/AK-Litho-Beuthen-O-S-Theater-Conzerthaus-mit-Zwerg-u-Geldschein/130984036814?pt=Ansichtskarte_Zubeh%C3%B6r&hash=item1e7f41c9ce
Husaren Helm Keith Inf.- Regt. 1. Oberschl. Nr 22 Beuthen gest.1911
http://www.ebay.de/itm/AK-Postkarte-Husaren-Helm-Keith-Inf-Regt-1-Oberschl-Nr-22-Beuthen-gest1911-/290972352458?pt=Ansichtskarte_Zubeh%C3%B6r&hash=item43bf4dbfca
Tarnowitz Ansicht vom Denkmal Kaiser Wilhelm I. byloby w Tarnowskich Gorach
Breslau, Kaiser Wilhelm I. Denkmal 1906
Berlin, National-Denkmal für Kaiser Wilhelm den Großen 1906
http://www.ebay.de/itm/alte-Ak-Tarnowitz-Ansicht-vom-Denkmal-Kaiser-Wilhelm-I/271270694319?pt=Ansichtskarte_Zubeh%C3%B6r&hash=item3f28fe4daf
www.fremde-impulse.de
-
Fremde Impulse Baudenkmale im
Ruhrgebiet
ist ein Projekt der beiden Landschaftsverbände Rheinland und Westfalen, LVR und
LWL, in Zusammenarbeit mit der Kulturhauptstadt Europas RUHR.2010.
From: Peter K. Sczepanek Sent: Tuesday, September 03, 2013 11:13 AM
Subject: Schlesier forschen, entdecken und freuen sich von alten Zeiten der Vergangenheit
in...RUHRgebiet - am SchlesierTREFF in Monheim am Rhein - 16.9.2013. - pksczepanek
Sehr geehrte Redaktion der Monheimer Zeitungen,
ich bitte Sie sehr herzlich - die INFO über SchlesierTreff am 16.9. 2013 zu informieren.
Glück auf
Peter Karl Sczepanek aus Monheim - Baumberg
Thema -
Schlesier forschen, entdecken und freuen sich von alten Zeiten der Vergangenheit,
und heute sind uns nur die schöne Lieder zu singen geblieben
- am SchlesierTREFF in Monheim am Rhein - 16.9.2013. um 18.30 Uhr - pksczepanek
Wir Schlesier treffen uns am Montag, den 16. September um 18.30 Uhr im
Pfarrer-Franz-Boehm-Haus in Monheim, Sperberstr. 2 a,
wo jeder sehr herzlich eingeladen wird.
In dem heutigen polnischen Schlesien - Bezirk -Slask- spricht man viel über kulturellen Erben
in Schlesien.
Und wir in Monheim werden so ähnlich, über kulturellen Erben im Ruhrgebiet sprechen und
bewundern gleichzeitig.
In der Stadt Essen wurde vor 3 Jahren im Rahmen der Kulturhauptstadt Europas zusammen
mit RUHR.2010
ein Projekt unter dem Motto „Fremde Impulse - Baudenkmale im Ruhrgebiet“ entstanden.
Mit 80 Karten ausgewählten Baudenkmalen, die in historischer Tiefe von den Veränderungen im Gebiet der
Ruhr.2010 erzählen,
werden wir in 2 Stunden des Treffens durch die gesammelten Karten, die unsere Industrie Region kennen lernen.
Die 80 Karten sind in fünf Themenbereiche gegliedert, die farbig unterschieden sind.
Sie verdeutlichen die Vielfalt der fremden Impulse, die der Vergangenheit im Raum des heutigen Ruhrgebiets
wirksam wurden:
-Kunst und Architektur, -Glauben, -Leute, Herrscher und -Technologie und Kapital…
Wir freuen uns an Neuentdeckungen der Erbe der Region von verschiedenen berühmten Persönlichkeiten aller
Länder Europas.
Dadurch Schlesier forschen, entdecken und freuen sich von alten Zeiten der Vergangenheit,
und heute sind uns nur die schöne Lieder zu singen geblieben - am SchlesierTREFF in Monheim am Rhein:
Wie gewöhnlich, singen wir die schlesischen Lieder :
Oberschlesische Lieder
- „Oberschlesien ist mein liebes Heimatland“
nach J. von Eichendorff - „In einem kühlen Grunde…“ als „Untreue“
- „Der Jäger Abschied - Wer hat dich du schöner Wald…“
- „O Täler weit, o Höhen, o schöner grüner Wald, du meiner Lust und Wehen…“
oder: - „Das stille Tal“ - Im schönsten Wiesengrunde ist meiner Heimat Haus…
PS:
„Schläft ein Lied in allen Dingen“
„In der Tat, welch ein vortrefflicher Dichter ist der Freiherr von Eichendorff;“ bemerkte schon Heinrich Heine im Jahre
1836. Tatsächlich gehört Joseph von Eichendorff noch heute zu den bekanntesten deutschen Dichtern der Romantik. Viele
seiner Gedichte sind von bedeutenden Komponisten wie Robert Schumann und Felix Mendelssohn Bartholdy vertont und zu
beliebten Liedern geworden.
Schläft ein Lied in allen Dingen,
die da träumen fort und fort,
und die Welt hebt an zu singen,
triffst du nur das Zauberwort.
Worte: Joseph von Eichendorff (1788-1857)
Musik Weise und Satz: Fritz Jeßler / Bayern
Drzemie pieśń we wszystkich rzeczach,
które marzą wciąż i wciąż,
i świat śpiewać rozpoczyna,
kiedy znajdziesz słowo klucz.
Übers. tłum: Renata Schumann
Die Literatur für die allen Themen informiere uns - folgendes:
www.fremde-impulse.de - Fremde Impulse Baudenkmale im Ruhrgebiet
ist ein Projekt der beiden Landschaftsverbände Rheinland und Westfalen, LVR und
LWL, in Zusammenarbeit mit der Kulturhauptstadt Europas RUHR.2010.
Wandel durch Kultur - Kultur durch Wandel
Fremde Impulse – Baudenkmale im Ruhrgebiet ist ein Projekt der Denkmalämter und Industriemuseen des
LVR und LWL zur Kulturhauptstadt Europas RUHR.2010.
Die Dokumentation des 4. Westfälischen Tags für Denkmalpflege "Fremde Impulse Baudenkmale im
Ruhrgebiet " ist im Dezember 2011 erschienen als Arbeitsheft 10 der LWL-Denkmalpflege, Landschaftsund Baukultur, Münster, ISBN 978-3-86206-138-9.
Mit beinahe allen Ländern Europas war oder ist das Ruhrgebiet verbunden: Westfalen-Rheinland-HessenLothringen-Belgien-Niederlande-Frankreich-IrlandEngland-Österreich-Polen-Italien-Portugal-Spanien-Türkei-Griechenland-Russland und viele andere mehr.
Fremde Impulse erzählt von Veränderungen und Kontinuitäten, Zuwanderung und Austausch und berichtet
von fremden Einflüssen auf Kunst und Baustile, Glaube und Herrschaft, Leute, Kapital und Technologie in
der weit zurückreichenden Geschichte dieser Region. Etwa 10.000 Baudenkmale gibt es im Ruhrgebiet,
von denen viele schon aus vorindustrieller Zeit stammen. Besonders im 19. und 20. Jahrhundert prägten
Wechselbeziehungen das Ruhrgebiet und sind seit dieser Zeit als sein herausgehobenes Merkmal zu
verstehen.
Das Projekt Fremde Impulse stellt eine Auswahl an Baudenkmalen in den Mittelpunkt, um von der
historischen Tiefe mit vielfachem Wandel in der Region zu berichten. Die Spanne reicht von erhaltenen
Zeugnissen aus der Römerzeit bis zu teils futuristisch anmutenden Verwaltungsbauten von heute.
Menschen aus aller Welt bringen Fremde Impulse mit. Sie kommen ins Ruhrgebiet um hier zu leben, zu
arbeiten und zu studieren. Das Projekt Fremde Impulse – Baudenkmale im Ruhrgebiet vermittelt mit seinen
Streifzügen die abwechslungsreichen Phänomene dieser Region.
PL:
My Ślązacy spotkamy się w poniedziałek ,
16. września o godzinie 18.30 w Monheim am Rhein
w Domie Pastora Franza Bohem-a w Monheim, Sperberstr . 2,
gdzie każdy jest mile widziany .
W dzisiejszym polskim Śląsku - mówi się wiele o dziedzictwie śląskiej kultury.
A my jesteśmy tak podobni w Monheim nad renem, będziemy równocześnie mówić, podziwiać i odkrywac dziedzictwo
kulturowe w Zagłębiu Ruhry - prze m.in.innych, czyli stad „obce impulsy”.
W mieście Essen, Europejskiej Stolicy Kultury wraz z z RUHR.2010 fajrowali przed 3-ma latami, w związku z tym pojawił
się projekt " Zagraniczne
Impulsy - jako zabytki w Zagłębiu Ruhry " .
Z 80u kart wybranych zabytkow architektury, które opowiadają historie w calej rozciągłości zmian w krainie Ruhr 2010, i
dowiemy się poprzez zebrane te kartoteki w ciagu tych tu 2 godzin spotkania, które zawieraja opis naszego region
przemysłowego.
Karty te są podzielone na pięć obszarów , które wyróżniają się kolorem .
Obrazują one różne, obcych impulsy, które mialy wpływy w przeszłości obszaru Zagłębia Ruhry do dzisiaj:
-Sztuka i architektura , -religia , -ludzie, -władcy i -technologia i kapitał ...
Czekamy na nowe odkrycia dziedzictwa w regionie różnych znanych osobistości z wszystkich krajów europejskich .
Jak zwykle, śpiewamy przy tym pieśni śląskie z przygotowanych tekstow - nut i zwrotek!!
Literatura dla tych tematów informuje, co następuje:
Zmiana przez kulturę - kultura przez przemianę
Zagraniczne Impulsy - zabytkow w Zagłębiu Ruhry jest projektem znajdujacych sie tu pomnikow i przemysłowych
muzeów LVR i kultury, krajobrazu i dziejow RUHR.2010 .
Dokumentacja z 4-ch na Westfalii konferencjii dla ochrony "Obcych impulsów zabytków w Zagłębiu Ruhry " ( w Polsce
nie stosuje się slowa „obcych” w omawianiu dziedzictw na Slasku) został opublikowany w grudniu 2011 roku jako
Problem zeszytu pracy nr.10 z dziedziny kultury ochrony zabytków , krajobrazu i budynków , Münster ISBN 978-386206-138-9 .
Z prawie wszystkich krajów Europy li Zagłębia Ruhry dodłączone zostaly: -Westfalia Nadrenia- Hessia, Lorraine i Belgia
- Holandia - Francja - Irlandia - Anglia -Polska- Austria -Włochy- Portugalia - Hiszpania - Turcja - Grecja- Rosja i wiele
innych - np.- z prowincji wtedy Slaska.
Zagraniczne Impulsy mówia o zmianach i ciągłość, imigracji i wymianie raportów i wpływów zagranicznych na sztuke i
style architektoniczne, o wiarze i wladcach , ludziach , kapitale i technologii w znacznie już od starożytnej historii tego
regionu. Istnieje około 10.000 zabytków w Zagłębiu Ruhry , z których wiel pochodzi z czasów sprzed rewolucji
przemysłowej . Szczególnie w 19. i 20 wieku na Ruhr i relacje przemian należy rozumieć poprzez wyróżnienie specyfiki
ich funkcji od teamtego czasu.
Projekt przewidywal szereg zagranicznych impulsów zabytkowych budynków w centrum, do zgłaszania się w
historycznej rozciaglości z dużą ilością wielokrotnych zmian w regionie . Są to zarówno produkty pochodzące z czasów
rzymskich do niektórych futurystycznych biurowców dzisiaj. Ludzie z całego świata przenoszą nam w obcych impulsach
. i Przychodzą do Zagłębia Ruhry , aby żyć tutaj jak i do pracy i nauki . Impulsy projektu Obcych - zabytki w Zagłębiu
Ruhry wnosi ze swych wędrówek, wielkie zróżnicowanie w jednej fenomenalnej calosci naszego regionu.
Und mit heimatlichen
Glück auf Peter Karl Sczepanek
Lesen Sie mehr
Fremde Impulse standen beim 4. Westfälischen Tag für Denkmalpflege, am 10. und 11. Juni 2010, im
Mittelpunkt, das LWL-Amt für Denkmalpflege hatte das interessierte öffentliche Publikum auf Schloss
Cappenberg eingeladen.
Ob man die Zeche Erin in Castrop-Rauxel betrachtet, den Ruhr-Park in Bochum oder die Burgruine in
Dortmund-Syburg: Häufig waren es "Zugereiste", die das Ruhrgebiet mit ihren Ideen nachhaltig geprägt und
ihre Spuren in der Region hinterlassen haben. Viele Gebäude, an denen man fremde Impulse erkennen
kann, stehen heute unter Denkmalschutz, zeugen von den abwechslungsreichen Phänomenen dieser
Region. Daran erinnerte der Landschaftsverband Westfalen-Lippe beim 4. Westfälischen Tag für
Denkmalpflege am 10. und 11. Juni auf Schloss Cappenberg (bei Selm).
Die öffentliche Veranstaltung ist Bestandteil des Projekts "Fremde Impulse - Baudenkmale im Ruhrgebiet" einem Beitrag der beiden Landschaftsverbände LWL und LVR zum Kulturhaupt-stadtjahr Ruhr.2010. Dabei
bot der Freitag (11.6.) ab 9 Uhr rund ein Dutzend kurze Fachvorträge. Neben aktuellen Beispielen aus der
Denkmalpflege, beispielsweise aus Hamm, Hagen, Lünen und Dortmund, beleuchteten die Denkmalpfleger
des LWL und weitere Experten die Beziehungen zwischen dem Ruhrgebiet und den benachbarten
ländlichen Regionen - vor allem in Krisenzeiten wie nach dem Zweiten Weltkrieg.
Am Nachmittag konnten die Besucher an verschiedenen Exkursionen in die Umgebung teilnehmen, unter
anderem zu Zechenkolonien in Lünen-Brambauer oder zur Synagoge in Selm-Bork. An beiden Tagen war
auch die Wanderausstellung "Fremde Impulse - Baudenkmale im Ruhrgebiet" im Gelben Saal im Schloss
Cappenberg zu sehen.
Ausstellungstandorte im Jahr 2011
Montag 21. November bis Freitag 16. Dezember
Foyer der SPD-Landtagsfraktion NRW
Landtag NRW, Platz des Landtags 1
Düsseldorf
Gezeigt wird die Kombination von zwei Ausstellungen, die das Thema Migration aus ganz unterschiedlichen Blickwinkeln aufgreifen und
Vergangenheit und Gegenwart ungewöhnlich zusammenführen:
Die Ausstellung „ Fremde Impulse – Baudenkmale im Ruhrgebiet“, vom LVR und LWL in Zusammen-arbeit mit der RUHR.2010 erarbeitet, erzählt,
wie sich Austausch, Wandel und Migration und die damit verbundenen gesellschaftlichen Prozesse im reichen Denkmalbestand des Ruhrgebiets
widerspiegeln.
Die Ausstellung des Caritas-Verbandes Rheine e.V. „Wir sind Rheine – Menschen aus 101 Kulturen“ zeigt aktuelle Portraitaufnahmen des
Photographen Hermann Willers von Menschen aus vielen Ländern, die heute in Rheine ihre Heimat gefunden haben.
Von Mitte Mai bis Anfang Juli wurde die Ausstellung im Museum Hexenbürgermeisterhaus in Lemgo gezeigt.
Sonntag 3. April bis Sonntag 8. Mai 2011
Kokerei Hansa in Dortmund-Huckarde Emscherallee 11
Geöffnet Di - So 10.00 bis 18.00 Uhr
Die Kokerei Hansa ging im Jahr 1928 in Betrieb. Sie war eine von 17 Großkokereien, die Ende der 1920er Jahre im Zuge umfassender
Rationalisierungsmaßnahmen in der Schwerindustrie im Ruhrgebiet errichtet wurden. Seit 1998 stehen die wichtigsten Produktionsbereiche der
Kokerei (wesentlicher Bestand von 1928) unter Denkmalschutz. Die Anlage befindet sich in der Obhut der Stiftung Industriedenkmalpflege und
Geschichtskultur.
Alles über die Ausstellung finden Sie hier.
Für das Jahr 2010 hat die Finissage der Wanderausstellung "Fremde Impulse - Baudenkmale im Ruhrgebiet" am 21.11.2010 in Oberhausen im
LVR-Industriemuseum Zinkfabrik Altenberg stattgefunden.
Fremde Impulse - Kartenbox
Fremde Impulse - Baudendenkmale im Ruhrgebiet
Die praktische Box für unterwegs: 80 Objektkarten mit Kurzinformationen zu ausgewählten Baudenkmalen incl. Landkarte und Begleitheft,
erschienen im Coppenrath Velag Münster.
mehr dazu
Fremde Impulse - Begleitband
Der Begleitband ist erschienen im Coppenrath Verlag, Münster.
Weiterführende Aufsätze zu Themen der regionalen Denkmalpflege mit aktuellen und historischen Bildern sowie einem Katalogteil mit 150
Baudenkmalen.
mehr dazu
Literaturhinweise
zu Baudenkmalen und Denkmalpflege im Ruhrgebiet - zusammengestellt von Sabine Becker, Bibliothekarin im LWL-Amt für Denkmalpflege in
Westfalen-Lippe mehr
Streifzüge durch das Ruhrgebiet
Hier erhalten Sie Hinweise für Routen auf den Spuren von fremden Impulsen:
Tagestour per Rad zwischen Oberhausen und Gladbeck - Text und Karte
Halbtagestour per Rad Zwischen Castrop-Rauxel und Herne - Text und Karte
Halbtagestour per Rad Lünen - Text und Karte
Tagestour mit ÖPNV Mühlheim - Oberhausen - Essen - Dortmund - Text und Karte Dortmund - Karte Essen
Halbtagestour mit ÖPNV in Essen - Text und Karte Werden - Karte Kettwig
Rundwanderung Hohensyburg in Dortmund - Text und Karte
Rundwanderung Witten - Text und Karte
Rundgang Marl - Text und Karte
Rundgang Duisburg-Ruhrort - Text und Karte
Diese Routen können auch als geführte Routen mit ausführlichen Erläuterungen gebucht werden bei echtnahdran / Dr. Vera Bücker
www.echtnahdran.de
Tour 5: ÖPNV-Halbtagestour Essen
Fremde Impulse in Essen von Karl dem Großen bis ins 20. Jahrhundert
Kettwig
„Fremde Impulse“ ist ein Kulturhauptstadtprojekt der Denkmalämter der Landschaftsverbände
Westfalen-Lippe (LWL) und Rheinland (LVR). Am Baubestand und an den Baudenkmalen im
heutigen Ruhrgebiet lässt sich manches über Wandel, Austausch und Migration ablesen. Die
Denkmale zeigen, dass vieles, das als alt bekannt und vertraut wahrgenommen wird, irgendwann in
der Art eines Impulses, als etwas Anderes und Neues in die Region gekommen ist.
Fremde Technologie aus England bestimmte seit Ende des 18. Jahrhunderts das Schicksal der
Textilunternehmerfamilie Scheidt und damit auch der kleinen Stadt Kettwig. An der Kirchfeldstr.
16 baute der Textilfabrikant Scheidt eine klassizistische Villa mit integrierter Manufaktur, in der
englische Vorspinnmaschinen zum Einsatz kamen.
Ab 1837 entstand dann eine „richtige“ Fabrik mit Dampfmaschinen am Ruhrufer und läutete in
Kettwig das Maschinenzeitalter ein. Bis 1911 wurde die Fabrik stark erweitert und verändert, so
dass der ursprüngliche klassizistische Stil um historisierende Elemente im Burgencharakter
ergänzt wurde.
Für die häufig aus der Fremde, aus Ost- und Westpreußen stammenden, meist ledigen
Arbeiterinnen errichtete die Tuchfabrik Scheidt 1906 ein Mädchenheim an der Ringstraße 17-27,
in dem bis zu 250 Frauen wohnten.
Werden
Die frühere Benediktiner-Abtei und heutige Pfarrkirche geht in ihren Ursprüngen aus
karolingischer Zeit auf den Missionar Westfalens und Gründer des Bistums Münster, Liudger,
zurück. Er brachte den fremden Glauben des Christentums ins heutige Ruhrgebiet und gründete
mit Unterstützung Karls des Großen die Benediktinerabtei Werden, die bis zur Säkularisation
1803 ein reichsunmittelbarer, also selbständiger, kleiner Staat innerhalb des Hl. Römischen
Reiches deutscher Nation war. Liudger wurde nach seinem Tod im Jahr 809 auf eignen Wunsch
vor dem Chor seiner Kirche begraben, später entstand dort eine Außenkrypta.Kloster Werden
hatte im frühen Mittelalter eine zentrale Bedeutung für die Mission im rechtsrheinischen
Rheinland und Westfalen. Es war eine der Keimzellen des damals noch fremden Christentums
und Impuls für ein Geflecht von Kirchenneugründungen.
Aalto-Theater
Die nächste Station der Rundtour macht einen großen Zeitsprung vom ältesten zum jüngsten
Objekt der Route. Das Aalto-Theater, ein Beispiel fremder Architektureinflüsse, geht auf den
finnischen Architekten Alvar Aalto zurück, der 1959 den Wettbewerb für den Neubau eines
Opernhauses in Essen gewann. Erst 15 Jahre später sollte mit dem Bau begonnen werden, den
nach dem Tod Aaltos der münsterische Architekt Harald Deilmann 1988 fertigstellte. Die
Architektur dieses Opernhauses wird dem „organischen Bauen“ zugeordnet. Hinter der
asymmetrisch gewellten Eingangswand öffnet sich das hohe, lichtdurchflutete Foyer.
Steele In der Kapelle der Fürstin-Franziska-Christinen-Stiftung, eines Waisenhauses der Essener
Fürstäbtissin im 18. Jahrhundert, befindet sich das Grabmal des Ignatius Fortuna, sicherlich
einer der ungewöhnlichsten „fremden Leute“ im Ruhrgebiet. Er kam 1737 im Alter von etwa
11 Jahren nach Essen, wurde getauft und diente der Fürstäbtissin als Dr. Dr. Vera Bücker Mail:
[email protected] www.echtnahdran.de Tour 5 2
„Kammermohr“. Diese sogenannten Kammermohren waren seit Mitte des 17. Jahrhunderts an
Europas Fürstenhöfen üblich, auch Ignatius Fortuna, sein ursprünglicher Name ist nicht bekannt,
war als Kind aus Südamerika „importiert“ worden. Er genoss am Essener Hof ungewöhnlich
hohes Ansehen und wurde 1789 auf Wunsch der Äbtissin in der gleichen Kapelle wie sie
beigesetzt.
Der 4. Westfälische Tag für Denkmalpflege
am 10.–11. Juni 2010 auf Schloss Cappenberg, Selm. Mit Vorträgen und Exkursionen wurde zu Streifzügen in die abwechslungsreichen
Phänomene dieser Region eingeladen. Die Dokumentation dieser Tagung ist im Dezember 2011 in Münster erschienen:
Arbeitsheft 10 der LWL-Denkmalpflege, Landschafts- und Baukultur, Fremde Impulse - Baudenkmale im Ruhrgebiet / 4. Westfälischer Tag für
Denkmalpflege auf Schloss Cappenberg. ISBN 978-3-86206-138-9
Im Rahmen der Tagung wurde erstmals der Preis „scheinbar unscheinbar“ der Stiftung „Kleines Bürgerhaus“ vergeben.
Flyer und Bericht
Sudetendeutscher Pressedienst (SdP)
Redaktion, Herausgeber, Medieninhaber:
Sudetendeutsche Landsmannschaft in Österreich (SLÖ) Bundespressereferat: A-1030 Wien,
Steingasse 25
Telefon: 01/ 718 59 19*, Fax: 01/ 718 59 23
E-Mail: [email protected] www.sudeten.at
ZVR-Zahl: 366278162
Wien, 5.September 2013
Buchvorstellung
Theophil Hansen (1813–1891) Der Baumeister des Parlaments
Sein Leben – Seine Zeit – Sein Werk
Herausgeber: Republik Österreich – Parlamentsdirektion
Format: 21 x 29,8 cm, Umfang: 216 Seiten mit über 200 Farb- und SW-Fotos sowie
Planreproduktionen. Einband: Gebunden mit Schutzumschlag, ISBN 978-3-9503611-0-0,
[email protected]
Der Band "Der Baumeister des Parlaments" ist im Geschäft der Parlamentsdirektion sowie
im Buchhandel um € 49,90 erhältlich.
http://www.parlament.gv.at/PAKT/PR/JAHR_2013/PK0667/index.shtml
Aus Anlass der 200. Wiederkehr des Geburtstages von Theophil Hansen, nach dessen
Plänen 1874 bis 1883 das Wiener Parlamentsgebäude errichtet wurde, hat die
Parlamentsdirektion in Zusammenarbeit mit der "Edition Winkler-Hermaden" einen reich
illustrierten Bildband zu Leben und Werk des dänischen Meisters erstellt.
Auf 214 Seiten wird dabei nicht nur des Lebens von Theophil Hansen gedacht, sein Schaffen
wird eingebettet in die politischen und sozio-ökonomischen Rahmenbedingungen in der
zweiten Hälfte des 19. Jahrhunderts. Die Neuerscheinung setzt sich mithin nicht nur mit der
Entwicklung des Parlamentarismus in Österreich und anderswo auseinander, sondern auch
mit der Aufbruchsstimmung jener Jahre, die ihren sinnfälligsten Ausdruck in der sogenannten
Ringstraßenarchitektur fand, die von Hansen ganz wesentlich mitgeprägt wurde. Eigene
Kapitel des Buches widmen sich der architektonischen Analyse des Parlamentsgebäudes,
wobei hier ein unkonventioneller Blickwinkel eingenommen wird, der neue und faszinierende
Erkenntnisse über Hansens Konzeption zutage fördert.
In Kopenhagen wurde er geboren, in Athen hat er seine Kunst studiert, und in Wien führte er
sie zur Vollendung: Theophil Hansen, der Erbauer des Hohen Hauses, erblickte am 13. Juli
1813 das Licht der Welt. Er hat mit Parlament, Musikverein und Börse drei der prächtigsten
Wiener Ringbauten geplant, aber auch Palais wie jene der Familien Epstein, Todesco oder
Ephrussi und nicht zuletzt das Palais Hansen, das erst kürzlich durch Boris Podrecca
kongenial neu adaptiert wurde. Theophil Hansen hat das gründerzeitliche Erscheinungsbild
Wiens mehr geprägt als kaum ein anderer Architekt. Und an Hansens Schaffen lässt sich
hervorragend nachvollziehen, wie sich aus einer engen mittelalterlichen Festungsstadt eine
moderne Metropole entwickelte, die um 1900 die viertgrößte Stadt der Welt war.
Dabei war es dem Dänen beileibe nicht in die Wiege gelegt, eine derart markante Karriere zu
machen. Aus kinderreichem und dementsprechend armem Hause und früh vaterlos
geworden, war er zunächst auf Gönner und Förderer angewiesen, doch zeigte sich schnell
sein beachtliches Talent, sodass er bereits in seinen Zwanzigern erste Bauaufträge
realisieren konnte. In den knapp 50 Jahren von 1842 bis 1889 konnte er nicht weniger als 73
Projekte entwickeln, von denen die meisten auch tatsächlich umgesetzt wurden. Und wenn
man Hansen heute vor allem mit Wien – aber auch mit Athen, seiner Lehrmeisterin – in
Verbindung bringt, so soll nicht übersehen werden, dass Hansen auch in anderen Zentren
der Donaumonarchie seine Spuren hinterlassen hat. Intensiv tätig war er etwa in Brünn, wo
neben dem "Vereinshaus" (Besedni Dum) vor allem das Palais Klein und das
Landeskrankenhaus hervorragen, aber auch in Olmütz (Villa Siegl) und der galizianischen
Hauptstadt Lemberg (Invalidenpalast) hat der Däne Bauwerke geschaffen, die heute noch
von seiner unvergleichlichen Meisterschaft Zeugnis ablegen. Ja, selbst die nordslowakische
Kleinstadt Käsmark/Kezmarok darf sich rühmen, ein echtes Hansen-Bauwerk zu
beherbergen, wenngleich die Pläne für die dortige evangelische Kirche erst nach Hansens
Tod umgesetzt werden konnten.
Für die Herausgeberin dieses Bandes ist gleichwohl Hansens Haupt- und Meisterwerk von
besonderem Interesse. Das historische Parlamentsgebäude an der Ringstraße ist der letzte
und sicherlich komplexeste Entwurf des Meisters. Seit 1883 ist das in reinem Klassizismus
entworfene, große, kompakte, aber sehr elegante Gebäude das Symbol der Demokratie in
Österreich.
Das Parlament hat einige wesentliche Kriegsschäden und Nutzungsänderungen mit Würde
überstanden und zeigt im Wesentlichen noch seine ursprüngliche Klarheit der Grundrisse,
seine angenehmen Proportionen und seine – bei aller Repräsentation – freundlichen
Raumqualitäten.
Das Umschlagbild kann kostenlos angefordert werden.
„HOCKEWANZEL“ und andere wenig bekannte Böhmische Sagen
Vortrag und Lesungen: Harald Cajka
Donnerstag, 19. September 2013 um 17:00 Uhr
Weinhebersaal des VBK (Volksbildungskreis) 1040 Wien, Prinz-Eugen-Straße 44/3
Wien, 5.September 2013
Buchbesprechung
Ernst Bezemek, Friedrich Ecker und Jiří Kacetl
Die Prager Straße
Eine Geschichte des Verkehrsweges von Wien nach Prag in Bildern
2013 bei Edition Winkler-Hermaden, A-2123 Schleinbach, Hauptstraße 37 erschienen,
Format: 23,5 x 20 cm, Umfang: 124 Seiten mit zahlreichen historischen Fotos, Einband: matt
cellophanierter Pappband, ISBN 978-39503378-5-3, Preis: € 19,90, www.edition-wh.at, email: [email protected]
Die den Trassenführungen der historischen Altstraßen von Wien-Floridsdorf über Hollabrunn und
Znaim in die böhmische Residenzstadt Prag entlang verlaufende Wiener Kaiserstraße, später
Reichsstraße, auf österreichischem Boden heute B 303, ist Sinnbild der Vielfältigkeit, aber auch
der Gegensätze, die die Geschichte des Weinviertels und der angrenzenden Regionen Mähren
und Böhmen prägen: Neben weitläufigen landwirtschaftlichen Flächen sind Weinbau und
Schwerindustrie zu finden, Urbanität neben Provinzialität, Beharrung neben Fortschritt.
Der Band schildert in Bild und Text die Geschichte dieses Verkehrsweges von Wien nach Prag.
Eine Vielzahl von Fotografien aus privaten und öffentlichen Archiven dokumentiert den Alltag und
das Leben auf und abseits der Prager Straße.
Der Band enthält u. a. Informationen und Bilder zu folgenden Orten an der Prager Straße: WienFloridsdorf, Langenzersdorf, Korneuburg, Spillern, Stockerau, Sierndorf, Göllersdorf, Hollabrunn,
Schöngrabern, Guntersdorf, Kleinhaugsdorf, Znaim, Mährisch-Budwitz, Iglau, Kolin, Prag …
Eine historische Richtigstellung zum Einleitungsartikel „Die Prager Straße – Eine Annäherung“ ist
nötig zu der Behauptung: „ …der deutsche Überfall auf das Sudetenland 1938…“ Im
September 1938 verhandelte Großbritannien und Frankreich mit der ČSR-Regierung die
Abtretung der mehrheitlich deutschen Gebiete der ČSR an das Deutsche Reich („Prager
Abtretung“), im Münchener Abkommen vom 29.Sept.1938 vereinbarten dann Großbritannien,
Frankreich, Italien und das Deutsche Reich, dass die Abtretung der sudetendeutschen Gebiete
vom 1.10. – 10.-10.1938 zu erfolgen hat (Durchführungsbestimmungen). Die Übergabe
erfolgte durch die ČSR-Behörden korrekt und ohne Zwischenfälle. Ein halbes Jahr später am 15.
März 1939 besetzte das Deutsche Reich völkerrechtswidrig die „Resttschechei“, weil die
Karpatoukraine (13.3.) und die Slowakei (14.3.) sich von der ČSR abgespaltet hatten.
Die Autoren:
Prof. Dr. Ernst Bezemek ist Hofrat i. R. im Niederösterreichischen Landesarchiv, Direktor des
Stadtmuseums Hollabrunn, Herausgeber und Verfasser zahlreicher Publikationen zur
Niederösterreichischen Landesgeschichte und Zeitgeschichte.
Reg. Rat Friedrich Ecker, Projektleiter im Stadtmuseum Hollabrunn, Arbeiten zur Geschichte
Hollabrunns.
PhDr. Jiří Kacetl, Historiker, Südmährisches Museum in Znojmo/Znaim, Tschechien, zahlreiche
Arbeiten zur Geschichte des südmährischen Raumes.
www.sudeten.at ZVR-Zahl: 366278162
Wien, am 4. September 2013
Putins Prager Azubi von Gernot Facius
Die bittere Diagnose stammt von dem Publizisten Adam Michnik, der im „Wende"
Frühjahr 1989 mit Lech Walesa am Runden Tisch die ersten freien Wahlen in Polen
aushandelte: „In den Ländern Osteuropas gibt es zwar einen starken Freiheitswillen,
aber keine demokratische Tradition, dort besteht nach wie vor die Gefahr von
Anarchie und Chaos. Demagogie und Populismus stehen hoch im Kurs. Wir sind die
unehelichen Kinder, die Bastarde des Kommunismus, unsere Mentalität wurde von ihm
geformt." Nein, Michnik hat in seinem „Spiegel"-Interview nicht die Tschechische Republik
ins Visier genommen, die Scheinwerfer seiner Kritik sind vielmehr auf Rumänien, Bulgarien
und - einem aktuellen Mainstream folgend - auf Ungarn gerichtet. Doch ebensogut könnte
Michnik den tschechischen Nachbarn gemeint haben. Autoritäre Tendenzen, wie sie der
ehemalige „Solidarnosc"-Mann beklagt, lassen sich in Prag genau so besichtigen wie in
Bukarest, Sofia und Budapest. Die erste Jahreshälfte 2013 ist alles in allem nicht gut
verlaufen für die tschechische Demokratie. Ein ausgehebeltes Parlament, gelähmte
politische Parteien, eine manipulierte Verfassung - so beschrieb die angesehene Zeitung
„Lidové noviny" die innenpolitische Situation an der Moldau nach dem Amtsantritt von
Staatspräsident Miloš Zeman. Es kommt einem das Zitat aus Friedrich Schillers
„Wallenstein" in den Sinn: „Das eben ist der Fluch der bösen Tat, daß sie, fortzeugend,
immer Böses muß gebären." Es war zumindest töricht von den tschechischen Parteien, die
Direktwahl des Staatsoberhauptes durchzusetzen - wider alle Warnungen von
Verfassungsrechtlern. Nun haben sie, salopp gesagt, den Salat. Miloš Zeman scheint die
Spielräume auszunutzen, die ihm sein Status als vom Volk, nicht mehr vom Parlament
gewählter Präsident, bietet. Die Einsetzung einer ihm ergebenen Expertenregierung in der
Nachfolge des von Skandalen erschütterten Mitte-Rechts-Kabinetts von Petr Nečas war der
erste Streich. Die Mannschaft um den Wirtschaftsfachmann soll bis zu den nächsten
regulären Wahlen amtieren. Dazu brauche sie nicht unbedingt eine Mehrheit, befand Zeman.
Egal ob diese Regierung die Vertrauensabstimmung im Parlament gewinnt oder scheitert:
Allein der Versuch des Hausherrn auf der Prager Burg, eventuelle Unklarheiten der
Verfassung für seine persönlichen Machtspiele zu nutzen, kommt einem Systemwechsel
gleich. Dabei ist es doch gerade Aufgabe der Verfassung, das Funktionieren der
Gewaltenteilung sicherzustellen. Die Verfassung kennt keine Expertenregierung. Ein
Kabinett ohne politisches Mandat, von „oben" eingesetzt, birgt die Gefahr eines
Staatsstreichs. Minister, die nur nach der Pfeife des Präsidenten tanzen - das gibt es nur in
einem präsidialen System, in der Tschechischen Republik wäre ein solches System ohne
Beispiel. Auf die Parteien ist wenig Verlaß, sie handeln nach ihren eigenen Interessen, sie
sind mit mächtigen gesellschaftlichen Gruppen verfilzt und gegen Korruption nicht immun.
Gut, daß wenigstens der seriöse Teil der veröffentlichten Meinung eine Wächterfunktion
wahrnimmt. Einige Kommentatoren sprachen es offen aus: Miloš Zeman sei „Wladimir Putins
Prager Azubi", als „Teil der Putinisierung" folge er damit einem Trend in Osteuropa. Den
früheren Außenminister Karel Fürst Schwarzenberg erinnert das Gebaren des Präsidenten
an die Machtergreifung der deutschen Nationalsozialisten 1933 und der tschechischen
Kommunisten 1948. Man mag einen solchen Vergleich für historisch problematisch halten,
für starken Tobak. Aber vielleicht bedarf es einer Zuspitzung, um die Europäische Union
wachzurütteln. Die EU hat sich zu lange einseitig an Ungarn abgearbeitet. Nun, endlich ist
die Brüsseler Kommission von führenden Vertretern der Europäischen Volkspartei (EVP),
der stärksten Fraktion im EU-Parlament, aufgefordert worden, die Prager Vorgänge zu
prüfen: „Wenn es um Rechtsstaatlichkeit geht, müssen die gleichen Spielregeln für alle
gelten, egal, ob die handelnden Personen Viktor Orban oder Miloš Zeman heißen."
Diplomatisch zurückhaltend hatte der deutsche Bundespräsident Joachim Gauck seinen
tschechischen Amtskollegen bei dessen Berlin-Besuch gemahnt, die Rolle des Präsidenten
entsprechend des direkten Mandats zu definieren - „ohne dabei eine zweite
Regierungsmacht im Land zu schaffen". Aufgabe des Staatsoberhauptes müsse es sein,
gerade „in stürmischen politischen Zeiten moderierend und ausgleichend" zu wirken. Zeman
zeigte sich von Gaucks Mahnung unberührt: Er betrachte die Worte seines Gastgebers
keineswegs als Kritik. Ihm kam es bei seiner Visite an der Spree auf etwas anderes an:
Deutsch-tschechische Übereinstimmung in der Sudetendeutschen Frage zu demonstrieren.
Mit Bundeskanzlerin Angela Merkel sei er sich einig gewesen, sagte Zeman nicht ohne Stolz,
die Geschichte den Historikern zu überlassen, Politiker sollten sich um die Zukunft kümmern.
Politisch korrekte Worte, die man zur Genüge gehört hat. Sie sollen das Wegschieben von
Verantwortung kaschieren. Und war es nicht Zeman, der seinen Präsidentschaftswahlkampf
zuletzt mit (antideutschen) Themen der Vergangenheit bestritten hat?
Nachbarschaftsverhältnisse werden, das weiß auch das tschechische Staatsoberhaupt, in
erster Linie von den Politikern gestaltet. Sie sind, so sie den Willen dazu aufbringen, in der
Lage, die bilateralen Beziehungen von Altlasten der Geschichte zu befreien. Historiker
können ihnen dabei zur Hand gehen, mehr aber nicht. Miloš Zeman scheint jedenfalls nicht
gewillt, dem sudetendeutsch-tschechischen Dialog Impulse zu geben. Wer weiß, vielleicht
möchte er sich an einem Tag X aus innen - beziehungsweise machtpolitischen Gründen den
demagogischen Rückgriff auf die Vergangenheit vorbehalten, wieder die Furcht vor den
Sudetendeutschen schüren - wie im Jänner 2013 in der Auseinandersetzung mit seinem
Gegenkandidaten Fürst Schwarzenberg. Die instabilen Verhältnisse an der Moldau schaden
den zarten Versuchen einer Verständigung zwischen Sudetendeutschen und Tschechen,
zumindest auf politischer Ebene. Da wirkt eine Passage im „Bayernplan" der CSU zur
Bundestagswahl am 22. September nachgerade rührend, wenn auch anachronistisch: „Wir
haben das Verhältnis zu unserem Nachbarn Tschechien auf eine neue Grundlage gestellt.
Zum ersten Mal nach dem Krieg ist ein bayerischer Ministerpräsident auf Staatsbesuch in
Prag gewesen. Der tschechische Ministerpräsident hat diesen Besuch erwidert. Wir wollen
das neu aufgeschlagene Kapitel der Freundschaft zwischen Bayern und Tschechien im
partnerschaftlichen Geist fortsetzen." Na, denn! Hoffentlich finden Horst Seehofer und die
Seinen in Partei und Landsmannschaft bald wieder einen Partner a la Nečas, den gefallenen
Engel von Prag, auf den sich die Münchener Vorstellungen von Freundschaft projezieren
lassen. Im Augenblick ist das allerdings nicht mehr als eine - vage - Hoffnung.
Wien, am 4. September 2013
Sudetendeutsche Bildungs-und Begegnungsstätten in Bayern
Utl.: neue Werbevideos „Der Heiligenhof“ und „Burg Hohenberg“
Werbevideo: "Der Heiligenhof"
http://www.youtube.com/watch?v=2CCAfVIFyA4
Werbevideo: "Burg Hohenberg"
https://www.youtube.com/watch?v=podb_KmiWKI
Wien, am 3. September 2013
Freundschaft?
von Manfred Maurer
ES IST NEUERDINGS viel von Freundschaft die Rede, wenn deutsche und tschechische Politiker
aufeinandertreffen. Beim diesjährigen Sudetendeutschen Tag konstatierte auch Ministerpräsident
Horst Seehofer geradezu euphorisch: „In Bayern und Tschechien hat eine neue Ära der
Freundschaft begonnen."
WAS MACHT eigentlich eine Freundschaft aus? Ein wesentlicher Stützpfeiler einer jeden richtigen
und ehrlichen Freundschaft ist wohl Offenheit. Freunde können miteinander offen reden und
einander auch sagen, was die Freundschaft unter Umständen stört. Freunde sind nicht beleidigt oder
kündigen gar die Freundschaft auf, wenn sie einander auch einmal weniger Angenehmes ins Gesicht
sagen. Nur die falsche, die oberflächliche Freundschaft hält solche Belastungen, deren Bewältigung
eine echte Freundschaft sogar noch vertiefen kann, nicht aus.
NUN IST ES SO, daß in der Politik die oberflächliche Version von Freundschaft weitverbreitet ist. Für
manche ist die Freundschaft auch ein Selbstzweck, der sich als politischer Erfolg verkaufen läßt Sie ist
dann nicht mehr als eine Potemkinsche Fassade, die beim leisesten Windhauch vom Einsturz bedroht
wird. Die deutsch-tschechische Freundschaft - zumindest diese offizielle Version auf Landes- und
Bundesebene - scheint so eine zu sein. Denn nur so ist zu erklären, daß die deutsche Bundesregierung
einem sudetendeutschen Staatsbürgerjegliche Unterstützung in seinem Bemühen um eine
Rehabilitierung versagt. Man beachte: In diesem konkreten Fall fordert jemand ausdrücklich nicht die
Aufhebung der Beneš-Dekrete oder sein 1945 gestohlenes Eigentum zurück. Nein, dieser Mann möchte
an seinem Lebensabend ganz einfach seine Ehre wiederhergestellt sehen. Nicht mehr, aber auch
nicht weniger. Ist das ein unbilliges Verlangen? Wohl kaum. Tschechien sollte es als Mitglied der
europäischen Werte- und Rechtsgemeinschaft nicht schwerfallen, einem bei Kriegsende dreizehn
Jahre alt gewesenen Sudetendeutschen ohne langes Verfahren zu bescheinigen, daß er sich seinerzeit
nichts zu Schulden kommen lassen hat und daher in vollem Umfang zu rehabilitieren ist Das geht aber
nicht, weil die entsprechende gesetzliche Grundlage fehlt.
DAS WÄRE DOCH eine wunderbare Gelegenheit für einen Freundschaftsbeweis, der umso mehr
angebracht wäre, als Tschechien inzwischen ja einen Mann an der Staatsspitze hat, der die
Sudetendeutschen ziemlich undifferenziert als Hitler-Fanatiker verunglimpft und die Vertreibung
geradezu für eine Wohltat hält. Da bisher noch keine tschechische Regierung auf die Idee gekommen
ist, ein Rehabilitierungsgesetz zu machen, das auch für Sudetendeutsche gilt, wäre es doch unter
echten Freunden sicher möglich gewesen, einmal von deutscher Seite in dieser Causa anzuklopfen.
DAS GESCHIEHT ABER NICHT. Und zwar deshalb, weil Berlin fürchtet, daß die Tschechen dann
sauer sein könnten und die wunderbare Freundschaft aufkündigen könnten. Das Auswärtige Amt in
Berlin offenbart in einem - wohl nicht für die Öffentlichkeit bestimmten, nun aber doch an diese
gelangten - Schreiben mit entlarvender Ehrlichkeit das vertriebenenpolitische Prinzip der
Selbstverleugnung: Man tritt nicht ein für etwas, was man für richtig hält. Sprich: Man erkennt zwar
durchaus das Berechtigtsein von sudetendeutschen Anliegen an, vertritt diese aber nicht, weil sich die
tschechische Seite desavouiert fühlen würde. Das Verhindern eines möglicherweise eintretenden
diplomatischen Schadens wird als höheres Gut eingestuft als Recht und Gerechtigkeit.
MAN IST NICHT überrascht, daß es so ist. Denn wer die Vertriebenenpolitik in den vergangenen
Jahren verfolgt hat, wußte auch ohne diesen Brief aus dem Außenamt Bescheid. Nun aber haben es die
Vertriebenen Schwarz auf Weiß, daß sie sich brausen gehen können.
FREUNDSCHAFT?
Dieser Kommentar von Manfred Maurer erschien in der Sudetenpost Folge 8 vom 8.August 2013.
Sie können die Sudetenpost – die monatlich erscheint - im Inland um € 30,--, in Deutschland und im
EU-Raum um € 36,-- und in Übersee um € 60,-- beziehen. Abo bei [email protected] bestellen.
From: Reinhard Hanke Subject: AGOMWBW-Rundbrief Nr. 633 vom 03.09.2013: Mitteilungen,
Veranstaltungen, Neue Literatur
In der Anlage erhalten Sie den neuen Rundbrief Nr. 633.
Dieser Rundbrief wird auch auf unsere Seiten ins Netz gestellt:
www.westpreussen-berlin.de
www.ostmitteleuropa.de
Mit freundlichen Grüßen
Reinhard M.W. Hanke Ruf: 030-215 54 53 usw.
Sent: Friday, September 06, 2013 6:37 PM Subject: letzte
http://wiadomosci.onet.pl/swiat/zmarl-byly-ochroniarz-hitlera-rochus-misch/bmtw9
Wiadomości › Świat › Niemcy dzisiaj 16:22
D:
Der ehemaliger Leibwächter Rochus Misch Hitlers ist gestorben
Zmarł były ochroniarz Hitlera Rochus Misch
Były ochroniarz Adolfa Hitlera, Rochus Misch, zmarł w wieku 96 lat w Berlinie. Niemiecki esesman był ostatnim
świadkiem samobójczej śmierci wodza Trzeciej Rzeszy w bunkrze pod Kancelarią Rzeszy w kwietniu 1945 roku.
Rochus Misch Foto: JOHN MACDOUGALL / AFP
Misch zmarł po dłuższej chorobie - poinformował dziennikarz Burkhard Nachtigall, współautor autobiografii Mischa, która
ukazała się w 2009 roku pod tytułem "Ostatni świadek".
Misch urodził się w Starych Siołkowicach, obecnie na terenie województwa opolskiego. W wieku 20 lat wstąpił do
elitarnej jednostki Leibstandarte SS, będącej gwardią przyboczną Hitlera. W 1939 roku uczestniczył w wojnie przeciwko
Polsce; został ranny podczas oblężenia twierdzy w Modlinie.
Od kwietnia 1940 roku służył Hitlerowi, wraz z drugim esesmanem Johannesem Hentschlem, za ochroniarza, operatora
centrali telefonicznej i kuriera. "Byliśmy w dzień i w nocy przy Hitlerze" - mówił kilka lat temu w wywiadzie dla agencji AP.
Misch twierdził, że stanął po po stronie nazistów ze względu na swój antykomunizm i wrogość wobec Stalina.
"Walczyłem z bolszewizmem, a nie za Hitlera" - mówił w rozmowie z AP. Wybielał Hitlera, utrzymując, że nie był on "ani
brutalem, ani potworem, ani też supermanem". "Był wspaniałym szefem" - twierdził Misch. Zapewniał, że nic nie wiedział
o Holokauście.
Misch przebywał w bunkrze pod Kancelarią Rzeszy w Berlinie na przełomie kwietnia i maja 1945 roku, na krótko przed
upadkiem Trzeciej Rzeszy. Obsługując centralę telefoniczną, był w bunkrze 30 kwietnia, gdy Hitler wraz z Evą Braun,
którą poślubił dzień wcześniej, popełnił samobójstwo. Misch twierdził, że widział zwłoki Hitlera wynoszone z bunkra.
2 maja Misch opuścił bunkier, usiłując uciec z Berlina, wkrótce potem został jednak aresztowany przez żołnierzy Armii
Czerwonej. Dziewięć lat spędził w niewoli w ZSRR. Do Berlina zachodniego, gdzie mieszkał aż do śmierci, powrócił w
1954 roku.
(RZ)
D: http://wiadomosci.onet.pl/swiat/zmarl-byly-ochroniarz-hitlera-rochus-misch/bmtw9
News> Welt> Deutschland heute 16.22
D: Der ehemaliger Leibwächter
Rochus Misch Hitlers ist gestorben
Adolf Hitlers ehemaligen Leibwächter Rochus Misch , starb im Alter von 96 Jahren in Berlin. Deutsch SS
war der letzte Zeuge Selbstmord Führer des Dritten Reiches in einem Bunker unter der Reichskanzlei im
April 1945 .
Rochus Misch Foto: John Macdougall / AFP
Misch starb nach langer Krankheit - sagte der Journalist Burkhard Nachtigall , Co-Autor Mischa
Autobiografie , die 2009 unter dem Titel "The Last Witness" veröffentlicht wurde.
Misch wurde in Old Siołkowicach , die derzeit in der Region Opole geboren. Im Alter von 20 trat er in die
Elite- Leibstandarte SS-Wachen als Hitlers Leibwächter. Im Jahr 1939 nahm er an den Krieg gegen Polen,
wurde während der Belagerung der Festung Modlin verwundet.
Seit April 1940 war er Hitler , zusammen mit anderen SS-Mann Johannes Hentschlem , ein Leibwächter ,
Kurier und Telefonist . " Wir waren Tag und Nacht mit Hitler " - sagte vor ein paar Jahren in einem Interview
mit der AP .
Misch behauptete, dass die Seite der Nazis wegen seiner Anti- Kommunismus und Feindseligkeit
gegenüber Stalin . "Ich kämpfte gegen den Bolschewismus , nicht für Hitler " - sagte in einem Interview mit
der AP . Weiß getünchte Hitler und behauptete, dass er " weder ein Tyrann noch ein Monster , noch ein
Übermensch . " "Er war ein toller Chef " - behauptet Misch . Er behauptete, dass er nichts über den
Holocaust wusste .
Misch war in einem Bunker unter der Reichskanzlei in Berlin im späten April und Mai 1945, kurz vor dem
Fall des Dritten Reiches . Servieren Sie das Telefon , er war in einem Bunker am 30. April , als Hitler mit
Eva Braun , die er heiratete der Tag, bevor er Selbstmord beging . Misch behauptet, gesehen zu Hitlers
Leiche getragen wird aus dem Bunker haben .
2. Mai Misch verließ den Bunker , versuchen, aus Berlin fliehen, aber bald danach wurde er von Soldaten
der Roten Armee verhaftet. Neun Jahre in Gefangenschaft in der UdSSR verbracht . Die West-Berlin , wo
er bis zu seinem Tod lebte , kehrte er im Jahr 1954.
(RZ)
authom.Übers.:pksczepanek
6.9.-2013 - Die LINKs - zum Eröffnung - probobren Sie ein-zwei-zehn-MAL - bitte
https://volksbetrugpunktnet.wordpress.com/page/2/
http://www.paukenschlag.org/?p=298
http://www.politaia.org/israel/ominoser-raketentest-im-mittelmeer/
http://www.politaia.org/terror/syrien-kriegspropaganda-made-in-germany/
http://www.politaia.org/terror/usa-lugen-uns-alle-an/
http://unglaublichkeiten.com/unglaublichkeiten/u3/u3_2662VR.html
http://www.schader-stiftung.de/wohn_wandel/460.php
http://www.unzensuriert.at/content/0013869-Berliner-Polizisten-von-T-rkenduo-beschimpft-und-verletzt
http://www.paukenschlag.org/?p=1117
http://deutscher-freiheitskampf.com/2013/09/05/die-eidesstattliche-erklarung-des-oberstleutnant-derbundeswehr-i-r-eberhard-matthes-zum-fall-oradour/
http://deutscher-freiheitskampf.com/2013/09/05/das-massaker-von-tulle-am-8-juni-1944-2/
http://deutscher-freiheitskampf.com/2013/09/05/der-fall-oradour-greuelpropaganda-neu-aufgewarmt/
http://deutscher-freiheitskampf.com/2013/09/04/die-waffen-ss-unschuldig-in-oradour-2/
http://morbusignorantia.wordpress.com/2013/09/06/schauprozes-gegen-deutsche-geheim-beimigranten/
http://morbusignorantia.wordpress.com/2013/09/06/auch-ein-verbrechen-am-deutschen-volk/
http://morbusignorantia.wordpress.com/2013/09/04/seit-5-45-uhr-wird-jetzt-zuruckgeschossen-2-teileine-generalabrechnung-der-anderen-art/
http://morbusignorantia.wordpress.com/2013/09/03/seit-5-45-uhr-wird-jetzt-zuruckgeschossen/
http://terragermania.files.wordpress.com/2013/09/seit-5-45-uhr-wird-jetzt-zurc3bcckgeschossen.pdf
http://m.seite3.ch/Korrupte+EU+Jedes+Jahr+gehen+120+Mia+Euro+verloren/578917/detail.htm
From: proKOMPAKTTo: Peter K. Sczepanek Sent: August 29,.13 Subject: proKOMPAKT 35|2013
Lesen Sie jetzt in proKOMPAKT 35|2013:
Kurzmeldungen
pro-Interview: Kauder und Steinmeier kämpfen um die Familie
Jan Fleischhauer: „Kirche ist Greenpeace mit Handauflegen geworden“
Menschenrechtler: Sorge um Christen in Syrien
Gott mathematisch bewiesen?
Uwe Holmer und die Kraft der Vergebung
Ergänzung zum EKD-Familienpapier geplant
Frauen wollen sein wie Mutter Teresa
Aus der Finanzwelt in die Kirche
Appelle und Gebete für Frieden in Ägypten
Noch kein Wahlkampf im „Neuland“
Dürfen Christen zu Gott „Allah“ sagen?
taz: Soziologe über ein „lauwarmes Christentum“
Film über das Konzil von Nicäa
Beichten für Eilige
Internet-Domain .bible kommt
Eine Kirche für alle – im eigenen Garten
Die Christusse dieser Welt
Impuls
Ihre pro-Redaktion www.pro-medienmagazin.de
proKOMPAKT ist ein kostenloser Service des Christlichen Medienmagazins pro.
proKOMPAKT-Archiv http://www.pro-medienmagazin.de/prokompakt/
Sie möchten einen Leserbrief schreiben? [email protected]
Lesen Sie jetzt in proKOMPAKT 36|2013:
Kurzmeldungen
pro-Wahlcheck: Was soll aus den Familien werden?
Deutsche Islamisten an Christenmord in Syrien beteiligt
Die Syrienkrise aus israelischer Sicht
Alaba: „Gottes Liebe zu spüren, bedeutet mir sehr viel“
Albert Frey: „Lobpreis wird zu einseitig gesehen“
Zollitsch: Kirche soll sich auf Kernauftrag besinnen
Wird die Ehe ad acta gelegt?
Freizeitmonitor 2013: Seltener in die Kirche
Braucht Politik Religion?
Merkel gegen Adoptionsrecht und für Flüchtlinge
Gott macht glücklich und andere fromme Lügen
Comiczeichner wegen Papst-Karikatur angeklagt
„Gott liest bei Facebook mit“
Klaus Berger: „Radikal sein macht glücklich“
Kreuzbergs Bürgermeisterin reagiert auf Kritik
Jugendamt entzieht Homeschoolern ihre Kinder
Clever im Netz: Präventions-App gegen Online-Missbrauch
Die Bibel: Was noch passiert sein könnte
Scientology-Buch: „Im Gefängnis des Glaubens“
Massenhinrichtung in Nordkorea
Impuls
Ihre pro-Redaktion - www.pro-medienmagazin.de
proKOMPAKT ist ein kostenloser Service des Christlichen Medienmagazins pro.
proKOMPAKT-Archiv -
http://www.pro-medienmagazin.de/prokompakt/
Sie möchten einen Leserbrief schreiben? - [email protected]
Billy Corgan: „Jesus würde bessere Bands mögen“
Der Frontmann der Musikformation „Smashing Pumpkins“, Billy Corgan, folgt Gott nach. Für ihn ist
Gott das größte unerforschte
Gebiet der Rock‘n Roll-Musik.
Foto: Schnekert / Wikipedia (CC BY-SA 3.0)
Ein einmaliges Religionsbiotop
Hier treffen sich irakische Schiiten, indische Sikhs und afrikanische Evangelikale zu ihren
Gottesdiensten. Wie das Zusammenleben
der verschiedenen Religionen in einem Bürokomplex in München funktioniert, hat der Autor der
Süddeutschen
Zeitung, Alex Rühle, in einem Beitrag der Samstagsausgabe geprüft.
Foto: Phil Dray
Bibelfilm mit Starbesetzung
Pünktlich zu Weihnachten in einem Jahr soll der Hollywoodstreifen „Exodus“ in die deutschen Kinos
kommen. Jetzt wurde
bekannt, welche Stars bei der Bibel-Verfilmung auf der Leinwand zu sehen sein werden.
Foto: Scoobay / Flickr (CC BY-NC-SA 2.0)
Robert-Geisendörfer-Preis für sechs Produktionen
Insgesamt sechs TV- und Radio-Produktionen werden im September mit dem Medienpreis der
Evangelischen Kirche ausgezeichnet.
Den Robert- Geisendörfer-Preis erhalten unter anderen die Fernsehfilme „Der Fall Jakob von Metzler“
(ZDF) und
„Blaubeerblau“, der in der ARD-Themenwoche „Leben mit dem Tod“ lief. Außerdem werden zwei
Hörfunkbeiträge und zwei
Foto: teliko82 / flickr Kinder-TV-Filme ausgezeichnet.
pro-Wahlcheck: Was soll aus den Familien werden?
Es sind nur noch wenige Wochen bis zur Wahl, und auch nach dem Kanzlerduell
am vergangenen Sonntag sind viele Bundesbürger noch unentschieden.
pro will Abhilfe schaffen und fasst auf Basis der Wahlprogramme die Positionen
der bekanntesten Parteien zu den erfahrungsgemäß wichtigsten Themen
für ihre Leser zusammen. In einem ersten Teil geht es um die Familie.
Betreuungsgeld? Kostenlose Kitas? Kindergrundsicherung? Was wollen die Parteien in Sachen Familie ändern?
pro hat nachgelesen Foto: MonkeyBusiness/ Fotolia/pro
Was bleibt für die Familien?
CDU/CSU: Die Union will das Ehegattensplitting beibehalten und durch ein Familiensplitting
ergänzen, das Kinder steuerlich erücksichtigen soll. Kindergeld und Kinderzuschlag
sollen angehoben werden. Außerdem will die Partei den Wiedereinstieg
in den Beruf durch Fortbildungen und ein BAföG während der Elternzeit erleichtern.
Die Union will das Betreuungsgeld und den Rechtsanspruch auf einen Kita-Platz für einund
zweijährige Kinder beibehalten.
SPD: Anstatt des Ehegattensplittings wollen die Sozialdemokraten einen Partnerschaftstarif
einrichten. Anstelle der Steuerklassenkombination III/V sollen dann beide
Einkommen mit einem gleich hohen Durchschnittssatz besteuert werden. Für Ehepartner,
die ihre Lebensplanung auf das bisherige Steuersystem ausgerichtet haben, soll es
keine Änderungen geben. Außerdem plant die SPD, das Kindergeld zu erhöhen und
einkommensabhängig zu gestalten.
B’90/ Die Grünen: Sie kündigen an, klassische Ehen nicht länger einseitig steuerlich
zu fördern. Deshalb wollen sie eine Kindergrundsicherung
einführen und damit das Ehegattensplitting ersetzen. Die Grünen
werben außerdem mit familienfreundlicher Arbeitszeitpolitik.
FDP: Die Liberalen wollen die Lohnsteuerklasse V abschaffen. Familien wollen sie flexible
Arbeitszeitmodelle ermöglichen, etwa durch Home Office-Tätigkeit, Freistellungsjahre
und den Wechsel zwischen Voll- und Teilzeit.
Die Linke: Sie will eine Kindergrundsicherung einführen. Staatlicher Schutz und Förderung
sollen in Zukunft nicht Ehepaaren, sondern denjenigen zu Gute kommen, die
mit Kindern oder Pflegebedürftigen leben. Deshalb möchten auch sie das Ehegattensplitting
abschaffen. Der Wiedereinstieg in den Beruf nach einer schwangerschafts- und
erziehungsbedingten Pause soll durch kostenfreie Weiterbildungsangebote erleichtert
werden. Außerdem will die Partei das Kindergeld erhöhen.
Die Piraten: Sie wollen das Ehegattensplitting durch ein Kindergrundeinkommen ersetzen.
Welche Rechte bekommen homosexuelle Paare?
Lesen Sie hier weiter ... ……..VON: al | 05.09.2013
Billy Corgan: „Jesus würde bessere Bands mögen“
Der Frontmann der Musikformation „Smashing Pumpkins“, Billy Corgan, folgt Gott nach. Für ihn ist
Gott das größte unerforschte
Gebiet der Rock‘n Roll-Musik.
Foto: Schnekert / Wikipedia (CC BY-SA 3.0)
Ein einmaliges Religionsbiotop
Hier treffen sich irakische Schiiten, indische Sikhs und afrikanische Evangelikale zu ihren
Gottesdiensten. Wie das Zusammenleben
der verschiedenen Religionen in einem Bürokomplex in München funktioniert, hat der Autor der
Süddeutschen
Zeitung, Alex Rühle, in einem Beitrag der Samstagsausgabe geprüft.
Foto: Phil Dray
Bibelfilm mit Starbesetzung
Pünktlich zu Weihnachten in einem Jahr soll der Hollywoodstreifen „Exodus“ in die deutschen Kinos
kommen. Jetzt wurde
bekannt, welche Stars bei der Bibel-Verfilmung auf der Leinwand zu sehen sein werden.
Foto: Scoobay / Flickr (CC BY-NC-SA 2.0)
Robert-Geisendörfer-Preis für sechs Produktionen
Insgesamt sechs TV- und Radio-Produktionen werden im September mit dem Medienpreis der
Evangelischen Kirche ausgezeichnet.
Den Robert- Geisendörfer-Preis erhalten unter anderen die Fernsehfilme „Der Fall Jakob von Metzler“
(ZDF) und
„Blaubeerblau“, der in der ARD-Themenwoche „Leben mit dem Tod“ lief. Außerdem werden zwei
Hörfunkbeiträge und zwei
Foto: teliko82 / flickr Kinder-TV-Filme ausgezeichnet.
Zollitsch:Kirche soll sich auf Kernauftrag besinnen
Beim traditionellen St. Michaelis-Empfang am Montag in Berlin hat Erzbischof
Robert Zollitsch die Kirche davor gewarnt, sich politisch profilieren zu wollen.
Vielmehr solle sie sich auf ihren Kernauftrag besinnen: „Die Verkündigung des
Glaubens an Jesus Christus.”
Wird die Ehe ad acta gelegt?
Es haben sich schon viele Menschen zur Familien-Orientierungshilfe der
EKD geäußert. In aller Ausführlichkeit Klarheit und an prominenter Stelle tut
dies nun Marie Katharina Wagner, Autorin der Frankfurter Allgemeine-Sonntagszeitung.
Sie meint, mit dem Papier werde der Begriff der Ehe als Institution
Gottes zu den Akten gelegt.
Der EKD-Ratsvorsitzende Wolfgang Huber habe 2009 den Wunsch geäußert,
„eine offene, evangelische Position zur Familie zu formulieren, die die aktuellen
gesellschaftspolitischen Fragen aufnimmt, ohne darin aufzugehen“. Ursprünglicher Ansatz
des Papiers sei es gewesen, wie die Kirche in Zeiten des Wandels ein „Ja zu Ehe und
Familie unterstützen“ könne.
Unter Niveau geraten
Der aktuelle Text stelle jedoch alles auf den Kopf, was Huber sich vorgestellt habe. Das
Wort Ehe komme im Titel des Papiers gar nicht vor. Auch den Ansatz, nicht „in gesellschaftspolitischen
Fragen zu verschwimmen, habe das Papier nicht erfüllt“, schreibt Wagner.
Für den ehemaligen katholischen Theologieprofessor Gerhard Müller ist es „unter Niveau
geraten“. Der Wiener Theologieprofessor Ulrich Körtner sieht das „Leitbild der lebenslangen
Ehe und Familie“ aufgegeben. Nebenbei werfe die Kirche „alle bisher geltenden Überzeugungen
über Bord“.
Empörung, meint Wagner, löse nicht die Stärkung homosexueller Paare aus, sondern
die theologische Schlampigkeit des Papiers. Konservative Christen schäumten vor Wut
und prominente Vertreter forderten sogar den Rücktritt des amtierenden EKD-Ratsvorsitzenden
Nikolaus Schneider. Mit dem Papier habe die Kommission den Ballast Martin Luthers
abgeschüttelt, für den die Ehe „Gottes Ordnung, Gottes Stiftung und pflichtmäßige Anordnung“
war.
Kein gewissenhafter Umgang mit der Bibel
Kritik übt Wagner auch an den Autoren der Studie. Ute Gerhard, jetzt emeritierte Soziologieprofessorin,
habe bereits 1997 einen Aufsatz mit dem Titel „Das Konzept der Ehe als
Institution – eine Erblast im Geschlechterverhältnis“ geschrieben. Keines der 14 KommissionsMitglieder hätte sich dem Ziel entgegengestellt, „den Begriff der Ehe als Institution Gottes zu den Akten zu
legen“.
Freizeitmonitor 2013: Seltener in die Kirche
Immer weniger Menschen gehen regelmäßig in die Kirche. Das ist ein
Ergebnis der Studie „Freizeitmonitor 2013“ der „Stiftung für Zukunftsfragen“.
Besonders Alleinstehende und Junge Erwachsene nehmen selten an
kirchlichen Veranstaltungen teil.
Im Jahr 2007 gaben noch 21 Prozent der Befragten an, mindestens ein Mal im Monat
in die Kirche zu gehen. In diesem Jahr sind es 18 Prozent. Zu den regelmäßigen Kirchenbesuchern
gehören vor allem Ruheständler (31 Prozent), aber auch Jugendliche (22 Prozent).
Die Schlusslichter bei den regelmäßigen Kirchgängern bilden die Alleinstehenden
(6 Prozent) und Junge Erwachsene.
Kirchenbesuche beliebter als Disco
In der Liste der beliebtesten „monatlichen Aktivitäten“ rangieren Kirchenbesuche auf
Platz 22 von 31. Seltener besuchen die Befragten die Disco, das Kino oder das Fitnessstudio.
Am Seltensten gehen sie auf den Flohmarkt.
Gefragt nach anderen Zeitintervallen gaben 65 Prozent der Befragten an, „selten
oder niemals“ in die Kirche zu gehen, rund ein Drittel tut dies mindestens einmal pro
Jahr. Nur 9 Prozent der Befragten besuchen ein Mal pro Woche eine kirchliche Veranstaltung.
Zum Vergleich: die beliebteste wöchentliche Freizeitaktivität ist das Fernsehen,
dazu bekennen sich 96 Prozent.
Braucht Politik Religion?
In Zeiten gesellschaftlicher Entkirchlichung wird der Ruf nach einem streng
säkularen Staat lauter. Am Dienstag widmete sich die Evangelische Akademie
zu Berlin diesem Thema und ließ Politiker aller Fraktionen über Kirchensteuer,
Religionsunterricht und die Flüchtlingsfrage diskutieren.
Im Gespräch um Religion und Politik: (v.l.) Sabine Leidig, Susanna Kahlefeld, Kerstin Griese, Pascal Kober, Maria
Flachsbarth
Foto: pro
Wie viel Religion verträgt die Politik?”, fragte die Akademie und hatte
dazu Gäste eingeladen, die fast alle eng mit beiden Themen verbunden sind.
Maria Flachsbarth (CDU) und Kerstin Griese (SPD) sind die religionspolitischen Sprecherinnen
ihrer Fraktionen im Bundestag. Pascal Kober (FDP) ist im eigentlichen Beruf Pfarrer,
lässt das Amt aber in seiner politischen Zeit ruhen. Susanna Kahlefeld (Die Grünen) ist in
ihrer Fraktion im Berliner Abgeordnetenhaus ebenfalls zuständig für das Thema Religion.
Außerdem saß Sabine Leidig (Linke) auf dem Podium, die wohl religionskritischste Stimme
an diesem Abend. Sie plädierte für eine starke Trennung von
Staat und Kirche, sprach sich gegen einen schulischen Bekenntnisunterricht aus und
wünschte sich stattdessen gemeinsame Ethik- oder Philosophiestunden.
https://www.facebook.com/pages/Der-Patriot/206154359398674
2030 wird das Christentum in Deutschland in der Minderheit sein. Indigene
Deutsche werden aussterben. Was wollen wir dagegen tun?
KAB.de Bewegung der soziale Gerechtigkeit
www.kab.de
KAB Deutschlands e. V. Bernhard-Letterhaus-Str. 26 50670 Köln
Telefon: +49 221 77 22 0 Telefax: +49 221 77 22 135 E-Mail: [email protected] Internet: www.kab.de
KAB:
Startseite KAB-Positionen KAB-Aktiv - Infos für Vorstände Netzwerke/ Kampagnen
KAB-Impuls Verbandsinfos Newsletter KAB KAB Deutschlands KAB vor Ort Angebote der
KAB Mitglied werden KAB Video Downloads KAB-Intranet Kontakt Archiv
www.ketteler-verlag.de
Aktuelles - umFAIRteilen - Der Aktionstag in Berlin und Bochum
Die KAB Deutschlands, als einer der Träger des Bündnisses "UmFAIRteilen - Reichtum besteuern!", ruft
zur Beteiligung an den Demos in Bochum und Berlin am 14. September auf. Gemeinsam mit dem
bundesweiten Bündnis aus Gewerkschaften, Sozial- und Wohlfahrtsverbänden sowie
Nichtregierungsorganisationen wie attac und occupy setzt sich die KAB für mehr Solidarität, soziale
Gerechtigkeit und eine stärkere Beteiligung der Reichen an den Kosten des Sozialstaates und dem Abbau
der Staatsschulden ein.
zum Aktionsvideo
Alles weitere auf: www.reisst-die-steuer-rum.de
Weihbischof Zekorn ruft zur weltweiten Solidarität auf
Weihbischof Dr. Stefan Zekorn aus Münster hat am Sonntag in seiner Predigt im Gottesdienst auf der
Generalversammlung der WBCA in Haltern am See auf die Würde des Menschen aufmerksam gemacht.
„Jeder und Jede ist ein Jemand“ Dies werde immer mehr verletzt. So werde das Jemand vielen Migranten
in Deutschland und weltweit abgesprochen. Dieser ungerechten Gleichgültigkeit stehe die äußerliche und
innerliche Berührung von dem Leiden des Nächsten gegenüber.
Der Sonntag steht zur Wahl!
"An den Wahlsonntagen am 15. und 22. September werden nicht nur Kandidaten und Kandidatinnen für die
Landtage in Bayern, Hessen und für den Bundestag gewählt, sondern auch der freie Sonntag", erinnert
Hannes Kreller. Der KAB-Vertreter in der bundesweiten Allianz für den freien Sonntag macht dazu deutlich:
"In den Landtagen wird über die Ladenöffnungen an Sonn- und Feiertagen entschieden. Hier sind die
Wähler aufgerufen, mit ihren Stimmen genau abzuwägen, damit zukünftige Politik den Druck auf den freien
Sonntag nicht weiter erhöht!"
http://www.kab.de/dynasite.cfm?dsmid=53850
KAB-Impuls 4/2013 "Aus dem Schatten der Kirche"
Mehr Mut-Katholiken Papst Franziskus: "Reiss die Türen auf!"
pdf-Datei
Interview mit Karl Gabriel pdf-Datei
Leben mit kleineren Zahlen
Verbände verleihen Kirche ein lebendiges Gesicht
Die Verbände der katholischen Kirche
pdf-Datei
CAJ im öffentlichen Raum pdf-Datei
Begegnung in der Allee
Weitere Themen:
Zehn Jahre Grünes Band pdf-Datei
Natur kennt keine Grenzen
Migranten und Krankheit pdf-Datei
Selbsthilfe für die Gesundheit
Weg von körperlicher Ausrichtung in der Pflege
Interview mit Barmer Chef Schlenker pdf-Datei
Wie geht es weiter?Wo stehen wir? Die Frage beschäftigt nicht nur die Teilnehmer des Kirchendialogs, sondern auch
die Laienverbände. Einen neuen Aufbruch wollen alle wagen. Fotos: Rabbe
MehrMut-Katholiken <<
|>>
|
Am 9. Mai 2011 waren 66,8 Prozent der Bevölkerung Christen. Laut Zensus ist das Saarland
mit 83,6 Prozent das christlichste Land in Deutschland. 63,4 Prozent sind in dem
„freundlichen Land an der Saar“ Katholiken. Der neue Zensus der Volksbefragung weist
10,5 Prozent keiner Religion zu. Fast ein Fünftel der 80 Millionen Einwohner gaben auf
die Frage nach der Religion keine verwertbare Antwort.Was nicht heißen soll, dass sie
nicht religiös sind oder Atheisten. Ein Teil dieser 20 Prozent ist sich unsicher geworden,
was ihre Kirche ist.
Der frühere Direktor desWirtschaftsberatungsunternehmens
McKinsey, Thomas von Mitschke-Collande, sieht die Kirchen in
der Defensive, besonders die katholische Kirche. Er fordert mehr
„Mut-Katholiken“, um der Kirche zu helfen. Der regelmäßige
Kirchgang reicht längst nicht mehr, um Religion, Kirche und
Glauben einen Platz in Gesellschaft undWirtschaft einzuräumen.
Wie kein anderer hat Papst Franziskus dies mit klarenWorten
seinen argentinischen Bischofskollegen aufgetragen: „Evangelisierung
setzt apostolischen Eifer voraus. Sie setzt in der Kirche
kühne Redefreiheit voraus, damit sie aus sich selbst herausgeht.
Sie ist aufgerufen, aus sich selbst herauszugehen und an die
Ränder zu gehen. Nicht nur an die geografischen Ränder, sondern
an die Grenzen der menschlichen Existenz: die des Mysteriums
der Sünde, die des Schmerzes, die der Ungerechtigkeit,
die der Ignoranz, die der fehlenden religiösen Praxis, die des
Denkens, die jeglichen Elends.Wenn die Kirche nicht aus sich
selbst herausgeht, um das Evangelium zu verkünden, kreist sie
um sich selbst. Dann wird sie krank. Die Übel, die sich im Laufe
der Zeit in den kirchlichen Institutionen entwickeln, haben ihre
Wurzel in dieser Selbstbezogenheit. Es ist ein Geist des theologischen
Narzissmus.“
Noch deutlicher und zugleich ermutigender wird der Heilige
Vater bei einer Audienz der Leitung des Verbandes aller Frauenund
Männerorden in Lateinamerika und der Karibik (CLAR), die
lange Jahre von Rom aus kontrolliert und verfolgt wurden, am
6. Juni diesen Jahres. „Reißt die Türen auf! Ihr werdet Fehler machen,
ihr werdet anderen auf die Füße treten. Das passiert. Vielleicht
wird sogar ein Brief der Glaubenskongregation bei euch
eintreffen, in dem es heißt, dass ihr dies oder jenes gesagt hättet
… Macht euch darüber keine Sorgen. Erklärt, wo ihr meint
erklären zu müssen, aber macht weiter … Macht die Türen auf.
Tut dort etwas, wo der Schrei des Lebens zu hören ist. Mir ist
eine Kirche lieber, die etwas falsch macht, weil sie überhaupt
etwas tut, als eine Kirche, die krank wird, weil sie sich nur um
sich selbst dreht.“
In Deutschland sind es seit dem 19. Jahrhundert Laienverbände,
die das Evangelium zu den Menschen tragen, Menschen verbinden
und deren Problemen eine Stimme geben. Sie sind es, die
die Befragten der jüngsten Sinus-Studie als wichtig einschätzten.
Zudem wünscht sich das Kernklientel der Kirche mehr Mitspracherechte
und Demokratisierung. Zugleich fordern Katholiken,
dass die Kirche das Ehrenamt stärker wertschätze.
„Verbände mit ihren überwiegend ehrenamtlich engagierten
Frauen und Männern sind für die Kirche unverzichtbar“, betonte
KAB-Bundesvorsitzender Georg Hupfauer als Vorsitzender der
Arbeitsgemeinschaft Katholischer Organisationen Deutschlands
(AGKOD) beim Tag der Verbände in Frankfurt. _
www.pro-konzil.de
…
Impuls Nr. 4 | 2013 MAGAZIN DER BEWEGUNG FÜR SOZIALE GERECHTIGKEIT 7
Geschichte der KAB Deutschland e.V.
Die Anfänge
Die KAB entstand als Zusammenschluss von Arbeitervereinen, die sich seit Mitte des 19. Jahrhunderts als
Bildungs- und Selbsthilfevereine konstituierten. 1849 gründete sich der erste Arbeiterverein u.a. als
Unterstützungskasse in Regensburg. Ab 1860 entstanden die christlich-sozialen Vereine, die angesichts
der „sozialen Frage“ gleiche politische, soziale und gesellschaftliche Rechte für die Arbeiterinnen und
Arbeiter einforderten. Mit ca. 22.000 Mitgliedern im Jahre 1872 waren diese Vereine zusammengenommen
die mitgliederstärkste Arbeiterorganisation in Deutschland.
Wilhelm Emmanuel von Ketteler
Einer der großen Förderer von Zusammenschlüssen der Arbeiterschaft war der Mainzer „Arbeiterbischof“
Wilhelm Emmanuel von Ketteler, der sich bereits als junger Priester in seinen Adventspredigten 1848 im
Mainzer Dom mit der sozialen Frage auseinander gesetzt hatte. Entgegen dem kirchlichen Zeitgeist, die
Notlage der Arbeiterschaft ausschließlich durch Caritas zu beseitigen, setzte Bischof Ketteler auch auf eine
aktive Interessenvertretung der Arbeiterschaft.
Der Aufbruch
Durch den Kulturkampf und die Sozialistengesetze in den 1870er Jahren
mussten die Arbeitervereine in weiten Teilen ihre Arbeit einstellen. Ausgehend
vom Katholikentag 1884 in Amberg verbreitete sich jedoch eine innerkirchliche
Aufbruchsstimmung, die zur Neugründung zahlreicher pfarrlich organisierter
katholischer Arbeitervereine beitrug. Förderer und Gründer dieser Vereine waren
oftmals volksverbundene und mit dem Schicksal der Arbeiterschaft vertraute
junge Geistliche, die sogenannten „Roten Kapläne“. Am Ende des 19.
Jahrhunderts werden unter ihrer Leitung auch zahlreiche Arbeiterinnenvereine
ins Leben gerufen. Nicht zuletzt sollten die Arbeiterinnenvereine und
Arbeitervereine durch sittlich-religiöse Erneuerung und Bildungsarbeit ihre Mitglieder vor der „sozialistischen
Ideologie“ schützen und einen wirksamen Beitrag gegen die aufstrebende Sozialdemokratie leisten.
Die Zusammenschlüsse
Am Ende des 19. Jahrhundert schlossen sich mehr und mehr katholische Arbeitervereine überregional
zusammen. Am 12. Oktober 1891 erfolgte im süddeutschen Raum der Zusammenschluss zum „Verband
Süddeutscher Katholischer Arbeitervereine“. 1894 umfasste der Verband in Süddeutschland 56 Vereine
und 11.625 Mitglieder, zur Jahrhundertwende bereits 372 Vereine und 58.239 Mitglieder. Allmählich
verfestigte sich auch die Organisationsstruktur: Sitz des Verbandes wurde München, es entstanden
Diözesan- und Bezirksverbände als Untergliederungen. Die Arbeitervereine in Mittel- und Ostdeutschland
sowie in der Diözese Trier schließen sich 1897 im Verband der katholischen Arbeitervereine „Sitz Berlin“
zusammen. 1903 markiert das Gründungsjahr des „Westdeutschen Verbandes der katholischen Arbeiter-,
Arbeiterinnen- und Knappenvereine“, der bis zum Einzug ins Kettelerhaus in Köln im Jahre 1928 seinen
Sitz im Volksvereinshaus in Mönchengladbach nimmt. Der westdeutsche Verband umfasste die
Diözesanverbände Köln, Paderborn, Münster, Osnabrück, Hildesheim, Limburg, Mainz und Fulda. 1912
organisieren sich in den 1.041 Vereinen mit ihren 189.849 Mitgliedern in erster Linie Industriearbeiter,
zumeist aus der Großindustrie. Der Diösesanverband Kulm und der Bezirksverband Neiße in Schlesien
bilden 1910 den „Verband ostdeutscher katholischer Arbeitervereine“ mit Sitz in Neiße. Am 7. August 1911
gründen die Regionalverbände Süd-, West- und Ostdeutschlands den „Kartellverband der Katholischen
Arbeitervereine“. Die Arbeitervereine „Sitz Berlin“ sind aufgrund der heftigen Auseinandersetzung im
„Gewerkschaftsstreit“ nicht im Kartellverband vertreten. In ganz Deutschland existierten 1912 ca. 3.300
Arbeitervereine mit ca. 450.000 Mitgliedern.
Der Erste Weltkrieg
Während des Ersten Weltkrieges wurden viele Mitglieder der Arbeitervereine einberufen. Alle Vereine
hatten Tote zu beklagen. Die regelmäßigen Vereinsversammlungen begannen mit der Verlesung der
gefallenen Mitglieder und einem Gedenken. Die Arbeit beschränkte sich so während des Weltkrieges
weitgehend auf das Aufrechterhalten der Vereinsarbeit mit den verbliebenen Mitgliedern. Viele Vereine
richteten sogenannte „Notkassen“ ein. Da gerade die Arbeiterschaft überproportional hohe
„Gefallenenzahlen“ zu verzeichnen hatte – die KAB verlor in den Kriegsjahren allein 1/3 ihrer Mitglieder –,
wurde auch in den katholischen Arbeitervereinen bereits vor Ende des Krieges der Ruf nach Frieden immer
lauter.
Die Weimarer Republik
Die Zusammenarbeit der Regionalverbände, die den „Kartellverband der katholischen Arbeiter- und
Arbeiterinnenvereine Deutschlands“ bildeten, konnte 1921 durch das „Würzburger Programm“ auf eine
gemeinsame programmatische Grundlage gestellt werden. In ihm kam sowohl die Kontinuität als auch der
Erneuerungswille der katholischen Arbeiterbewegung zum Ausdruck. Das „Würzburger Programm“
formulierte die beiden programmatischen Grundpfeiler der KAB: geistige, soziale und materielle Hebung der
Arbeiterschaft sowie Wirtschafts- und Sozialreform. Zielsetzung war die „Standwerdung“ der Arbeiterschaft.
Zahlreiche Sozialreformen der Weimarer Republik wurden maßgeblich durch Repräsentanten der KAB
erarbeitet und durchgesetzt. Im Anschluss an das „Würzburger Programm“ von 1921 wurden die
Bemühungen fortgesetzt, eine möglichst nach einheitlichen Richtlinien aufgebaute katholische
Arbeiterbewegung in Deutschland zu erreichen. Im Juni 1927 kam es deshalb in Koblenz zur Gründung des
„Reichsverbandes der katholischen Arbeiter- und Arbeiterinnenvereine Deutschlands“.
KAB verboten
Mit dem Aufstieg des Nationalsozialismus begann die Zerschlagung der KAB. Die Vereine wurden nach
1933 zum Teil verboten und aufgelöst. Nur im Schutze der gemeindlichen Arbeit und durch eine
Beschränkung auf rein religiöse Anliegen war es an einigen Stellen möglich, die Arbeit weiterzuführen.
1938 wurde das Verbandsorgan „Ketteler Wacht“ verboten. Das Eigentum der katholischen
Arbeiterbewegung wurde eingezogen und der „Deutschen Arbeitsfront“ einverleibt oder zerstört. Zahlreiche
Mitglieder waren dem nationalsozialistischen Terror ausgesetzt, wurden verhaftet und hingerichtet.
Neuanfang und Konsolidierung
Bereits im Jahre 1945 begann die Wiederaufbauarbeit der Bewegung im späteren westdeutschen Teil
Deutschlands. 1947 fand der erste Nachkriegsverbandstag in Regensburg für die süddeutschen Vereine
und in Oberhausen für den westdeutschen Verband statt. In den nachfolgenden Jahrzehnten erfolgte die
Konsolidierung der Verbandsstrukturen. Die KAB wirkte als sozialpolitische Kraft an zahlreichen
Gesetzesvorhaben mit, z.B. beim Ausbau der Unfallversicherung, der Altersvorsorge und der
Mitbestimmung. Durch verbandszentrale Einrichtungen und Institute sowie den Ausbau der
Beratungstätigkeiten schärfte die KAB ihr Profil als politische Bewegung, Selbsthilfebewegung, Bildungsund Aktionsbewegung sowie internationale Bewegung. 1971 gründeten der süddeutsche und westdeutsche
Verband sowie der Landesverband Rottenburg-Stuttgart den Bundesverband der Katholischen
Arbeitnehmer-Bewegung. Im Rahmen eines Reformprozesses wurden die Regionalverbände als
eigenständige Strukturen zum Januar 2004 aufgelöst und in die KAB Deutschlands überführt. Die KAB
Deutschlands ist eine selbstständige Vereinigung von Arbeitnehmerinnen und Arbeitnehmern. Sie ist
anerkannt als Verband mit sozial- und berufspolitischer Zwecksetzung. Mit 200.000 Mitgliedern ist sie nach
den Gewerkschaften die stärkste Arbeitnehmerorganisation in Deutschland. Sie untergliedert sich in
Diözesanverbände, Bezirks- und Kreisverbände sowie Ortsvereine. Korporative Mitglieder der KAB sind die
Christliche ArbeiterInnenjugend (CAJ) und die Associazioni Cristiane Lavoratori Italiani Germania (ACLI
Germania). Die KAB ist Mitglied der Weltbewegung christlicher Arbeiter (WBCA) und der Europäischen
Bewegung christlicher Arbeiter (EBCA).
http://www.jungefreiheit.de/Archiv.611.0.html?jf-archiv.de/archiv13/201329071238.htm
Bemerkung: ganz anders war in OS zwischen Gleiwtz - Myslowitz - es war alles verboten!
Und polnische UB-Miliz - erlaubt uns das Deutschtum nicht zu loben, nicht zu lernen! pksczep.
© JUNGE FREIHEIT Verlag GmbH & Co.
D:
Grenzenlose Heimatliebe
www.jungefreiheit.de
29/13 / 12. Juli 2013
Besuch bei den Deutschen in Oberschlesien: Hoffen und Bangen um die Zukunft
Paul Leonhard
PL: Bezgraniczna miłość do stron rodzinnych
Zwiedzanie Niemców na Górnym Śląsku : Nadzieje i obawy na przyszłość
Die Giebel zieren gemauerte Kreuze. An beinahe jedem bewohnten Haus findet sich eine
Marienstatue. Oberschlesien ist ein zutiefst katholisches Land. Die Sonntagsmesse ist Pflicht,
für Polen wie alteingesessene Deutsche. Weil sie Katholiken sind, durften manche auch
bleiben, als die polnischen Nationalisten unter dem Schutz sowjetischer Bajonette ihren lang
gehegten Traum eines national homogenen, von Minderheiten freien Polens 1945 umzusetzen
begannen.
Im Gegensatz zu den Niederschlesiern galten die deutschen Oberschlesier als
repolonisierungsfähig. Hatte nicht in Himmelwitz, Groß Stein, Raschau oder Nakel
beziehungsweise Jemielnica, Kamień Śląski, Raszowa und Nakło eine Mehrheit der
Einwohner bei der Volksbefragung von 1921 gegen den Verbleib beim Deutschen Reich und
für Polen gestimmt? In den Dörfern um Oppeln hatten immer Oberschlesier gelebt, deren
Herz für Deutschland oder Polen schlug.
Auch im Juni 1946 wurde optiert. Die Urbans wollten in der Heimat bleiben. Ewig würde
Oberschlesien nicht polnisch sein, waren sie sich gewiss. Sie wollten ausharren. Tatsächlich
schaffte es die Familie mit viel Glück, von der Vertreibungsliste gestrichen zu werden. „Wir
wurden aus unserem Haus ausgesiedelt, aber nicht ausgewiesen", sagt Richard Urban.
Der 79jährige führt den Besucher durch sein Haus. Überall hängen Gemälde,
Zeitungsausschnitte, Urkunden, Fotos: der Großvater in der Paradeuniform der kaiserlichen
Armee, die Großmutter in Tracht, der Vater im hellen Tuch der in Griechenland stationierten
Fallschirmjäger, einer der Söhne im dunklen des Bundesgrenzschutzes.
Urban hat in der polnischen Volksarmee gedient. In einer Einheit, in die man unsichere
Kandidaten steckte, Angehörige der Volksgruppen oder Söhne von ehemaligen Offizieren der
polnischen Heimatarmee. Ryszard Urban hieß er da seit acht Jahren, und die Briefe nach
Hause sollte er gefälligst auf Polnisch schreiben. „Wenn die Mutter das aber nicht versteht?"
wagte er dem Spieß zu widersprechen.
Deutsch war seit Kriegsende in Oberschlesien verboten, auch in den deutschen Familien
durfte es nicht gesprochen werden. Selbst der Pfarrer weigerte sich, die Kinder heimlich in
der Muttersprache zu unterrichten: „Frau Urban, um Deutsch zu lehren, müsste man ein Held
sein."
Auf den Grabsteinen wurden die Inschriften ausgemeißelt, in den Papieren die Namen
polnisiert. Ein Herr Buschmann, der aus der Kriegsgefangenschaft wiederkehrte, fand seine
Familie mit dem Namen Krzakowski – Busch gleich Krzak – vor.
Offiziell gab es bis 1990 keine Deutschen in Oberschlesien mehr. Diejenigen, denen die
Heimat wichtiger war als die Sprache, lernten Polnisch. „Wer glaubte denn 20, 30 Jahre nach
dem Krieg noch an eine Wende?" sagt Urban. „Wenn wir im Fernsehen die Truppenparaden
in Moskau sahen, dachten wir, das wird ewig so sein."
Erst 1988 spürten die Deutschen in Oberschlesien einen Hauch von Freiheit. Heimlich trafen
sie sich, um Volkslieder zu singen. Dann wurden die ersten Sozial-Kulturellen Gesellschaften
der Deutschen, wie der Deutsche Freundschaftskreis (DFK), gegründet.
Als Bundeskanzler Helmut Kohl im November 1989 Polen besuchte, schenkte der der
Minderheit das wichtigste: deutsche Pässe. „Wir mussten aber versprechen, in unserer
oberschlesischen Heimat zu bleiben", sagt Urban. Er und seine Frau sowie zwei seiner Söhne
haben das Versprechen gehalten, viele andere sind ausgewandert.
Die deutsche Volksgruppe in Oberschlesien schwindet. „Es ist schlecht bestellt, um die
Zukunft", sagt Richard Urban: „Wieviele werden wir noch sein?" Bei der Volkszählung 2011
bekannten sich nur noch 45.000 ausschließlich zu ihrem Deutschtum, weitere 103.000 gaben
neben der deutschen eine zweite Nationalität an. Die Alten sterben und die meisten aus den
Nachkriegsgenerationen sind „rausgefahren". Viele Häuser stehen zum Verkauf.
Bei Urban und seinen Mitstreitern in den Sozial-Kulturellen Gesellschaften spürt man noch
die grenzenlose Liebe zur Heimat, zur deutschen Sprache, aber es ist ein schier aussichtsloser
Kampf, den sie führen. Ihr größter Erfolg, die Anerkennung als Deutsche durch die polnische
Regierung, kam zu spät.
Die deutsche Kirche hätte Pfarrer schicken sollen
Die Hauptschuld liegt für Urban nicht bei den Kommunisten, sondern bei der katholischen
Kirche. Diese habe in den Kirchengemeinden des Deutschen nicht mächtige Pfarrer
eingesetzt, wodurch die Polnisierung konsequenter umgesetzt werden konnte, als es alle
Verbote bewirkt haben. „Wir sind gläubige Menschen, können uns einen Sonntag ohne
Kirchgang nicht vorstellen und unsere lieben Kirchenmänner sind fast alle polnisch gesinnt."
Die deutsche Regierung hätte Lehrer und die Kirche Pfarrer nach Oberschlesien schicken
müssen.
Zum Beweis lädt Urban in die Kirche in Nakel ein. Jeden zweiten Sonntag, acht Uhr, findet
eine deutsche Messe statt. Nur wenige Dorfbewohner erwidern auf dem Weg zum
Gottesdienst den Gruß auf Deutsch, meistens heißt es „Dzień dobry“. Die Frauen haben sich
schon früh eingefunden, um die Marienandacht zu sprechen. Dann erklingen deutsche
Kirchenlieder. Der Pfarrer begrüßt die Anwesenden auf Deutsch, für die Predigt wird er aber
die polnische Sprache verwenden.
Es fällt immer schwerer, deutsche Spuren in den Dörfern Oberschlesiens auszumachen. Die
gusseisernen Gullydeckel mit den Aufschriften sind verschwunden, seit mit EU-Geldern neue
Bürgersteige gebaut wurden. An den Toren warnen polnischsprachige Schilder vor bissigen
Hunden. Die Stimmen häuslicher Auseinandersetzungen, die auf die Straße dringen, sind
polnisch. Die Namen auf den Grabsteinen erzählen häufig ebenfalls Geschichten der
Polnisierung.
Daran ändern auch die Ortsschilder nichts, die inzwischen zweisprachig sind. Nakel erhielt
seinen Namen 2008 zurück, Groß Stein 2010, Himmelwitz schon 2006. Deutsch ist in den
Gemeinden zwischen Oppeln und Kattowitz als zweite Amtssprache eingeführt, wenn sich
genügend Einwohner als Angehörige der Volksgruppe zu erkennen gaben.
Inzwischen gestatten die Behörden die Aufstellung von Denkmalen für die Gefallenen beider
Weltkriege. Und die gegenständlichen Erinnerungen werden in kleinen Museen gesammelt. In
Raschau ist in einem Backsteingebäude gegenüber der Kirche das Dorfmuseum eingerichtet
worden.
Einen knappen Kilometer weiter sitzt ein Dutzend Oberschlesier im Garten an einer Tafel, die
sich schier unter der Last des Aufgetischten biegt. Janek hat am Montag Geburtstag, aber
heute ist Sonnabend und arbeitsfrei. Die Dutzend Gäste sprechen polnisch, obwohl fast alle
deutschen Pässe besitzen. Ab und an mischen sich ein paar deutsche Worte ins Polnische.
Zu Ehren des Gastes sucht das Geburtstagskind Sprachbrocken zusammen und hebt das Glas:
„Ein Prosit, ein Prosit, auf die Gemütlichkeit." Denn Werbeprofi Janek, Musiker Raimund,
Schweinezüchterin Sabina sowie Evelina, Cecilia und die anderen fühlen sich im Herzen als
Deutsche. Sie pflegen Bräuche, die sie von ihren Eltern und Großeltern übernommen haben.
Auch wenn es mit der Muttersprache hapert, sie haben ihr Auskommen gefunden, wollen hier
bleiben. Sie widerstehen den Verlockungen des deutschen Sozialstaates mit seinen
Konsumangeboten. „Das hier ist Heimat", sagt Janek.
Kriegerdenkmal, zweisprachige Ortstafel, Dorfmuseum, alles gestattet. Nur mit einem tun
sich die polnischen Regierungsstellen noch immer schwer: mit der Genehmigung
deutschsprachiger Schulen. Erst nach zähem Ringen ist es im September 2009 gelungen, in
Raschau eine privat geführte Schule zu eröffnen, in der die Kinder in deutscher und
polnischer Sprache unterrichtet werden. Träger ist der Verein „Pro Liberis Silesiae" (Für die
Kinder Schlesiens). Ziel sei es, den muttersprachlichen Deutschunterricht zu verbessern und
mehr Bildung in die Familien zu tragen, sagt die Vereinsvorsitzende Margarethe Wysdak.
Inzwischen wurde auch ein bilingualer Kindergarten eröffnet. Wysdak ist hoffnungsvoll, dass
beide Einrichtungen „ein Leuchtturm in Oberschlesien" werden.
„Der Herr sei mit euch", sagt der Pfarrer am Ende der Messe auf Deutsch und entlässt die
Gemeinde. Richard Urban ist noch immer zum Singen zumute. Diesmal ist es aber kein
Kirchenlied, was er schmettert, sondern seine Nationalhymne: „Deutsch und frei woll‘n wir
sein und wir bleiben dabei, weil wir Oberschlesier sind."
http://www.jungefreiheit.de/Archiv.611.0.html?jf-archiv.de/archiv13/201329071238.htm
© YOUNG FREEDOM Verlag GmbH & Co www.jungefreiheit.de 29/13/12 lipiec 2013
PL: Bezgraniczna miłość do stron rodzinnych
Zwiedzanie Niemców na Górnym Śląsku : Nadzieje i obawy na przyszłość
Paul Leonard
Dwuspadowy cegły zdobią krzyże . W prawie każdym domu zamieszkałego jest figura Maryi . Górny Śląsk
jest głęboko katolicki kraj . Masza sw. w niedziele jest obowiązkowa dla Polski Stare siedziby niemieckiego
. Dlatego, że są katolikami , części pozwolono pozostać , jako polski nacjonaliści zaczęli realizować pod
ochroną sowieckich bagnetów jej marzenie narodowo jednorodne, wolne od mniejszości w Polsce w 1945
roku.
W przeciwieństwie do Dolnego Śląska niemieckich Górnoślązaków uznano do
polonizowania=repolonisierungsfähig . Gdyby nie dowcip nieba, megalitycznych , Raschau lub Nakel lub
Jemielnica , Kamień Śląski , Raszowa i Nakłowiększość mieszkańców głosowało w referendum z 1921 r.
przeciwko pozostając z Rzeszy Niemieckiej i Polski ? W wioskach na całym Opolu na Górnym Śląsku
zawsze żyli , którego serce bije dla Niemiec i Polski .
Również w czerwcu 1946 r. zdecydowała . R.Urban chciał zostać w domu . Zawsze nie będzie polski Górny
Śląsk , były pewne. Chcieli przetrwać . Właściwie zarządzane rodzina szczęście być usunięty z listy
eksmisji . " Zostaliśmy wyrzuceni z naszego domu , ale nie podano, " powiedział Richard Urban.
79- letnia prowadzi widza przez jego domu . Wszędzie są obrazy, wycinki z gazet , świadectwa , zdjęcia
:dziadek w mundurze parada Cesarskiej Armii ,babcia w stroju ,ojciec w jasnej tkaniny stacjonującego w
spadochroniarzy greckich, jeden z synów policji granicznej w ciemno.
Miejskie służył w Armii Ludowej . W jednostce , w którym można umieścić niewidzialne kandydatów,
członków mniejszości narodowych i synowie byłych oficerów Armii Krajowej . Ryszard Urban był tam przez
osiem lat , a litery domu , powinien mieć pewność, pisać w języku polskim. " Jeżeli matka nie rozumie? " ,
Który odważył się sprzeciwić włócznię .
Niemiecki był zakazany na Górnym Śląsku po wojnie , także w niemieckich rodzinach , to nie miało być
wypowiedziane. Nawet proboszcz odmówił , dzieci potajemnie uczyć się w języku ojczystym : " Miejskie
kobiecie nauczać niemiecki, trzeba by być bohaterem . "
Napisy na nagrobki zostały wykute w gazetach spolszczona nazwa. Pan Buschmann , który powrócił z
niewoli , jego rodzina została nazwana Krzakowski - Busch same Krzak - przed .
Oficjalnie nie było do 1990 roku nie więcej Niemców na Górnym Śląsku . Ci, do których dom był ważniejszy
niż język , nauczyłem Polski . " Każdy, kto myśli za 20 , 30 lat po wojnie w kolei ? " Mówi Urban . " Kiedy
zobaczyliśmy wojskowe parady w Moskwie w telewizji , myśleliśmy, że to będzie na zawsze. "
Dopiero w 1988 roku udało się czuc Niemcemna Górnym Śląsku poczucie wolności . Potajemnie spotykali
się śpiewać pieśni ludowe. Następnie pierwsze społeczno- kulturalne społeczeństw Niemców, jak
Niemieckiego Towarzystwa Przyjaźni ( DFK ) założona ….itd…itd…
www.dfkschlesien.pl
XVIII Seminarium Śląskie
Dom Współpracy Polsko-Niemieckiej wraz z partnerami organizuje w dniach 25-28
września 2013 r. XVIII Seminarium Śląskie, którego tematem przewodnim będzie
"Dziedzictwo kulturowe Śląska - miejsca, architektura, ludzie, zwyczaje,
tradycje".
Autor: admin więcej
Historia lokalna na przykładzie wybranych powiatów, miast i gmin
Zapraszamy na jesienne spotkania zaplanowane w ramach projektu “Historia lokalna
na przykładzie wybranych powiatów miast i gmin”.
Spotkania odbędą się na Zamku Piastowskim w Raciborzu o godz. 17:00 w dniach 17
września i 1 października 2013r.
Autor: admin
więcej
Wystawa w Katowicach
We wrześniu w Rondzie Sztuki odbędzie się wystawa SilesiaTopia. Jest to Polsko-niemiecki
projekt artystyczny podejmujący skomplikowany temat tożsamości; splecionej (i splątanej)
historii sąsiadujących krajów postrzeganej ze wspólnej, proeuropejskiej perspektywy.
Wernisaż odbędzie się 5 września o godz. 18:00 w Galerii Rondo Sztuki.
Autor: Monika więcej
Wystawa w Gliwicach: "Udo Kaller – malarstwo i grafika"
Galeria Brama organizuje wystawę wybitnego artysty urodzonego w Gliwicach Udo Kallera.
Wernisaż wystawy "Udo Kaller – malarstwo i grafika" odbędzie się 13.09.2013 o godzinie
18:00 w Galerii Brama. Zaprezentowane zostaną zarówno grafiki jak i malarstwo z bardzo
bogatego dorobku artysty.
Autor: Monika więcej
Eichendorff – Sentymentalna podróż
Górnośląskie Centrum Kultury i Spotkań im. Josepha von Eichendorffa zaprasza na
inscenizację teatralną „Eichendorff – Podróż sentymentalna”.
Inscenizacja rozpocznie się 01.09.2013 o godzinie 19.00 przy ulicy zamkowej 1 w Łubowicach.
Autor: Monika więcej
www.edukacja-raszowa.eu
3.9.2013 PostKarten- AnsichtKarten aus unserer Vergangenheit also auch von HEUTE:
Berlin, Denkmal Friedrich Wilhelm IV. u. Dom 1940 u. ….Gleiwitz
Schöneberg - Berlin 1905 Ansicht vom Wartburg Platz mit Wartburg Strasse
http://www.ebay.de/itm/x-90-AK-Gleiwitz-Kaserne/221277246792?pt=Ansichtskarte_Zubeh%C3%B6r&hash=item338526d548
Reimsbachtal, Partei mit Vordermühle, Schlesien
NEISSE Schlesien um 1940 Blick auf den Ring mit Automobilen
http://www.ebay.de/itm/AK-Beuthen-Schutzenhaus-gel-1904-Bytom-OberschlesienSchlesien-Polen-Liegnitz/251329481240?pt=Ansichtskarte_Zubeh%C3%B6r&hash=item3a84678a18
Schale Porzellan Durchbruch 1.WK Weltkrieg Wehrmacht Eisernes Kreuz 1914 Patriot
http://www.ebay.de/itm/Oberschlesien-1921-Abstimmungskampf-Erinnerungsmedaille/261275278192?pt=Militaria&hash=item3cd5385b70
Niederastroth Wilhelm II. Potsdam 1. Garde-Regiment zu Fuß Adel Heerführer 1915
http://www.ebay.de/itm/Kampf-um-Oberschlesien-1921-Freikorps-SturmkompanieKoppe-selten-/360730430551?pt=Antiquarische_B%C3%BCcher&hash=item53fd358c57
3.9.2013
Berlin, Denkmal Friedrich Wilhelm IV. u. Dom 1940 u. ….Gleiwitz
Schöneberg - Berlin 1905 Ansicht vom Wartburg Platz mit Wartburg Strasse
http://www.ebay.de/itm/x-90-AK-Gleiwitz-Kaserne/221277246792?pt=Ansichtskarte_Zubeh%C3%B6r&hash=item338526d548
Reimsbachtal, Partei mit Vordermühle, Schlesien
NEISSE Schlesien um 1940 Blick auf den Ring mit Automobilen
Ak Gruss aus KÖNIGSBERG HAUPT BAHNHOF STRASSENANSICHT STRAßENBAHN1935 Ostpreußen
http://www.ebay.de/itm/AK-Beuthen-Schutzenhaus-gel-1904-Bytom-OberschlesienSchlesien-Polen-Liegnitz/251329481240?pt=Ansichtskarte_Zubeh%C3%B6r&hash=item3a84678a18
Schale Porzellan Durchbruch 1.WK Weltkrieg Wehrmacht Eisernes Kreuz 1914 Patriot
http://www.ebay.de/itm/Oberschlesien-1921-Abstimmungskampf-Erinnerungsmedaille/261275278192?pt=Militaria&hash=item3cd5385b70
Niederastroth Wilhelm II. Potsdam 1. Garde-Regiment zu Fuß Adel Heerführer 1915
http://www.ebay.de/itm/Kampf-um-Oberschlesien-1921-Freikorps-SturmkompanieKoppe-selten-/360730430551?pt=Antiquarische_B%C3%BCcher&hash=item53fd358c57
An: "Plessia-P.K.Sczepan."
Betreff:
Erzengel Michael
Sehr geehrte Herr Sczepanek!
Mit zeitlicher Verzögerung möchte ich Ihnen meine Eindrücke über Ihres
“Erzengel Hl. Michael nach August Kiss
Büchlein
“
mitteilen.
Ich habe dies schon zum Weihnachten gelesen.
Zu erst habe mir ein bisschen Zeit lassen um
manches zu überdenken, dann auch ehrlich gesagt teilweise vergessen,
besser gesagt aus Zeitmangel bin ich nicht dazu gekommen.
Das Sie mich vor kurzem erinnert haben und ich auch wieder aus meiner
letzten Schlesien Rundreise zurück gekommen bin, wo auch manches zu
Ihrem Buch wie gegossen passe. Ich versuche mich kurz zu fassen – ob mir
das gelinge? Ist eben nicht leicht ehrliche Meinung zu sagen und dazu
für uns (Spätaussiedler) kurz zu formulieren.
Zu erst Hut ab das Sie so ein Thema angefasst haben.
Mit Kultur dieser
Zeit ist schon deshalb nicht leicht, weil alles was Preußisches
hervorruft bei manchen Menschen ob hier bei uns oder in Polen gleich
Gänsehaut hervorruft.
Sie gehen mit A. Kiss weit außer sein Atelier. Sie
versuchen seine Werke, der er überlassen hat zu erläutern, den Farbe zu
geben und dort, wo nötig ist auch trauern über Verluste und Zerstörung.
Das macht Sie menschlich und zeigt Sie als einen Schlesier jenseits der
Grenzen. Vor allem kann man von dem Buch vieles erfahren und dazu
lernen, was vielleicht für den meisten das wichtigste ist. Ich erkenne
auch Ihre enorme Zeitaufwand die Sie hier rein gesteckt haben. Noch mal
ich beglückwünsche Ihnen dieses Büchlein und wünsche für Zukunft weitere
solche Arbeiten.
Wäre von mir aber auch nicht ehrlich, wenn ich Ihnen nicht mitteilen
sollte was mich nicht zufrieden stellte und womit ich Probleme habe.
Ich nähme an das Sie bei Ihren Reschreschen an manches nicht ganz
rechtliches Duplikat gelangen oder gab es Begleitpersonen die diese
Menschen (Z.B. Bonczyk ) dieser Zeit eigenwillig deuten.
Ich sehe ein das Sie die bindende Rolle solche Künstler wie Kiss dazu
bringen wollen Schlesier beide Seiten näher zu bringen. Das solle aber
nicht um jeden Preis geschehen. Sie stellen Parallelen zwischen Schloss
von Babelsberg und Kamenz, zu recht. Nur eins, das Schloss von Kamenz
haben die Russen nicht zerstört, nur die Pole. Sie haben nicht gleich
nach dem Krieg das getan, sondern planmäßig, systematisch aus puren Hass
alles was Preußisches muss auch Germanisches, das heißt ,,hitlerowskie“
sein. Von 1946 bis in die 70-ge Jahre haben eine Architekturperle zweier
Europäischen Adelhöfen vernichtet. Übrigens die Hohenzollern und Oranien
waren stets ein Dorn in Auge der Naziregimes. Das alles und viel mähr
sagte ein polnischer Schlossführer in Kamieniec Zb. vor einer Woche bei
der Führung die ich gemacht habe auf dem Schloss. Die eindeutige Aussage
hat keinen dort fasst anweisenden Polen gefallen. Die Antwort des
Führers war: Jest najwyzszy czas ze potrzeba prawde w oczy spojrzec i
za kulturalna zbrodnie nie chowac glowy w piasek.
Ich habe ihm am Ende gratuliert für seine mutige Worte. Herr Szepanek
wir können nicht alle Details wissen, wir sollen uns aber bemühen die
Wahrheit zu suchen und dort, wo nötig auch um die kämpfen.
Ich habe noch andere Situationen erlebt in Kirchen und
Zisterzienserklöstern die nicht immer mich mit Optimismus erfielen.
Wir sollen das nicht überbewehrten aber auch nicht ignorieren.
Mit anderen Worten Herr Sczepanek was Russen nach dem Krieg mit vielen
Schlösser und anderen Kulturelen Einrichtungen gemacht haben brauchen
wir uns hier nicht befassen. Nur geplante, von oben gesteuerte, mit
Hass erfillte Zerstörung der Prußischen Kultur sollen wir nicht den
anderen in die Schuhe zu schieben.
Ich gestehe das ich Ihnen die Kunstfreiheit der Verbindung zwischen
Erzengel Michael und einem Wehrs aus dem Bonczyk Poem, wenn Sie wollenen
nicht verwehren kann. Nur ich bitte Sie um Himmels Willen, nicht auch
Sie den immer gleichen und alten Fehler machen, nämlich einen
Schlesischen Priester zum polnischen Vaterlandshelden zu machen.
Hier sage ich: ,,ich teile nicht Ihre Meinung, hier sage ich das Sie
falsch liegen“. Ich weiß nicht warum Sie solche Stellung beziehen?
Vielleicht lesen Sie doch zu viel polnische Interpretation oder haben
Sie einen Berater der sich nicht ganz auskennt, weiß der Geier.
Beides ist zwar nicht verboten aber Sie sollen schon achten auf richtige
Widergabe der Lebensläufe unseren Grossen Vorfahren und Ihr Lebenswerk.
Bonczyk kam nicht aus der deutschsprachige Familie. (das sind stets
polnische Erklärungen über Polen die auch deutsch konnten. Immer wieder
träte ich auf solche Formulierungen). Bonczyk, richtige Name Bontzek
war Sohn eines Steigers der Maria Grube in Miechowitz. Wie alle Steiger
( wie sie wissen, stets eine leitende Funktion) dieser Zeit gehörte er
der Deutschen Volksgruppe, die zu dieser Zeit in der Minderheit in
Miechowitz war.
Bonczyk war auch nie und nie Pfarrer ( Proboszcz ) der Hl Kreuz Kirche
in Miechowitz. Auch in Beuthen war er lange zeit nur Verwalter der
Gemeinde.
Erst im Jahre 1886wurde er zum Pfarrer erhoben.
Hier gebe ich Ihnen zu Ansicht zwei Unterlagen.
1.
http://www62.gmx.net/de/cgi/derefer?TYPE=1&DEST=http%3A%2F%2Fwww%2Ekuria%2
Egliwice%2Epl%2Fbaza%2Findex%2Ephp%3Fnumer%3D%26art%3D14
2. Mein verkürztes Lebenslauf von Pf. Bonczyk, wo ich zugeben muss auch
keine 100% - ge Genauigkeit nachweisen kann.
Wenn es geht um die Rolle des Pfarrers Bonczyk um Verbreitung des
polnischen Gutes und Erbe (polskosci) machen Sie Herr Sczepanek
gravierende Fehler.
Mir scheint das Sie sich nicht aus der alten Schema lösen können, die
mir noch aus der Sozialistische Zeit in Erinnerung bleibt (Entschuldigen
Sie, aber was den sonst). Herr Sczepanek Sie müssen doch wissen das ein
Geistlicher in Schlesien in dieser Zeit immer zweisprachig reden konnte.
Mehr noch, absolute Mehrheit konnte auch die Gemeinden führen und weiden
danach. Derer Denken war ausgelegt, die zwei Gruppen des schlesischen
Volkes zu einigen ohne sich auf politische Ebene zu betätigen.
Ich habe schon auch polnische Interpretation gelesen, wo zugegeben
wurde, das auch Außergewöhnliche Schlesier der polnische Gruppe waren
loyale, mündige
Bürger des Preußischen Staates.
Bonczyk war zwar ein kritisch gegen den Staat stehende Priester. Hat er
auch die Bissmark Politik bezüglich Glaubens stets kritisiert. Hier muss
man aber zugeben das auch Klerus wollte seine Macht nicht aus der Hand
geben und so war auch Konflikt vorprogrammiert. Sie selbst erwähnen auch
die enorme Zusatzkosten der Kirche in Godula. Dabei war Schaffgotsch ein
nie umstrittene
Mäzen in Oberschlesien in dieser Zeit Natürlich gab es
Priester die sich mehr als andere um die eine oder andere Gruppe des
Volkes kulturell beteiligt haben.
Zu solchen hat auch Bonczyk gehört, aber nicht nur er. Nehmen Sie auch die
von mir beschriebene Mutter Eva. Sie war tätig jenseits der beiden
Konfessionen.
Das beste Beispiel habe ich auch bei meiner letzten Reise gesehen. In
Carlsruhe heute Pokoj, in der evangelischen Kirche, die übrigens das letzte
Stück eines großartigen Komplexes war (auch zu Besichtigung empfohlen)
konnte ich sehen Kirchenbücher gleichzeitig in deutsche und polnische
Sprache geschrieben.
Zusammenfassend: Die amtliche Sprache in Schlesien dieser Zeit war eben
Deutsch. Wenn ein Priester die polnische Sprache benutzt hat, hat er das
getan für den polnischen Teil der Gemeinde. Nach seine Meinung sollten
die Menschen aktiv und bewusst zu Ihrer Religion und Zugehörigkeit
stehen. Das wahr auch die Politik des preußischen Staates, und nicht nur
in Oberschlesien.
In Preußen haben solche Gruppen wie: Hugonoten, evangelische Tiroler,
Orthodoxen Christen, Altorthodoxe, Kalvinen usw. Zuflucht gesucht und
gefunden. Sie alle haben ihre Sprache und Kultur bewahren können und
waren dennoch treue Einwohner des Staates Preußen
Preußen war, was manche vergessen haben oder wollen damals mit Abstand
trotz allem, der liberaler Staat der Erde. Ob jemand das gefällt oder
nicht.
Wegen der Sprache national Kapital daraus zu ziehen ist Herr Sczepanek
leider aber falsch. Sie sollen keines falls das, als totale Kritik
verstehen.
Wir beide (nicht nur) bedienen uns des Materials was uns zu Verfügung
steht. Nicht immer ist es frei von alten Mimosen. Wir sind auch nicht
ausgebildete Historiker ( die sind sich auch nicht eins). Vielleicht
sollte man nicht so Breitspurig
mit manchen Themen umgehen. Aber das
ist nur meine Ansicht
und die muss man nicht teilen. Ich habe für mich nach manchen Reinfall
vorgenommen von Anfang an nicht alles glauben was ich höre und lese.
Wie Sie Herr Sczepanek sehen wollte ich kurz mich fassen und habe ich
wieder nicht geschafft. Ist es auch schwer so ein Thema mit paar Sätzen
zu kommentieren.
Das Andere in Ihrem Büchlein nehme ich so wie Sie dargestellt haben.
Manches war für mich bekannt, manches habe ich neu erfahren wie auch
andere Aspekte Ihres Büchlein.
Im ganzem aber hat mir Ihre Arbeit gefallen und um manches bin ich
reicher geworden.
Vielen Dank.
Mit Freundlichen Grüßen
Josef Hoika
Pfarrer Norbert Bonczyk
Geboren
am 01.06.1837 in Miechowitz
Gestorben am 18.02.1893 in Beuthen
Bonczyks Vater Walente Bonczyk (Bontzek) war Steiger der Maria-Grube in
Miechowitz. Er stammte aus einer Fronbauer Familie. Norbert ist am 6 Juni 1837 in
Miechowitz geboren. Im Alter von nur 10 Jahren verlor er Mutter und zwei seine
Schwestern am Hungertyphus.
Seine Ausbildung begann er in der Volksschule in Miechowitz. Die nächste Etappe
war die Stadt Schule in Beuthen, außerdem in den Jahren 1851-1858 das
Gymnasium in Gleiwitz. Nach Beendigung des Gymnasiums fuhr er nach Breslau um
dort Theologie zu studieren. Sein Interesse hat auch den Sprachen gegolten.
Im Jahre 1862 hat N. Bonczyk die Priesterweihe angenommen und war in den
nächsten zwei Jahren Vikar in Deutsch Piekar, wo auch sein literarisches
Engagement begann. Im Jahre1865 kam er nach Beuthen und traf Pfarrer Josef
Schafranek. Unter seinem Einfluß ist er der polnischen Sprache immer näher
gekommen. Bis zum Jahre 1867 war Bonczyk zuerst Vikar in der Marien Kirche in
Beuthen, danach Administrator der Pfarrei. Der Pfarrer Titel wurde ihm zuerst
verweigert.
1871 erschien sein Werk „Tischpredigt“ poln. „Kazania Stolowe“ und anschließend
sein zweites Buch ,,Das Tagebuch des Schillers aus Miechowitz“. Im Jahre 1872
folgte „Der alte Gott lebt“ poln. ,,Stary Bóg zyje“ ein Werk gegen die BismarkPolitik. Dafür mußte er für 3 Monate ins Gleiwitzer Gefängnis. 1879 erschien sein
bestes Werk „Die alte Miechowitzer Kirche“ pl. ,,Stary Kosciól Miechowski“ und im
Jahre 1886 ,,Der Chelmberg“ pl. „Góra Chelmska.“.
Schließlich wurde Bonczyk im Jahre 1886 Pfarrer bis zu seinem Tod im Jahre 1893.
Pfr. Bonczyk hat auch in deutscher und lateinische Sprache geschrieben.
Pfarrer Norbert Bonczyk
Bonczyks Vater Walente Bonczyk (Bontzek) war Steiger der Maria-Grube
in Miechowitz. Er stammte aus einer Fronbauer Familie. Norbert ist am 6
Geboren am 01.06.1837 in
Juni 1837 in Miechowitz geboren. Im Alter von nur 10 Jahren verlor er
Miechowitz
Mutter und zwei seine Schwestern am Hungertyphus.
Gestorben am 18.02.1893
in Beuthen
Seine Ausbildung begann er in der Volksschule in Miechowitz. Die nächste Etappe war die Stadt Schule in
Beuthen, außerdem in den Jahren 1851-1858 das Gymnasium in Gleiwitz. Nach Beendigung des
Gymnasiums fuhr er nach Breslau um dort Theologie zu studieren. Sein Interesse hat auch den Sprachen
gegolten.
Im Jahre 1862 hat N. Bonczyk die Priesterweihe angenommen und war in den nächsten zwei Jahren Vikar
in Deutsch Piekar, wo auch sein literarisches Engagement begann. Im Jahre1865 kam er nach Beuthen und
traf Pfarrer Josef Schafranek. Unter seinem Einfluß ist er der polnischen Sprache immer näher gekommen.
Bis zum Jahre 1867 war Bonczyk zuerst Vikar in der Marien Kirche in Beuthen, danach Administrator der
Pfarrei. Der Pfarrer Titel wurde ihm zuerst verweigert.
1871 erschien sein Werk „Tischpredigt“ pl. „Kazania Stolowe“ und anschließend sein zweites Buch ,,Das
Tagebuch des Schillers aus Miechowitz“. Im Jahre 1872 folgte „Der alte Gott lebt“ pl. ,,Stary Bóg zyje“
ein Werk gegen die Bismark-Politik. Dafür mußte er für
3 Monate ins Gleiwitzer Gefängnis. 1879 erschien sein bestes Werk „Die alte Miechowitzer Kirche“ pl.
,,Stary Kosciól Miechowski“ und im Jahre 1886 ,,Der Chelmberg“ pl. „G´óra Chelmska.“.
Schließlich wurde Bonczyk im Jahre 1886 Pfarrer bis zu seinem Tod im Jahre 1893.
Pfr. Bonczyk hat auch in deutscher und lateinische Sprache geschrieben.
Artykul ukazał się w „Gazecie Warszawskiej” nr 34 z dnia 23
sierpnia. Serdecznie zapraszamy! - i podał z pozdrowieniami: dla eudajmonista - a oni mnie
posłałi…..
Cytuję tu po polsku i niemiecku:
Pozdrawiam R. Kownacki
Subject: Fwd: Śląsk
I tu:
zawsze Polski! - mowi prawdopodobnie R.Kownacki, autor przesylki
Separatystyczna zaraza się rozsiewa
http://lospolski.pl/?p=2064
D: Separatisten Ansteckung breitet sich
Veröffentlicht 28.08.2013
http://lospolski.pl/?p=2064
Tytuł: Separatystyczna zaraza się rozsiewa
Opublikowano 28.08.2013 | Publicystyka i wstęp:
Śląscy separatyści coraz chętniej podnoszą głowy. Wcześniej mówili o autonomii dla
województwa śląskiego, co i tak wydawało się sporym nadużyciem, gdyż mieszkańcy
Zagłębia Dąbrowskiego, Podbeskidzia czy Częstochowy i okolic ani myślą włączać się w
separatystyczną i proniemiecką propagandę, twardo stojąc przy polskości.
Pksczep. - Czy naprawde - Śląsk zawsze Polski! - i czy to prawda -
Separatystyczna zaraza się rozsiewa?
Na początku, przypomnę, co kilka razy pisałem pod adresem do Niemców, by wzięli przykład
Śląski i pomyśleli - co stanie się teraz z Niemcami jako narodem i państwem za 30 - 50 lat!
Żeby Niemcy nie stały się takim przykładem jak to stało się ze Śląskiem od 1830 czy 1863
(po polskich powstaniach). Żeby po 1Wojnie w 1918 - w latach 1919 - 1921 - polskie
powstania i Wersal z 1919 (jak wtedy na gościnnym Śląsku ci polscy separatyści już wtedy
100 lat tu siedzieli) i oderwali ci Polacy od 800 letniego Vaterland - obecnie zwanego ogólnie
„Niemcy” Deutschland - nasze ziemie i przesunęli granice na rzecz Polski!
To zdaje się trzeba stale w nieskończoność przypominać - i tak samo w Niemczech teraz, gdy
na siłę szukają obcokrajowców, z ich integracją, aby zapełniali wolne stanowiska pracy państwa najlepiej zagospodarowanego w świecie i to po 68 latach po wojnie.
Wtedy Śląsk stał się poletkiem doświadczalnym dla obecnego państwa Niemieckiego, więc
chcąc utrzymać park maszynowy najlepszego potencjału niemieckiego w świecie - gdy leniwi
wygodnie żyjący Niemcy, a zarazem uśpieni - nie doczekali (dochrapali) się tego, co zrobiono
ze Śląskiem!
Wtedy inwestorzy europejscy, najczęściej niemieccy inwestowali w kraj niemiecki tu na
Śląsku i pomnażali swoje majątki, a Górnoślązacy, mający prace na swojej rolniczej
zagrodzie, nie zapewniali obłożenie wszystkich stanowisk pracy. Przyjmowano niedobitków
po polskich powstaniach z 1830 i 1863 by mieć ręce do pracy.
Oczywiście mnóstwo analfabetów polskich przybyło do niemieckiego śląska od kolejno z
historii po takich latach jak 1163, 1335, 1526, 1742… i tego nie wiedzą Polacy i Niemcy!
Sami Ślązacy w wiekach mieli wiele tolerancji językowej, niczym szwajcarskie poletko
językowe - mogli swoje gwary, dialekty, języki śląskie dalej kontynuować. Dopiero po 600
latach, gdy było za dużo niemieckiej technologii w zakładach pracy po 1820 roku zreformowano taką instytucję jak kościół. Od tego czasu zabronili ingerencji Krakowskiej
metropolii na terenach od Tarnowitz-Tarnowskich Gór, Pless-Pszczynę czy i dalej w Rybniku
- wprowadzono wpływy metropolii z Breslau. Ale nawet później, arcybiskupi z Breslu kazali
studentom niemieckim na seminariach duchownych uczyć również języka polskiego, ażeby
mieli wspólny język z polskimi przybyszami, katolikami z zaborczej wtedy Polski. Ten krok
dojścia kapłanów do potrzebujących chrześcijan z polskiego pochodzenia spotęgował polskie
myślenie, że to oni są w Polsce a nie w Niemczech! Nawet w Pless pozwolono na drukarnie
polskie dla katolików. Tak uzurpowali sobie nowi mieszkańcy, że to Polska ten tu Śląsk!
Szczucia polskich demagogów w latach, gdy Niemcy leżały na łopatkach doprowadzały do
polskich powstań na terenach niemieckich. Oczywiście wróg niemiecki, jakim była 1000 lat
Francja - pomagała poniżać Niemców, aby ich wroga zlikwidować.
Sami Ślązacy uśpieni wygodą, gdy prawo pruskie stało po ich stronie, gdy mieli szkoły dla
swoich dzieci, gdy żyli dostatniej niż inni. Szczególnie tolerowali Polaków z Polski, teraz tu
nowych obywateli, a nawet w latach - jak ja pamiętam w czasach komunistycznych - musiało
być tak samo! Musiało! Bo przyjmowano repatriantowi w miejsca puste po wyrzucanych
Niemcach. Oczywiście byli oni tu, na warunki śląskie, niedouczeni ludzie bez właściwych tu
na naszej ziemi profesji. Więc co robili nowi przybysze - uczyli się, organizowali się powoli
w swoje małe ojczyzny, gdy wielkiej na Ukrainie dzisiaj już nie mają.
A Ślązacy do pracy od 16 roku życia, by zarobić i być cicho, nie podskakiwać!
Tak zmieniły się układy w każdej dziedzinie, co najczęściej widziało się na wyższych
stanowiskach pracy. Do tego doszedł problem naturalnego wymieszania ludności. Mam na
myśli słabych ideologicznie tu ludności teraz po latach na Śląsku. Wśród nich, jakich było
mnóstwo po powstaniach polskich - teraz tzw. Ślązaków polskich, jacy nauczeni już w
pokoleniach gwary kuchennej śląskiej - zaczynali się wstydzić swej mowy. Albo również w
nawrocie do ich polskości - zawierali związki małżeńskie z Polkami repatriantów - bo ich
dziewczyny imponowały im piękną polszczyzną. Ten wielki problem, nie dotyczy
wszystkich, bo są dobre, ale i również małżeństwa, gdzie piekłem stawały się
przyzwyczajenia ich przeciwnych pochodzeń!
Osobiście znam małżeństwa obecne na Śląsku, gdzie wiele niesnasek powstaje z różnicy zdań
na tle pochodzenia. I to tłamszą w sobie, gdy powiem, że na przykładzie moich znajomych,
czy krewnych na Śląsku - to na przykładzie 20 mieszanych małżeństw - ponad połowa ma
wielkie problemy natury pochodzeniowej - co tłamszą, ukrywają, znoszą, czy tolerują
kosztem innych wyrzeczeń! A ich następne pokolenia stają się już „prawdziwymi Polakami”,
bo wyssane nowe kuchenne gwary i zwyczaje z mlekiem matki dają owoce - czyli ubywa
śląskości i wkrada się polskość - na Śląsku, jakiej nie było 800 lat. Podkreślam to słowo, bo
nawet nie wiedzą, że mieszkają na Górnym Śląsku. Do tego stopnia nie wiedzy o ziemi skąd
pochodzą, reprezentują nie interesy tej ziemi, nie są sobą u siebie!
Wiele czynników miało na to wpływ, i obecnie nowi polscy narodowościowy, demagodzy jak
Dmowski, wmawiają Ślązakom, ze czarne to białe!
Wiadomo, „większości” mają wielki wpływ na mniejszości narodowe! Przykład polski na
Śląsku, gdzie ponad 90% to większość polska, a mniejszość najlepiej jak Indian zamknęliby
do rezerwatów.
Inaczej jest w Niemczech, na przykładzie mojej dzielnicy Baumberg w Monheim am Rhein.
Tu również obcych (przesiedleńcy i z innych Landów niemieckich) jest z 80% ale gdy chodzi
o tradycje i kulturę - musi tu panować tylko Nadreńska, gdzie ja szczególnie z moimi
„wyskokami” mniejszościowymi jestem odsuwany. Ich nie interesuje, że dla nich
odśpiewałem 130 koncertów bożonarodzeniowe, czy 20 karnawałowych koncertów w
nadreńskim Leverkusen, wiele ich rozsławiam, wiele dla nich robię… Ale, nie, tu garstka
ludzi ma dla siebie Nadrenię, a reszta na pastwę losu - tu jako sypialnia, a dla innych miast
potencjał w zakładach pracy innych miast.
Ale tu już są inne problem. Albo? - Albo te same jak na Śląsku - by likwidować nazwę Śląsk,
aby nie istnieli Ślązacy - nigdzie! Czy to tendencja ogólno miedzynarodowa - w Europie, w
naszej EU, i waszej UE! Chyba tak!
Pksczepanek - 30.9.2013 - Monheim am Rhein - jako na
gorąco dygresje co do artykułu:
Subject: Fwd: Śląsk
I tu:
zawsze Polski! - mowi prawdopodobnie R.Kownacki, autor przesylki
„Separatystyczna zaraza się rozsiewa” - pisza Polacy… ale:
Przeciaganie liny w lewo, prawo…. Szarpanie się na sile i nerwy - to
nic… NIC, bo traktat wojenny 3-ch panstw okresli, kto należy do kogo,
i nie będzie dyskusji… a teraz mnostwo DMOWSKO-pochodnych na
Slasku i w POLSCE - szarpia nerwy Slazakom… bo nie wiadomo, gdy
znow dojdzie do plebiscytu - to będą mieli jak znalezione - po ich
stronie - czyli wschodniej macie być wy Slazacy- authochtoni…czyli
wy od czasow 1163 roku za czasow synow Wladyslawa II- tzw.
Wygnanca- od M-Platonogiego w „OS” i Boleslawa w „NS”!
Tu pisze tez mfm - o
Politik im Nirgendwo – Parteipolitik in Ostdeutschland
Zusammenfassung
Ostdeutschland ist das Versuchslabor der deutschen Politik.
Die Herausforderungen, die der Osten bewältigen muss, stehen in den nächsten
Jahrzehnten auch dem Westen bevor:
Bevölkerungsschwund, Nachwuchssorgen,
sinkende politische
Partizipation und
unzureichender Organisationsgrad der etablierten
Parteien in der Fläche.
- Joachim Legner
D:
Veröffentlicht 28.08.2013 | Editorials und Eintritt:
Schlesische Separatisten zunehmend bereit, ihre Köpfe zu erheben. Bevor wir über Autonomie für die
Provinz Schlesien, das schien noch zu erheblichen Missbrauch, weil die Menschen Zaglebie , Podbeskidzia
und seine Umgebung nicht ausgelegt ist, eine separatistische und pro- deutsche Propaganda übernehmen
, fest stehend von der polnischen Kultur.
Glaubst du wirklich - „Polnisch Schlesien immer !“ Und wenn es wahr ist - „die Pest breitet sich separatistische“
Pksczep . -
?
Zu Beginn möchte ich Sie daran erinnern , was ich ein paar Mal schrieb auf die Deutschen zu treffen ein
Beispiel von Schlesien haben und denken - was passiert jetzt mit den Deutschen als Nation und des
Staates, für 30 - 50 Jahren!
Nach Deutschland hatte sich wie ein Beispiel dafür, wie dies geschah nach Schlesien im Jahre 1830 und
1863 (nach den polnischen Aufständen ) . Zum 1Wojnie in 1918 - in den Jahren 1919 bis 1921 - polnischen
Aufstandes und der Versailles von 1919 (als es war für jene polnischen Schlesien Gast Separatisten schon
hier gesessen 100 Jahre) und die Polen brach die 800 Jahre alte Vaterland - heute allgemein als "
Deutschland " Deutschland bezeichnet - unser Land und zog nach der polnischen Grenzen!
Es scheint ständig daran erinnert, endlos - und ebenso in Deutschland jetzt, dass die Macht der Ausländer
suchen , bei der Integration , um die Leerstellen gefüllt - die besten entwickelten Länder der Welt und dies
nach 68 Jahre nach dem Krieg .
Dann Schlesien wurde ein Prüfstand für den aktuellen Zustand der deutschen , so versuchen, die besten
potenziellen deutschen Maschinen in der Welt zu halten - den faul komfortables Wohnen in Deutschland
und auch schlafen - nicht sehen ( dochrapali ) von dem, was nach Schlesien getan !
Dann werden die europäischen Investoren , meist deutsch in dem Land investieren hier in Schlesien und
vermehren ihren Reichtum und die Oberschlesier , mit der Arbeit auf seinem Hof Hof, nicht geltend
gemacht Zuordnung aller Arbeitsplätze. Überlebende gab den polnischen Aufständen von 1830 und 1863
müssten die Hände zu arbeiten .
Natürlich kamen viele Analphabeten polnischen Schlesien Deutsch zur Wende der Geschichte der Jahre
wie 1163, 1335 , 1526 , 1742 ... und weiß nicht, die Polen und die Deutschen !
Sami Schlesier hatte viele Jahrhunderte der sprachlichen Toleranz, wie die Schweizer Nebenhandlung
Sprache - können Ihre Umgangssprache , Dialekte , Sprachen schlesischen dann weiter. Erst 600 Jahre
später , ist es zu viel deutsche Technik am Arbeitsplatz war nach 1820 Jahre - reformiert die Kirche als
Institution. Seither verbot Störungen Krakow Ballungsräumen Tarnowitz - Tarnowskie Gory , Pless Pszczyna ob und später in Rybnik - eingeführt Einflüsse Metropole Breslau. Aber selbst dann , sagte der
Erzbischof von Breslu deutschen Studierenden in den Seminaren lehren die polnische Sprache , um eine
gemeinsame Sprache mit polnischen Newcomer, dann die Katholiken polnischer besitzergreifend haben .
Dieser Schritt ist das Erreichen der Bedürftigen Christen Priester polnischer Herkunft polnischen
intensivierte denken, dass sie in Polen und nicht in Deutschland ! Auch in Pless zu Druckern für polnische
Katholiken erlaubt. Ja usurpiert die neuen Bewohner, dass die polnische Schlesien hier !
Polnische Hetze Demagogen in Jahren , wenn Deutschland auf den Schultern lag führte zu den polnischen
Aufstände in den deutschen Gebieten . Natürlich ist die deutsche Feind , das 1000 Jahre lang Frankreich half demütigen die Deutschen ihre Gegner zu eliminieren.
Sami Schlesier Bequemlichkeit eingeschlafen, als das preußische Gesetz auf ihrer Seite war , wenn sie
eine Schule für ihre Kinder hatten , wenn sie ein wohlhabender als andere gelebt . Besonders verträglich
Polen aus polnischen , jetzt hier die neuen Bürger , und auch in Jahren - als ich während der
kommunistischen Ära erinnern - muss gleich sein ! Es musste so sein! Denn anstelle der verworfenen leer
Deutschen akzeptiert Rückkehrer . Natürlich waren sie hier in Bezug auf die Region , unwissende
Menschen ohne angemessene hier auf unserem Land Beruf. So was haben die Neuankömmlinge - lernten
langsam organisierten sich in ihrer eigenen kleinen Land, in dem große in der Ukraine heute nicht mehr
haben .
Ein Schlesier zu arbeiten 16 Jahre bis Geld zu verdienen und ruhig sein , nicht springen !
Ja geändert Systeme in den einzelnen Bereichen , die in der Regel in höheren Positionen zu sehen ist. Das
Problem mit dieser natürliche Mischung Bevölkerung. Ich meine ideologisch schwache Bevölkerung hier
jetzt, nach Jahren in Schlesien. Unter ihnen war das ein großer Teil der polnischen Aufstände - jetzt
genannt . Polnischen Schlesier , was für Art von bereits gelehrt Generationen Küche schlesischen Dialekt begann , sich zu schämen seiner Rede . Oder auch in Rückfall in ihre polnische Identität - der verheirateten
Polinnen Rückkehrer besteht - weil die Mädchen beeindruckt die schöne polnische . Das große Problem ist
nicht jedermanns Sache, weil sie gut sind , sondern auch eine Ehe, wo zum Teufel wurde eine Gewohnheit
von gegenüberliegenden Ursprünge !
Ich persönlich kenne eine Ehe in Schlesien, wo eine Menge Streit entsteht aus einer
Meinungsverschiedenheit auf dem Hintergrund der Herkunft . Und dass solche ersticken , wenn ich sage,
dass das Beispiel von meinen Freunden oder Verwandten in Schlesien - ein Beispiel von 20 Mischehen was , ersticken zu verstecken, zu hassen, oder tolerieren die Kosten der anderen Opfer - mehr als die
Hälfte große Probleme Homebase haben ! Und die nächste Generation sind bereits "echte Polen ", weil es
neue Küche Dialekt und Gebräuche ihrer Mutter Milchleistung Obst gesaugt - das śląskości verloren geht
und schleicht sich in die polnische Identität - in Schlesien, das 800 Jahre war . Ich betone das Wort , weil
auch sie nicht wissen, dass sie in Oberschlesien leben. Soweit nicht vertraut mit dem Boden , wo sie
herkommen , vertreten nicht die Interessen des Landes, sind sie selbst nicht zu Hause !
Viele Faktoren haben dazu beigetragen , und nun die neue polnische Nationalist, Demagogen wie Dmowski
, erzählt Schlesier , dass schwarz weiß ist !
Es ist bekannt , "die meisten" haben einen großen Einfluss auf Minderheiten ! Beispiel polnische Schlesien,
wo mehr als 90% , die Mehrheit der polnischen und indischen Minderheiten , so gut sie eingesperrt die
Reserven .
Im Gegensatz dazu in Deutschland, zum Beispiel , bin meiner Nachbarschaft Baumberg in Monheim Rhein
. Auch hier ist die ausländische ( verschoben aus anderen Bundesländern ) 80% , aber wenn es darum
geht, Traditionen und Kultur - aber es muss Rhein, wo ich vor allem mit meinem " Launen " Minderheit zog
ich weg regieren. Sie sind nicht daran interessiert für sie 130 Weihnachten Konzerte, Karneval oder 20
Konzerte in der Rhein Leverkusen, viele ihrer Popularisierung , viele von ihnen sang ... Aber , nein, es ist
eine Handvoll von Menschen haben für sich das Rheinland , und den Rest sich selbst überlassen - hier als
Schlafzimmer und das Potential für andere Städte in anderen Städten Arbeitsplätze .
Aber es gibt bereits andere Problem . Oder ? - Oder die gleichen wie in Schlesien - den Namen Schlesien
zu beseitigen,
Schlesier , die nicht existierten - überall! Ist das allgemeine internationale Trend - in Europa , in unserem
UK , EU und verkaufen ! Ich denke so !
Pksczepanek - 30.09.2013 - Monheim am Rhein - so heiß Exkurse über den Artikel :
Betreff: Fwd : Polnisch Schlesien immer ! - Sagt wohl R.Kownacki der Autor Gebühren
Und dies : " eine Seuche ausbreitet separatistischen ", - schreibt der polnische ... aber :
Schlepper nach links, rechts .... Ziehen an der Stärke und Nerven - es ist nichts ... nichts, denn der Vertrag
von Krieg 3 -ch Staaten bestimmen, wer zu wem gehört , und wird nicht diskutiert werden ... und nun viel
DMOWSKO - Ähnliche-heute polnische Hetze Demagogen in Jahren -die in Schlesien und Polen - lint
Schlesier Nerven ... Ich weiß es nicht, wenn es um die Plebiszit=Umfrage wieder kommt - es müssen
gefunden - auf ihrer Seite - den Osten haben Sie Schlesier - authochtoni sein ... oder Sie sind aus den
Zeiten der 1163 Jahren in der Zeit der Söhne Leslau=Wladyslaw II -sog. Vertriebener=Exile - MieszkoTanglefoot in der "OS" und Boleslaw in der "NS" !
Najpierw „Lokomotywa” z przetoku Juliusza Tuwima - to „po naszemu”
"LOKOMOTYWA" - J.Tuwima "po naszymu"
Stoi na banhowie ciynszko maszyna
Rubo jak kachlok- niy limuzyna
Stoi i dycho,parsko i zipie
A hajer jeszcze wongiel w nią sypie
Potym wagony podopinali
I całym szwongym kajś pojechali.
W piyrszym siedziały se dwa Hanysy
Jedyn kudłaty a drugi łysy,
Prawie do siebie niy godali,
Bo sie do kupy jeszcze nie znali.
W drugim jechała banda goroli
Wiyzli ze sobą krzinka jaboli,
Pełne kofry samych presfusztof i kabanina
prościutko z rusztu,
Pili i żarli jeszcze śpiewali.
Potym bez łokno wszyscy żigali.
W trzecim Cygany,Zydzi,Araby,
A w czwortym jechały zaś same baby,
W piontym zaś Ruski - Ci mieli życie!
Sasza łożarty siedzioł na tricie,
Gwiazda mioł na czopce,stargane łachy,
Krzywiył pycholem i ciepoł machy.
A w szóstym zaś były same armaty,
Co je wachowoł jakiś puklaty.
W siódmym dwa szranki,pufy,wertikoł,
Smyczy maszyna może donikąd,
Jak przejyżdzali przez Sląskie Piekary
Kaj Wom to robiom kółka do kary.
Maszyna sztopła! Kufry sleciały
I każdy lotoł jak pogupiały.
To jakiś ciućmok i łajza!
Ciupnął i ślimoł sygnał na glajzach,
Mog iść do hażla albo do lasa,
Niy pokazywać tego mamlasa
Potym mu ale do szmot nakopali,
Maszyna ruszyła cug jechoł dali.
Bez pola,lasy,góry,tunele
Dar za sobom samym te duperele
Aż sie zagrzoły te biydne glajzy
Machina sztopła i szlus jazdy.
O Alojzie i nie tylko
Z ogromnym zdziwieniem i coraz bardziej rosnącym zażenowaniem czytałem list p.
Woźniakowskiej „Głos w sprawie Alojza – polemika” w ostatnim numerze „Echa”. Autorka
pod pretekstem komentarza do postawienia w Tychach pomnika Starego Alojza, wytyka
rodowitym Ślązakom rozmaite przywary i fobie, które składają się na listę jakby żywcem
wziętą z „poprawnopolitycznej” prasy typu Gazeta Wyborcza czy Polityka.
Niestety, Niestety swoim zacietrzewieniu powiela tylko stereotypy od lat funkcjonujące w
Polsce: Ślązak – niedouczony górnik, (bo przecież każdy Ślązak to górnik), nieprzywiązujący
żadnej wagi do wykształcenia, którego horyzonty myślowe ograniczają się do fedrowania
węgla i picia piwa. Przejezdny, a więc „Goryl” – wykształcony i ułożony, niosący pochodnię
oświaty na „ciemny” – Śląsk. Okres pozostawania Śląska poza Polską – czas skrajnego ucisku
ludności autochtonicznej, okres powojenny – okazja do awansu społecznego Ślązaków,
Ślązaków którego jednakże oni, na skutek wrodzonego lenistwa i ksenofobii nie potrafią i nie
chcą skorzystać itp. Stereotypy z PRL-woskich lat minionych, jakże krzywdzące, niestety
przez dziesięciolecia lansowane, choćby przez naszą kinematografię (Gustliki z „Czterech
Pancernych”, Franki Buły, filmy Kutza itp.), a tym samym mocno zakorzenione w zbiorowej
świadomości.
P. Woźniakowska kwestionuje również szczególny zapal, z jakim komunistyczna władza
dyskryminowała rodowitych mieszkańców Sląska, co jest o tyle dziwne, że na ten temat
można przeczytać w licznych naukowych opracowaniach czy nawet encyklopediach
wydanych po 1990 r. Likwidacja autonomii, niezezwalanie nawet wykształconym Ślązakom
na zajmowanie wyższych kierowniczych stanowisk i powierzanie ich ludziom przyjezdnym,
bynajmniej niegrzeszącym wykształceniem i ogładą, posiadającym za to odpowiednie
pochodzenie i legitymację partyjną, zmuszanie do przymusowej zmiany imion i nazwisk,
siłowe wywłaszczanie z ziemi (choćby o budowę tzw. Nowych Tychów), szykany wobec
ludzi mówiących gwarą i wiele, wiele innych to po prostu fakty historyczne, z którymi trudno
nawet dyskutować. Z pewnością tego typu działania nie występowały nigdy z takim
natężeniem w innych częściach Polski, może za wyjątkiem pewnych rejonów Kaszub i
Mazur, gdzie władza ludowa z równym zapałem prowadziła akcję „oszwabiania”. W obliczu
tych działań Ślązacy wykazali się wyjątkową wręcz tolerancją, śmiem przypuszczać, że w
innych, mniej cywilizowanych regionach Polski tego typu akcja mogłaby się skończyć dla
prowadzących ją „ze scyzorykiem plecach”. Posądzenia o ksenofobię są więc zupełnie
bezpodstawne.
Nieznajomość specyfiki kulturowo-etnicznej Sląska dziwi zwłaszcza u osoby, która jak
mniemam, żyje, pracuje i bogaci się na tym obszarze. obszarze zjednoczonej Europie
Ślązacy mają takie samo prawo do akcentowania i kultywowania swojej odrębności jak
Katalończycy, Szkoci czy Bawarczycy. Kto tego nie rozumie, winien jak
najszybciej udać się na kurs podstaw demokracji i poszanowania
różnorodności kulturowej.
Andrzej Wojniok - Ślązak zamieszkały w Londynie
Tak powiedział chyba - autor tego listu R.Kownacki: „Śląsk zawsze Polski!” - co
automatycznie dyskryminuje ten poniższy artykul - bo falsz jest oparty na falszu…
A co wam wasz Papiez Jan Pawel II. powiedział:- „Prawda zwycięży!”
-pkscz
From: eudajmonista To: [email protected] Sent: Friday, August 30, 2013 10:06 AM
Subject: Fwd: Śląsk
zawsze Polski! - mowi prawdopodobnie R.Kownacki, autor przesylki
Dnia 30 sierpnia 2013 9:18 eudajmonista <[email protected]> napisał(a):
Witam.
W załączeniu wysyłam zaproszenie na manifestację środowisk
patriotycznych w Zdzieszowicach. W celu przybliżenia tematu wysyłam
również link do artykułu kol. Rafała Żaka, dot. wypowiedzi burmistrza
Zdzieszowic, który ukazał się w „Gazecie Warszawskiej” nr 34 z dnia 23
sierpnia. Serdecznie zapraszamy!
Pozdrawiam
R. Kownacki
Subject: Fwd: Śląsk
zawsze Polski! - mowi prawdopodobnie R.Kownacki, autor przesylki
http://lospolski.pl/?p=2064 - Separatisten Ansteckung breitet sich
Veröffentlicht 28.08.2013
http://lospolski.pl/?p=2064
-
Separatystyczna zaraza się rozsiewa
Opublikowano 28.08.2013 | Publicystyka
Śląscy separatyści coraz chętniej podnoszą głowy. Wcześniej mówili o autonomii dla
województwa śląskiego, co i tak wydawało się sporym nadużyciem, gdyż mieszkańcy
Zagłębia Dąbrowskiego, Podbeskidzia czy Częstochowy i okolic ani myślą włączać się w
separatystyczną i proniemiecką propagandę, twardo stojąc przy polskości.
Dieter Przewdzing – niegdyś funkcjonariusz PZPR i ORMO, dziś aktywny działacz RAŚ
Ślązakowcy przy ogromnej ilości szczęścia może by znaleźli jedną gminę, gdzie większość
mieszkańców chciałaby autonomii czy nawet niepodległości. Ale jak to bywa z ludźmi nie do
końca zrównoważonymi i bujającymi w obłokach, zatracają się oni w swoich marzeniach. Już
jakiś czas temu szef Ruchu Autonomii Śląska Jerzy Gorzelik wspominał o chęci połączenia
województw Śląskiego i Opolskiego, gdyż podobno miałoby to ułatwić zdobycie autonomii
dla szeroko pojętego Górnego Śląska. Troszkę się przy tej wypowiedzi zdradził ze swoimi
intencjami, gdyż chyba zapomniał, że w Opolskim blisko 10-procentową mniejszość stanowią
Niemcy, a nie ludzie podający się za ślązakowców.
Do tej pory mniejszość niemiecka i śląscy separatyści darzyli się raczej niechęcią i były to
chyba gesty teatralne, żeby nie posądzać jednych i drugich, że grają w jednej antypolskiej
drużynie. No ale ostatnimi czasy czują się chyba coraz pewniej, więc i hamulce im puszczają.
Burmistrz Zdzieszowic (albo raczej Burgermeister Deschowitz), leżących w powiecie
krapkowickim w woj. Opolskim, niejaki Herr Dieter Przewdzing publicznie zażyczył sobie
autonomii Śląska:
Ja chcę autonomii dla Śląska. Autonomii w Polsce, ale żeby tu był nasz parlament, nasi
przywódcy, żeby Śląsk przestał być wyprzedawany, rozgrabiany. Czasu by nie starczyło, żeby
wymienić wszystkie zakłady przemysłowe, które doprowadzono na Śląsku do ruiny. Na razie
wiem, że tak jak jest teraz, to dalej być nie może i jak się nic nie zmieni, to do tej autonomii
będziemy dążyć wszystkimi siłami. I ja się w to zaangażuję, z RAŚ, z każdym, komu na sercu
leży śląski interes. Z Polski mam wieści, że Wielkopolska i Małopolska też myślą o
autonomii. Zobaczy pan, że coś z tego wyniknie.
Majaczenie o autonomii Wielkopolski i Małopolski wydaje się nie tylko odwracaniem uwagi
od głównego problemu, jakim jest separatyzm śląski wspierany przez niemiecką agenturę. To
pomieszanie pojęć! Przedstawiciel mniejszości niemieckiej Herr Dieter Przewdzing (były
członek PZPR i funkcjonariusz ORMO) pomylił najwyraźniej stan faktyczny obowiązujący w
jego prawdziwej ojczyźnie, gdzie jest 16 autonomicznych landów, z unitarnym charakterem
Państwa Polskiego, usankcjonowanym w Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej. Nikt nie ma
prawa do narzucania nam wzorców z obcych państw! Problemem Niemców jednak jest to, że
zawsze uzurpowali sobie prawo do pouczania innych i wymuszania na nich tego, czego chcą,
nie cofając się przy tym przed użyciem oręża.
Ponadto pamiętajmy, że wyprzedaż majątku i ograbianie nie dotyczy tylko Śląska, ale całej
Polski i bolączką patriotów jest zaprzaństwo przedstawicieli rządzących „elit”, zgrabnie
przykrywane przepisami unijnymi. Istnieją sejmiki województw Śląskiego i Opolskiego z
lokalnymi posłami, posiadające wielomilionowe budżety na lokalne inicjatywy. Czy nie tego
właśnie oficjalnie chcą Gorzelik i Przewdzing, którego całe życie wypełnia antypolska
działalność, najpierw w PZPR i ORMO, a obecnie popierającego RAŚ? Reforma
administracyjna z 1999 roku faktycznie dała odpowiednią dozę autonomii województwom w
przybliżeniu wykrojonym z historycznych regionów Polski. Dlaczego więc ci ludzie zamiast
się skupić na realizowaniu swoich „śląskich” celów wciąż całą energię skupiają na robieniu
zamieszania wokół rzekomej krzywdy Ślązaków? Odpowiedź wydaje się oczywista – im
wcale nie zależy na dobru Ślązaków, lecz swoich niemieckich mocodawców. Na to dowodów
nie ma, ale wszystko wskazuje, że dopóki Berlin nie osiągnie czego chce, dopóty będziemy
słyszeć o okradaniu Śląska, o potrzebie jego autonomii i innych tego typu bezpodstawnych
dyrdymałach. Złośliwie zakończę zdaniem, że Herr Przewdzing powinien być zadowolony z
faktu sprzedawania śląskiego majątku, gdyż w większości wykupili go jego ziomkowie z
Niemiec. W jego ustach ten argument wydaje się wyjątkowo nietrafny. A mówiąc poważnie
jego przeszłość i obecna działalność całkowicie go dyskredytują i powinien jak najszybciej
zrezygnować z piastowanego stanowiska burmistrza Zdzieszowic.
Rafał Żak
Artykuł ukazał się w tygodniku „Warszawska Gazeta” nr 34, 23-29 sierpnia 2013
D: Er sagte , dass, wenn - der Autor dieses Briefes R.Kownacki " Schlesien polnischen immer " - die
automatisch unterscheidet die folgenden Artikel - denn Lüge auf Lüge basiert ...
Und was Sie von Ihrem Papst Johannes Paul II . sagte: - " Die Wahrheit wird sich durchsetzen " pkscz
Von: eudajmonista To : Sent [email protected] Freitag, 30. August 2013 10.06 Uhr
Betreff: Fwd : Polnisch Schlesien immer !
Am 30. August 2013 schrieb 9.18 eudajmonista <[email protected]> (a):
Willkommen .
Rafal Zak , Aussagen über den Bürgermeister
Zdzieszowic , die in " Gazeta Wyborcza , Warschau " 34 von 23 wurde veröffentlicht
August . Sie sind herzlich willkommen!
Grüße
R. Kownacki
http://lospolski.pl/?p=2064
Separatisten Ansteckung breitet sich
Veröffentlicht 28.08.2013
Schlesische Separatisten zunehmend bereit, ihre Köpfe zu erheben. Bevor wir über Autonomie für die
Provinz Schlesien, das schien noch zu erheblichen Missbrauch, weil die Menschen Zaglebie , Podbeskidzia
und seine Umgebung nicht ausgelegt ist, eine separatistische und pro- deutsche Propaganda übernehmen
, fest stehend von der polnischen Kultur.
Dieter Przewdzing - früher ein Offizier der Kommunistischen Partei und ORMO , jetzt ein aktives Mitglied
der RAS
Ślązakowcy mit einer riesigen Menge an Glück kann eine Gemeinschaft , wo die meisten Menschen auf
Autonomie oder sogar Unabhängigkeit möchten gefunden werden. Aber wie es oft der Fall bei Menschen
nicht ganz ausgewogen und baumelt in den Wolken, verlieren sie sich in ihre Träume . Vor einiger Zeit
erwähnt der Leiter der Schlesischen Autonomie Bewegung: George Gorzelik möchten Regionen Schlesien
und Oppeln anschließen , offenbar weil sie würde es leichter machen , die weitgehende Autonomie für
Oberschlesien zu bekommen. Ich bin ein bisschen von dieser Aussage mit ihren Absichten verraten, weil
ich denke , dass er vergaß in Opole fast 10 -Prozent- Minderheit Deutschen sind , nicht von Menschen, die
behaupten, ślązakow-ców (bo gardlem nie przechodzi to slowo!)sein .
Bis jetzt deutsche und schlesische Minderheit Separatisten für eine eher zurückhaltend hatten und
wahrscheinlich theatralischen Gesten , um nicht von beiden vorgeworfen werden , sie spielen in einem der
anti- polnische Team . Naja, aber in der letzten Zeit Ich denke, sie fühlen sich zuversichtlich , so dass ich
loslassen der Bremsen . Bürgermeister Zdzieszowic (oder eher Burgermeister Deschowitz ) , liegen in der
Grafschaft Krapkowicki in der Provinz. Opole, ein gewisser Herr Dieter Przewdzing öffentlich gefordert,
dass die Autonomie Schlesiens :
Ich will Autonomie für die Region. Autonomie in Polen , sondern um hier zu sein, unser Parlament , unsere
Führer , Schlesien nicht mehr verkauft werden, geplündert=rozgrabiany . Es war nicht genug Zeit, um alle
Fabriken, die in Schlesien brachte in den Ruin zu ersetzen. Denn jetzt weiß ich, dass so wie es jetzt ist ,
kann es nicht weitergehen , und wie nichts verändert hatte , dass diese Autonomie wird mit voller Kraft zu
suchen. Und ich werde es in die RAS setzen, mit allen, die über die Interessen von Schlesien kümmert .
Die polnische habe gehört, dass die Großen und Kleinen Polen auch über Autonomie denken. Du wirst
sehen, dass etwas passiert.
Delirium der Autonomie länger und Kleinpolen scheint nicht nur eine Ablenkung von der Haupt- Problem
des Separatismus Schlesien von der deutschen Agentur unterstützt werden. Diese Verwirrung ! Der
Vertreter der deutschen Minderheit Herr Dieter Przewdzing ( ein ehemaliges Mitglied der Kommunistischen
Partei und der Offizier ORMO ) offenbar verwechselte die Tatsachen für seine wahre Heimat , wo es 16
autonomen Staaten , des einheitlichen Charakters des polnischen Staates in der Verfassung der Republik
Polen verankert. Niemand hat das Recht , unsere Standards anderer Länder zu verhängen ! Das Problem
ist jedoch, die Deutschen , dass sie immer das Recht , andere zu lehren usurpiert und zwingt sie , was sie
wollen , nicht zurück , aber gegen den Einsatz von Waffen.
Denken Sie auch daran , dass der Verkauf von Immobilien und Plünderungen nicht nur Schlesien , aber die
ganze polnische Patrioten und Kopfschmerzen ist Apostasie Vertreter der herrschenden "Elite" , ordentlich
mit den EU-Vorschriften abgedeckt. Es Parlamente Provinzen Schlesien und Opole mit lokalen
Abgeordneten , mit Multi- Millionen-Dollar- Budgets für lokale Initiativen . Ist das nicht das, was Sie wollen
und offiziell Gorzelik und Przewdzing , dessen ganzes Leben ist anti- polnischen Aktivitäten , zunächst in
der Kommunistischen Partei und ORMO , und nun zur Unterstützung der RAS gefüllt ? Verwaltungsreform
im Jahr 1999 tatsächlich gab die richtige Menge an Autonomie Provinzen etwa wykrojonym der historischen
polnischen Regionen . Also, warum diese Leute anstatt sich auf die Verwirklichung seiner " Schlesischen '
Ziele noch konzentrieren konzentrieren all ihre Energie auf so eine Aufregung über den angeblichen
Schaden Schlesier ? Die Antwort scheint auf der Hand - sie müssen nicht um das Wohl der Schlesier egal,
aber seine deutschen Vorgesetzten . Der Beweis ist nicht da, aber alles deutet darauf hin , dass, während
Berlin erreicht hat , was er will , solange wir über Diebstahl aus Schlesien , die Notwendigkeit für ihre
Autonomie und andere solche unbegründeten dyrdymałach hören. Böswillig Schluss glauben, dass Herr
Przewdzing sollten froh sein, dass verkaufen schlesischen Immobilien, wie in den meisten seiner
Landsleute kaufte ihn aus Deutschland. In den Mund, scheint dieses Argument zu sein, sehr ungenau.
Ernsthaft seiner Vergangenheit und Gegenwart völlig zu diskreditieren ihn so bald wie möglich und sollte
aus dem Bürgermeister seine Position als Superintendent Zdzieszowic zurücktreten.
Rafal Zak
Dieser Artikel erschien in der Wochenzeitung "Warschauer Gazeta " Nr. 34 , 23-29 August 2013
Autom.Übers. pksczepanek
A tu niech się uczą - gorole i hadziaje i na północ od śląskiej ziemi ludy…
Bielszowice, Kończyce, Pawłów
Historyczny zarys
Napisał
KS. PROB. DR JÓZEF KNOSAŁA
Oprac. Marek Smuda
Zabrze 2005
Niniejsza edycja na podstawie wydania z roku 1928,
Drukarnia i Księgarnia Katolicka, Sp. Akc., Katowice, ulica Marszałka Piłsudskiego
Nr.58
2
Niniejsza książka księdza Knosały została opracowana na bazie oryginalnego
wydania, pochodzącego z roku 1928. W tekście zachowano oryginalną pisownię,
korygując jedynie najbardziej oczywiste błędy drukarskie. Przypisy cyframi arabskimi
zostały wprowadzone przez opracowującego tekst. Przypisy oznaczane gwiazdkami
są oryginalne.
3
SPIS RZECZY
Słowo wstępne.................................................................................................... 5
Bielszowice
I. Gmina polityczna............................................................................................. 6
II. Dwór czyli dziedzictwo.................................................................................. 13
III. Gmina kościelna.......................................................................................... 17
IV. Szkoła.......................................................................................................... 29
V. Przemysł....................................................................................................... 39
VI. Inne drobne szczegóły................................................................................. 43
Jak ks. Proboszcz Kulanek opisał Europę........................................................ 44
Nowe kolonje.................................................................................................... 47
Kończyce
I. Gmina polityczna.......................................................................................... 49
II. Szkoła.......................................................................................................... 53
III. Kościół........................................................................................................ 56
Pawłów
I. Gmina polityczna.......................................................................................... 59
II. Szkoła.......................................................................................................... 63
III. Kościół........................................................................................................ 63
Szczególne zdarzenia........................................................................................
4
SŁOWO WSTĘPNE
Przed 150 laty liczył obszar parafji bielszowickiej około 360 dusz, które mieszkały w
jednej miejscowości - w Bielszowicach. Dzisiaj mieszka na tym samym obszarze przeszło 26.000
mieszkańców, w trzech odrębnych gminach i kilku do tych gmin należących kolonjach.
Ten jeden fakt wskazuje na to, że okolica ta doznała w przeszłości ogromnego rozwoju, i
że przez to zasługuje na bliższe zapoznanie się z nią.
Zawsze i wszędzie narzucające się porównanie tego, co było, z tem, co jest, nakłoniło
mnie do przestudjowania historji tej okolicy, tem więcej, że byłem w niej zawodowo czynny przez
przeszło 10 lat. A ponieważ wola ówczesnego biskupa diecezjalnego ks. kardynała Bertrama i
jego delegata na Górnym Śląsku ks. prałata Kapicy mnie z tej okolicy odwołała, chciałbym moim
tamtejszym znajomym pozostawić małą pamiątkę.
Niedomagania niniejszego wypracowania wynikają z czasów jego powstania. Manuskrypt
niniejszej broszurki powstał bowiem podczas wojny światowej, więc w czasie, kiedy korzystanie
z różnych archiwów było wprost niemożliwe. A gdy po wojnie nastały pod tym względem lepsze
czasy, wyłoniły się inne trudności, które późniejszy kronikarz z pewnością łatwiej pokona.
Wydarzenia ostatnich lat przedstawiłem albo w ogólnym tylko zarysie albo pominąłem
zupełnie. Przedstawienie ich nie należy jeszcze do zadania historyka. Zresztą są wszystkim znane
i pominięcie ich tutaj jest dla czytelnika obojętne.
Radzionków, w styczniu 1928 r.
Ks. prob. Dr. Knosała.
D: Bielszowice , Kończyce , Pawlow
historischer Abriss
Geschrieben von
KS . Aufg. Dr. Joseph KNOSAŁA
Vorbereitet . Mark Smuda
Zabrze 2005
Diese Ausgabe zum Thema 1928
Druck und Bücher katholische , Sp . Akc , Katowice, Marschall Pilsudski Straße Nr.58
2
Dieses Buch wurde Priester Knosały basierend auf der ursprünglichen Version entwickelt , kommen im Jahr
1928. Der Text behält die ursprüngliche Schreibweise korrigiert nur die offensichtlichsten typografische
Fehler enthalten. Fußnoten arabischen Ziffern wurden durch Kompilieren Text eingeführt. Fußnoten mit
Sternchen gekennzeichneten Felder sind original.
3
Liste der Dinge
Wort 5
Bielszowice
I. Gemeinschaft 6
II . Manor oder Erbe ............................................... ................................... 13
III . Stadtkirche ................................................ .......................................... 17.
IV . 29.
V. 39
VI . Andere Kleinigkeiten ............................................... .................................. 43
Als Fr . Der Pastor beschrieben Kulanek Europa .............................................. .......... 44
New 47
Kończyce
I. Die politische Gemeinschaft .............................................. ............................................ 49
II . 53
III . 56
Pawlow
I. Die politische Gemeinschaft .............................................. ............................................ 59
II . 63
III . 63
Besondere Ereignisse ................................................ ........................................
4
EDITORIAL
Vor 150 Jahren gehofft bielszowickiej Parish Fläche von etwa 360 Seelen, die in gelebt
einem Ort - in Bielszowicach . Heute leben in der gleichen Gegend mehr als 26.000
Bewohner in drei getrennten Gemeinden , und einige dieser Gemeinden in den Kolonien.
Dieser Tatsache zeigt, dass in diesem Bereich ein enormes Wachstum in der Vergangenheit gelitten , und
dass durch die sie verdient einen genaueren Blick zu ihm .
Immer und überall , trieb die offensichtliche Vergleich von dem, was war , von den Dingen die ,
przestudjowania mich auf den Bereich der Geschichte , desto mehr , dass ich in der offenen gearbeitet
mehr als 10 Jahre . Und weil es dann Diözesanbischof , Fr . Kardinal Bertram und
deren Vertreter in Oberschlesien , Fr . Monsignore Kapitza mich aus dem Bereich appellierte , ich möchte,
dass meine
die lokalen Freunde und lassen ein kleines Andenken .
Mängel der Entwicklung stammen aus der Zeit seiner Gründung . Manuskript
Diese Broschüre wurde , weil während des Ersten Weltkrieges , so in einer Zeit , wenn die Verwendung
aus verschiedenen Archiven war einfach unmöglich . Und wenn nach dem Krieg wurden in dieser Hinsicht
besser gefolgt
Zeiten , andere Probleme entstanden , die später Chronist sicherlich leichter zu besiegen .
Ereignisse der letzten Jahre haben entweder in einem allgemeinen Überblick nur vorgestellt oder
weggelassen
vollständig . Geben sie ist noch nicht an die Aufgabe des Historikers . Wie auch immer , sie sind alle
bekannt
und lassen sie hier für den Leser gleichgültig.
Radzionkow , in Januar 1928
Ks . Probleme . Dr. . Knosała .
authom. Übers. pksczepanek
5
BIELSZOWICE
I. GMINA POLITYCZNA
Opis dziejów Bielszowic trzeba zaczynać z pewnem sprostowaniem.
Dnia 14-go kwietnia 1420r. wynagrodził Konrad Biały, wojewoda śląski i dziedzic Koźla,
swego wiernego marszałka Heincza Warsanga. Podarował mu bowiem Wielkie (Niemieckie)
Piekary z wszystkiemi prawami, pozatem staw Mikuły i w dodatku jeszcze 2 marki rocznie z
księciu przypadającej połowy cła Bytomia i zastaw „uf der Belczke". Wszystko to miało
Heinczowi Warsangowi albo jego bratu Synowiczowi należeć.
Dnia 27 maja 1480 r. bracia Jan i Mikulas Synowicz potwierdzili, że oni sami i ich ojciec
(Niemieckie) Wielkie Piekary razem z jeziorem Mikuły i rudą „na Bielczy" w posiadanie
otrzymali. (Cod. dipl. Siles. VI, 155 i 323.)
Tożsamość rzeczy i osób wymienionych w roku 1420 i 1480 nie ulega więc żadnej
wątpliwości. Bliżej atoli zapoznać się wypada z wyrazami „uf der Belczke" i „na Bielczy".
Znakomity i w badaniach historycznych tak szczęśliwy Neuling (Kirchorte Schlesiens),
jak również wydawca 20. tomu kodeksu diplomatycznego Śląska widzą w tych nazwach pierwszą
wzmiankę dzisiejszej wsi Bielszowice, którą dawniej nazywano wyłącznie Bielczowice. To
twierdzenie wydaje się mylnem.
Oba dokumenty mówią o Piekarach i sąsiednim Bytomiu; w pobliżu Piekar i Bytomia
należy więc wpierw szukać Bielczę albo Bielczkę.
Kronika miasta Bytomia przez Gramera pisana wymienia na str. 22 rzeczułkę Bielcze i
koryto jej przenosi do Szarleja. Dokument w rachubę wchodzący z roku 1459 (str.353) mianuje
jako dalszy punkt orjentacyjny folwark Strosek pod Radzionkowem, jako świadków przytacza
stosunki lokalne znających mężów, których znajomość miejsca wszelką omyłkę wyklucza, w
dodatku nawet mówi, że wspomniani mężowie konno całą okolicę objechali. Według tych danych
tożsamość nazw Bielcze jako Bielczowice jest wykluczona, chodzi bowiem o zupełnie rozmaite
okolice.
Według kroniki Gramera (str.84) dało miasto Bytom w 1550r. Janowi Kneflikowi w
zamian za młyn w Wielkiej Dąbrówce położony jakiś staw nad Bielczą leżący nazwany Szarlej.
Rzeczułka Bielcz jest tu razem z stawem i tą samą wsią Szarlejem wymieniona. Kawałek pola u
Gramera w roku 1466 (str.53) wzmiankowany leżał także nad Bielczą, której biegu autor bliżej
nie określa.
Piekarska kronika OO. Jezuitów zawiera pewien odpis sprawozdania ks. prob. Stanisława
Diluszowicza z dnia 16 kwietnia 1656r. I to sprawozdanie mówi wyraźnie o stawie na Bielczy i
jako położenie jego podaje drogę z Piekar do Bytomia. Ta sama kronika jezuicka wspomina w
drugim tomie dnia 20 czerwca 1697r. o pewnej łące Bielcza, należącej do obszaru piekarskiego.
Podczas gdy wzmianki Gramera przenoszą rzeczkę Bielcz do Szarleja, według podań
jezuitów leży ona w Piekarach. Podania te w rzeczy samej zupełnie się zgadzają, ponieważ
Bielcza z Szarleja do Piekar i częściowo przez teren piekarski płynie.
Tym sposobem zeznania dokumentów z roku 1420 i 1480 wyjaśniają się o wiele prościej i
naturalniej i odpowiedniej, jeżeli odniesiemy wyrazy „uf der Bielczke" i „na Bielczy" do obszaru
6
piekarskiego, a nie do gminy bielszowickiej - odległej od Piekar o mniejwięcej 4 godziny. Uwaga
rzeczowa o rudzie nie nastręcza żadnych trudności, gdyż Piekary-Szarlej jako obszary górnicze są
przynajmniej tak stare jak i te z Bielszowic.
Zresztą i rodzina wzmiankowanych Synowiczów dałaby ten sam dowód: nie mieszkała
nigdy w Bielszowicach, ale posiadała swe dobra w Piekarach.
Rok 1420 nie chodzi więc w rachubę jako czas pierwszej wzmianki gminy Bielszowic.
Dzieje tej miejscowości zaczynają się od roku 1485 albo raczej wiadomość o tej do
najstarszych miejscowości liczącej wiosce znajdujemy dopiero od roku 1485. Lecz za wielkiej
nadziei nie należy żywić. O Bielszowicach bowiem w historji nie tylko bardzo późno, ale też i
bardzo rzadko coś czytamy. Krótko zestawione notatki wydadzą obraz następujący.
Najstarsza pieczątka gminy, którą można było odnaleźć, datuje z roku 1789. W obrazie
widzimy topór z napisem wokoło „Bielschowitzer Gem. Sig. Beuthener Creis". W roku 1845 jest
w użyciu jeszcze ta sama pieczątka w nieco większej formie. W ostatnich latach o tyle się
zmieniła, że zamiast topora prosto stojącego stoi on na ukos, krzyżując się z siekierką także na
ukos stojącą. Zmiana oczywiście nie nastąpiła na podstawie badań historycznych, zdaje się być
tylko naśladowaniem młota i kilofa, który to znak na Górnym Śląsku spotykamy na każdym
kroku.
Toporowi pierwotnie znajdującemu się w pieczątce należy przypisać pewne znaczenie;
wybrano go na pewno z jakiegoś powodu i wybrano go umyślnie. Bez wątpienia stoi w związku z
pracami leśnemi. Może następujący fakt coś wyjaśni.
O Bielszowicach i ich mieszkańcach wspomina się pierwszy raz, o ile wiadomo, w roku
1515 i to w następującym związku. W roku 1513 zażądał wojewoda Jan z Opola, żeby miasto
Bytom i okolica dla poprawienia i umocnienia fortecy granicznej w Świerklańcu dostarczyły
belek dębowych i t. d. Gdy się wzbraniano to wykonać, powtórzył wojewoda swój rozkaz, który
teraz wykonano. Pomiędzy miejscowościami, które miały dostarczać i dowozić drzewo dębowe,
znajdowały się też i Bielszowice. Faktem tym obywatele naszej wioski wstępują niby na
widownię historji, a obraz pieczątki gminnej fakt ten może uwiecznił. Prawdopodobniej ale
odgrywa tu rolę czysty przypadek, a byłby to przypadek prawdziwie szczęśliwy.
Wyżej wspomniana notatka z roku 1515 interesuje nas dalej, ponieważ oprócz Bielszowic
wylicza nieomal wszystkie inne miejscowości z okolicy Bytomia. Do większych miejscowości
wówczas należały Chorzów, Łagiewniki, Szombierki, Bujaków, Miechowice, Świętochłowice,
Dąb, Mikulczyce, Radzionków, Repty, Nakło, Tarnowice, Piekary. Bielszowic nie wlicza się do
szeregu tych większych miejscowości, należały więc do mniejszych. Ta szczupłość naszej gminy
spowodowała, że długie dziesiątki lat przeszły, zanim coś o Bielszowicach słyszymy. Dopiero od
końca 17 wieku źródła historyczne są obfitsze. Z tych dowiadujemy się, że do najstarszych rodzin
zamieszkałych tutaj należą:
Wawrzyniec Kurpak, rodz. ca. 1677 r.
Tomasz Galwas, rodz. 1681 r.
Magdalena Promny, żona młynarza
Piotr Studnik, rodz. 1686 r.
7
Zofja Studnik, rodz. 1689 r.
Marcin Botór, rodz. 1687 r.
Andrzej Fedeliński, rodz. 1687 r., Jadwiga jego żona
Dominik Domin, rodz. 1687 r.
Jerzy Bronni, rodz. 1689 r. (Promny?)
Marjanna Hutka, rodz. 1689 r., właścicielka młyna
Jerzy Cop, rodz. 1689 r.
Mateusz Krok, rodz. 1692 r.
Florjan Pieścioch, rodz. 1694 r.
Jakób Jaśczura, rodz. 1699 r.
Marcin Chwist, rodz. 1696 r., dożył lat 101, zmarł dnia 27 kwietnia 1797 r.
Jan Kratochwil, Kaspar Jaśczura, Wojciech Botór, Bernard Copik, Jakób Walężyk, Franciszek
Skoczowski, Stanisław Tzap (Cop), karczmarz Walenty Matuła, młynarz Jerzy Sowa - urodzili
się mniejwięcej w tych samych latach.
Wzmiankowani tutaj młynarze byli właścicielami młynów wodnych położonych nad
„wodą bielszowicką", czyli „wodą kochłowicką" albo Kochlówką. Woda ta jest dziś rzeczką
prawie nieznaną, niegdyś atoli, w czasach, o których się mówi, była to znaczna rzeka. W czasie
powodzi groziła zawsze zalewem okolicznych pól, i dla tego do ochrony tychże wzniesiono
nawet tamy. W tych czasach wielkiego bogactwa wód, na Śląsku Górnym istniała w Kochlówce
przedewszystkiem dosyć znaczna hodowla ryb. Prawo łowu posiadał tylko dziedzic i proboszcz,
nieco tylko z obfitości ryb odpadło obywatelom. Dalsze znaczenie rzeczki Kochłówki polegało na
popędzie wyżej wzmiankowanych młynów wodnych. W późniejszych czasach młyny te nie
upadły, przeciwnie liczba ich się powiększyła. Na pierwszem miejscu wypada mianować młyn
Marków, który 1743 r. znajdował się w rękach sławnego Tomasza Marka. Właścicielem młyna
Hutka był w roku 1767 Paweł Hutka, właścicielem młyna Promnych był w roku 1792 wolny
młynarz Jan Promny, i jakiś Witus Promny posiadał w roku 1775 osobny młyn. Na miejscu
młyna Sowy już w roku 1700 istniejącego siedział w roku 1773 jakiś Jerzy Sowa. Szymon Duda
w roku 1772 posiadał także młyn we wsi i jakiś Balcer Fedeliński kończy dość długi szereg
młynarzy.
Istnienie tak licznych stosunkowo młynów nie należy uważać jako osobną gałąź
przemysłu, gdyż wówczas prawie każda wieś nad wodą leżąca posiadała swoje własne młyny,
przeciwnie jest to dowodem znacznego na miejscu istniejącego rolnictwa, zajęcia, które od
wieków i wyłącznie ludności miejscowej dostarczało chleba.
Obok rolnictwa znano w Bielszowicach dość wcześnie przemysł górniczy. Jeżeli z
Neulingiem lata 1420 wzgl. 1480 jako czas pierwszej wzmianki o naszej wiosce przyjmujemy, to
już wtedy górnictwo tutaj było uprawiane. Bez wątpienia ale w roku 1548 w pobliskiem Zabrzu i
w okolicy uprawiano górnictwo. W roku 1603 istniała na terenie pobliskich Kochłowic tak zwana
kuźnia Halemby. Dla tego można twierdzić, że obywatelstwo bielszowickie zna górnictwo już od
blisko 400 lat. Na terenie Bielszowic samych zaczął się przemysł górniczy około roku 1700.
Mapa Homanna z roku 1736 oznacza obszar gminy Bielszowic już jako miejsce górnictwa a
8
proboszcz bielszowicki pobierał w roku 1756 od zamieszkałych w parafji górników i hutników
osobny dar na kolendę, twierdząc, że ten dar - była to mała sztaba żelaza - jest starodawnym
zwyczajem
hutników.
Krótkie zestawienie pozwala na porównanie miejscowego rolnictwa z miejscowym
przemysłem górniczym. Zamieszkiwało tutaj
w roku 1749:
5 gospodarzy czyli gburów albo siodłaków
15 ogrodników (zagrodników) większych
15 ogrodników mniejszych
7 chałupników z polem
7 hutników z polem
49 rodzin razem
w roku 1782:
5 gospodarzy
15 ogrodników większych
17 ogrodników mniejszych
7 chałupników z polem
7 hutników z polem
51 rodzin razem
Słowami oznacza to zestawienie: aż do końca wieku 18. rolnictwo było wyłącznem
zajęciem mieszkańców gminy, a garstka górników tutaj zamieszkałych szukała chleba swego w
rolnictwie i w górnictwie.
Z wyżej przytoczonych liczb można poznać ówczesne rozmiary gminy co do zabudowań:
51 wzgl. 49 mniejszych i większych gospodarstw liczyła wioska. Pierwsze powiększenie pod tym
względem nastąpiło za czasów dziedzica Karola Jarosława barona Voglara około roku 1760. On
bowiem wybudował pod lasem albo w lesie samym 3 osady dla chałupników, których
jednakowóż, jak się zdaje, nie liczono do gminy a tylko do obszaru dworskiego. Te osady są
prawdopodobnie początkiem późniejszej kolonji Kąty (Konty).
Wielkie nadzieje na powiększenie i rozwój gminy pokładano w działalności
kolonizatorskiej dziedzica Macieja barona Wilczka w ostatniej ćwierci 18. stulecia. Te nadzieje
zawiodły jednakowóż, gdyż dziedzic skierował kolonistów nie do starych Bielszowic, lecz do
zupełnie nowo założonych wsi, do Pawłowa i do Kończyc. Tu ludność rosła, Bielszowice
natomiast pozostały bez dalszego rozwoju.
Gdy w tym samym czasie w bliskiej Polsce, powstały wielkie rozruchy i z tego powodu
liczne rodziny ojczyznę opuściły, osiedliło się wielu z nich na Śląsku; wtedy też i nasze
Bielszowice otrzymały dosyć znaczny dopływ. Warto tutaj wspomnieć o niektórych z tych
imigrantów. Szlachcic Piotr Cieński z Cienia i jego małżonka Marjanna z Sułtawskich osiedlili
się w naszej gminie. Tutaj urodził im się syn Piotr, którego ochrzczono dnia 17 grudnia 1780 r.;
sekretarz gospodarczy szlachcic Żórawski z Zabrza był chrzestnym. Drugiem dzieckiem tych
samych małżonków był Józef Paweł, który dnia 21 września 1782 r. otrzymał chrzest także w
kościele bielszowickim; chrzestnymi tego dziecka byli wdowa Karolina de Garnier i ks. dziekan
Jan Gawliczek z Bujakowa. - Anna Lanckorońska z Jabłonowskich, małżonka kasztelana
kijowskiego, bawiła w Bielszowicach pod opieką wyższego oficera armji polskiej, szlachcica
Aleksandra Chrząstowskiego. Obaj są w metrykach kościelnych zanotowani jako chrzestni dzieci
Macieja Studnika (dn. 16 sierpnia 1772 r.), Franciszka Hutki (dn. 24 sierpnia 1772 r.) i
Wawrzyńca Bonczka (dn. 31 marca 1772 r.). O pamiątce pobytu Anny Lanckorońskiej w
9
Bielszowicach będzie jeszcze mowa przy inwentarzu kościelnym. Jako dalszych imigrantów
polskich wymieniają metryki kościelne przypadkowo nie systematycznie:
szlachciankę Annę z Zagórskich
szlachciankę Antonję z Zagórskich
Gotlieba Pohla z Edenburg na Węgrzech
Antoniego Neumana z Austrji
Wojciecha Madejskiego z Polski
Balcera Szękały z Polski
Antoniego Budnego z Polski
Józefa Tomaszowskiego z Małopolski
Andrzeja Romanowskiego z Krakowa
Samuela Golaka z Austrji
Mikołaja Gajowskiego z Austrji
Jana Goralczyka
Różynę Raymanową.
Prawdopodobnie niektóry z podanych i dalszych dziś już nieznanych imigrantów przybył
razem z swoją rodziną; liczba obywateli bielszowickich bez wątpienia znacznie się więc
powiększyła. Lecz był to ruch tylko przejściowy: niektórzy z imigrantów wybrali się później do
nowych kolonij, inni znów wrócili do swej ojczyzny, skoro tam się stosunki polityczne i gospodarcze
polepszyły. Trwałego wpływu ówczesna imigracja na naszą gminę nie wywarła.
Czytając tak często o rozwoju gminy, niektóry ciekawie zapyta: ile mieszkańców liczyły
wtedy Bielszowice? Według zestawienia powyższego mieszkało w latach 1749 i 1782 we wsi 49
wzgl. 51 rodzin. Należy do nich doliczyć dwór z rodziną dziedzica i rodziny dworzan; trzeba
dalej doliczyć probostwo i organistówkę. Liczba wszystkich rodzin mogła więc wynosić
mniejwięcej 60. Przypuszczając w każdej rodzinie 6 głów, liczba wszystkich obywateli
bielszowickich wynosiłaby mniejwięcej 360. Do tego samego rezultatu dochodzi w przybliżeniu
podanie ks. proboszcza, który w 1756 r. napisał, że liczba parafjan do spowiedzi wielkanocnej
zobowiązanych wynosi 268 osób; można bowiem powiedzieć, że w owych czasach jedną ćwierć
stanowią dzieci do spowiedzi nie zobowiązane a trzy ćwierci wszystkich mieszkańców do
spowiedzi są zobowiązane.
Z lat cośkolwiek późniejszych można na podstawie metryk kościelnych podać następujące
zestawienie co do ludności w parafji. W trzech latach, mianowicie 1785-1787, zapisano
Chrztów Ślubów Pogrzebów
z Bielszowic 4+11+8=23 4+3+1=8 9+19+9=37
z Pawłowa 0+7+5=12 0+0+0=0 1+0+5=71
z Kończyc 0+1+4=5 0+1+0=1 0+0+0=0
W roku 1801 zakupił królewski urząd górniczy na terenie bielszowickim kilka parceli
roli, aby tam osiedlić kilku górników, zatrudnionych na bliskiej kopalni fiskalnej „Królowa
Luiza". Zamiar wprowadzono w rzeczywistość i odtąd powstawała „królewska kolonja
1 Knosała popełnia tu błąd w obliczeniach.
10
Bielszowice". Od Pawłowa i od Kończyc osada ta różni się o tyle, że nie stanowi samodzielnej
gminy politycznej, że raczej należała i należy jeszcze do politycznej gminy Bielszowic. Dlatego
też od założenia „kolonji Bielszowice" można mówić o prawdziwem powiększeniu się i o
rozwoju starych Bielszowic.
W podobnej mierze przyczyniła się do rozwoju starej wsi coś później założona
„Niemiecka Huta" = Deutsche Hütte. Dla robotników, zatrudnionych w tym zakładzie,
wybudowano w pobliżu huty kilka chat, z których późniejszy rozwój huty stworzył kolonję
Redendorf czyli Pniaki.
Tymczasem były to tylko początki rozwoju, początki bez wielkiego znaczenia dla liczby
mieszkańców. Bielszowice liczyły bowiem w roku 1830 dopiero 364 dusz, zamieszkałych w 78
domkach. Pod względem wyznaniowym było katolików 351, protestantów 5, żydów 8. W
przeciągu lat 80 (1750-1830) liczba obywateli zaledwie się powiększyła.
Inaczej przedstawia się rzecz w następnych latach, gdy przemysł z pierwszych prób
rozwinął się do prawdziwej potęgi gospodarczej, gdy też i miejscowe zakłady przemysłowe
pracowały pełną swoją siłą. W roku 1850 liczyła gmina już 1351 mieszkańców, to znaczy: w
przeciągu 20 lat powiększyła się liczba obywateli o nieomal 1000 i to mianowicie jedynie i
wyłącznie pod wpływem przemysłu.
Zmiana atoli nie okazuje się tylko w przyroście obywatelstwa, okazuje się więcej jeszcze
w stosunkach gospodarczych. Wspomniani wyżej gospodarze czyli gburowie w liczbie 5 dzielili
swe od wieków i od pradziadów odziedziczone gospodarstwa na mniejsze osady; zagrody już z
góry mające mniej roli zmiejszyły się jeszcze więcej. W roku 1865 liczyły Bielszowice 33
zagrodników, 39 półzagrodników, 64 chałupników, razem więc 136 rodzin małych na własnym
gruncie siedzących; przeciętnie posiadała więc rodzina tylko 7 mórg. Wszyscy razem posiadali 51
koni, 6 wołów, 225 krów, 60 sztuk bydła młodego, 4 kozy, 83 świń. Słusznie stwierdza Triest w
roku 1865: „po największej części mieszkańcy Bielszowic są hutnikami albo górnikami, którzy
znaleźli zatrudnienie w pobliskich zakładach przemysłowych, mała część utrzymuje się furmanką
i rolnictwem". Z małej wioski rolniczej stała się wielka wieś robotnicza. W przeciągu 100 lat
dzięki przemysłowi górniczemu nieliczna ludność rolnicza ustąpiła miejsca bardzo licznej
ludności robotniczej.
W następnych latach ten charakter wsi występuje coraz to wyraźniej. Porównanie wioski z
roku 1749 i wsi z roku 1927 pokazuje następujący obraz:
Bielszowice z roku 1749 były małą wioską o ca. 360 obywatelach,
Bielszowice z roku 1927 są wielką wsią liczącą ca. 15.500 dusz,
Bielszowice z roku 1749 żyły prawie tylko z rolnictwa,
Bielszowice z roku 1927 żyją prawie tylko z przemysłu górniczego,
Bielszowice z roku 1749 i z roku 1927 są sobie równe tylko w nazwie i w obszarze terenu
gminnego liczącego około 4156 mórg.
Nie potrzeba wyraźnie akcentować, że z rozwojem gminy łączył się ściśle postęp
nowożytnej techniki i do tego przyczyniły się rozmaite czynniki.
11
Władze rządowe już w roku 1856 zamierzały budowę kolei, prowadzącej z Tarnowskich
Gór przez Bobrowniki, Miechowice, Biskupice, Rudę, Bielszowice, Paniówki, Chudów do
Mikołowa. Mimo już w roku 1856 dokonanych wymiarów projekt ten nie został wykonany.
Znacznie później, bo dopiero w roku 1904, rząd wybudował linję Gliwice-Panewniki (Ligota
Pszczyńska) przez Sośnicę-Bielszowice. W tych samych latach utworzył rząd odpowiedni urząd
pocztowy w Bielszowicach, połączony z telegrafem i telefonem i umożliwił coś później
połączenie gminy z rządową siecią wodociągów.
Urzędy prowincjonalne zbudowały już za czasów Fryderyka II szosę, idącą przez cały
Śląsk, która w tej okolicy łączy Gliwice z Mikołowem i w pobliżu Bielszowic skręca na południe.
W podobnej odległości w kierunku północnym posiada nasza gmina z tych samych czasów
połączenie do szosy Gliwice-Zabrze-Król. Huta.
Spółka bracka górników zbudowała obszerny szpital, co spowodowało w następstwie
utworzenie apteki i osiedlenie się lekarzy.
Władza kościelna przyczyniła się do rozwoju przez założenie klasztoru z opieką i
pielęgnowaniem chorych. Założenie ochronki dla dzieci, szkółki dla robót ręcznych, szkółki
gospodarczej i t.d. jest także dziełem władzy kościelnej, albo raczej dziełem dobroczynnego ks.
prob. Nettera, który z własnych funduszów budowę klasztoru umożliwił.
Władza szkolna troszczyła się o rozwój miejscowego szkolnictwa. Osobny rozdział o
szkolnictwie oświetli to bliżej.
Wreszcie miejscowe władze komunalne starały się już 1872 r. o rozbudowę dróg
komunalnych i później o ich oświetlenie, również o urządzenie własnego targowiska; wystawiły
w roku 1906 własny ratusz kosztem 45.000 marek, zaprowadziły komunalny wodociąg i rozbudowały
administrację, powołując w roku 1904 płatnego naczelnika gminy.
Dwór bielszowicki zawsze dbał wpierw o własne interesy, które często sprzeciwiały się
interesom obywatelstwa. Zmieniło się to w ostatniem stuleciu, a gdy w najnowszych latach pruski
fiskus stał się właścicielem dóbr bielszowickich, dokonano wiele na korzyść gminy.
Przez współdziałanie najrozmaitszych czynników gmina wiejska otrzymała z czasem
urządzenia, któremi liczne miasteczka szczycić się jeszcze nie mogą. Do szeregu miast zbliżyły
się Bielszowice, gdy im za czasów polskich nadano przynajmniej charakter miejski.
Pozostanie jeszcze słowo do powiedzenia o kierownikach gminy politycznej, o sołtysach.
Po większej części oczywiście ich nazwiska są nieznane, podobnie czasu ich urzędowania nie
można dokładnie podać; następujący spis atoli zbliża się cośkolwiek do rzeczywistości.
Antoni Marek 1772-1787, był równocześnie kościelnym;
Wojtek Copik 1788-1791;
Wawrzyniec Kosman 1801-1804;
Fabjan Guziel 1806-1808;
Szymon Marek 1812-1815;
Kaspar Simecko (Szymecko) 1816;
Walenty Szemczyk (Spenczyk) 1817-1828;
Kaspar Szymecko 1829-1831;
12
Jan Wieczorek 1834;
Marcin Copik 1836;
Mikołaj Kosman 1837-1844;
Norbert Spyra 1845;
Feliks Szemczyk 1847-1850;
Paweł Kosman 1856;
Ignacy Cop;
Wieczorek, był równocześnie grabarzem;
Józef Woźnica 1870-1892;
Karol Rutkowski 1892-1904;
Jan Nagel 1904-1914, był pierwszym płatnym naczelnikiem gminy;
Paweł Żabka 1914 do 22 lutego 1926 r., złożył urząd ze względów politycznych;
Naczeński był tylko zastępcą;
Józef Hanke był naczelnikiem komisarycznym od maja 1927 r. aż do grudnia.
Posiedzenie rady gminnej ku końcu roku 1927 celem wyboru nowego naczelnika zwołanej,
gminie dało kierownika nowego w osobie p. Olszowskiego.
II. DWÓR CZYLI DZIEDZICTWO
Henryk Warsang, brat jego Synowicz, tegóż synowie Jan i Mikołaj jak też Arnost Mrakot
z Łużnicy jako dziedzice dóbr bielszowickich nie wchodzą w rachubę, gdyż wyżej wspomniane
dokumenta z roku 1420 i 1480 nie mówią o naszych Bielszowicach. Pierwszym znanym
dziedzicem naszej wsi jest Maciej Bielczowski albo jak piszą dokumenta „Matieg z Belczowicz
Starszy", którego nazwisko spotykamy w latach 1472 i 1485 i który bez wątpienia jest tym
samym, co Maciej Bielczowsky z roku 1498. Oprócz dóbr bielszowickich posiadał Maciej
Bielszowski staw zwany „na mokrzynach” w pobliżu Bytomia, który dnia 17 marca 1501 r.
miastu oddał; za to zwolniono go od podatków od domu w Bytomiu położonego i dano jemu
prawo warzenia piwa. Żona Macieja była Barbara z Mechowiczów, siostra Stanisława Rudzkiego
z Rudy, który tak wielką w historji Górnego Śląska odegrał rolę. Ta Barbara była właścicielką
połowy Brzezowic, którą w roku 1498 sprzedała Janowi Zierotińskiemu z Zierotin i Fulneck,
dziedzicowi ziemi bytomskiej.
Jan Bielczowski, syn albo brat wyżej wymienionego Macieja, który już w roku 1498 jest
nazywany dziedzicem Bielszowic, posiadał oprócz tego Kozłową Górę, Michałkowice, ogród w
Raciborzu i dobra pod Niemodlinem. Piastował urząd bytomskiego starosty krajowego i jako taki
często bywa wspominany w „Landbücher”; był ożeniony z szlachcianką de Trach, córką rodziny
chlubnie zapisanej w dziejach Górnego Śląska.*)
Pierwsi dziedzice naszej miejscowości pokazują się więc w bardzo korzystnem świetle: są
bogaci, cenioni, spokrewnieni z najlepszemi rodzinami i czynni w najwyższych urzędach
administracyjnych. Mimo to jednak nie byli jedynymi właścicielami Bielszowic. Już w roku 1485
*) Co do Bielszowskich patrz Cod. Dipl. Sil. VI i „Landbücher” t.10.
13
czytamy, że Mikołaj Przyszowski był współwłaścicielem naszej wsi, równocześnie był
współwłaścicielem Przyszowic i Świętochłowic. W służbie publicznej piastował urząd sędziego
ziemi bytomskiej.
Nie wiadomo dokładnie, jak długo rodziny Bielszowskich i Przyszowskich w
Bielszowicach pozostały.
W roku 1584 spotykamy w naszej wsi Katarzynę Sylhównę (Schilhan) z Otmętu jako
właścicielkę dóbr. Równocześnie był Jerzy Rajski z Rajska współwłaścicielem. Obaj mieli z sobą
spory sądowe. (Archiwum miejskie w Bytomiu.)
W roku zaś 1689 znajdujemy we wsi nową rodzinę, panów Rogojskich z Rogoźnik,
którzy licznie występują na Górnym Śląsku jak też za starą granicą w Polsce. Dla administracji i
kierowania Górnego Śląska stawia rodzina Rogojskich często dzielnych mężów, kościoły (n.p.
Miechowicki) cieszyły się przychylnością i ofiarnością Rogojskich. Nasze Bielszowice posiadały
więc w swoim dziedzicu znów wysoko ceniony i chwałą okryty ród. Spotykamy tutaj według
metryk kościelnych biskupickich Bogusława (czyli Jarosława?) Rogojskiego a to w roku 1689.
Dnia 20 grudnia 1699 r. odprawił ten pan z swoją małżonką pielgrzymkę do Matki Boskiej
Piekarskiej. Dnia 30 maja 1700 r. spotykamy Jarosława Rogojskiego z Bielszowic na pielgrzymce
do Piekar. Wacława Rogojskiego wymienia kronika OO. Jezuitów piekarskich również
między pobożnymi pątnikami z dnia 20 czerwca 1700 r. Także w Piekarach wzmiankowany
Karol Rogojski pochodził z Ślupska a nie z Bielszowic.
Przez zamążpójście Katarzyny Rogojskiej Bielszowice przeszły, jak się zdaje, w obce
ręce. Już przed 1700 r. wieś cała albo przynajmniej część jej jest w posiadaniu Wacława
Leopolda Rajskiego. 1724 r. ten jest sędzią sądu ziemskiego w Bytomiu. Jego małżonką była
Anna Dorota Paczyńska. Adam i Aleksander Rajscy, którzy o tym samym czasie zamieszkiwali w
Bielszowicach, należeli bez wątpienia do rodziny dziedzica. Najwięcej znanym jest Karol Rajski,
Wacława syn i spadkobierca. Jego zaślubienie się z szlachcianką Franciszką hr. Prażma
(Praschma) z Zabrza stanowiłoby, nawet bez wszelkiego dodatku, materjał do bardzo ciekawego
romansu. (Oto pojedyńcze rozdziały: cudowne ocalenie Franciszki, Franciszka i Karol, słowa
hrabiego, kiermasz w Zabrzu, wizyta u proboszcza, nocna ucieczka za granicę, godzina północna
w kościółku wiejskim, hrabia i nowożeńcy, hrabia i inni.)
Tak jak w rodzinie Bielszowskich i w rodzinie Rogojskich, tak było też w rodzinie
Rajskich: dwór był podzielony; około roku 1700 był szlachcic Wilhelm Sobek współwłaścicielem
dóbr bielszowickich.
W połowie 18 wieku kupił dziedzic Chudowa i Paniówek Karol Jarosław baron Voglar
dwór bielszowicki; lecz był w jego posiadaniu tylko krótki czas. Córka (?) Karola Voglara,
Erdmuta Charlota Eleonora, poszła zamąż za Karola hrabiego Reder. W posagu przyniosła mu
1768 r. oprócz Bielszowic także i dobra Chudów i Paniówki. Hrabia Reder sprzedał dobra już
dnia 7 lipca 1772 r. Maciejowi baronowi Wilczkowi za cenę 4000 talarów. Nowy właściciel
pozostawił gospodarowanie techniczne dóbr bielszowickich inspektorowi Szymonowi Guzi,
podczas gdy sam zajmował się administracją innych nadzwyczaj obszernych dóbr swoich. Do
tych obszernych posiadłości należały sąsiedzkie dobra w Chudowie, w Paniowie i w Paniówkach.
14
Te wioski przez barona Macieja Wilczka z Bielszowicami złączone, pozostały przez kilka
dziesiątek lat w rękach dziedzica bielszowickiego.
Maciej baron Wilczek odstąpił Bielszowice najstarszemu synowi Pawłowi baronowi
Wilczkowi, który miał za żonę pannę Braun. Sprzedaż nastąpiła dnia 30 grudnia 1788 r. za cenę
33.333 talarów (według innej relacji za 53.666 talarów). Lecz już krótki czas po śmierci ojca
sprzedał Paweł baron Wilczek dnia 23 października 1794 r. Bielszowice za 135.600 talarów
Ditlefowi hrabiemu Schlippenbach, który administrację dobra poruczył inspektorowi
Wawrzyńcowi Langwortowi (którego żoną była córka pastora protestanckiego z Magdeburgu).
Nowy właściciel, nie mając oczywiście wielkiego przywiązania do dóbr bielszowickich, w roku
1801 odsprzedał różne kawałki i parcele w Bielszowicach i Pawłowie na ręce fiskalnego urzędu
górniczego.
Pięć lat później, dnia 10 maja 1806 r., hrabia Schlippenbach sprzedał cały dwór; kupił go
baron Ignacy Bobrowski, któremu nadano później tytuł hrabiowski. Zapłacił 148.000 talarów.
Mimo wysokiej tej sumy hrabia Bobrowski okazywał mało zainteresowania dla nowych swych
majątków na Śląsku; zamieszkiwał bowiem na swych posiadłościach w Małopolsce i bardzo
rzadko kiedy przybył do Bielszowic. Nie dziw więc, że dobra tutejsze podupadły i właściciel
popadł w trudności płatnicze. Bielszowice wzięto w zarząd przymusowy; Simoński, dziedzic
paniowski, stał się administratorem dworu bielszowickiego. Ekonomję tegoż prowadzili
Ferdynand Rumpely (1810), inspektor Hartmann (1815), Schubert (1818), Kempner (1820),
Keller (1822). Gdy w końcu hrabia zmarł, i dwór sprzedano na licytacji, nabyła go żona hrabiego
Bobrowskiego, Magdalena hrabina Bobrowska z hrabiów Skrzyńskich. Za 85.100 talarów stała
się właścicielką Bielszowic dnia 26 maja 1812 r. Ponieważ sama w Bielszowicach się nie
osiedliła i gospodarowania nie wzięła sama do rąk, więc szlachcic Porembski z Świętochłowic
został mianowany kuratorem.
Dnia 17 lutego 1825 r. znów sprzedano dwór. Za 70.521 talarów kupiła go szlachcianka
Leopoldina Blandowska z Woyrschów, małżonka znanego bohatera pruskiego Blandowskiego.
Pomimo, że miała kilkoro dzieci (Emilja, Armina, Klementyna, Ernest), nie zatrzymała nowej
swej posiadłości dla swej rodziny, lecz sprzedała ją dalej dnia 11 maja 1837 r. za 57.133 talarów.
Nowym właścicielem stał się Aleksander de Bally, tajny radca. Ten również mało dbał o nasz
dwór, lubił daleko więcej swoją dotychczasową posiadłość w Paniowie i Chudowie. Do tego
przyszło, że żywo zajęty był hodowlą koni, sztuką jazdy konnej i wyścigami konnemi. I to, jak
wiemy, kosztowało dużo. Popadł w trudności płatnicze i musiał część swej posiadłości w
Bielszowicach sprzedać, podczas gdy Paniówki i Chudów usiłował dla siebie zatrzymać. Dnia 25
kwietnia 1840 r. kupił część dworu bielszowickiego podkomorzy Andrzej hrabia Renard za sumę
14.666 talarów; drugą część kupił za tę samą sumę właściciel dóbr rycerskich Franciszek
Zawadzki; trzecią część jeszcze zatrzymał dla siebie Aleksander de Bally. Dominjum
bielszowickie miało więc trzech współwłaścicieli. W następnych dwóch latach jednak hrabia
Renard wykupił części swych dotychczasowych współwłaścicieli i stał się jedynym
posiedzicielem całego dworu bielszowickiego.
15
Hrabia Renard kupiwszy Bielszowice nie nabył Paniówek i Chudowa, tak, że trzy od
dawna połączone dobra Bielszowice, Paniówki i Chudów odtąd zostały rozłączone i znajdowały
się w rozmaitych rękach.**)
Już dnia 6 września 1843 r. hrabia Renard Bielszowice sprzedał, kupił takowe Herman
Robert de Brase. Należało to już jakoś do nieszczęśliwej tradycji, żeby dobra bielszowickie ciągle
przechodziły z jednej ręki do drugiej: dnia 18 listopada 1854 r. de Brase Bielszowice znów
sprzedał Hugonowi hrabiemu Henckel de Donnersmarck z Siemianowic.***) Na drodze przez nowych
właścicieli Samuela Hoffmanna (1873), Gustawa de Kramsta i Pringsheima dwór
bielszowicki przeszedł w roku 1891 w posiadanie królewsko-pruskiego fiskusa górniczego,
któremu aż do politycznego podziału Śląska należał. Odtąd Skarb Państwa Polskiego jest
właścicielem Bielszowic.
Rzut oka wstecz na nader liczne zmiany właścicieli naszej wioski poucza jasno i
wyraźnie: od przeszło 200 lat dziedzice tutejsi zmieniali się nadzwyczaj szybko. Nikt z nich,
zdaje się, nie kładł wielkiej wartości i wagi na posiadanie dworu bielszowieckiego. Zaniedbanie i
zniszczenie nieruchomości było skutkiem nieuniknionym. Dopiero racjonalne wyszukiwanie
podziemnych
skarbów na polach dworskich przez pruskie rządy górnicze dało Bielszowicom
doniosłą rolę dotychczas nieznaną i nie spodziewaną. Obficie płynący pieniądz kas państwowych
otwarł dostęp do majątków dzisiejszych i przyszłych.
Zamek.
Ciągłe zmiany właścicieli odbiły się bardzo niekorzystnie na całym dworze i na całem
gospodarstwie. Wskutek tego ucierpiał także zamek a przedewszystkiem dlatego, że bardzo
rzadko jakiś dziedzic bielszowicki mieszkał na zamku bielszowickim. Można powiedzieć, że
przez ca. 200 lat właściciele Bielszowic posiadali równocześnie inne majętności i mieszkali poza
Bielszowicami. Zamek bielszowicki zawierał najwyżej kilka pokoi, przeznaczonych na
przejściowy pobyt właściciela, a pozatem mieszkali w nim inspektorowie dworscy, mający w
zamku także swe ubikacje kancelaryjne. Więc nie można się dziwić, że zamek bielszowicki był
prawie bez znaczenia i że dlatego doznawał tylko rzadkiej albo żadnej opieki. Tem tłumaczy się
też fakt, że o zamku bielszowickim wspomina się w dokumentach bardzo rzadko kiedy albo
wcale nic.
Z tych skąpych wiadomości dowiadujemy się tylko, że zamek bielszowicki stał na
miejscu, gdzie obecnie znajduje się mieszkanie radcy górniczego; dzisiejszy zamek stoi - można
to twierdzić z całą pewnością - na fundamentach dawniejszego zamku. Stary park zamkowy
również znajdował się tam, gdzie dzisiaj położony jest ogród zamkowy. Fundamenta dawniejszych
zabudowań gospodarczych istnieją jeszcze pod dzisiejszemi stodołami i stajniami.
Dokumenty, które o tych zabudowaniach gospodarczych, t.j. o folwarku bielszowickim
wspominają, mówią także o innym jeszcze folwarku, położonym poza wsią; jest tu mowa o
folwarku Suwać (Suwatsch) albo Zawadź. W 1765 r. wspomina się jeszcze o trzecim folwarku **) O Paniówkach, Chudowie i t.d. będzie można wyczytać bliższe szczegóły w broszurce „Bujaków,
Chudów i
okolica”, którą zamierzam publikować w krótszym czasie.
***) Księga wieczysta sądu powiatowego w Zabrzu.
16
Niwe. Język ludowy zachował nazwę dalszego folwarku, który nazywano Dorotką, a na miejscu
którego położony jest obecny szyb powietrzny (Dorotkawetterschacht).
Folwarki te nie mają żadnego historycznego znaczenia, lecz należałoby odpowiedzieć na
pytanie: kiedy w jaki sposób i w jakim celu powstały te folwarki? Mówiono już wyżej, że
mniejwięcej od 1600 r. począwszy majętność bielszowicka miała równocześnie kilku
właścicieliwspólników,
t.zn. że jedna, dwie lub więcej rodzin miały udział w majętności i w wszelkich przywiązanych
do niej prawach. Każda z tych rodzin miała na obszarze Bielszowice swoje pola, łąki i
na tych gruntach własnych poddanych. Dla łatwiejszego więc umieszczenia i zużytkowania
zebranych plonów rolniczych na miejscu zbudowano prawdopodobnie te pojedyńcze poza wsią
położone folwarki. Są one więc pozostałościami z dawniejszych czasów, kiedy dwór miał 2 albo
3 współwłaścicieli.
III. GMINA KOŚCIELNA
Kościół.
Wiadomości o najstarszym kościele bielszowickim są tak rzadkie, jak wzmianki o
najstarszej gminie. Nawet mrówczej pilności Neulinga nie udało się, wydobyć na światło dzienne
jakiegokolwiek dokumentu co do powstania kościoła. Znany lubownik historji ksiądz proboszcz
Mokrski, który w swoich relacjach wizytacyjnych z roku 1756 pozostawił obficie płynące źródło
wiadomości kościelnej historji Górnego Śląska o własnym kościele parafjalnym w Bielszowicach
także nie mógł wiele nowego przytoczyć. Jego późniejszy następca ks. proboszcz Perszel
(Perschel) pisze 1791 r., że jest niewiadomo, kto zbudował kościół w Bielszowicach, z którego
polecenia, albo w którym czasie się to stało, niewiadomo też było, jeżeli, albo który biskup
kościół poświęcił. - Już więc przed 170 laty było niemożliwem, coś rzeczywistego o kościele tym
powiedzieć.
Jest jednak faktem, że świątynia ta należy do starych i najstarszych kościołów na Śląsku.
Jak wszystkie najstarsze kościoły Górnego Śląska tak i kościół bielszowicki (albo raczej
probostwo tamtejsze) jest obdarzony i wyposażony rolą beneficjalną zwykłego rozmiaru, miał
swoje dochody i prawa jak inne stare kościoły. Wszystko to można tylko wytłumaczyć, gdy się
przypuszcza, że kościół bielszowicki powstał wtedy, gdy powstały najstarsze kościoły i parafje
Górnego Śląska. Trzeba jednak przy tem podkreślić, że tylko pośrednie dowody przemawiają za
wysokim wiekiem kościoła.
Pierwsza bezpośrednia notatka, której źródło mi jest nieznane, pochodzi z roku 1440.
Przypuszczając, że to się zgadza z prawdą, że rzeczywiście w roku 1440 w Bielszowicach już stał
kościół, śmiało można twierdzić, że to nie był pierwszy kościół. Prawdopodobnie pierwsza
świątynia bielszowicka powstała daleko wcześniej; z powodów bliżej nie znanych podupadła a na
jej miejscu mniejwięcej około 1440 został wybudowany drugi już kościółek.
Ten to drugi dom Boży bielszowicki w czasie tak zwanej reformacji dostał się do rąk
protestanckich a to w latach, w których prawie wszystkie kościoły górnośląskie były opanowane
17
przez protestantów. Fakt zprotestantyzowania kościoła bielszowickiego jest uznany przez
historyków tak katolickich jak protestanckich (Fuchs, Anders). W roku 1629 zostały na Górnym
Śląsku wszystkie kościoły protestanckie, które dawniej służyły dla kultu katolickiego, z rozkazu
cesarza zamknięte. Pomiędzy kościołami w tym celu wymienionymi znajduje się też kościół
bielszowicki. Trzeba więc przypuszczać, że po roku 1629 stał się znów katolickim i nim pozostał
na zawsze.
Z owych czasów wojny trzydziestoletniej prawdopodobnie Bielszowice dziś jeszcze,
zdaje się, mają jakąś pamiątkę. Przy głównej ulicy bowiem, prowadzącej do Kończyc, stoi
starożytna kapliczka, o której ludzie sobie opowiadają rozmaite rzeczy, o której jednak nikt nic
pewnego nie wie. I my tutaj możemy podać tylko domyślenia, nie pewne fakta, a to w kierunku
następującym. Podobne kapliczki większych lub mniejszych rozmiarów znajdują się w licznych
miejscowościach Górnego Śląska n.p. w Bujakowie, w Mokrem, w Paniowach, w Radzionkowie,
w Bytomiu. Niektóre z tych kapliczek noszą rok swej erekcji napisany, inne zaś nie mają żadnych
śladów co do czasu wybudowania. W bardzo licznych wypadkach powstały te kapliczki w 17
wieku. A z jakich powodów wybudowano takowe? W niektórych wioskach pogrzebano na
wojnie poległych albo poza bitwą zmarłych żołnierzy wyznania nieznanego poza wsią na
osobnem cmentarzyku, i na znak uszanowania miejsca postawiono jakiś znak religijny: krzyż,
pomnik, kapliczkę. To są tak zwane grobowce Szwedów. W innych zaś wioskach katolicy z
kościołów swych przez protestantów niby wyrzuceni wybudowali sobie poza wsią nader skromne
świątynie w formie krzyża lub kapliczki; tam odprawiali swe modlitwy, tam wyznawali swoją
wiarę, tam też, nie mając przystępu do dawniej katolickiego teraz protestanckiego cmentarza,
pogrzebali swoich zmarłych. - W taki sposób tłumaczy się erygowanie kapliczek podobnych do
kapliczki w Bielszowicach. Gdy tutaj często się mówi, że pod kapliczką lub obok niej znajdują
się groby Francuzów z wojny Napoleona, to takie twierdzenie nie zbliża się do prawdy. W czasie
bowiem Napoleona prawie wszystkie górnośląskie metryki zmarłych i pogrzebanych wyraźnie
podawają miejsce grobu. A, o ile wiemy, metryki bielszowickie nie zanotowały grobów czyli
pogrzebów poza wsią. Jeżeli przy kapliczce bielszowickiej znajdują się jakie groby, pochodzą
one prawdopodobnie z czasów wojny trzydziestoletniej.
O wszystkich kościołach znajdujących się swego czasu w rękach protestanckich można
twierdzić, że zostały w wysokiej mierze zniszczone. To samo można przypuszczać o kościele
bielszowickim, jak daleko ale zbezczeszczenie sięgało, nie można opisać. Zadanie pierwsze
proboszczów znów katolickich polegało na zaprowadzeniu pod każdym względem skołatanego
porządku. Niestety tutejsi proboszczowie miejscowi, o ile ich znamy, nie przyczyniali się zbyt
wiele do podniesienia kościelno-katolickiego życia i powagi kościoła. Można sobie wyobrazić, że
i kościół okazywał znaki zaniedbania.
Gruntowną restaurację domu bożego przeprowadzono krótko przed r. 1756. Wynika to z
sprawozdania w tymto roku spisanego przez ks. proboszcza Mokrskiego. Zawiera ono najstarszy i
dokładny opis świątyni i dlatego następuje tutaj w tłumaczeniu z języka łacińskiego:
„Kościół parafjalny w Bielszowicach jest poświęcony Wszystkim Świętym i stoi pod
patronatem dziedzica tej wsi; jest cały z drzewa, na filarach nie uszkodzony, wewnętrz skromnie
18
malowany, zewnątrz okryty niedawno temu dobrze gontami, i aby filary od deszcza się nie psuły,
pokryto kościół w całości dokoła. O konsekracji nic nie wiadomo i na filarach nie ma żadnych
znaków takowej, jednak obchodzi się jako rocznicę święcenia niedzielę po uroczystości św.
Bartłomieja. W ołtarzu głównym znajduje się malowany tabernakel z drzewa, zaopatrzony
dobrym zamkiem. Tu przechowuje się Przenajświętsze w puszce, która stoi na korporale.
Chrzcielnica jest z drzewa, malowana; w niej znajduje się miednica z cyny na wodę do chrztu.
Chrzcielnica jest pokryta drewnianą malowaną pokrywką i jest zaopatrzona zamkiem. Tam
znajduje się również małe naczynie z ołowiu do nalewania wody. Oleje św. przechowuje się w
trzech cynowych razem połączonych naczyniach, które znajdują się w filarze ołtarza głównego po
stronie ewangelji.
Istnieją trzy ołtarze z drzewa, są malowane i pozłacane. W głównym ołtarzu jest obraz
wszystkich Świętych; ołtarz ma marmurową płytę z ołtarzykiem przenośnym (portatile), ma
stopnie i kratę. Drugi ołtarz jest boczny, ma w sobie obraz Matki Boskiej Częstochowskiej,
wymurowaną płytę z portatile złamanem, ale nie zniszczonem. Trzeci ołtarz, także boczny, ma w
sobie obraz św. Marji Magdaleny, ma płytę z drzewa bez portatile; gdy się tutaj odprawia msza
św., położy się nań portatile. Jest spowiednica, nowa, z drzewa, jeszcze nie malowana. Ambona z
drzewa, jak jej ozdoba, jest przymocowana do filara. Chór dla śpiewaków na zewnątrz jeszcze nie
jest malowany; na nim stoją organy. Wchodzi się na chór po schodach przez wieżę; chór zamyka
się kłodą. Mały grobowiec znajduje się w pobliżu drzwi i jest zaopatrzony dobrą kłodą. Ławki dla
parafjan są dość wygodne. Zakrystja jest całkiem z drzewa, zamyka się dobrą zaporą i zamkiem;
wewnątrz w środku jest pokryta belkami. W tej zakrystji jest prosty stół z drzewa z szufladami
dla sprzętów kościelnych. Nad tym stołem są trzy przedziały, jeden w środku większy z zamkiem
do przechowania kielichów, dwa mniejsze nie mają zamków. Pod nimi znajdują się szuflady dla
różnych wel, burs, palji, bielizny do kielicha, purifikatorji i innych części. Za drzwiami zakrystji
jest jeszcze miejsce na lampy szklane. Również istnieje duża skrzynia z drzewa dębowego do
przechowania kościelnych przedmiotów srebrnych, jest żelazem okuta i ma dobrą zaporę i kłodę.
Druga skrzynia znajduje się na chórze, przeznaczona dla rozmaitych sprzętów kościelnych, ma
także kłodę. Kościół ma 4 szklane okna wielkie a 2 mniejsze w zakrystji i na chórze, dwa
większe otwory okienne zamykają się okiennicami. Wieża jest z drzewa i jest cała okryta
gontami, lecz z powodu niedbałości parafjan jest bardzo uszkodzona. W niej znajdują się 2
dzwony, większy i mniejszy. Poświęcone zostały przez najprzewielebniejszego opata OO.
Cystersów przy kościele w Rudach. Trzeci dzwonek, tak zwana sygnaturka, wisi nad kościołem
w małej wieżyczce. Cmentarz jest otoczony parkanem, posiada trzy bramy, które można zamykać
i są pokryte gontami. Przed cmentarzem ku wsi znajduje się figura św. Jana Nepomucena; stoi
ona w małej, gontami pokrytej i tynkowanej kapliczce, która jest otoczona małym drewnianym
płotkiem. Na drugiej stronie kościoła stoi drewniany, farbą malowany krzyż z wizerunkiem
ukrzyżowanego. Postawiono go tam również jak figurę św. Jana w 1744 r.”
Tak opiewa opis kościoła w łacińskim języku, spisany w roku 1756. Należy podkreślić, że
wtedy jako patronów kościoła czczono Wszystkich Świętych, podczas gdy dziś św. Marja
Magdalena jest patronką, której obraz 1756 r. znajdował się w bocznym ołtarzu, a to w najmniej
19
poważanym. Nie wiadomo dokładnie, kiedy ta zmiana patrona kościoła nastąpiła. - Warto też
wskazać jeszcze raz na okna kościelne. Szkło wtedy jeszcze było przedmiotem dosyć rzadkim,
dlatego dwa okna zamykano okiennicami.
W następnych dziesiątkach lat stan tego małego kościółka drewnianego znacznie się
pogorszył. To wynika z relacji wizytacyjnej z roku 1791. Autor tego opisu notuje dosłownie:
„Kościół bielszowicki jest pierwszym, który potrzebuje remontu; ściany, podłoga, sufit, dach,
organy, wieża, parkan cmentarny, jednem słowem cały gmach kościelny potrzebuje jaknajszybszej
naprawy.” Jak uzasadniona była ta opinja, pokazują szczegóły. Gonty dachu były po większej
części zepsute i zgnite a to tak bardzo, że podczas deszczu kapłan zaledwie nabożeństwo mógł
odprawiać. Kościół groził zapadnięciem i wierni w kościele na nabożeństwo zebrani znajdowali
się według słów i twierdzeń proboszcza rzeczywiście w niebezpieczeństwie życia. Stara wieża
drewniana, która stała osobno po zachodniej stronie kościoła, groziła również zawaleniem się;
musiano nawet wyjąć z niej 3 dzwony i zawiesić na miejscu bezpieczniejszem. Organ wcale już
nie było w kościele, a istniejące jeszcze podjum (czyli szafa) organ liczyło już do nieużytków.
Pomimo tego stanu prawie całkiem podupadłego kilka lat jeszcze upłynęło, niż mogła
zostać przeprowadzona reparacja. Dopiero w roku 1797 wykonano za pomocą patrona bardzo już
potrzebny remont, a to w tak wielkich rozmiarach, że było można mówić o nowym kościele.
Dlatego też dom Boży odnowiony i przy tej sposobności o wiele powiększony, został na nowo
konsekrowanym.
W kościele znajdowała się, jak donosi protokół z roku 1756, mała krypta, czyli grobowiec
dla zwłok znakomitszych osób. 6-8 trumien mogło się tam pomieścić. O pomnikach
jakichkolwiek nic nie wiadomo, chybaby liczono do pomników grobowych jakiś kamień dosyć
okrągły, stojący za ołtarzem głównym. Na nim było można czytać słowa wyryte: „roku 1644
d.P.” Owe czasy są za bardzo nieznane, żeby można te litery wytłumaczyć. Jedno zdaje się być
pewnem: litera d według ówczesnej pisowni znaczy dominus = pan. A więc jakiś pan P wchodzi
w rachubę, a mógł to być ksiądz P. albo dziedzic P., którego tam pogrzebano, albo który się jakoś
w kościele odznaczał.
Warto wspomnieć o niektórych przedmiotach starego kościoła. Jako znakomitszą część
inwentarza kościelnego protokół wizytacyjny z roku 1791 wymienia monstrancję srebrną dobrej
roboty. Dawniejsza rodzina dziedziców Rajskich podarowała ją kościołowi. Dalej były w
posiadaniu kościoła 3 inne przedmioty srebrne a to jeden krzyżyk i 2 kielichy. Ich wartość
pamiątkowa może jest większa od wartości materjalnej: w roku 1772 przybyła z powodu
zawieruch politycznych w Polsce do Bielszowic Anna Lanckorońska z Jabłonowskich;
opuszczając niebezpieczny Kijów, znalazła bezpieczne schronisko w małych Bielszowicach i na
dowód wdzięczności ofiarowała owe przedmioty kościołowi na pamiątkę. - Drogocenny, na szkle
malowany obraz Najśw. Marji Panny przchowywano w owych czasach na plebanji jako
szczególną kosztowność. - Jako dowód wielkiej skromności owych czasów niechaj służy
lavatorium t.j. miska z palonej glinki w inwentarzu kościelnym wyraźnie wymieniona.
Roku 1797 przebudowany kościółek chylił się w przeciągu kilkudziesiątek lat do upadku.
Uboga parafja z własnych sił nie mogła zapłacić koniecznie potrzebnej reparacji. Ks. prob. Tohak
20
więc zwracał się w bytomskim orędowniku powiatowym do szerokiej publiczności, prosząc o
łaskawą ofiarę na kościół bielszowicki. Jako poeta (nie zbyt udolny!) porównywał swój kościół
parafjalny (w roku 1849) z szlachetną oblubienicą bez sukni weselnej. Za grosz własny, za grosz
parafjan, za grosz obcych ofiarodawców dokonał nareszcie remontu. Ale była to praca tylko
tymczasowa. Gmach kościelny, mniejwięcej 400 lat stary, nie dał się na zawsze utrzymać, musiał
prędzej albo później runąć. Ale też i parafja ciągle się rozwijająca i powiększająca domagała się
obszerniejszego domu Bożego. To wszystko widząc i wiedząc ks. prob. Hruby powziął myśl
budowy nowego kościoła. W najprostszych formach w roku 1883 wzniesiony, nie należy ten
nowy kościół do wielkich ani do pięknych kościołów Górnego Śląska, nie wystarcza też
bynajmniej dla wielkiej liczby parafjan, ale otrzymał przynajmniej wspaniałe odmalowanie za
staraniem ks. prob. Buschmanna.
Plebanja, wyposażenie, dochody.
Najstarsze i najdokładniejsze sprawozdanie o tych rzeczach daje nam protokół
wizytacyjny z roku 1756. częściej tu przytoczony. A ponieważ opisuje już od dawna istniejące
stosunki, jego podania mają znaczenie i dla czasów daleko starszych. Wprawdzie pojedyńcze
probostwo i wiejska plebanja nie mają jako takie wielkiego znaczenia historycznego, lecz
dokładny ich opis podaje nam mały obrazek ówczesnego życia obywatelskiego i warto taki
obrazek coś bliżej obaczyć. Protokół więc zaznacza dosłownie:
„Plebanja jest z drzewa, na ścianach nie uszkodzona, od niedawna gontami nowo pokryta.
W niej znajduje się pokój dla proboszcza z dwoma oknami szklanemi, z kratami i okiennicami.
Odpowiedni piec z ławą przy piecu i kominkiem znajdują się także. Podłoga wyłożona deskami,
sufit również z desek. Drzwi do pokoju są malowane, zaopatrzone w nowy zamek. Stół pokryty
ciemną skórą, drugi mały stolik zawiera w sobie małą i skromną szufladę; znajduje się także 6
krzeseł i jedna długa ława, mały ołtarzyk ciemnego koloru, obraz Matki Boskiej z Pasau (?),
który malowany jest na szkle i kościołowi należy. Dzwonek jest w pokoju służby. Na wschód
prowadzą drzwi, do komory także malowane drzwi z zaporą i zamkiem. W komorze jest okno
szklane z kratami. Z tej komory prowadzą drugie drzwi do małej komórki i inne drzwi do sieni. Z
zewnątrz prowadzą do sieni nowe drzwi zaopatrzone w zaporę i klucz. Dom mieszkalny dla
służby przeznaczony leży osobno, jest gontami pokryty i na ścianach nie uszkodzony. Znajdują
się tam dwa pokoje z dwoma niedawno zakupionemi oknami. Jest tam stary przyrząd na miski i
garńce, stary stół z prostemi ławkami, kominek, piec do pieczenia chleba, mały stary kociołek,
stara żelazna skrzynia i obcęgi. W tym pokoju dla służby znajdują się drzwi, które na wschód
prowadzą do komory. Za domem są dwie obory, jedna większa, druga mniejsza, obie jednak
wielce uszkodzone. Na zachód jest obora dla wołów, koni, krów, pokryta słomą i gontami z
podwójną szopą dla wozów. Stodoła na południe leżąca jest po większej części nowo
wybudowana, nową słomą i nowemi gontami pokryta, ma dwoje wrót; druga mała stodoła jest
zupełnie nowa, gontami i słomą pokryta. Ogród jest mały, tylko kilka drzew owocowych znajduje
się w nim. Na podwórze probostwa prowadzą 2 duże i mniejsze bramy, z południa jedna, z
północy druga. Niedawno je postawiono i dobrze zaopatrzono. Znajduje się też krowa, należąca
21
do majątku kościelnego, tak zwana żelazna krowa. Za jej użytkowanie płaci się rocznie 12
czeskich. Do inwentarza plebanji ale należą 3 krowy i młody bron, ani żadnego innego sprzętu z
wyjątkiem drabin byk; pozatem nic. Nie ma ani woza, ani pługa, ani do woza.
Dokumentu erekcyjnego albo jakichkolwiek innych dokumentów prawnych na plebanji
nie ma, ale w niezaprzeczonem posiadaniu jest co następuje:
1. Kawałek roli z ogrodem za stodołą, ciągnie się aż do łąki tak zwanej Bonkowiec w
długości 4 stadjów i w szerokości 10 składów; również drugi kawałek gruntu „na Skibowskim"
obok pola dziedzica, wśród pół chłopskich, długości 2 stadjów, szerokości 12 składów; taksamo
inny kawał roli ku Halembie „przy Nieradku" długości nierównego stadja, szerokości 20
składów; dalszy kawałek przy drodze jest szeroki 6 składów; dalszy kawałek roli za wodą „na
Domoncym" długości 2 stadjów, szerokości 10 składów rozciąga się aż do granicy halembskiej;
również inny kawałek za wodą „na Studnikowym" długości i szerokości nieregularnej zaczyna się
od parceli Bonkowiec i ciągnie się wśród innych parcel aż do granic nowowiejskich, w długości
graniczy z granicą Pawła Matusczaka, gdzie się też znajdują łąki i krzewie, aż do granicy
halembskiej.
2. Jedna łąka przed i za groblą aż do rzeki na Bonkowcu i aż do granicy pola Domoncego
jest łąką do plebanji należącą. Druga znajduje się w dolinie poniżej pola farskiego. Trzecia leży
na końcu Bonkowca i jest ograniczoną przez pole pańskie, przez rzeczkę, przez łąkę młynarza i
graniczy z polem Szymona Brzeziny i ciągnie się aż do granicy nowowiejskiej. Czwarta łąka leży
przy granicy halembskiej aż do miedzy Pawła Matusczaka. Piąta łąka leży ogrodzona na wsi,
nazywają ją „na blychu” i wydaje małą furkę siana.
3. Jako meszne otrzymuje proboszcz 40 wierteli (czyli ćwiartek) jęczmienia i tą samą
ilość owsa miary bytomskiej. Z tego otrzymuje z dworu 30 wierteli, od 4 gburów (czyli
siodłaków) 8 wierteli, od rzeźbiarza Michała Marka 2 wiertele, od Grzegorza Czapa (Cop, Copik)
2 wiertele, więc razem 40 wierteli (to się nie zgadza, bo 30 + 8 + 2 + 2 = 42!). To meszne
powinno się mierzyć „kupowato", czyli „kópczato", czyli z czubem.
4. Z dworu za karczmą płaci się i dziesięcinę w snopach, ale tylko wtedy, gdy na
tamtejszym polu (które się ciągnie od drogi leśnej aż do doliny i do chłopskich łąk) dziedzic
zasiewa jęczmień albo owies; jeżeli coś innego zasieje, nie płaci się nic.
5. Proboszcz pobiera odsetki w wysokości 28 śląskich talarów i 15 czeskich, które
otrzymuje rocznie z dziedzictwa. Jest ale za to zobowiązany w każdym tygodniu odprawić 3
msze św. fundacjalne mianowicie: każdą środę za duszę śp. Aleksandra Rajskiego braciszka-laika
reformata, drugą i trzecią każdy piątek i sobotę za dusze zmarłych dobrodziejów, szczególnie za
dusze śp. Wiktoryna i Katarzyny (Rajskich prawdopodobnie).
6. Dar noworoczny czyli kolendę otrzymuje proboszcz z dworu, taksamo ofiarę cztery
razy do roku. Parafjanie dawają jako ofiarę kolendową po czeskiem albo tyle innej ofiary, ile się
pomieści na jednej misce wzgl. dwóch talerzach. Hutnicy z huty dawają na kolendę małą sztabę
żelaza, druga sztaba powinna być dana na wielkanoc jako świętopietrze; (sztaba ta miała według
późniejszego doniesienia pół centnara żelaza). Gburowie (czyli siodłacy) i zagrodnicy powinni
dać jako świętopietrze po jednym czeskiem, lokatorzy powinni dać po 2 groszach. Z Halemby i
22
Nowejwsi dawają proboszczowi bielszowickiemu także kolendę a to ile chcą. (Nie wiadomo,
czemu nie-parafjanie dawali kolendę!)
7. Drzewo otrzymuje proboszcz z pańskiego lasu, które to muszą zwieźć zagrodnicy,
młynarz i wszyscy wolni po jednej furze, siodłacy po 2 fury. Również są wszyscy zobowiązani do
zagrodzenia płotem sadu za stodołą, a to własnem drzewem.”
Tak brzmi w tłumaczeniu z łaciny sprawozdanie o plebanji, wyposażeniu i dochodach
proboszcza. Jest trochę rozwlekłem a jednak na niektórych miejscach niejasnem. Niektóremu
może się nawet wydawać cośkolwiek nudnem, dla historyka lokalnego jest jednak zajmujące, bo
pouczające pod względem kulturalnym, prawnym i topograficznym. W każdym razie opisuje
skromny nader byt ówczesnego proboszcza wiejskiego i jego dość szczupłe dochody, które w
sumie wynosiły zaledwie 80 talarów rocznie. Tak sprawa się miała w niespokojnych czasach
śląskich wojen. Mniejwięcej 30 lat później, kiedy zawieruchy wojenne ucichły, obliczał
proboszcz swe roczne dochody na 130 talarów. Mimo to była, według twierdzeń proboszcza,
parafja bielszowicka najbiedniejsza i najuboższa całego dekanatu bytomskiego. Od tego czasu
dużo, bardzo dużo się zmieniło.
Cmentarz.
Cmentarz bielszowicki, zgodnie z pierwotnym ogólnym zwyczajem, znajdował się
dawniej naokoło kościoła; zmarli spoczywali w cieniu kościoła w dosłownem znaczeniu tego
zwrotu. Miejsce dla spoczynku zmarłych przeznaczone zmniejszyło się jednak, gdy krótko przed
1800 r. przebudowano i powiększono kościół. To uszczuplone miejsce okazało się naturalnie za
małe, temwięcej, że parafja powiększyła się znacznie przez założenie nowych kolonij. Przy
koniecznem powiększeniu cmentarza nie można było zużytkować do tego celu bezpośrednio do
cmentarza przylegających gruntów, ponieważ teren ten był za nisko położony i bagnisty,
częściowo zaś już zabudowany. Należało więc wybrać miejsce poza wsią i zgodzono się na
miejsce położone niezbyt daleko od kościoła, obok ulicy, tam, gdzie obecnie cmentarz się
znajduje. Nowy cmentarz założony około 1804 r. został od tego czasu już kilkakrotnie
powiększony. Miejsca obok kościoła nie używano już potem dla grzebania zwłok i trudno jest
dzisiaj rozpoznać w nim dawniejszy cmentarz.
Proboszczowie.
Ks. prob. Mokrski w swem sprawozdaniu z roku 1756 napisał, że metryki ochrzczonych
istnieją od roku 1687, metryki ślubów od roku 1690, metryki zaś zmarłych od roku 1725.
Wszystkie te obficie płynące źródła dla kroniki parafjalnej niestety zginęły a z nimi zginęło też
wiele wiadomości o ówczesnych proboszczach. Z innych źródeł dał się zestawić następujący spis
księży bielszowickich:
Błażej Jaguszowski chrzcił jako proboszcz bielszowicki w Biskupicach dnia 6 lutego
1680 r. i jest tam zanotowany. Jest to prawdopodobnie ten sam ks. Błażej Jaguszowicz, który jako
proboszcz żygliński szedł z pielgrzymką do Matki Boskiej Piekarskiej w roku 1699. Zdaje się
więc, że opuściwszy parafję bielszowicką, objął probostwo w Żyglinie.
23
Tomasz Jeruzelski, którego w dawniejszych wypracowaniach historycznych mylnie
nazywałem Jezuzelski, pisał nazwisko swe też Jerosolimski lub Jeruzalemski. Dnia 20
października 1687 r. otrzymał święcenia kapłańskie. I on chrzcił częściej w Biskupicach w latach
1691—1702; protokóły posiedzeń dekanalnych mianują go także częściej aż do roku 1698. Lecz
tu ukazuje się w mało korzystnem świetle; wzorowym kapłanem nie był. Nie miał m.i. przy swem
kościele ani organisty ani śpiewaka i został dla tego pociągnięty do ostrej odpowiedzialności.
Djariusz O.O. Jezuitów piekarskich notuje od roku 1697 prawie co rok procesje, które za
staraniem ks. prob. Jeruzelskiego z Bielszowic przybywały do Piekar, licząc 50-150 uczestników.
Jako przyjaciel O.O. Jezuitów piekarskich wyświadczał im często (n.p. 8 maja 1699 r.) dobrodziejstwa
materialne i często też u nich jako gość bawił; później, zdaje się, całkiem u nich
pozostał a ponieważ to uczynił bez pozwolenia kurji biskupiej ściągnął na siebie skargę konwentu
w roku 1698. Dnia 21 maja 1724 r. chrzcił w Radzionkowie i metryka przy tej sposobności
nazywa go wikarjuszem piekarskim.
Jakób Kalczyński czyli Kulczeński był według protokołu posiedzenia dekanalnego z roku
1711 nominowanym proboszczem bielszowickim, lecz okazał się niegodnym i został tylko krótki
czas na miejscu. Mimo niedługiego pobytu w parafji wnoszono sporo skarg przeciwko niemu.
Walenty Adamski jest wymieniony jako proboszcz w roku 1716, pokazuje się również w
niezbyt pochlebnem świetle. Że utrzymywał przyjacielskie stosunki z żydami przebaczono mu,
jak się zdaje, prędzej; gorzej jednak było, że całemi tygodniami opuszczał swoją parafję i bawił
gdzieś tam w Polsce; o potrzeby wiernych miał się w międzyczasie starać zastępujący ks. Andrzej
Smykalski (Smykalius), lecz liczne dokumenty przedstawiają tego jako jeszcze daleko gorszego
duszpasterza. Sąsiedni proboszczowie więc z własnej inicjatywy objęli duszpasterstwo nad
Bielszowicami.
Ks. Janota według źródła jakoś niepewnego był proboszczem miejscowym w roku 1731.
Adalbert (Wojciech) Adamec (Adamiec) jest autorem zestawienia kościelnych rozchodów
w roku 1738. Manuskrypt ten jest prawie bez znaczenia historycznego, ponieważ tylko mała
część jest zachowana, podczas gdy daleko większa część zaginęła. Ks. Wojciech Adamiec jest
prawdopodobnie identyczny z ks. Wojciechem Franciszkim Adamcem, który w roku 1744 jako
proboszcz parafji kamieńskiej tamtejsze metryki kościelne założył. Dnia 7 października 1747 r.
opuścił samodzielnie Kamień, by wstąpić do klasztoru św. Wincentego we Wrocławiu. Jako
mnich zakonu Premonstratensów później nieraz jeszcze w Kamieniu działał, zastępując ks.
proboszcza.
Tomasz Mokrski urodził się 8 grudnia 1715 r.; po otrzymaniu święceń kapłańskich stał się
duszpasterzem w Kochłowicach i objął dnia 17 grudnia 1742 r. probostwo w Bielszowicach;
przez zaufanie konfratrów dekanalnych później wybrany został wice-dziekanem. Dla nas ks.
prob. Mokrski ma wielkie znaczenie, ponieważ z polecenia ks. dziekana Kuczewicza z
Radzionkowa w pięknym i czystym odpisie zebrał protokóły wizytacyjne z roku 1756, które tak
często już nadmieniliśmy jako głębokie źródło historyczne. Ten skrzętnie, rzetelnie i chętnie
piszący historyk o swojej własnej parafji bez wątpienia zebrał i spisał rozmaite rzeczy. Zginęły
niestety bez śladu.
24
Andrzej Meer prowadził metryki od roku 1765 aż do roku 1769 (?), kiedy się stał
proboszczem w Kochłowicach. Jako taki później jeszcze raz w Bielszowicach, występował przy
uporządkowaniu dochodów proboszczowskich.
Jan Surówka (Zurowka, Zorowka) założył książki metrykalne, które po zaginięciu
starszych dziś jeszcze jako najstarsze istnieją. Zdaje się, że on naumyślnie unikał umieszczenia
gdziekolwiek swego nazwiska, które prędzej można znaleźć poza Bielszowicami aniżeli w
Bielszowicach samych. Metryki zabrskie n.p. notują dnia 2 grudnia 1774 r. chrzest przez niego
dokonany.
Franciszek Perszel urodził się w Głubszycach dnia 4 maja 1744 r., uczęszczał do wyższej
szkoły reformatów swego miasta rodzinnego, otrzymał w roku 1762 niższe święcenia w
Krakowie, obchodził tamże w kościele św. Piotra-Pawła w roku 1771 swe primicje, stał się
później Jezuitą, po zniesieniu zakonu działał znów jako ksiądz świecki i odebrał w roku 1776
prezentę dla kościoła bielszowickiego z rąk Macieja barona Wilczka. W metryce zmarłych jego
śmierć nie jest zanotowana, więc prawdopodobnie nie zmarł w swojej parafji. Od roku 1792 w
parafji już nie był czynny. Podczas urzędowania ks. prob. Perszla powstały na terenie dziedzica
bielszowickiego nowe kolonje Pawłów i Kończyce, które dziś stanowią samodzielne parafje.
Franciszek Kulanek (Kulman) był synem pyskowickiego obywatela Jerzego Kulanka. W
1792 r. spotykamy go jako komendarjusza bielszowickiego, później jako proboszcza. W swem
zeznaniu dochodowem z roku 1812 żali się, że obecnie lud bardzo zubożał, że nie otrzymuje
żadnych akcydensów, żadnych ofiar, żadnego stołowego, niezupełne meszne, że jego dochody
roczne wynoszą tylko 130 talarów. A jednak ten ubogi proboszcz wiejski pozostawił świetny
manuskrypt, z którego przemawia wielki duch. Opisuje bowiem ówczesne położenie krajów
europejskich odpowiedniemi słowami pisma św. Na innem miejscu omówimy to dziełko coś
obszernej. - Dnia 16 lutego 1814 r. zmarł w Bielszowicach ks. Franciszek Maciej Schaafer. Nie
był to jednak ksiądz bielszowicki, lecz był to dawniejszy mnich cystersów, rodzony Szywałdczyk,
który chcąc odwiedzić przyjaciela swego ks. prob. Kulanka, w drodze między Bujakowem i
Bielszowicami nagle zmarł. Jako księdza, chociaż obcego, pogrzebano go nie na zwykłym
cmentarzu, lecz w kościele bielszo-wickim, w grobowcu.
Atanazy Seemann był następcą ks. Kulanka od roku 1818. Urodził się 1786 r., otrzymał
1810 r. święcenia kapłańskie i należał do zakonu św. Franciszka. W Bielszowicach nie czuł się
szczęśliwym i opuścił tutejsze probostwo, by objąć takowe w Zabrzu. Tam też zmarł dnia 1
listopada 1847 r., licząc lat 61 życia. Jego następcą w Zabrzu był kapelan powiatowy ks. Tohak,
ten sam, który później przybył do Bielszowic.
Ignacy Holletzko (Holecko) urodził się 1794 r. w Rudach, był czynnym w bardzo wielu
parafjach. 1826 r. przybył jako proboszcz do Bielszowic, lecz pozostał tutaj tylko krótki czas, już
bowiem 3 lata później stał się proboszczem w Żyglinie. Był on dość nieszczęśliwym kapłanem,
którego nawet świątobliwy ks. kanonik Fiecek nie mógł wprowadzić na dobrą drogę. Ks. kanonik
Fiecek pisze o nim: „Jego przyrodzonym zdolnościom nie odpowiada ani pilność ani sumienne
wykonanie obowiązków urzędowych. Także jego osobiste zachowanie się nie przyczynia się do
zbudowania parafjan lekkomyślnie i ospale prowadzonych". Ks. Holecko zmarł 1861r.
25
Po odejściu ks. prob. Holecka przybył tutaj jako administrator ks. Ignacy Kudlik,
dotychczasowy administrator żygliński. Księży zamienili więc swe posady. Ks. Kudlik urodził się
w Osterwitz 1802 r., otrzymał 1827 r. święcenia kapłańskie i pracował na wielu miejscach w
duszpasterstwie. Najdłużej pozostał w Mysłowicach, gdzie posiadał prebendę. Ks. kanonik
Fiecek wydał o nim opinię następującą: „Przy wystarczających zdolnościach szkodzi jemu w
oczach publiczności jego porywcza i nieczasowa gorliwość; dla tego posiada bardzo mało
zaufania u ludzi; jego niecierpliwość i niezgodliwość w domu i w sąsiedztwie sprawuje jemu
niektóre skargi i nieporozumienia".
Franciszek Perkatz (Perkac) jest urodzony w Bytomiu dnia 5 grudnia 1803 r., święcony
dnia 24 grudnia 1827 r., był czynny w Mikołowie, Wodzisławiu, Wojnowicach, Starejwsi. 1831 r.
odebrał administrację parafji bielszowickiej, ale już 1835 poszedł jako proboszcz do Kamienia. I
tam nie pozostał na zawsze; stojąc już w wyższym wieku, pracował później w Żorach, Staude (od
1848 r.), Warszowicach (od 1851 r.) i zmarł w Staude jako administrator dnia 10 sierpnia 1866 r.
Ks. kanonik Fiecek pisze o nim: ,,Przy wystarczających zdolnościach do duszpasterstwa jego
nadzwyczajny dar wymowy mógłby więcej zdołać, jeżeliby usiłował niektóre ułomności w domu
i poza domem odłożyć. Obiecuje do tej rady się zastosować." Był więc, co zresztą czytamy
częściej, nadzwyczaj dzielnym i ulubionym kaznodzieją.
Augustyn Groeunow urodził się roku 1805 w Kluczborku, otrzymał roku 1831 święcenia
kapłańskie. W maju 1835 r. przybył jako administrator do naszej parafji. Gorliwie zabrał się tutaj
do pracy nad archiwum parafjalnem od dawna bardzo zaniedbanem i uratował niektóre akta od
zguby. Dnia 6 lipca 1841 r. opuścił naszą gminę i objął probostwo w Mikulczycach, później
probostwo w Woźnikach, gdzie w roku 1872 zmarł. Ks. kanonik Fiecek pisze o nim w roku 1842:
„Nie można ganić jego zdolności i zewnętrznej miłości do porządku; nie zaniedbuje swych
obowiązków urzędowych; można jemu życzyć coś więcej skromności i coś mniej samolubstwa".
Po odejściu ks. prob. Groeunowa parafję bielszowicką administrował ks. proboszcz
kochłowicki, ks. Franciszek Galda. Urodził się r. 1801 w Lonach pod Raciborzem, został
święconym w roku 1827, objął probostwo w Kochłowicach w roku 1833. Hrabia Henkel de
Donnersmarck koniecznie jemu chciał powierzyć probostwo w Radzionkowie, lecz ks. Galda
odmówił. Opinja ks. kanonika Fiecka o nim brzmi: „Wystarczające zdolności, pilność i gorliwość
w staraniu się o dobrobyt parafjan i skromne i ciche życie zdobią go i są godne polecenia bez
zastrzeżenia". Po nieprzyjemnych doświadczeniach, jakie poczyniła parafja bielszowicka w
ostatnich 20 latach, ten ksiądz był jedynym, właściwym proboszczem dla Bielszowic. Lecz,
mimo, że był tutaj administratorem, pozostał proboszczem w Kochłowicach.
Dalszą administrację naszej parafji przejął ks. Andrzej Quossek (Kwosek). Ten urodził się
dnia 19 listopada 1779 r. w Chrościcach pod Opolem, został kapłanem dnia 18 września 1805 r. a
wstąpił do zakonu cystersów. Po skasowaniu zakonnych klasztorów przez rząd pruski przestąpił
do duszpasterstwa świeckiego i pracował w najrozmaitszych miejscowościach. Dla pomocy
przybył także do Bielszowic, gdzie go w roku 1839, ale też jeszcze w roku 1845 spotykamy.
Później był kilka lat lokalistą w Dębiu pod Opolem, w końcu poszedł do zakładu księży
emerytów do Nysy, gdzie kilka lat po swoim złotym jubileuszu w roku 1863 umarł.
26
Walenty Tohak urodził się 13 lutego 1787 r. w Niewieszu, został wyświęconym dnia 10
lipca 1814 r. Później objął probostwo w Wielkim Chełmie, z którego zrezygnował, by odebrać
dnia 1 lutego 1839 administrację w Radzionkowie. Jego pragnienie, tutaj pozostać proboszczem,
nie spełniło się. Od sierpnia 1841 r. administrował w parafji Boguszowicach, później stał się
wikarem powiatowym w Gliwicach, w roku 1845 administratorem w Zabrzu. 1851 (?) przybył
jako administrator do Bielszowic i pozostał tutaj zaledwie jeden rok.
Antoni Langer urodził się dnia 19 listopada 1818 r. w Mitawie na Morawach, otrzymał
święcenia kapłańskie 1845 r. i pracował początkowo na Morawach w dekanacie Frydek. Dnia 7
września 1852 r. zaczął administrować w Bielszowicach.
Jan Hruby urodził się w Hulczynie dnia 29 czerwca 1829 r. a został święcony dnia 9 lipca
1853 r. Jako kapelan działał w Rybniku, w Mikulczycach i w Michałkowicach. Dnia 26 czerwca
1858 r. odebrał probostwo w Bielszowicach, w roku 1871 został mianowany dziekanem dekanatu
bytomskiego. Po długich latach mniej szczęśliwego duszpasterstwa nadszedł dla Bielszowic na
reszcie czas lepszy. Ks. Hruby był mężem sumiennej pracy; on też parafję od dawna zaniedbaną,
rzeczywiście podniósł. Przy obszernej działalności w duszpasterstwie ks. Hruby znalazł jeszcze
czas do intenzywnego studjum nad prawem; poważono go jako znakomitego prawnika w sutanie.
Zasłużony ten kapłan zmarł dnia 4 października 1890r.
Franciszek Netter urodził się w Żorach dnia 6 maja 1840 r., uczęszczał do gimnazjum
gliwickiego, studjował we Wrocławiu, otrzymał święcenia kapłańskie dnia 27 czerwca 1867 r.
Jako kapelan pracował w Kopinicach i w Pyskowicach, jako wikary powiatowy w Bytomiu; w
lutym 1890 r. objął parafję w Kerpen, w październiku tego samego roku przybył jako
administrator do Bielszowic i dnia 29 grudnia 1890 r. został tutaj proboszczem. Podobnie do
swego poprzednika poświęcał się z całą pilnością pracy nad duszami. Przede wszystkiem kładł
wielki nacisk na działalność w konfesjonale, tam zaś na spowiedzi generalne; nie tylko
parafjanie, ale i obcy ludzie, nawet z daleka, przychodzili, aby u ks. Nettera przez spowiedź z
całego życia naprawić całe życie. Aby również i zewnętrznym potrzebom zadość uczynić, ks.
prob. Netter myślał o podzieleniu parafji przez odłączenie Pawłowa i Kończyc. Dla ułatwienia
tego dzieła pozostawił w spadku 20 000 marek na budowę kościoła w Pawłowie i w Kończycach.
Ks. prob. Netter zmarł dnia 19 marca 1911 r.
Po jego śmierci dotychczasowy kapelan ks. Rudzki objął parafję jako administrator i
dokonał - w sposób dosyć nieprawny - wielką zmianę: odłączył od parafji wioski Pawłów i
Kończyce, tworząc z nich samodzielne kuracje.
Franciszek Buschmann urodził się w Imielnicy dnia 3 grudnia 1876, został wyświęconym
dnia 20 czerwca 1903 r. Jako kapelan był czynnym w Kamieniu, Gliwicach, Hajdukach. Dnia 30
sierpnia 1911 r. został proboszczem w Bielszowicach, gdzie dotychczas działa. A gdy w tych
dniach obchodzi srebrny jubileusz święceń kapłańskich wiel. ks. jubilatowi składamy nasze
życzenia.
Parafja bielszowicka liczyła w roku 1897 już 10 584 dusz a ks. prob. Netter jeszcze nie
miał żadnego pomocnika. Nareszcie władza kościelna przysłała drugiego księdza w osobie ks.
kapelana, nowowyświęconego Henryka Kulika. Urodził on się w Rudzie-Porębie dnia 12 lutego
27
1873 r., otrzymał święcenia dnia 21 czerwca 1897 a jeden miesiąc później przybył do Bielszowic
jako pierwszy kapelan; pozostał tutaj aż do stycznia 1899 r., był później jako kapelan czynny w
Gierałtowicach i w Mikołowie. 1908 objął probostwo w Anklam, a w styczniu 1914 probostwo w
Chrzumczycach pod Opolem, gdzie dziś jeszcze urzęduje jako proboszcz i dziekan.
Jego następcą w Bielszowicach był ks. Wiktor Krömer, urodzony w Mikołowie dnia 25
września 1870 r. Od 7 lutego 1899 r. pracował w naszej parafji aż do roku 1903; w październiku
1904 r. stał się proboszczem w Thule pod Olesnem, gdzie dnia 13 sierpnia 1913 r. zmarł.
Na jego miejsce przybył do Bielszowic ks. Jan Sobtzick (Sobczyk). W Miasteczku pod
Gliwicami (Kieferstädtel) urodzony dnia 27 grudnia 1878 r., otrzymał święcenia 1902 r., działał u
nas od 22 listopada 1903 r. aż do roku 1907, kiedy poszedł jako kuratus do Templina.
Podczas jego pobytu w Bielszowicach liczba parafjan była się już powiększyła tak bardzo,
że jeden kapelan nie wystarczył; dla tego od roku 1903 działali tutaj równocześnie 2 kapelani.
Nazwiska ich są: ks.ks. Emanuel Fafflok, Konstanty Twórz, Karol Sauer, Karol Rudzki,
Franciszek Macherski, Wilhelm Kukofka, Jerzy Włodarczyk, Franciszek Palarczyk, Józef
Grycman, Teodor Moc, Franciszek Klein, Emil Cebula, Teodor Salbert, Jerzy Bączkowicz,
Franciszek Wyciślik, Tomasz Gambiec, Jan Osyra itd.
Inne wyznania.
Z dawnej prawie zupełnie protestanckiej gminy Bielszowice pozostała po upływie 200 lat
tylko znikoma ilość protestantów; w 1830 r. było ich 5. Rozwojem przemysłu spowodowana
imigracja obcych sprowadziła do naszej gminy także kilku protestantów. W 1890 r. było ich w
parafji bielszowickiej (składającej się z Bielszowic, Pawłowa i Kończyc) ca. 50. Gdy krótko
potem pruski fiskus górniczy nabył dwór bielszowicki i sprowadził licznych urzędników
protestanckich, liczba protestantów podnosiła się bardzo szybko. Było ich w Bielszowicach
samych w 1887 r. - 31, 1897 - 33; 1902 - 72; 1912 - 463; pod względem gospodarczym byli oni
lepiej sytuowani od katolików miejscowych, co umożliwiło im posyłanie dzieci do wyższych
zakładów szkolnych w okolicy. Mimo to liczba protestanckich dzieci w szkole powszechnej
podniosła się do tego stopnia, że w 1910 r. zaprowadzono osobną klasę protestancką pod
kierownictwem nauczyciela protestanckiego Kerna. Kern poległ w wojnie światowej. Obecność
nauczyciela protestanckiego w Bielszowicach okazała się wskutek dalszego rozwoju wydarzeń
zupełnie zbyteczną, ponieważ z chwilą przydzielenia nazej gminy do Państwa Polskiego
przeważna większość protestantów Bielszowice opuściła tak, że liczba protestanckich dzieci
szkolnych obniżyła się z 80 na ca. 8.
Protestanci bielszowiccy należeli początkowo do pastoratu bytomskiego i pozostali tam
nawet wtedy, gdy w 1871 r. założono gminę protestancką w Zabrzu. Dopiero od 1 października
1892 r. oddzielono protestantów bielszowickich od pastoratu bytomskiego i przydzielono ich do
pastoratu w Zabrzu.
Przez pewien czas liczba mieszkających w Bielszowicach żydów przewyższała liczbę
protestantów. W 1830 r. było w Bielszowicach 8 żydów; w 1887 - 44; 1897 - 24; 1902 - 25; 1912
- 59; 1924 - 11.
28
Przed wzrostem liczby protestantów byli żydzi najlepiej pod względem materjalnym
sytuowanymi obywatelami Bielszowic. Ich największą ostoją był pośrednik w obrocie majątkami
Hoffmann, żyd, który przez pewien czas był także właścicielem dworu w Bielszowicach.
Okoliczność, że byli najzamożniejszymi obywatelami, pozwoliła żydom na postawienie własnego
domu dla celów religijnych. W 1865 r. znajdowała się w Bielszowicach synagoga, która istniała
mniejwięcej aż do 1891 r.
IV. SZKOŁA
Co do szkół polskich poza granicami śląska jest bardzo pouczający okólnik ks. dziekana
Zaborskiego z roku 1817; znajduje się w archiwum parafjalnem w Radzionkowie i brzmi
dosłownie i literalnie:
„Głos do trzech stanów organizatora szkółek parafialnych i wieyskich powiatu pileckiego.
Wezwanym zostawszy na mocy reskryptu wysokiey kommissyi rządowey wyznań
religijnych i oświecenia publicznego nro 968 i nro 6970/292 od kommissyi woiewodzkiey
wojewodztwa Krakowskiego na organizatora szkółek parafialnych i wieyskich powiatu pileskiego
nro 9812. Wydział oświecenia, chociasz wiekiem pracą i chorobami znękany, iak z woli roku
1787 dnia 29. grudnia Stolicy Apostolskiey, a roku 1788 dnia 1. marca j.o. kscia. biskupa
krakowskiego urząd prefekta missyi apostolskich w teyże diecezyi z słodyczą przyiąłem, tak
niemniey organizatora, i resztę przedśmiertnych dni dla was ukochane ludy poświęcam.
Z tego powodu podnoszę głos do was wszystkie gminy i ludy, nawet w odległych od gmin
zakąciach swe uboziuchne siedliska mających całego powiatu pi-leckiego, ze łzy wasze, płacz, i
utyskiwania pasmem ciągnące się daley, niż od pra pradziadow waszych ile ich wieki i wieki
oglądały, i słuchały doszły do tronu stworcy wszech rzeczy Boga.
Ten niebieski ojciec, nieskończenie litościwy, iak się ulitował rozlewu krwi polaka dla
swey oyczyzny, tak i waszey unieszczęśliwości gminy mieyskie i włościańskie dla ciemnoty,
przeto nieodzownym wyrokiem swoim, dla ustalenia korony Polskey i oświecenia waszego zesłał
nam króla Alexandra cesarza wszech Rossyi it.d. it.d. ktory w moment przyjęcia korony polskiey
płenney krwi polaka tamę założył, słodkim rządem rany ukoił, a wam gminy na oswobodzenie z
wszelkich pozostałych nieszczęść po uwolnieniu głów waszych z jarzma niewoli po usunięciu od
szynku żydostwa, tych to piiawek wszystek maiątek z krwią waszą wysysaiących na dopełnienie
waszey szczęśliwości z miłości ojcowskiey niezwrotnym usiłowaniem wam dzieciom ludy i
gminy, przez organizowanie szkołek parafialnych, o ktore lata i lata miiaią bez skutecznego rządu
nalegania światło niesie.
O ludy! Zaklinam was, na zbawienie nieśmiertelnych dusz waszych, na miłość dziatek
waszych, na błogosławieństwo Boga w krwawey waszey pracy, na opatrzność Boga dla bydlątek
waszych, ktore wam przynoszą iedyną w pożywności całkiey okrasę, nie dopuszczaycie się tey
nayokropnieyszey zbrodni, żeby miał nad wami powtórnie żalić się Pan Jezus: światło przyszło
na świat, a ludzie raczey umiłowali ciemności niż światło. Joannis cap. 3. v. 19.
29
Przeto, gdy daleko więcey przez ciemnotę marnotrawicie, nie bądźcie skąpemi w ofierze
tey małey składki na szkołkę i nauczyciela, aby dzieci wasze w szkołach nabyły światła do
udzielenia wam w nieszczęśliwościach i kłopotach pogrążonym.
Ulżycie sobie w pracy krwawey około roli przez nowe wynalazki, nie dacie się więcej
zwodzić wrożom, guślarzom, szarletanom. Nabędziecie przemysłu i sposobu powiększenia
maiątku, doydziecie poznania natury zioł, ratowania swoiego w nagłych przypadkach zdrowia,
nie zdołają was oszukiwać sabalterni w paletach, prowiantach, składach, czynszach, daninach,
oneż dzieci wasze wam przeczytaią i porachuią. Poznacie istotny szacunek cnoty i obrzydliwość
występku. Wykorzenicie zatym obyczaie dzikości. Ustaną wkorzenione kłotnie, w obcowaniu
odrazy, w społeczności obłudy, w towarzystwach i radach niezgody, nauczycie się tey
nieodzowney porządkowey miłości. Kochay Boga nad wszystko, bliźniego iak siebie, a oyczyznę
kochay nad samego siebie. Ponieważ o tym wszystkim i daleko więcey nauki w szkołach będą. I
co od wieków ieden drugiemu podaie sobie tę czystą przypowieść: łatwo ten zgadnie, kto książki
dopadnie. Oto! wszystkie dzieci wasze zgodać będą, umieć będą, wiedzieć będą, gdy nauczywszy
się czytać, książki czytać będą.
Do jaśnie wielmożnych hrabiów, i wielmożnych urodzonych dziedziców włości.
Dostateczney żaden znać nie może skłonności, iak rodzice swych własnych dzieci, a zatem i
dziedzice swoich włości ludzi, nie może przeto bydź zawiedzionym wysoki rząd oyczyzny was
wzywaiący, iako światłych mężów, abyście użyli nayskutecznieyszych szrodkow znaiomości iako
ojcowie dzieci, do skłonienia ich przesądów ku oświecie tak zaszczytnie, iako skłoniliście swym
przykładem ku obronie oyczyzny, wszak to iest mniey nieskończenie w swoich włościach zaprowadzić
pastuchów doyżrałych, oderwać dzieci od bydła, niżeli oderwać dzieci od rodziców,
mężów od żon; a kiedy potrafiliście zrobić drugie dla miłości oyczyzny, za przykładem bowiem
waszym, kartacze z wyziewem siarczystem z armat krzyżowych śmierć roznoszące, zdały im się
deszczem maiowym z nayprzyiemnieyszą aurą niewzruszenie stoiąc, lub olbrzymim krokiem na
nieprzyiaciela nacieraiąc; więc potraficie i mnieysze dla miłości Boga i bliźnich waszych, ile te
dwa przykazy Boga zachowane tak maią złączone błogosławieństwo Boga w życiu
przemiiaiącym i w wieczności, iak zgwałcenie onych przeklęstwo w czasie i na wieki, że na tych
cały zakon zawisł; to są samego Syna Boskiego słowa: in his duobus mandatis universa lex
pendet et prophetae. Matth. cap. 22. v. 40.
A ktoryż rozum, choć naturalny na to zezwoli? że kochać Boga można bez kochania
bliźnego? Albo bliźniego kochać można bez czynienia bliźniemu dobrze? Kiedy wymiar miłości
bliźniego skazał prawodawca na miłości samego siebie: diliges proximum tuum sicut te ipsum.
Ibidem v. 39.
Jeżeli szlachta polska uwielbia Stanisława Augusta króla za rozszerzone zakłady dla niey
edukacyi i oświaty, a i także ma zazdrościć włościanom, iako bliźnim swoim według ich stanu
zaprowadzaiący się przez szkółki parafialne? z nayusilnieyszego nalegania szczęśliwie nam
panuiącego Alexandra i wszech Rossyi cesarza?
Powstaycie i wydaycie dekret zawsze wspaniałego umysłu Polacy religiyni, nie przeto aby
się taki znaydował (ile się spodziewać nie mogą po zaszczyconych kleynotem szlachectwa) tylko
30
aby ta myśl nie zacmiła umysłu ktorego polaka: iż zazdroszczący włościan oświaty nie kocha
bliźniego, ani Boga, ani zezwala na naywinnieyszą w nieśmiertelności chwałę za oświatę gmin i
ludów Alexandrowi monarsze naszemu i wszech Rossyi.
W tey oświacie ludow uprzedziły nas Polaków inne narody, Śląsko-Prussy, Saxonia,
Austrya it.d. Doświaczamy i widziemy oczyma swemi te kraie w przemysł i rękodzielnie it.d.
obfitniące i bogatsze. Ludy włościańskie na przednówkach nie potrzebuiące zasiłków, ktore u na
rok rocznie wymuszone same dominia niszczą.
Pasierby nawet, że światłe, umiejętne, i zdatne piastuiemy na łonie oyczyzny, o własnym
oyczyzny synom dopuszczamy włoczenia się za bydłem, pędzenia życia za powodem zmyślności
i zchodzenia do nieodzownego każdemu grobowca bez poznania się nawet bydź człowiekiem.
I możemyż mówić, że kochamy całkowicie swą oyczyznę? Przez dowod męstwem i
orężem; ieżeli ludy oyczyzny dla braku oświaty w głodzie, nędzy, i ubostwie pogrążone trwać
daley będą przez usunięcie onym choynie dobroczynney szlacheckiey ręki. Czas, czas, i wielki
czas, aby za pomocą tak silną Alexandra egoizm z Polski wyruszył!
Oświata ludu, gdy w sąsiedzkich kraiach stała się do wszystkiego dobrego powodem, nie
może na żaden sposob nic złego dla nas pociągnąć.
Odwołuię się na koniec do samego doświadczenia aż na to licznego, że w cnocie,
wierności, obyczayności, i namiętności poskromieniu po braku religii, prędzey szacunek honoru
utrzyma, niżeli wszelkiego rodzaiu bodźce barbarzyńskie, a zatem trzeba oświaty ludow,
chociażby też dla nauczenia się szacunku honoru, aby (Boże uchoway nieskruszenia na nią
zamachow według dowodu r.b. wydrukowanego j.wgo. Antoniego hrabi Ledochowskiego)
utraciwszy zasady religii szacunek honoru z oświaty, stał mu się pobudką do dobrego, a od złego
hamulcem.
Do pasterzy owczarni Jezusa.
Przedłożenia pobudek do pieczołowania szkołek dla dzieci owieczek Jezusa wam
poruczonych iako namiestnikom Boga czynić nie mogę, bom veteran znający, że iako szlachcic
rodzi się skłonnością do wyższości, tak kapłan rodzi się przez poświęcenie do uczenia: docete
omnes gentes. Matth. cap. 28. v. 18. nieprzerwanie z charakterem niezmazanym trwaiącą*).
Niestety! Że tyle bez pomocy rządu dokazać może, ile dusza w niemowlęciu.
Teraz napełniam radosnemi uczuciami serca wasze, ile dotąd usiłowania nasze zawsze
daremne, iuż z wyroczni Boga przyszły do skutku: będą szkołki, i bydź muszą, wszystkie zawały,
i trudności skruszyła dzelna ręka Alexandra rozciągaiąca się w rządzie oyczyzny naszey; nieśmy
tylko ofiary ołtarza na podziękowanie Bogu i ubłogosławienie osoby iego z oyczyzną naszą. Ten
nie dopuści rozsypać się ołtarzom, ani ministrom z głodu, i sługom kościoła, kładąc iawne dowody
oycowskiey troskliwości o oświatę ludow.
Dat. w Pilicy 1817, dnia 22. czerwca.
Ks. Ludwik Zaborski, dziekan kolegiaty Pilickiey szkołek organizator powiatu
Pileckiego." - (L.S.)
W ten więc sposób zachęcano dopiero w roku 1817 do zakładania szkół w Polsce.
Zupełnie inaczej sprawa się ma z szkołą górnośląską.
*) Kronika i akta ziemskie grodzkie, że sami kapłani i napierwsze i daley światło polakom przynieśli,
świadczą.
31
Częściej już się badało stare stosunki szkół górnośląskich. Nowe badania atoli przynoszą
bardzo rzadko nowe i nieznane dotychczas momenty. Wynik licznych badań nie odpowiada
zużytej fatydze, ponieważ przy wyszukiwaniu materjału źródłowego pomija się milczeniem to, co
istniej rzeczywiście, ale co jest rozproszone po Górnym Śląsku. Ograniczając się do starego
dekanatu bytomskiego wypada tutaj objaśnić nasamprzód wiek górnośląskich szkół według
źródeł górnośląskich.
Zaraz z góry trzeba zaznaczyć i podkreślić: Kościół już w starodawnych wiekach żądał
zakładania szkół. Dlatego też już 1679 r. gdy O.O. Jezuici odebrali probostwo w W. Piekarach,
odebrali wyraźnie obowiązek utrzymywania „rektora szkoły" a to „według starego zwyczaju
innych kościołów parafjalnych"; przy tem dalej wyraźnie powiedziano, że ów rektor szkoły
powinien pracować „dla pouczenia i wychowania młodzieży."
Stosując się do tego zwyczaju z rozkazu kościelnego pochodzącego, proboszczowie już w
dawnych wiekach szkoły parafjalne zakładali. Historycy jak głośny na Górnym Śląsku ks. prob.
Weltzel twierdzą na podstawie pewnych badań, że prastare szkoły górnośląskie zostały
zniszczone przez wojnę trzydziestoletnią. Następujący krótki spis wykazuje istnienie starszych i
nowszych szkół w okolicy bytomskiej.
W Bytomiu istniała szkoła już w roku 1408 (Görlich) i 1423 (Gramer)
„ Tarn. Górach „ 1526
„ Mysłowicach „ 1600 (Lustig)
„ Woźnikach „ 1516 (Weltzel) i 1624
„ Chorzowie „ 1635
„ Biskupicach „ 1672
„ Miechowicach „ 1716
„ Żyglinie „ 1720
„ Radzionkowie „ 1720
„ Reptach „ 1756
„ Bogucicach „ 1756
„ Tarnowicach „ 1756
„ Lubszy „ 1756
„ Mikulczycach „ 1752
„ Kamieniu „ 1717
„ Dzieckowicach „ 1756
„ Kochłowicach „ 1754
„ Piekarach istniał ks. wikary szkolny w r. 1734
I nasze Bielszowice prawdopodobnie wtedy już szkołę posiadały, ale pozytywny dowód
datuje dopiero z późniejszych lat.
Od roku 1744 działał w Bielszowicach organista-nauczyciel do nauczania odpowiednie
przygotowany. O jego materjalnem położeniu donosi protokół wizytacyjny z roku 1756:
„Organista posiada domek mieszkalny obok kościoła; ma tam jeden pokój i niedawno zbudowaną
oborę; ma też mały ogródek i stodółkę. Opłacany jest przez parafjan i mianowicie otrzymuje od
każdego zagrodnika jedną miarę i 8 kwaterek prosa albo żyta i 4 krajcary w gotówce; od każdego
wolnego otrzymuje tą samą miarę prosa i 7 krajcarów w gotówce; od każdego hutnika otrzymuje
na kolendę 7 krajcarów; od reszty parafjan otrzymuje trzecią część tak zwanej ofiary miskowej
przy kolendzie darowanej; od kościelnych akcydensów otrzymuje ogólnie trzecią część; z kasy
32
kościelnej na reszcie otrzymuje na gwiazdkę, wielkanoc, świątki i na kiermasz festiwale
(świętówkę) w wysokości 4 czeskich, razem więc 16 czeskich. Wobec tego ma obowiązek
przynosić wino mszalne. Według fundacji otrzymuje z dworu 4 reńskie guldeny i 4 czeskie, za co
powinien w każdą niedzielę śpiewać „godzinki", jak opiewa dokument. Co do dalszych spraw nie
ma żadnego dokumentu. Posiada kawałek gruntu „na Zaczym" zwany, do którego należy mała
łąka; również posiada drugi kawałek pola „przy Nieradku" zwany i ku stronie Halemby położony,
który wynosi 1 staj i 8 składów."
Te dochody organisty z służby tylko kościelnej były, jak wyraźnie podkreśla protokół,
niezaprzeczone, to znaczy od dawien dawna praktykowane i przez długoletnią praktykę ogólnie
uznane.
Możnaby tutaj - nawiasem mówiąc - stawić pytanie, czy takie dochody mogły wyżywić
ówczesną rodzinę nauczyciela. Aby móc dać odpowiedź trzeba wiedzieć: Gdy Fryderyk II 20 lat
później zakładał nowe wioski, rząd uważał posiadłość o 8 morgach pola za wystarczającą do
wyżywienia nowo osiedlonego kolonisty; obok tego życzył rząd kolonistom dla lepszego
wyżywienia jakiegoś dochodu pobocznego, ale nie uważał tego za konieczność. Organista nauczyciel bielszowicki posiadał mniejwięcej 11 morgów pola, wolne pomieszkanie, coś gotówki
i dla gospodarstwa domowego wystarczającą ilość naturaljów.
Pod takimi stosunkami wstąpił nauczyciel - organista bielszowicki do czasów pruskich,
pod takimi stosunkami pracował też od roku 1782 pierwszy przez rząd pruski uznany nauczyciel organista.
Dnia 11 lutego 1789 r. odbyła się w Bielszowicach zwykła wizytacja szkolna przez
ówczesnego inspektora szkolnego ks. proboszcza i dziekana Jana Gawliczka z Bujakowa.
Zachowany dotychczas protokół wizytacyjny stwierdza wyraźnie, co tutaj już powiedziano,
mianowicie, że szkoła bielszowicka nie zawdzięcza swego istnienia rozporządzeniu
królewskiemu, że przeciwnie jest (o wiele starszym) zakładem kościelnym, łączącym szkołę z
organistówką. Protokół mówi bowiem dosłownie: „die Schule ist nicht etatsmässig etabliert,
sondern die Kinder werden in Behausung des Organisten instruiert", t.j. szkoła nie jest utworzoną
według edyktu, ale dzieci bywają uczone w domu organisty. Protokół pisze dalej: „organista żali
się, że nie posiada żadnej szkoły osobnej, chociaż jego pomieszkanie dla niego samego już jest za
ciasne".
Aby tej niedogodności zapobiec w roku 1790 dobudowano do dotychczasowej
organistówki jedną izbę szkolną i w ten sposób wykonano odpowiedniejsze ubikacje szkolne.
Teraz miał organista - nauczyciel jeden pokój wyłącznie dla siebie, podczas gdy dobudowana
część wyłącznie celom naukowym służyła. Co do stosunków prawnych wypada jednak
podkreślić, że szkoła przez rząd żądana i wymagana powstała na gruncie kościelnym wzgl.
organistowskim.
W 1816 r. pokój szkolny r. 1790 wybudowany już nie wystarczał, mimo że część dzieci,
tak zwanych dzieci knapszaftowych (dzieci członków spółki brackiej) przyłączoną została do
szkoły spółki brackiej w Zabrzu (w roku 1815). Wybudowano więc nową szkołę, większą, z
drzewa; pokoje mieszkalne organisty – nauczyciela pozostały z powodu braku funduszów mimo
33
złego ich stanu nietknięte. 12 lat później, r. 1828, wystawiono nową szkołę masywną.
Wzniesienie nowego gmachu szkolnego zostało spowodowane zniesieniem szkoły spółki brackiej
w Zabrzu (r. 1825) i przydzieleniem większej ilości dzieci do szkoły parafjalnej w Bielszowicach;
z samego Pawłowa n.p. przybyło 50 dzieci do Bielszowic.
Nowy szkolny gmach w Bielszowicach zawierał już 2 klasy. Zdaje się jednak, że nie
wykorzystano dostatecznie pokoi, gdyż pewien przebiegły żyd - kupiec zużył jeden pokój na
szynkowanie wódki. Doniesienie o tem do inspektora szkolnego, do ks. proboszcza i dziekana
Sznajderskiego w Tarnowskich Górach, położyło kres sztuczkom żydowskim (r. 1836).
Około roku 1844 znowu wybudowano nowy gmach szkolny (albo dotychczasowy
rozszerzono?). Zawierał on oprócz izb szkolnych mieszkania dla nauczycieli pomocniczych. Przy
ówczesnym rozwoju do tej szkoły należących gmin i ten nowy gmach nie mógł wystarczyć na
dłuższy czas. W 1865 r. wynajęto na drugiem piętrze żydowskiego domu, przeznaczonego dla
celów religijnych, mniej odpowiedne pokoje na cele naukowe. Oczywiście był to środek pomocy
tylko tymczasowej. Nieunikniona konieczność budowy nowej szkoły musiała jednakowoż
uwzględnić szkolne dzieci pozamiejscowe. Poczyniono więc energiczne kroki około
wybudowania nowego gmachu szkolnego albo w Pawłowie albo w Kończycach.
Od roku 1870 rozwój Bielszowic i okolicy poczynił tak wielkie postępy, że gmina prawie
ciągle musiała traktować sprawy miejscowego szkolnictwa. Już krótki czas po wojnie francuskiej
urządzono szkołę tymczasową w Kątach, gdzie stary cechauz przebudowano na cele szkolne.
Kierownictwo tego małego zakładu odebrał nauczyciel Hruszka. Dalszy gmach szkolny powstał
w roku 1898 na kolonji bielszowickiej. Pierwszym kierownikiem tej szkoły został Eugeniusz
Reiprich. Nowy wielki gmach szkolny powstał krótko przed wojną światową w Bielszowicach
samych. Historja tych szkół nowych przekracza jednakowoż ramy niniejszego zarysu.
Gmina szkolna
Była przy skromnych stosunkach starych czasów tą samą co gmina kościelna czyli parafja.
Dlatego do przedpruskiej szkoły bielszowickiej należały dzieci tylko z Bielszowic. Gdy około
1775 powstały nowe kolonje Górny Pawłów, Dolny Pawłów i Kończyce, przydzielono dzieci
tych miejscowości do szkoły parafjalnej w Bielszowicach. Do szkoły bielszowickiej należały
początkowo także dzieci z Makoszowa; powód tego faktu nie jest jasny, gdyż Makoszów należał
do kościoła parafjalnego w Przyszowicach i Przyszowice własną posiadały szkołę.
Liczba szkolnych dzieci w owych 5 albo 6 gminach w roku 1789 wynosiła tylko 20, albo
raczej 20 dzieci było przy wizytacji szkolnej obecnych. Oczywiście liczba dzieci do szkoły
obowiązanych była daleko większa, ale wiele dzieci naukę zaniedbywało. Dlatego sołtys gminy
przy wizytacji otrzymał ostry nakaz, by się postarał o pilniejsze uczęszczanie dziatwy do szkoły;
w innym razie grożono wójtowi egzekucją wojskową. Ostry nakaz nie został bez skutków. W
roku 1791 wizytator znalazł już 40 dzieci obecnych. O wiele korzystniej przedstawia się sprawa
w późniejszych latach. W następnym zestawieniu widzimy liczbę dzieci zobowiązanych do
szkoły i dzieci podczas wizytacji rzeczywiście obecnych:
34
ROK
1815 1816 1817 1818 1819 1820
Z Bielszowic 25-25 26-26 38-36 38-37 52-47 55
Z Pawłowa 6-6 9-9 8-7 8-8 6-6 4
Z Kończyc 8-0 3-3 11-8 10-8 17-17 15
Z Makoszowa 12-4 8-6 8-6 11-7 11-11 14
Według tego zestawienia frekwencja dzieci szkolnych musiała być wprost idealną. Lecz
proboszcz z Przyszowic przyznaje bez ogródek, że dzieci z Makoszowa tylko podczas wizytacji
w szkole się znajdują, że w inne dni ich nikt tam nie widzi, a gdy w rzadkich bardzo wypadkach
do szkoły przybyć chcą, stawiono im wóz do dyspozycji. Dzieci z innych miejscowości
uczęszczały do szkoły w takiej zupełności także tylko w dni wizytacyjne. A właśnie ta ogólnie
znana nieregularność w odwiedzaniu szkoły spowodowała ks. proboszcza z Przyszowic do
wniosku o przydzielenie dzieci makoszowskich do szkoły parafjalnej w Przyszowicach. Do
wniosku zastosowano się rzeczywiście w roku 1820, od tego też roku bielszowicka gmina
szkolna się zmniejszyła.
W powyższem zestawieniu podpada tak mała liczba dzieci pawłowskich. Tłumaczy się to
tem: w roku 1815 utworzono w pobliskiem Zabrzu szkołę osobną dla dzieci członków spółki
brackiej, a do niej przydzielono dzieci „knapszaftowe" z Zabrza i okolicy, a więc i liczne dzieci z
Pawłowa do Zabrza uczęszczały. Tak się też zrozumie, że liczba dzieci o wiele większego
Pawłowa jest mniejsza od liczby dzieci mniejszych Kończyc.
W roku 1825 zamknięto szkołę spółki brackiej w Zabrzu i rozpuszczono uczniów do
pojedynczych zwyczajnych szkół ludowych. Wtedy okazała się prawdziwa liczba dzieci do
szkoły bielszowickiej należących. Wynosiła
W ROKU
1826 1827 1828 1829 1830 1840
Z Bielszowic 119 141 126 160 127 155
Z Pawłowic 57 58 50 60 55 58
Z Kończyc 22 23 18 29 18 22
Razem 198 222 194 249 200 235
W roku 1865 gminy Pawłów i Kończyce otrzymały własne gmachy szkolne, chociaż na
razie tylko tymczasowe. Bielszowicką gminę szkolną więc podzielono, zasadę jedynej szkoły
parafjalnej złamano, utworzono nowoczesną zasadę: każda gmina powinna mieć własną szkołę.
Postępy szkolne
Były zawsze i są jeszcze zależne od różnych czynników. Największą rolę odgrywa tu
regularna frekwencja. Pod tym względem od szkoły bielszowickiej pierwotnej nie można było się
wiele spodziewać. Podobnie szczupłość i niewygoda ubikacyj szkolnych wywierała ujemny
wpływ na postępy. Środki zaś naukowe na początku ery pruskiej były niezadowalające. Podczas
wizytacji szkolnej w roku 1789 skarży się nauczyciel, że dzieci nie posiadają ani potrzebnych
książek najelementarniejszych; obecny wójt przyrzekł temu brakowi zaradzić, 2 bowiem grosze
srebrne były na ten cel już przeznaczone!!
35
W przeciwieństwie do tego szkoła w roku 1791 postarała się o to, żeby każde
poszczególne dziecko własną czytankę tak zw. fibułę posiadało. W tem Bielszowice mogły
wzorem służyć dla całej okolicy. Niestety ten stan nie pozostał na zawsze, trwał przeciwnie tylko
krótki czas. Już w roku 1815 skarżono się wyraźnie, że nie ma jednolitych książek szkolnych; w
roku 1820 te żale się powtarzały.
Główna przyczyna, dla której ówczesna szkoła nie odpowiadała słusznym wymaganiom,
tkwi w rozdwojeniu języka wykładowego. Pruska szkoła kładła główny nacisk na język
niemiecki, podczas gdy przeważna ilość dzieci wyłącznie językiem polskim władała. Na tem polu
językowem można dokładnie zbadać postępy szkoły niemieckiej na polskim Górnym Śląsku. W
sprawozdaniach protokularnych spisanych urzędowo przez inspektora szkolnego, czytamy co
następuje o szkole naszej wioski pod względem językowym:
W roku 1789 troje dzieci czytało po niemiecku, reszta zaś 17 po polsku. W roku 1818 nie
można pod tym względem żadnych postępów zauważyć, mimo to, że nauczyciel Imiela w swoim
kontrakcie był się wyraźnie obowiązał do jaknajdalej sięgającego używania języka niemieckiego.
Czytało w roku
1818 1823
Po niemiecku dobrze 1 2
Średnio 1 6
Źle - 9
Po polsku dobrze 18 4
Średnio 21 5
źle - 12
Zresztą posiadamy na tem tle z innych szkół parafjalnych daleko obszerniejsze
zestawienia, na które tutaj celem lepszego poinformowania wystarczy wskazać (n. p. „Parafja
radzionkowska" str. 262).
Ogólne postępy szkolne usiłowano podźwignąć, kiedy w roku 1818 utworzono tak zw.
„szkołę południową" czyli „szkołę pastuchów". Podobne szkoły istniały wtedy w całej okolicy i
miały ten cel, dzieciom pasaniem bydła zatrudnionym umożliwić choć tylko krótki czas naukowy.
Wnet jednakowoż przekonano się, że takie usiłowanie zostało bez skutków, gdyż dzieci do
szkoły południowej nie przychodziły.
Wynagrodzenie nauczyciela
W czasach przedpruskich było zapewnione. Nauczyciel był równocześnie organistą i jako
taki mógł wyżyć, jak wyżej już czytaliśmy. W organistówce miał swoje wolne pomieszkanie i
mniejsze zabudowania gospodarcze bez obowiązku utrzymania ich. Posiadał dalej kawałek roli
obszerności mniejwięcej 11 morgów. W gotówce pobierał z służby kościelnej rocznie 9 talarów,
3 grosze srebrne i pół halera. To były jego pobory w roku 1756.
W czasach pruskich, gdy rząd stawiał większe wymagania od nauczyciela, podwyższono
też i jego pobory. Teraz pociągnięto także polityczne gminy do pewnych świadczeń na rzecz
nauczyciela. Tak płaciły na utrzymanie nauczyciela w roku 1790
36
dwór bielszowicki rocznie 4 talary
gmina Bielszowice rocznie 10 talarów
gmina Makoszów rocznie 4 talary
gmina Pawłów rocznie 3 talary i 2 grosze
gmina Kończyce rocznie 2 talary
razem rocznie 23 talarów i 2 gr. srebrne.
Krótko po roku 1800 rząd pruski znów uregulował i po części podwyższył pobory nauczycieli,
pozostawił jednakowoż sposób płacenia, a ten był bardzo niewygodny i drażliwy. Można to
poznać z zestawienia z roku 1820; wtedy pobierał nauczyciel bielszowicki w gotówce
z dworu chudowskiego 4 talary (Chudów był siedzibą dziedzica bielszowickiego!)
z gminy Bielszowic 11 talarów
z gminy Pawłów 3 talary i 2 grosze
z gminy Kończyce 2 talary
z gminy Makoszów 4 talary
do tego otrzymał 32 fur drzewa i 40 wierteli węgla.
Jako organista miał
11 morgów i 89 metrów pola,
7 wierteli zboża z ogrodu organistówki,
7 wierteli żyta albo prosa za dzwonienie przy burzach,
2 talary i 14 groszy srebrnych w gotówce,
1 talar i 6 groszy za 3 wiertele ofiary kolendowej,
4 talary i 24 groszy z fundacyj kościelnych.
Wartość wszystkich poborów z tak licznych źródeł płynących wynosiła razem 32 talarów i
16 groszy srebrnych.
Późniejsze regulowania poborów nauczyciela pokazywały cel trojaki: powiększenie
poborów, płacenie za pośrednictwem władz, płacenie w gotówce. Zbliżano się tem coraz więcej
do systemu dziś panującego.
Wszystkie dotychczasowe wywody nasze o szkolnictwie bielszowickiem mają na oku
tylko szkołę wyznaniową, mianowicie katolicką. Od czasów Fryderyka trafiały się sam i tam i
dzieci protestanckie w szkole katolickiej. Liczba ich ale była tak szczupłą, że w ruchu szkolnym
nie wchodziła w rachubę. Później dopiero, kiedy pruski fiskus górniczy w Bielszowicach się
osiedlił i protestanckich urzędników tutaj nasprowadzał, większa liczba dzieci protestanckich
wymagała uwzględnienia ich uczuć wyznaniowych. Powstała więc w Bielszowicach szkoła albo
raczej klasa protestancka, której historja przekracza ramy tego opracowania, a która zresztą za
czasów polskich znów znikła.
Nauczycielstwo.
Nauczycieli szkoły bielszowickiej znamy prawie wszystkich. Nazwisko Tomasza
Wesołka zachodzi w księgach kościelnych bardzo często, jednakowoż mówi się o nim zawsze
tylko jako o organiście. Urodził się on w Mysłowicach, studjował od 20 roku życia w Opawie
37
nauki humanistyczne, urzędował potem przez 3 lata w Opawie jako nauczyciel, a następnie pełnił
obowiązki organisty w Mokrem przez lat 22 i w Bielszowicach przez 25 lat. W końcu
oniewidział i wskutek tego musiał zrezygnować z posady, którą bardzo był pokochał,
zamieszkiwał jednak dalej w Bielszowicach, gdzie też 1 grudnia 1787 r. w 95 roku życia zmarł.
Nie można jemu odmówić kwalifikacji do sprawowania urzędu nauczycielskiego.
Józef Samuel zaznaczony jest w księgach kościelnych również jako organista, mianowicie
od 1771-1777 roku; kilkakrotnie mówi się o nim bez podania jego urzędu.
O Wawrzynie Wesołku, który był niewątpliwie synem wyżej wspomnianego Tomasza
Wesołka, wspominają księgi kościelne dość często tylko jako o organiście w latach 1778-1782.
Rafał Mazurek jest często wspominany od 1782 r. jako zawiadowca szkoły królewskiej t.
zn. był on nauczycielem uznanym przez władzę państwową. Jest on pierwszym nauczycielem
gminy bielszowickiej, u którego ten jego urzędowy charakter da się wykazać z całą pewnością.
Równocześnie był organistą.
Antoni Job występuje w księgach kościelnych od 1784 r. bądź jako nauczyciel, bądź jako
organista. Zmarł on dnia 31 grudnia 1790 r. na tyfus. Jego działalność w szkole była na ogół
zadowalniająca.
Na jego tymczasowego następcę powołał proboszcz bielszowicki Jana Imielę. Imiela
urodził się w 1762 r. w Tilowicach pod Niemodlinem, przygotowywał się w szkole klasztornej w
Rudach i otrzymał w 1784 r. od ks. O. Antoniego Hrabaka świadectwo stwierdzające jego
zdolność do pełnienia funkcyj nauczycielskich. W Bielszowicach został on ustanowiony jako
nauczyciel i organista dnia 10 kwietnia 1791 r. Proboszcz chwali go jako człowieka moralnego i
mądrego. Mimo swych nauk przygotowawczych Imieli widocznie brak było potrzebnego do
nauczania uzdolnienia. Protokół wizytacji szkolnej z 1818 r. zaznacza wyraźnie, że badaniu
poddane zostać mogły tylko umiejętności w czytaniu, pisaniu, liczeniu i śpiewaniu, gdyż w
innych przedmiotach nauczyciel sam nie posiadał potrzebnych wiadomości. Dlatego też
właścicielka Bielszowic, pani BIandowska, żądała jego degradacji na stanowisko nauczyciela
pomocniczego. Niezdolność jego miała swą przyczynę prawdopodobnie w pijaństwie, gdyż
proboszcz w 1815 roku mówi o nim jako o nałogowym pijaku. Imiela zmarł 8 lutego 1836 r.,
przeżywszy lat 71.
(W Pawłowie mieszkał wówczas stary organista Antoni Nachtigall, którego syn
Franciszek 6 lutego 1830 roku wziął ślub w kościele w Bielszowicach. Podkreślam, że Nachtigall
nie był organistą w parafji bielszowickiej, nie wchodzi zatem w rachubę, gdy jest mowa o
organistach i nauczycielach w Bielszowicach.)
Niezdolność Imieli była może główną przyczyną, że już od 1 stycznia 1823 r.
ustanowiono przy szkole w Bielszowicach adjuwanta. Pierwszym takim nauczycielem
pomocniczym w gminie był Ludwik Heller. Po nim przychodzą Melchjor Naclawa (1824), Wawrzyn
Scheidle (1825), Antoni Bialon (1828), Cichoń (1829), Koronowski (1830), Stefan
Nawrath (1833).
Po śmierci Imieli objął kierownictwo szkoły Franciszek Sługa, który jednak już 9
kwietnia 1839 r. zmarł na gruźlicę płuczną. Adjuwant Florjan Musioł sprawował teraz
38
tymczasowo funkcje kierownika szkoły, lecz będąc chorowitym nie dorósł obowiązkom tego
urzędu, i musiano go zastąpić innym nauczycielem, którym był adjuwant Karol Drobny z
Brzęckowic. W międzyczasie ubiegał się o wakującą posadę kierownika szkoły w Bielszowicach
Antoni Schindler z Paniówek, który już od 1834 r. był tutaj jako nauczyciel czynny i został
tymczasowo przyjęty. Jego ostatecznej nominacji sprzeciwił się właściciel dworu
bielszowickiego v. Bally i pozostał w swej opozycji jeszcze i wtenczas, kiedy korzystnym
wyrokiem sądowym Schindler został zupełnie zrehabilitowany. Dlatego też Schindler zrezygnował
w 1841 r. z swej posady w Bielszowicach. Po nim kierował szkołą adjuwant Teodor
Lippka, ale tylko tymczasowo i przez krótki tylko czas, gdyż Jan Ducka**) przejął teraz
kierownictwo szkoły definitywnie. Zdaje się, że tenże Ducka był człowiekiem bardzo upartym,
który z swoim adjuwantem Lippką i miejscowem obywatelstwem ciągle żył w wielkiej
niezgodzie. Lepiej zgadzał się z późniejszymi adjuwantami Gałuszką (1848) i Sołtysem (1849).
Mimo te trudności pozostał Ducka przez długi czas nauczycielem i organistą w gminie. Piastował
swój urząd jeszcze w 1856 r. Obecnym obywatelom z starszych nauczycieli najwięcej znany jest
kierownik i organista Ernest Tobias, który posady w Bielszowicach objął już krótko po wojnie
francuskiej. Następcą jego w posadach złączonych (nauczyciela i organisty) był rektor Wehse,
który ze względów politycznych wybrał się do Zabrza. Odtąd kierownik szkoły już nie pełni
służby organisty.
V. PRZEMYSŁ
Wspomniane już młyny w Bielszowicach są prawdopodobnie pierwszemi początkami i
śladami przemysłu w tej miejscowości. Pozatem już w 1800 r. istniejąca na miejscu gorzelnia
przetwarzała część płodów rolniczych. O eksporcie nie będzie jednakowoż można mówić ani w
odniesieniu do młynów ani do gorzelni. Znajdujące się w Bielszowicach łomy piaskowca dostarczyły
wprawdzie część materjału budowlanego w czasie założenia nowych kolonij Pawłowa i
Kończyc, dalszych potrzebnych materjałów budowlanych dostarczała bielszowicka cegielnia.
Znajdujący się również w miejscowości blich wskazuje, że dawniej ludność tutejsza wyrabiała
płótno. Możliwem jest, że ostatnia ta gałąź przemysłu zaprowadzoną tutaj została wskutek dążeń
Fryderyka Wielkiego.
Gdy na Górnym Śląsku mowa jest o przemyśle, to przeważnie ma się na myśli tylko
przemysł górniczy i hutniczy, ponieważ te gałęzie przemysłu odstawiają w cień każdy inny
przemysł a dalej dlatego, że przemysł górniczo-hutniczy jest najistotniejszą cechą
charakterystyczną Górnego Śląska.
Nim jednak będziemy mówić o przemyśle w Bielszowicach, musimy nieco odbiec od
przedmiotu. Powszechnie bowiem uczono nas w historji, jakoby rozwój górnictwa
górnośląskiego był wyłączną zasługą rządów pruskich. Nie można obniżać zasług pruskich, które
**) Jakiś nauczyciel Kristl był rzekomo kierownikiem szkoły przed przybyciem Jana Ducki. Nie
znalazłem go w
źródłach szkolnictwa bielszowickiego.
39
zostały niewątpliwie położone około przemysłu górnośląskiego; należy je jednak zredukować do
właściwej miary.
Każde wielkie dzieło powstaje powoli i stopniowo, przyczem zastosowuje się poprzednie
doświadczenia, unika dawniejszych błędów, wykorzystuje wszelkie możliwości do udoskonalenia
a przedewszystkiem posługuje się pewnym zastępem wypróbowanych i w praktyce
doświadczonych robotników. Zwalczenie tych tak zw. chorób dziecięcych przemysłu
górnośląskiego nie jest zasługą Prus.
Przemysł górnośląski jest prastary, tak co do swej praktyki jak i sposobów odkrywania
skarbów. W chwili przejęcia Śląska przez Prusy istniało na Górnym Śląsku 12 pieców wysokich,
62 ognisk przemysłowo-hutniczych i 37 kuźnic, które były porozrzucane po całym Górnym
Śląsku. Te zakłady były dziełami czasów przedpruskich i nie są zasługą rządów pruskich.
Przemysł górnośląski czasów przedzaborczych, przedpruskich jest dziełem inicjatywy
prywatnej, prywatnem dziełem obywateli górnośląskich. Kapitały, któremi oni w przemyśle
dysponowali, były z natury rzeczy małe, wskutek czego często nie było można przeprowadzić
ulepszeń, chociaż uznano takowe za konieczne. Fiskus pruski początkowo ani nie myślał o akcji
pomocniczej. Miał on wprawdzie pieniądze na osiedlanie obcych imigrantów w celach
germanizacyjnych, lecz nie miał pieniędzy, aby przyjść z pomocą górnictwu prywatnemu. Tutaj
fiskus pruski poprostu hamował rozwój. Wiadomą bowiem jest rzeczą, że pierwotne stanowisko,
jakie zajął hr. Reden wobec przemysłu górnośląskiego, zmierzało do zniszczenia przemysłu
prywatnego.
Należy więc stwierdzić: Prusy nie odkryły bogactw górnośląskich. Prusy nie rozpoczęły
ich wydobycia, Prusy niemiały udziału w tej pierwszej i najniebezpieczniejszej pracy
pionierskiej; wreszcie Prusy nie przyczyniły się wcale do rozwoju górnośląskiego, przeciwnie,
starały się rozwój ten powstrzymać.
Nawet później jeszcze, gdy fiskus pruski zajął się górnictwem, przesadzono jego zasługi,
przedstawiając późniejsze dobre wyniki jako przedtem przewidywane.
To jednak prawdą nie jest. Rząd pruski miał najpierw prawdopodobnie mało pojęcia o
znaczeniu istniejącego przemysłu. Tereny na około Zabrza dostarczają dosyć dowodów na to
twierdzenie. Zapomocą i zezwoleniem rządu pruskiego założono od 1774 r. kolonje Małe Zabrze,
Maciejów, Dorota, Pawłów i Kończyce; przytem pytano się wciąż, czy koloniści będą
rozporządzać poddostatkiem rolą, pastwiskami i łąkami, by mogli wyżyć. Po założeniu tych osad
rząd kilkakrotnie stwierdzał przez komisje, czy osiedleni zagrodnicy mają dostateczną ilość
środków do życia. O możliwości zarobkowania w przemyśle nigdy niema mowy w licznych
sprawozdaniach spisanych przez te komisje. Nie jest to przypadkiem. Wprawdzie rząd pruski
myślał o możliwości pobocznego zarobkowania ludności, lecz tylko w rzemiośle, gdyż starał się
o osiedlenie rzemieślników i pytał się często o to, czy mają z czego żyć. Górnika, który zarobek
swój znajduje całkowicie lub przynajmniej częściowo w górnictwie, nie znano wówczas i
nieprzewidywano jeszcze utworzenia się tej warstwy robotniczej.
Ważniejszym jednak jest fakt, że dobra barona Wilczka z swemi olbrzymiemi pokładami
węglowemi pod Zabrzem, Sośnicą, Makoszowem, Bielszowicami, Paniowem, Chudowem od
40
1763-1826 r. były najmniej dziewięć razy do sprzedania; rząd więc miał tyle razy możność do
nabycia tych skarbów podziemnych za bardzo tanie pieniądze. Lecz kupnem tych terenów fiskus
interesował się mało albo wcale nie; rząd nie nabył tych terenów węglowych, a przecież tylko
dlatego, że nie przewidywał ich znaczenia i ich bogactwa. Dopiero, gdy kopalnia fiskalna
„Królowa Luiza" i prywatni przedsiębiorcy górniczy wykazali skarby podziemne, wtenczas
dopiero doświadczony po niewczasie rząd zdołał zakupić po kilku dziesiątkach lat i tylko za
ogromne sumy część cennych terenów węglowych.
O górnictwie w okolicy Bielszowic informują niektóre istniejące jeszcze zapisy. Przed
1543 r. zawarł Jan Gierałtowski, właściciel Zabrza i Chudowa z margrabią brandenburskim
Jerzym układ w przedmiocie górnictwa i eksploatacji skarbów kopalnych. W 1548 r. otrzymali
bracia Mikołaj i Jan Birawscy od biskupa wrocławskiego Balthasara zezwolenie na wydobywanie
rud w okolicy Biskupic, Zabrza i Zaborza. W legendzie o rzekomym założycielu Zabrza (miał
nim być Zabrzeski) i jego skarbach podziemnych można widzieć dowód tradycyjny dla istnienia
rzeczywistego górnictwa w Zabrzu i jego okolicy. 6. maja 1567 r. nadał biskup wrocławski
Kaspar obywatelowi z Gliwic Marcinowi Trzinodze i jego spólnikom prawo do poszukiwania
kruszców na terenach biskupich w Sośnicowicach (Miasteczko-Kieferstädtel). Już przed 1650 r.
uruchomiono w lesie Złotogłów t. j. w Rudzkiej Kuźni hutę żelaza, która już była zorganizowana
pod względem technicznym i kupieckim.
Po tej przerwie o ogólnym górnictwie w okolicy starego Zabrza wróćmy do Bielszowic
samych.
Obszar Bielszowic jest także starym terenem górniczym, co już stwierdza mapa Homanna
z 1736 r. Wydobywane tutaj rudy zostały na miejscu przetapiane, prawdopodobnie w znajdującej
się tam hucie; w 1749 r. przy wyliczaniu osiedlonych tutaj mieszkańców wspomina się już o 7
górnikach. Hutnicy musieli tutaj zamieszkiwać już od czasu dłuższego; proboszcz bielszowicki
otrzymywał bowiem od hutników swej parafji według starego zwyczaju jako podarunek na
kolendę małą2 metryka chrztów niejakiego Tomasza Gallwasa, Polaka, który mieszkał przy
ferricudina Bielszowicensis t. j. przy bielszowickiej kopalni kruszcu, z czego wynika, że w tym
czasie jeszcze istniała.
Pierwotna huta została około 1805 r. lepiej i nowocześniej rozbudowana i nazwano ją
„Niemiecką Hutą Cynku" (Deutsche Zinkhütte). Była własnością fiskalną i wyprodukowała w
1830 r. ogółem 5 800 centnarów cynku. Znajdujący się obok tej fiskalnej huty stary piec (kuźnia),
należący dziedzicowi bielszowickiemu, nie mógł konkurować z hutą państwową ani pod
względem urządzenia ani produkcji i był w 1830 r. zupełnie nieczynny. W 1847 r. rozbudowano
wspomnianą hutę państwową jeszcze dalej, mianowicie powiększono liczbę pieców
pojedynczych o 8. W 1859 r. należało do załogi tej huty 92 robotników, którzy wyprodukowali 10
200 centnarów cynku w wartości 81 700 talarów. Około 1840 r. właścicielem wspomnianej huty
był właściciel ziemski v. Sallawa, później radca komercyjny von Kramsta w Fryburgu.
Obok prastarego górnictwa kruszcowego znano w Bielszowicach już dość dawno
górnictwo węglowe. Już w 1766 r. spotykano w Bielszowicach kopaczy węgla, a jeszcze częściej
w 1784 r. Możliwem jest, że mieszkali oni tylko w Bielszowicach, a pracowali zaś na sąsiedniej
2 W pierwodruku brak fragmentu tekstu (M.S.).
41
kopalni fiskalnej „Królowa Luiza". W każdym razie górnictwo węglowe w Bielszowicach nie
było rzeczą nową. W początku 19 wieku górnictwo węglowe w Bielszowicach znajduje się już w
pewnym rozkwicie. Zabrska metryka ślubów wspomina już w 1818 r. mierniczego węgla Filipa
Carlinskiego z Biel-szowic. Prawdopodobnie rozchodzi się tutaj o urzędnika kopalnianego
zamieszkałego w parafji bielszowickiej, zatrudnionego zaś poza Bielszowicami. O kopalni powstałej
na terenie bielszowickim dowiadujemy się dopiero nieco później. W 1822 r. założył tutaj
właściciel ziemski von Kramsta kopalnię węgla „Henriette". Ogólna jej produkcja wynosiła w
1830 r. 23 300 ton, w 1848 r. została znacznie powiększona i zaopatrzona w wielką maszynę
wodociągową. W 1859 r. należała radcy komercyjnemu von Kramsta we Fryburgu i produkowała
60 620 ton węgla w wartości 11 374 talarów. Załoga kopalni wynosiła w tym czasie ogółem 80
górników. W 1865 roku ograniczyła swą produkcję do tego stopnia, że wystarczyła tylko do
zaspokojenia potrzeb Niemieckiej Huty Cynku.
W 1853 r. zamierzali spadkobiercy von Winklera założyć kopalni Henriecie
współzawodniczkę i w poszukiwaniu za węglem na terenie gminnym w Dolnym Pawłowie i na
obszarze parafji bielszowickiej dotarli do 5 pokładów węgla o różnej grubości. Nie wykorzystali
jednak tego odkrycia, lecz oferowali go w gazecie powiatowej celem sprzedaży.
W tym samym roku 1853 otwarto na terenie gminnym Kończyc, który równocześnie był
terenem parafjalnym Bielszowic, kopalnię „Królowa Elżbieta". Rozpoczęto wydobywanie
skarbów podziemnych i ustawiono jeszcze większą maszynę wodociągową.
W 1856 r. wybudowano w Bielszowicach kopalnię „Szczęście Amalji", którą również
wykorzystano.
1859 r. wspomina się o dalszej kopalni „Wierna Jadwiga" w Bielszowicach; w
wspomnianym roku jednak nie była jeszcze uruchomiona.
Liczne te kopalnie wskazują bardzo wyraźnie na to, że w połowie 19 wieku przemysł
górniczy w Bielszowicach i w bliższej okolicy doznał nadzwyczajnego rozwoju. Były to jednak
zakłady pojedyncze, które mimo swej wielkiej ilości nie pozwalały na eksploatację terenów
węglowych na większą skalę. Zupełnie inny obrót rzeczy nastąpił, gdy w 1891 r. fiskus pruski
nabył na własność majętność Bielszowice, mającą około 1400 morgów ziemi, jak również las
makoszowski. Teraz dopiero można było rozpocząć górnictwo na większą skalę z naprawdę
wystarczającemi środkami materjalnemi i niematerjalnemi. W 1896 r. zaczęto bić 2 nowe szyby,
które z biegiem czasu doszły do głębokości 260 m. Od 1904 r. rozpoczęto ich racjonalną eksploatację.
Obydwa szyby „Rheinbaben" w Bielszowicach produkowały:
w 1899 r. 494 857 ton przy załodze 1900 robotników
„ 1900 r. 495 915 „ „ „ 1960 „
„ 1901 r. 493 250 „ „ „ 2231 „
„ 1902 r. 499 500 „ „ „ 2455 „
„ 1903 r. 519 419 „ „ „ 2893 „
„ 1904 r. 652 255 „ „ „ 2932 „
„ 1905 r. 759 750 „ „ „ 3229 „
„ 1906 r. 1 004 628 „ „ „ 3438 „
„ 1907 r. 1 075 052 „ „ „ 3700 „
„ 1908 r. 1 062 783 „ „ „ 4247 „
„ 1909 r. 1 203 122 „ „ „ 4794 „
42
„ 1910 r. 1 229 209 „ „ „ 4695 „
„ 1911 r. 1 239 500 „ „ „ 4701 „
„ 1912 r. 1 427 783 „ „ „ 4676 „
„ 1913 r. 1 533 758 „ „ „ 4739 „
„ 1914 r. 1 219 372 „ „ „ 4288 „
„ 1915 r. 1 273 380 „ „ „ 4163 „
„ 1916 r. 1 397 083 „ „ „ 4403 „
„ 1917 r. 1 478 575 „ „ „ 4679 „
„ 1918 r. 1 147 261 „ „ „ 4702 „
„ 1919 r. 896 812 „ „ „ 6228 „
Sa. 20 133 394 tonn
VI. INNE DROBNE SZCZEGÓŁY
Dziedzic bielszowicki von Bally był panem dla prostego ludu bardzo wyrozumnym. W
innem świetle przedstawiał się jego następca von Brase (i tegoż syn): traktował robotników
surowo, bezwzględnie, wyzywał ich od złodzieji i t. d. Stosunki pomiędzy dziedzicem i
robotnikami były więc bardzo nieprzyjazne. W sierpniu 1844 r. zanosiło się na wielkie awantury,
kiedy dziedzic odmówił robotnikom przy żniwie zatrudnionym wiktu, dotychczas zawsze
dawanego. Chudowski dziedzic von Bally i starosta bytomski von Tieschowitz pośredniczyli,
ostrzegali energicznie dziedzica Brasego i namawiali robotników do pokoju. I udało się jeszcze
pokój zachować. Ale dnia 23 grudnia 1844 r. powstała na dworze bielszowickim mała rewolucja.
Do pracy zawezwany robotnik Piotr Kowol odmówił posłuszeństwo w pańszczyźnie, inni
robotnicy stanęli po jego stronie, składając robotę, urzędowo wkraczający amtowy Winkler został
wyzywanym i nawet obitym, sołtys także urzędowo zawezwany stał obojętny. Dopiero, gdy
uzbrojony żandarm Rohowski energicznie i grożąco wystąpił, udało się, upartego Kowola
aresztować i odprowadzić do więzienia. Zajście to oczywiście nie polepszyło stosunku pomiędzy
dziedzicem i robotnikami, było raczej znakiem rozruchów zbliżających się, które wybuchły 5 lat
później. (Annalen der Landwirtschaft 1845, 366-374).
W marcu 1851 r. przeprowadzono u różnych podejrzanych mieszkańców Bielszowic
rewizje, przy których znaleziono wielką ilość rzeczy pochodzących najprawdopodobniej z
kradzieży. Rzeczy te zostały przez władze zajęte, właścicieli tych rzeczy poszukiwano. Zresztą
dokonano w tym roku w całej okolicy Zabrza licznych i wielkich kradzieży z włamaniem.
W 1853 r. skazany został Jan Fremder, obywatel Bielszowic, na karę 14 letniego
ciężkiego więzienia. Uciekł jednak z więzienia w Tarnowskich Górach. Połączył się on z 5
jeszcze zbrodniarzami i niepokoił okolice Bielszowic. Władze wyznaczyły nagrodę w wysokości
30 talarów dla tego, któryby mógł ująć i wydać władzom zbrodniarza.
Późniejsi ogólnie na obszarze Górnego Śląska znani bandyci Elias-Pistulka, dla
przyłapania których władze także wyznaczyły wysokie wynagrodzenia, mieli również w okolicy
Bielszowic swoje kryjówki. Pewien dom położony między Kończycami i Pawłowem, a należący
do Bielszowic, służył zbrodniarzom tym za schronisko. Stąd urządzali wiele wypraw bandyckich
w całej okolicy; często zasiadywali w zabrskich oberżach przy jednym stole z żandarmami, nie
43
poznającymi zbrodniarzy. Dom, w którym w Bielszowicach przebywali, został w 1921 r. podczas
3-go powstania spalony.
JAK KS. PROBOSZCZ KULANEK OPISAŁ EUROPĘ
Byliśmy świadkami wojny światowej i wiemy, jak w tych latach rozluźniły się wszystkie
więzy porządku. Byliśmy świadkami czasów powojennych i wiemy, jak niejasnem i zawikłanem
jest położenie poszczególnych państw europejskich. Jesteśmy od miesięcy już świadkami
toczących się obrad nad paktem gwarancyjnym i wiemy jak trudne jest zabezpieczenie granic
poszczególnych państw. Podobnie a może jeszcze gorzej było za czasów Napoleona.
Wówczas w małych i zubożałych i zupełnie nieznanych Bielszowicach mieszkał
niezamożny, lecz bardzo dowcipny ks. proboszcz Kulanek, który opisał ówczesną Europę. Opis
ten ma trzy cechy: jest bardzo krótki, gdyż każde państwo scharakteryzowane jest jednem
zdaniem; dalej ks. Kulanek posługuje się wyłącznie cytatami pisma świętego, a wreszcie jest opis
ten bardzo trafny i dokładny, a nadto pełen dowcipu. Warto zapoznać się z opisem tym bliżej.
Proboszcz Kulanek pisze w języku łacińskim, ale bez podania źródła: Tota Europa clamat:
pax, pax et non erat pax - czyli: Cała Europa woła pokoju - pokoju, a pokoju nie było. (Ezech. 13,
10.) Słowa te są bardzo trafne, gdyż prawie cała Europa brała wówczas udział w wojnach z
Napoleonem, które szalały przez prawie 20 lat w różnych częściach Europy. Wszyscy pragnęli
pokoju a pokój nie zawitał do udręczonych narodów.
Gallię czyli Francję charakteryzuje ks. prob. Kulanek słowami: Per me reges regnant,
czyli: Przezemnie królowie królują. (Przyp. Sal. 8, 15.) Napoleon był wówczas prawie
wszechwładnym panem Europy. Co Francja przez swego cesarza nakazała - to tylko miało
znaczenie. Usuwał on monarchów a nowych królów mianował; niszczył stare trony a nowe
tworzył dla swych faworytów. Byli to królowie, którzy prawdziwie królowali z łaski Napoleona.
Do Ojca Św. odnosi się słowo: Regnum meum non est de hoc mundo: Królestwo moje nie
jest z tego świata (Joan. 18, 36.) Papież utracił już 1797 r. posiadłości papieskie we Francji i
część swych terenów we Włoszech. W 1798 r. zaprowadzono w Rzymie ustrój republikański. W
1809 r. przyłączono resztę państwa kościelnego do Francji a papieża uprowadzono do niewoli.
Papież rzeczywiście nie posiadał już żadnej władzy świeckiej.
O Austrji mówi ks. proboszcz Kulanek: Remittuntur ei peccata multa, quia dilexit multum
czyli: Odpuszczone będą jej liczne grzechy, gdyż wiele kochała. (Łuk. 7, 47.) Austrja została
przez Napoleona w 1809 roku zupełnie zwyciężona i podupadła zupełnie. Mogła jednak liczyć na
łaskę i względy Francji, gdyż w dniu 11 marca 1810 r. wyszła za Napoleona 18 letnia córka
cesarza Austrji - Marja Luiza. Małżeństwo jej z Napoleonem rzeczywiście spowodowało, że
ojczyźnie jej wiele darowano.
Odnośnie zaś do Rosji opis ten mówi: Erunt novissima eius peiora prioribus: Koniec jej
będzie gorszy od jej początków. (Łuk. 11, 26.) Napoleon, nim się ożenił z księżną austrjacką,
zamierzał poślubić 15 letnią siostrę cara Rosji, Aleksandra I. Sprawa jednak nie powiodła się; w
44
grzeczny lecz bardzo wyraźny sposób dano w 1809 r. Napoleonowi do zrozumienia, że jego
starania będą daremne. Pycha Napoleona była tem ciężko obrażona; Napoleon groził i jego
groźba miała zostać spełnioną; naród rosyjski mógł się spodziewać kościoła z 1756 r. 10 lat
później wspomina zabrska albo raczej musiał się obawiać ciężkich czasów.
Prusy opisane są zdaniem: Incidit in foveam, quam fecit czyli: wpadły w dół, który same
(sobie) wykopały. (Ps. 7, 16.) Prusy po długich targach i wahaniach przyłączyły się do
nieprzyjaciół Napoleona. Bez żadnej konieczności lecz swawolnie wdały się w wojnę z Napoleonem
i ściągnęły na siebie klęskę pod Jeną. Prusy same sobie były winne, że spowodowały
własne nieszczęście zupełnie niepotrzebnie.
Do Turcji prob. Kulanek stosuje słowa: Super vestem meam miserunt sortem czyli: O
suknią moją rzucali los. (Ps. 21, 19.-Joh. 19, 24.) Tak Anglja jak i Rosja w czasach Napoleona
patrzały chciwie na prowincje tureckie i pragnęły je zająć. Napoleon zaś obiecał Turcji, że stanie
w jej obronie, lecz potajemnie obiecywał Rosji również części państwa tureckiego. Wielkie
mocarstwa Europy obchodziły się krajami tureckiemi jak losami. Sułtana zaś „chorego starca z
nad Bosporu" nie pytano wcale.
Król Brazylji był równocześnie królem Portugalji. O nim mówiono: Quaeretis eum et non
invenietis; optimam partem elegit, quae non auferetur ab eo czyli: Będziecie go szukać, lecz nie
znajdziecie go; wybrał najlepszą część, której mu nikt nie odbierze. (Joan. 7, 36, Łuk. 10, 42.)
Portugalja za czasów Napoleona była krajem bogatym, posiadającym dość pokaźną flotę.
Bogactwo i floty Portugalji Napoleon potrzebował do wojny z Anglją. Dlatego starał się pozyskać
Portugalję dla siebie. Przezorny król Portugalji pozornie wdał się w układy z Napoleonem, lecz
potajemnie przygotował się do ucieczki. Gdy wszystkie przygotowania do ucieczki były
ukończone, udał się wraz z rodziną królewską na okręt i zbiegł do swych kolonij w Południowej
Ameryce. Tutaj mógł go teraz Napoleon szukać, lecz nie mógł go znaleść i dosięgnąć; król
Portugalji zaś uzyskał spokój, którego nie miał w Europie.
Losy Etrurji określają słowa: Dominus dedit, Dominus abstulit czyli: Pan dał - Pan zabrał.
(Job 1, 21.) Etrurję dał Napoleon królowej Marji Luizie w zamian za księstwo Toskana, które
było jej własnością. Później jednak żałował Napoleon nad tą zamianą, odebrał Marji Luizie
Etrurję, przyrzekłszy jej na przyszłość inne państwo. W rzeczywistości jednak Napoleon swej
obietnicy nie dotrzymał. Jak często mogła teraz wspominać Marja Luiza powyższe słowa Joba!
O Anglji mówi ks. Kulanek: Super dorsum meum fabricaverunt peccatores, et desiderium
peccatorum peribit = Na moich plecach pracowali grzesznicy, lecz usiłowania ich spełzną na
niczem. (Ps. 128, 3; 111, 10.) Napoleon chciał Anglję blokować i wygłodzić. Każdy okręt,
spotkany na morzu, został zmuszony do udziału w blokadzie skierowanej przeciwko Anglji. W
wojnie z Anglją brała więc udział większa liczba państw; lecz Anglja, świadoma swego
obronnego położenia na wyspach, mogła bez trwogi czekać, aż „usiłowania grzeszników" (t.j.
przeciwników Anglji) spełzną na niczem.
Helwecję czyli Szwajcarję charakteryzują słowa: Non invenio in Eo culpam czyli: Nie
widzę w Nim żadnej winy. (Łuk. 23, 4; Joan. 18, 38.) Szwajcarja chciała w wojnach
napoleońskich zachować neutralność; Napoleon sam uznał w 1803 r. neutralność i udzielność
45
Szwajcarji. To też wobec ściśle przestrzeganej przez Szwajcarję neutralności Napoleon nie
widział żadnej winy i żadnych powodów do wojny z Szwajcarją.
Danja mogła o sobie powiedzieć: Expecto donec veniat immutatio mea = Czekam, aż
zmienią się losy moje (Job 14, 14.) Tak Anglja jak i Francja pragnęły zdobyć flotę Danji, lecz
Anglja uprzedziła Francję, zabierając bezprawnie i przemocą flotę duńską z neutralnych wód
przybrzeżnych Danji. Wskutek tego napadu przeszła Danja na stronę Napoleona. Teraz wysłał
Napoleon do Danji oddział wojsk w sile 32000 żołnierzy różnej narodowości: Francuzów,
Hiszpanów, Holendrów, którzy wyniszczyli kraj doszczętnie. Anglja więc była nieprzyjaciółką
Danji, skoro skradła jej flotę - Francja zaś, choć państwo sprzymierzone, wykorzystywała Danję
w wszelki sposób. To też z trwogą pytał się wciąż bezwładny i bezbronny Duńczyk: Kiedy klęska
ta zostanie od nas odjęta?
Holandja zaś mówiła o sobie: Dominus mecum = Niech Pan będzie ze mną. O Holandji
sam Napoleon w 1809 r. powiedział, że zmiany w tym kraju są konieczne, a zmiany te Holandji
nie obiecywały nic dobrego. Król Holandji Ludwik niechcąc brać za dalszą przyszłość Holandji
odpowiedzialności wobec sumienia swego i swych poddanych, zrzekł się korony Holandji. To też
w tych czasach niepewności co do dalszych losów Holandji, każdy narodowo myślący Holender
wzdychał ciężko do Boga: Panie, bądź z nami!
Do Rzeszy niemieckiej odnosi się słowo: Fiat mihi secundum verbum tuum czyli: Niechaj
mi się stanie według słowa twego. (Łuk. 1, 38.) Pokój w Lunéville zadał zbutwiałej Rzeszy
niemieckiej ostatni cios. We wszystkich, nawet najdrobniejszych sprawach była od Francji
zależna i nic niemogła postanowić własnowolnie i swobodnie; stosowała się do słowa Napoleona.
Sycylję zaś cechuje zdanie: Nescio, qua hora Dominus venturus sit czyli: Nie wiem, kiedy
przybędzie Pan. (Mat. 24, 42; Marc. 13, 55.) Wyspa ta była punktem oparcia dla sił morskich
Anglji w Morzu Śródziemnem. W każdej chwili groziło niebezpieczeństwo napadu floty
francuskiej na kraj i było tylko kwestją czasu, kiedy tutaj wybuchnie wojna.
Hiszpanja opisana jest zdaniem: Abyssus abyssum invocat czyli: Przepaść woła przepaści.
(Ps. 41, 8.) Już w 1807 r. wojska francuskie niszczyły kraj. Niebezpieczeństwo wojny groziło
krajowi ze strony Napoleona, gdyż Napoleon sam mówił, że ma potajemnego wroga za plecami,
dopóty dynastja Bourbonów panuje w Hiszpanji. Mimo tego niebezpieczeństwa w państwie
szalały największe rozruchy - otwarta wojna domowa. Król stał na czele jednej partji, jego syn na
czele opozycji. W końcu król Karol IV zrzekł się korony, gdyż sytuacji w kraju opanować nie
zdołał. Jego syn ustąpił w 1808 r., również z tych samych powodów. Wiadomem było, że
państwo to runie w przepaść na pewno; lecz niewiadomem było, w którą - czy dojdzie do wojny z
Napoleonem, czy też położy mu kres wojna domowa.
O Sardynji mówi się: Nisi efficiamini sicut parvalus iste, non intrabitis in regnum
coelorum = Jeżeli nie staniecie się równymi temu dziecku, nie dostaniecie się do królestwa
niebieskiego. (Mat. 18, 3.) Król Sardynji pod wrażeniem nieszczęść i klęsk nawiedzających Europę
postanowił zrezygnować z tronu i daleko od głośnego wiru świata oddać się służbie bożej.
Dnia 2 czerwca 1802 r. ustąpił i wstąpił do klasztoru. Brat króla, Wiktor Emanuel, objął rządy i
46
pod jego sprawiedliwem i łagodnem panowaniem utrzymał się spokój na małej wyspie, podczas,
gdy we wielkich państwach na całem kontynencie powtarzały się ciągłe katastrofy.
Księstwu Warszawskiemu, ówczesnemu Państwu Polskiemu, ks. prob. Kulanek wkłada
do ust następujące słowa: Miseremini mei, miseremini mei, saltem vos amici mei czyli: Zmiłujcie
się nademną, zmiłujcie się nademną, przynajmniej wy, przyjacieli moi. (Job 19, 20.) Wiadomem
jest, że naród polski od czasów rozbiorów pokładał wszelką nadzieję na Francji, lecz także jest
wiadomem, że Napoleon prócz ładnych i pięknych słówek nie podjął nic, aby Polskę oswobodzić;
a ciężko odczuwała wówczas ojczyzna nasza nieszczęścia i zniszczenia wojen napoleońskich; nie
można było przecież liczyć na pomoc wrogich państw zaborczych; spodziewano się pomocy od
Francji wówczas prawie wszechwładnej i naszemu narodowi przychylnej.*)
NOWE KOLONJE
Zaraz po zaborze Śląska rozpoczął Fryderyk II wykonanie szeroko zakreślonego i
śmiałego planu mającego na celu zaludnienie i rozkrzewienie cywilizacji Śląska a
przedewszystkiem polskiego Górnego Śląska. Rząd pruski wypracował bardzo szczegółowe
normy przewidujące wielką ilość nowych wiosek, mających być zakładane przez państwo.
Naśladowanie tych norm zalecano także instytucjom prywatnym. Projekt rządowy nie
przewidywał osad wielkich albo większych, lecz utworzenie mniejszych, dziedzicznych zagród, o
wielkości 8-10 morgów; mniejwięcej 20 takich zagród, najmniej jednak 6, miały stanowić nową
wieś. Koloniści nie mieli być poddanymi wielkich obszarników, lecz zostali wolnymi ludźmi, t.
zn. było im wolno po upływie 3 lat w jesieni zmienić swe miejsce zamieszkania nie potrzebując
teraz już opłacać zezwolenia na zmianę miejsca; ich dzieci zaś były wolne od przymusowej
służby dworskiej. O ile takie kolonje były zakładane przez szlachtę na własnym gruncie,
przysługiwało panu gruntowemu sądownictwo patrymonjalne. Za założenie każdej takiej zagrody
otrzymywali właściciele wielkich dóbr wynagrodzenie z kasy państwowej w wysokości 150
talarów. Przez udzielenie kolonistom pewnych ulg spodziewał się król, że dla zaludnienia kraju
przyciągnie w ten sposób wielką ilość kolonistów i cudzoziemców. I rzeczywiście przybyło na
Śląsk przeszło 61 000 nowych mieszkańców, którzy przynieśli ze sobą razem majątek w wartości
861 562 talarów. Przy rozdawaniu tych zagród mogli być uwzględnieni także krajowcy; na czysto
polskich obszarach górnośląskich mieli być osiedleni tylko ludzie narodowości niemieckiej. W
miejscowościach powstałych na publicznym (państwowym, miejskim, kościelnym) gruncie
koloniści otrzymywali zagrody darmo; narzędzia do pracy, bydło i zboże było im na sam
początek dostarczane, wykarczowano im też na koszt państwa 1 morgę lasu. Dalsze trudy już
musieli ponosić sami. Po upływie mniejwięcej 8 lat od ukończenia robót karczunkowych mieli
płacić roczny czynsz gruntowy. W osadach założonych przez własność prywatną - właścicieli
dóbr rycerskich - wysokość czynszu gruntowego i usług była oznaczona sztabę żelaza, o czem
mówi sprawozdanie z wizytacji przez pana gruntowego; lecz czynsz i usługi - tak życzył sobie
*) Wyliczone zdania ks. Kulanka zaciekawiły francuskiego majora p. Gerdesa, wielkiego czciciela
Napoleona, tak
bardzo, za odpis tych 18 zdań ofiarował mi swego czasu 1000 marek dla ubogich mojej parafji.
47
rząd - nie miały być zbyt wysokie.
Wskutek tych planów i postanowień króla, które zostały ogłoszone 28 sierpnia 1773 r.,
powstało więc także koło Bielszowic i Zabrza 6 nowych miejscowości: Maciejów, Dorota, Małe
Zabrze, Pawłów Górny, Pawłów Dolny, Kończyce. Założycielem tych wiosek był Maciej baron
Wilczek (podpisywał się Wiltzek).
Wilczkowie mieszkali pierwotnie w zamku, który kiedyś stał koło Cieszyna, a nazwany
był Kończyc względnie Kończyce, po starym rodzie hrabiowskim „Kończyc", dawniej tam
zamieszkałym. Stąd przybyli członkowie rodziny Wilczków na Górny Śląsk, gdzie posiadali m. i.
majętność Wodzisław, którą jednak po 12 latach wskutek trudności finansowych sprzedali
(1527). Jeszcze po 200 latach położenie finansowe Wilczków było trudne i Andrzej Jakób
Wilczek musiał się zadowolić nieznacznem stanowiskiem burmistrza w Koźlu. Wprawdzie
umieścił on w swej pieczęci ponad swojem nazwiskiem koronę baronów, pozatem jednakowoż
tylko rzadko albo wcale nie akcentował swego szlacheckiego stanu.
Temu burmistrzowi Andrzejowi Jakóbowi Wilczkowi urodził się dnia 27 lutego 1718 r.
(według innego źródła w 1720 r.) syn - Maciej. W młodszym wieku - przed wojnami o Śląsk piastował Maciej Wilczek urząd poborcy podatkowego w Pyskowicach, później jednak udało mu
się zwrócić uwagę nowego króla na siebie i dnia 10 października 1769 r. uzyskał wznowienie
swego tytułu szlacheckiego; 29 marca 1787 r. zaś otrzymał tytuł barona i równocześnie nastąpiło
uzupełnienie jego herbu. W ten sposób stare nazwisko rodowe odzyskało na nowo swój dawniej
zgasły blask.
Maciej baron Wilczek miał za małżonkę Dorotę von Kuffka, która po swej matce Annie z
v. Loewenkronów odziedziczyła majętność Wieszowa. Majętność ta była tem talentem, którym
od urodzenia biedny baron pracował jak skąpiec. Ciągłym wysiłkiem i niezmordowaną pracą
mnożył baron swoje mienie i pod koniec swego życia posiadał majętności: Wieszowa, Chudów,
Bielszowice, Zabrze, Stolarzowice, Makoszów i zamek raciborski. Zmarł jako miljoner 12
września 1790 r. między godziną 10 i 11 przed południem na zamku w Zabrzu wskutek ruptury.
16 września złożono jego zwłoki w grobowcu kościelnym w Wieszowie.
Z małżeństwa barona Macieja Wilczka z Dorotą von Kuffka pochodziło 26 potomków.
Zdawało się, że uzupełnią szczęście rodziców. Wola Boża jednak zawyrokowała inaczej: Maciej
Wilczek nie miał wnuków, chociaż był ojcem 26 dzieci.
Przy zakładaniu 6 nowych miejscowości w okolicy Zabrza Maciej baron Wilczek
wyraźnie chciał utrwalić 4 nazwiska: Na pamiątkę swego gniazda rodowego, zamku Kończyc,
jedną miejscowość nazwał „Kończyce"; własne imię Maciej uwiecznił w nazwie „Maciejów"
(Mathesdorf); po swej małżonce Dorocie nazwał trzecią wioskę „Dorota" (Dorotheendorf);
„Pawłów" (Paulsdorf) zaś nazwał po swoim najstarszym synie Pawle. Kończyce i Pawłów
interesują nas tutaj bliżej jako miejscowości na terenie bielszowickim wybudowane i do parafji
bielszowickiej należące.
48
….
Itd…itd….. usw…usw…
andere INFO:
Subject
110604-artikel-sczep doc Subject: Flurbittprozession, Pskow Initiative, A
101220-artikel-sczep doc Subject:
Sudetendeutsche, Dialog, Kaiserreich,
Euro-Krise
101029-artikel-sczep doc Subject: E.
Steinbach, U. Neumann, Lacota,
Mahnung,
Triest;
Ch.
Pan;
Eigentumsrecht,
W.
Ch
Plik: pkSczep-111031. doc Subject:
pkSczep-111031.
O
ewigkeit,
Jarzombek, Kopp, SdP, China, Falun,
Silesia
Lokalna Strategia Rozwoju lgd„vistula
terra culmensis – rozwój przez
tradycję”
Kopp: Wie versprochen, so gebrochen:
Kommt
Nürnberg
0?
Thema: Wir sind aufs Land gezogen
Henry Gelhausen, D’latzeburger land,
Luksemburg Tyleż przekonujące, ile
błyskotliwe.
Main-Echo,
Ascheffenburg
Die Deklination des Adjektivs nach
dem
bestimmten
Artikel
100730-artikel-sczep
doc
Kiedys, niedawno w internecie w ramach malego konkursu - podalem 4 zdania o "czlowieczenstwie"
i to mozna kazdemu przypisac - bo nie nacjonalistycznie, a raczej
humanitarnie, ale i zwionzane z przeszlosciom - z naszymi
korzeniami.
Oto te 4 zdania z www.slonsk.com czy
www.RegioPolis.net (Kultura: "Konkurs")
I. Zdrowo i pozytywnie zyc, dajac z siebie zawsze cos dowolnego, dla siebie i innym;
II. Traktowac czlowieka po przyjacielsku w jego, jemu przystepnej kulturze;
III. Uscislac wiezy najblizszych, nie wyrzekajac sie swych przodków korzeni;
IV. Ponad wszystko miloscia wychwalac Boga, Stwórce nas i calego otoczenia.
Chce nadmienic - chcialem w 1992 roku odwiedzic prof. Reinhold-a Olesch-a, w jego domu
powiedzmy "malej ojczyzny" w Brühl kolo Köln, zjazd autostrady z "1" na "553".
Niestety juz wtedy, bylo za pozno - zona jego powiadomila mnie prof. Reinhold Olesch zmarl 23.6.1990 roku.
Chcialem przeprowadzic z nim wywiad - jako slynnym specjalistom
"Dialektu" - czyli gwary, i m.in. - Gornoslaskiej tez!
Urodzil sie 24.9.1910 w Zalenze - na G.Slonsku, w Katowickim Heimacie.
W latach po 20-ch z OO/S (W.G/S), gdy nastompily nowe wladze - opuszcza Heimat.
Wielki znawca jako Slawistyki na uniwersytetach w Greifswald Lipsku i Köln.
Chcialem juz wtedy - zbierajonc materialy do moich publikacji:
"Oberschlesien - anders" czy "Gorny Slonsk w barwach czasu" poradzic sie samego profesora - na tematy nas nurtujonce - slonskej mowy, "gatki",
"szprachy".
Jedynie to moge zacytowac wierszyk Olescha z mojej ww publikacji: (str 62)
Es drückt,
ob hizig, ob mit Kühle,
aus der Palette der Gefühle:
sanft und freundlich, wütend grob,
Anerkennung, Tadel, Lob,
dieses Wort vergeß ich nimmer:
Pjeron, Pieronie - es paßt immer.
Wtedy, w latach 90-tych przetlumaczylem to u mnie - tak:
Czy ciezko,
goronco albo zimno,
z glembi zebranych uczuc moich,
wyrazam radosc, smutek lub zal
slowem mocnym i dosadnym,
niezwaklym i radosnym:
"pjeronie" - az lzej jest mi na sercu.
Tlum.: pksczep.
.
I teraz w intenecie - w portalach juz nieaktualnych:
www.Slonsk.com www.EchoSlonska.com
www.Slonsk.de
www.SilesiaSuperior.com
www.RegioPolis.net
pozwolilem sobie na kontynuacje - dla Was dyskutantow,
Zapraszam.
Glück-auf
Peter Karl Sczepanek
Cos o "Polonii" i Prof. Reinhold Olesch:
Taki otrzymalismy wszyscy dyskutanci list od Antka Respondka,
i w tym duchu pisal: Piotr W. czy Arnold R.:
od: "Antoni Respondek" <[email protected]>
dotyczy: Poloki w Berlinie, S'loonzoki we Mikouowje. Datum: 27 Mar 2003
A tak mowil w gwarze gornoslonskiej Antek R:
"Witejcie !
cHciou`eh sie Wos poradzic'.
Czy by to boouo jakoom niygodziwos'cioom
abo plagijatym, jak by My uoguosiyli
Pjyn'c' Prowd S'loonzokoow?!.
Szuo by to zrobic' na nojblirzszym, nodarzajooncym sie KONGRESIE S'loonzokoow.
Natchnoou Mje w tym spostrzerzyniu (pk) texstym we "Dzienniku Zachodnim".
Jo wjym, irze "kachloki" rzyjoom z tyh dyrzurnyh tymatoow jurz we trzeciym
pookolyniu.
Noo, ale dzisioj nastauy take czasy irze rzodyn niy gardzi klepokami
nawet ze wjerszoowek.
A niykej nawet "taki" moge sie przydac' drugymu za "natchniynie".
Na prooba podowoom swoja propozycjo
Pjyn'ciu Prowd S'loonzokoow:
Prowda pjyrszo: Soom My S'loonzokami.
Prowda drugo : Wjara naszyh Uojcoow wjaroom naszyh dziecek.
Prowda trzecio: S'loonzok S'loonzokowi Pszocielym.
Prowda czworto: Korzdy dziyn' S'loonzok Norodowi surzy.
Prowda pjoonto: S'loonsk Uojcym naszym,niy godzi sie uo Uojcu
godac' z'le.
Antek
i wycinek z gazety: (Polacy_w_berlinie.JPG)"
----------------------------------------------------------------------------Drodzy internetowi czytelnicy dyskusyjni w internecie
Jak wynika z artykulu Dziennika Zachodniego" z Katowic - Antek zamienil slowo
ojczyzny na Slonsk - chconc przypisac nasze cechy, do cech
"Poloni" za granicom , kiedys tam z przed wojny.
Jest to tez dyskusyjne, bo i sama "Polonia" dzisiej jest dyskusyna.
Przed I.Wojnom, po powstaniach polskich zrywow XIX wieku,
czy za czasow sanacji, albo czasach komunistycznych w Polsce mozna bylo mowic o politycznej "Polonii" w swiecie - bo nie podobal
im sie system panujoncy, albo brak wolnosci.
Dzisiaj w Polsce jest wolnosc i demokracja - jak na Zachodzie,
wiec czlonkowie "Polonii" nie majom atutu politycznego w renku.
Mogom wracac do kraju, nikt ich nie bendzie maltretowal.
Pytanie czy chcom? Juz od 2 do 5 generacji na Zachodzie - som
innymi obywatelami, innego panstwa. Albo Czeslaw Milosz w USA,
zjednuje sobie Polakow za granicom - piszonc dla nich, ma w tym jakis
interes natury duchowej, czy …tez materialnej.
Wiec - definicja - "Polaka" z "Polonii"- jest nieaktualna - nie na czasie,
i raczej Slonzaka do tego przypisac - jest dyskusyjne, raczej nie wlasciwe.
Niedawno w internecie w ramach malego konkursu - podalem 4 zdania o "czlowieczenstwie"
i to mozna kazdemu przypisac - bo nie nacjonalistycznie, a raczej
humanitarnie, ale i zwionzane z przeszlosciom - z naszymi
korzeniami.
Oto te 4 zdania z www.slonsk.com czy
www.RegioPolis.net (Kultura: "Konkurs")
I. Zdrowo i pozytywnie zyc, dajac z siebie zawsze
cos dowolnego, dla siebie i innym;
II. Traktowac czlowieka po przyjacielsku w jego,
jemu przystepnej kulturze;
III. Uscislac wiezy najblizszych, nie wyrzekajac sie
swych przodków korzeni;
IV. Ponad wszystko miloscia wychwalac Boga, Stwórce
nas i calego otoczenia.
W dobie wojny w Iraku czy niepewnej Syrii-2013 - rowniez - aktualne - cechy
czlowieczenstwa.
Antek zapytal tez cos o profesorze Reinhold Olesch,
bo gdzies podobno na G. Slonsku odbywa sie na ten temat sympozjum.
Jedynie to moga zas zacytowac wierszyk Olescha z mojej ww publikacji: (str 62)
Es drückt,
ob hizig, ob mit Kühle,
aus der Palette der Gefühle:
sanft und freundlich, wütend grob,
Anerkennung, Tadel, Lob,
dieses Wort vergeß ich nimmer:
Pjeron, Pieronie - es paßt immer.
Wtedy, w latach 90-tych przetlumaczylem to tak:
Czy ciezko,
goronco albo zimno,
z glembi zebranych uczuc moich,
wyrazam radosc, smutek lub zal
slowem mocnym i dosadnym,
niezwaklym i radosnym:
"pjeronie" - az lzej jest mi na sercu.
Tak z "ojczyzny" - przedwojennej, u wielu nas z "hajmatow",
przeszlismy przez profesora Olescha, ktory opuscil hajmat idonc
do roznych "malych ojczyzn", by tam "walczyc", jak to kazdy robi, rezygnujonc
z domowin, hajmatow: na rzecz nowych "malych ojczyzn".
Proponuje przejsc do czegos przyszlego - do przyszlej niezależnej Europy jak jom indentyfikujemy, - podalem w
www.RegioPols.net - w Silesii: Aktualnosci: "Identyfikacja EU"
(Politik: - "Statut EU")
Uwaga
Juz dawno w Niemczech odkrylem, ze wyczuwamy "glod" wiedzy o G.Slonsku.
Naukowcy robiom Sympozja, Tagungi, spotkania sesyjne - wlasciwie dla siebie,
bez wiekszej propagandy o prawdzie!!!
Tak bylo i jest na Wsch. G/S, jest lepiej, ale wielu cierpi na ten "glod" informacyjny.
Dlatego zapytal Antek R, w dyskusji internetowej - czy ktos cos wie o prof. OLESCH-u?
Dlatego - pozwolilem sobie na "malom rzecz" - wydalem wlasnym nakladem o G/Slonsku
szereg publikacji.
- dla: nie tylko Gornoslonzakow.
I teraz w intenecie - w portalu www.Slonsk.com www.EchoSlonska.com
www.Slonsk.de www.SilesiaSuperior.com
www.RegioPolis.net
pozwolilem sobie na kontynuacje - dla Was dyskutantow,
nie majoncych dostepu do szerszej literatury o prawdzie historycznej Slonska.
By Slonzacy, jak Wy w dyskusjach internetowych - nie "blondzili".
Osobiscie - u siebie odczuwalem to tez - dlatego "szperalem", szukalem bym sie w sobie odnalazl. Mnie sie udalo.
Wiec szukajcie "siebie" w sobie!
Zapraszam
Glück-auf
Peter Karl Sczepanek
--> Logout Donnerstag | 13.03.2003
E-MAIL LESEN
An:<[email protected]>
Von:"Franz" <[email protected]>
Betreff: 4 zasady Datum:Thu, 13 Mar 2003 19:16:09 +0100--> Posteingang
Spodko w zyciu cie los dobry,
Wszystko spiewo ino ci,
Tak tyn swiot choby umarty.
A ta piosnka wiecznie spi.
Franek
To byla Aluzja do 4-ro linowego wierszyka Eichendorffa - chyba -pksczep.
Datum: Sat, 22 Feb 2003 02:00:40 +0100--> Posteingang
Hallo,
ich fand Ihre Seite im Internet und ich wurde gern an dem Wettbewerb
teilnehmen.
Die vier Regeln lauten:
1.Gesund und positiv zu leben, immer etwas für sich und andere von
sich zu geben.
2.Einen Menschen freundlich zu behandeln in der ihm zugänglichen
Kultur.
3.Mitmenschen zusammenführen, sich nicht der Wurzeln seiner
Vorfahren zu entsagen
4.Uber alles - mittels der Liebe - Gott, den Schöpfer preisen.
Ich wahlte auch ein Gedicht und zwar: Josephs von Eichendorff: "Mondnacht".
Ich habe es in den oberschlesischen Dialekt ubersetzt den ich taglich zu Hause benutze.
"Miejsiączek"
Wyglundało,
jakby niebo ziymi, po cichu dziubka dało.
Tak, że łona musi terołs
w blysku kwiołtkuf ło nim śnić.
Wiater szoł poluma,
Szumiały leko kłuski,
szumioł po cichu las.
Tak klarownoł była ta noc.
Moja dusza skszidła rozłożuła,
przez ciche łokolice przeleciała,
jakby do chałpy furgała.
Meine Adresse:
Beata Czech ul. Piaskowa 13 46 - 050 Tarnów Opolski
geb. 16.02.1981 [email protected]
Mein Programm verfügt über keine deutschen Buchstaben, deswegen
fehlen manchmal die Punkte über den Buchstaben.
Es grüsst Beata.
Als 1. Preis – für Beata Czech - „Górny Śląsk w barwach czasu“ von Peter Karl Sczepanek
Monheim am Rhein 25.6.2003
From: Peter K. Sczepanek Sent: Tuesday, September 03, 2013 11:13 AM
Subject: Schlesier forschen, entdecken und freuen sich von alten Zeiten der Vergangenheit
in...RUHRgebiet - am SchlesierTREFF in Monheim am Rhein - 16.9.2013. - pksczepanek
Sehr geehrte Redaktion der Monheimer Zeitungen,
ich bitte Sie sehr herzlich - die INFO über SchlesierTreff am 16.9. 2013 zu informieren.
Glück auf
Peter Karl Sczepanek aus Monheim - Baumberg
Thema -
Schlesier forschen, entdecken und freuen sich von alten Zeiten der Vergangenheit,
und heute sind uns nur die schöne Lieder zu singen geblieben
- am SchlesierTREFF in Monheim am Rhein - 16.9.2013. um 18.30 Uhr - pksczepanek
Wir Schlesier treffen uns am Montag, den 16. September um 18.30 Uhr
im
Pfarrer-Franz-Boehm-Haus in Monheim, Sperberstr. 2 a,
wo jeder sehr herzlich eingeladen wird.
In dem heutigen polnischen Schlesien - Bezirk -Slask- spricht man viel über kulturellen Erben
in Schlesien.
Und wir in Monheim werden so ähnlich, über kulturellen Erben im Ruhrgebiet sprechen und
bewundern gleichzeitig.
In der Stadt Essen wurde vor 3 Jahren im Rahmen der Kulturhauptstadt Europas zusammen
mit RUHR.2010
ein Projekt unter dem Motto „Fremde Impulse - Baudenkmale im Ruhrgebiet“ entstanden.
Mit 80 Karten ausgewählten Baudenkmalen, die in historischer Tiefe von den Veränderungen im Gebiet der
Ruhr.2010 erzählen,
werden wir in 2 Stunden des Treffens durch die gesammelten Karten, die unsere Industrie Region kennen lernen.
Die 80 Karten sind in fünf Themenbereiche gegliedert, die farbig unterschieden sind.
Sie verdeutlichen die Vielfalt der fremden Impulse, die der Vergangenheit im Raum des heutigen Ruhrgebiets
wirksam wurden:
-Kunst und Architektur, -Glauben, -Leute, Herrscher und -Technologie und Kapital…
Wir freuen uns an Neuentdeckungen der Erbe der Region von verschiedenen berühmten Persönlichkeiten aller
Länder Europas.
Dadurch Schlesier forschen, entdecken und freuen sich von alten Zeiten der Vergangenheit,
und heute sind uns nur die schöne Lieder zu singen geblieben - am SchlesierTREFF in Monheim am Rhein:
Wie gewöhnlich, singen wir die schlesischen Lieder :
Oberschlesische Lieder
- „Oberschlesien ist mein liebes Heimatland“
nach J. von Eichendorff - „In einem kühlen Grunde…“ als „Untreue“
- „Der Jäger Abschied - Wer hat dich du schöner Wald…“
- „O Täler weit, o Höhen, o schöner grüner Wald, du meiner Lust und
Wehen…“
oder: - „Das stille Tal“ - Im schönsten Wiesengrunde ist meiner Heimat Haus…
PS:
„Schläft ein Lied in allen Dingen“
„In der Tat, welch ein vortrefflicher Dichter ist der Freiherr von Eichendorff;“ bemerkte schon Heinrich Heine im Jahre
1836. Tatsächlich gehört Joseph von Eichendorff noch heute zu den bekanntesten deutschen Dichtern der Romantik. Viele
seiner Gedichte sind von bedeutenden Komponisten wie Robert Schumann und Felix Mendelssohn Bartholdy vertont und zu
beliebten Liedern geworden.
Schläft ein Lied in allen Dingen,
die da träumen fort und fort,
und die Welt hebt an zu singen,
triffst du nur das Zauberwort.
Worte: Joseph von Eichendorff (1788-1857)
Musik Weise und Satz: Fritz Jeßler / Bayern
Drzemie pieśń we wszystkich rzeczach,
które marzą wciąż i wciąż,
i świat śpiewać rozpoczyna,
kiedy znajdziesz słowo klucz.
Übers. tłum: Renata Schumann
Die Literatur für die allen Themen informiere uns - folgendes:
www.fremde-impulse.de - Fremde Impulse Baudenkmale im Ruhrgebiet
ist ein Projekt der beiden Landschaftsverbände Rheinland und Westfalen, LVR und
LWL, in Zusammenarbeit mit der Kulturhauptstadt Europas RUHR.2010.
Wandel durch Kultur - Kultur durch Wandel
Fremde Impulse – Baudenkmale im Ruhrgebiet ist ein Projekt der Denkmalämter und Industriemuseen des
LVR und LWL zur Kulturhauptstadt Europas RUHR.2010.
Die Dokumentation des 4. Westfälischen Tags für Denkmalpflege "Fremde Impulse Baudenkmale im
Ruhrgebiet " ist im Dezember 2011 erschienen als Arbeitsheft 10 der LWL-Denkmalpflege, Landschaftsund Baukultur, Münster, ISBN 978-3-86206-138-9.
Mit beinahe allen Ländern Europas war oder ist das Ruhrgebiet verbunden: Westfalen-Rheinland-HessenLothringen-Belgien-Niederlande-Frankreich-IrlandEngland-Österreich-Polen-Italien-Portugal-Spanien-Türkei-Griechenland-Russland und viele andere mehr.
Fremde Impulse erzählt von Veränderungen und Kontinuitäten, Zuwanderung und Austausch und berichtet
von fremden Einflüssen auf Kunst und Baustile, Glaube und Herrschaft, Leute, Kapital und Technologie in
der weit zurückreichenden Geschichte dieser Region. Etwa 10.000 Baudenkmale gibt es im Ruhrgebiet,
von denen viele schon aus vorindustrieller Zeit stammen. Besonders im 19. und 20. Jahrhundert prägten
Wechselbeziehungen das Ruhrgebiet und sind seit dieser Zeit als sein herausgehobenes Merkmal zu
verstehen.
Das Projekt Fremde Impulse stellt eine Auswahl an Baudenkmalen in den Mittelpunkt, um von der
historischen Tiefe mit vielfachem Wandel in der Region zu berichten. Die Spanne reicht von erhaltenen
Zeugnissen aus der Römerzeit bis zu teils futuristisch anmutenden Verwaltungsbauten von heute.
Menschen aus aller Welt bringen Fremde Impulse mit. Sie kommen ins Ruhrgebiet um hier zu leben, zu
arbeiten und zu studieren. Das Projekt Fremde Impulse – Baudenkmale im Ruhrgebiet vermittelt mit seinen
Streifzügen die abwechslungsreichen Phänomene dieser Region.
PL:
My Ślązacy spotkamy się w poniedziałek ,
16. września o godzinie 18.30 w Monheim am Rhein
w Domie Pastora Franza Bohem-a w Monheim, Sperberstr . 2,
gdzie każdy jest mile widziany .
W dzisiejszym polskim Śląsku - mówi się wiele o dziedzictwie śląskiej kultury.
A my jesteśmy tak podobni w Monheim nad renem, będziemy równocześnie mówić, podziwiać i odkrywac dziedzictwo
kulturowe w Zagłębiu Ruhry - prze m.in.innych, czyli stad „obce impulsy”.
W mieście Essen, Europejskiej Stolicy Kultury wraz z z RUHR.2010 fajrowali przed 3-ma latami, w związku z tym pojawił
się projekt " Zagraniczne
Impulsy - jako zabytki w Zagłębiu Ruhry " .
Z 80u kart wybranych zabytkow architektury, które opowiadają historie w calej rozciągłości zmian w krainie Ruhr 2010, i
dowiemy się poprzez zebrane te kartoteki w ciagu tych tu 2 godzin spotkania, które zawieraja opis naszego region
przemysłowego.
Karty te są podzielone na pięć obszarów , które wyróżniają się kolorem .
Obrazują one różne, obcych impulsy, które mialy wpływy w przeszłości obszaru Zagłębia Ruhry do dzisiaj:
-Sztuka i architektura , -religia , -ludzie, -władcy i -technologia i kapitał ...
Czekamy na nowe odkrycia dziedzictwa w regionie różnych znanych osobistości z wszystkich krajów europejskich .
Jak zwykle, śpiewamy przy tym pieśni śląskie z przygotowanych tekstow - nut i zwrotek!!
Literatura dla tych tematów informuje, co następuje:
Zmiana przez kulturę - kultura przez przemianę
Zagraniczne Impulsy - zabytkow w Zagłębiu Ruhry jest projektem znajdujacych sie tu pomnikow i przemysłowych
muzeów LVR i kultury, krajobrazu i dziejow RUHR.2010 .
Dokumentacja z 4-ch na Westfalii konferencjii dla ochrony "Obcych impulsów zabytków w Zagłębiu Ruhry " ( w Polsce
nie stosuje się slowa „obcych” w omawianiu dziedzictw na Slasku) został opublikowany w grudniu 2011 roku jako
Problem zeszytu pracy nr.10 z dziedziny kultury ochrony zabytków , krajobrazu i budynków , Münster ISBN 978-386206-138-9 .
Z prawie wszystkich krajów Europy li Zagłębia Ruhry dodłączone zostaly: -Westfalia Nadrenia- Hessia, Lorraine i Belgia
- Holandia - Francja - Irlandia - Anglia -Polska- Austria -Włochy- Portugalia - Hiszpania - Turcja - Grecja- Rosja i wiele
innych - np.- z prowincji wtedy Slaska.
Zagraniczne Impulsy mówia o zmianach i ciągłość, imigracji i wymianie raportów i wpływów zagranicznych na sztuke i
style architektoniczne, o wiarze i wladcach , ludziach , kapitale i technologii w znacznie już od starożytnej historii tego
regionu. Istnieje około 10.000 zabytków w Zagłębiu Ruhry , z których wiel pochodzi z czasów sprzed rewolucji
przemysłowej . Szczególnie w 19. i 20 wieku na Ruhr i relacje przemian należy rozumieć poprzez wyróżnienie specyfiki
ich funkcji od teamtego czasu.
Projekt przewidywal szereg zagranicznych impulsów zabytkowych budynków w centrum, do zgłaszania się w
historycznej rozciaglości z dużą ilością wielokrotnych zmian w regionie . Są to zarówno produkty pochodzące z czasów
rzymskich do niektórych futurystycznych biurowców dzisiaj. Ludzie z całego świata przenoszą nam w obcych impulsach
. i Przychodzą do Zagłębia Ruhry , aby żyć tutaj jak i do pracy i nauki . Impulsy projektu Obcych - zabytki w Zagłębiu
Ruhry wnosi ze swych wędrówek, wielkie zróżnicowanie w jednej fenomenalnej calosci naszego regionu.
A z rodzimym
Glück auf - Powodzenia Peter Karl Sczepanek
Und mit heimatlichen
Glück auf Peter Karl Sczepanek
Bild:
Fremde Impulse im Ruhrgebiet vom RUHR.2010 -pksczep
LeverkusenStändchen vom Bayer Männerchor
zuletzt aktualisiert: 29.08.2013
Volkslied-Sätze und einige Spirituals können die meisten Sänger auswendig.
Gestern griff der Bayer Männerchor in die Repertoire-Kiste, am 27. September
präsentieren die "Vokal Matadoren" ein ganz neues Programm. Foto: Ulrich
Schütz
Leverkusen (RP). Fast ganz in Grün waren die Sänger des Männerchores Bayer gestern beim Auftritt in der
Opladener Fußgängerzone gekleidet – aus gegebenem Anlass. Mit ihren kräftigen Stimmen verhalfen die Herren
unter der Leitung von Ulrich Jung einer grünen Einrichtung zu 400 Euro.
Mitarbeiter des NaturGutes Ophoven, am roten Polohemd zu erkennen, bekam einen entsprechenden Scheck von der
Drogeriemarktkette dm. Die feiert in dieser Woche ihren 40. Geburtstag und spendierte aus diesem Anlass in über 1000
Märkten jeweils 400 Euro für ein soziales Projekt in der Region. Die gleiche Summe bekamen die lokalen Chöre, die – wie in
Opladen der Männerchor Bayer – Passanten zum Mitsingen animierten.
Quelle: mkl
Vokal MATADOREN
Fr. 27.09, 19.30 Uhr, 17 Euro Forum Leverkusen
Eine musikalische Begegnung der besonderen Art
Der Männerchor Bayer Leverkusen e.V. wird unterstützt von Pit Hupperten & Die Allerwertesten.
Weitere Mitwirkende
Dietrich Kämmler (Bass)
Leitung Gesamtchor: Ulrich Jung
Leitung Kleiner Chor: Harald Jüngst
Gesamtleitung Ulrich Jung
Kartenbüro im Forum, Tel. 0214-406 4113, Email: [email protected]
www.kulturstadtlev.de Bayer-Erholungshaus, Tel. 0214-30-41283, Email: [email protected]
Vorverkauf -
PL: "Agencja Artystyczna Makula" [email protected] - Zapraszamy na spektakle
„Pomsty”
Adresat: [email protected];
Witam,
Zapraszamy na spektakle „Pomsty”
1) DOM KULTURY W RYBNIKU – CHWAŁOWICACH, ul. 1 Maja 91B, 44-206 Rybnik – 20 września
2013, godzina 19:00
2) sala widowiskowa Miejskiego Domu Kultury w Szopienicach-Giszowcu, ul. Gen. J. Hallera 28,
40-321 Katowice, - 22 września, godzina 18:00
3) Miejski Dom Kultury w Łaziskach Górnych, ul. Świerczewskiego 2, 43-170 Łaziska Górne – 25
września 2013, godzina 19:00
4) Teatr Mały w Tychach, ul. Ks. Kard. Hlonda 1, 43-100 Tychy – 2 października 2013, godzina
18:00
Informacja i rezerwacja biletów:
883 714 854,
[email protected]
Promocyjne ceny biletów dla grup zorganizowanych!!!
Pozdrawiam, -
Marian Makula
Agencja Artystyczna MAKULA - ul. Rybnicka 45b 41-706 Ruda Śląska
tel/fax (32) 24-34-190 tel 602-679-683
[email protected]
www.makula.pl
D: "Kunstagentur Makula " [email protected]
Willkommen auf dem Theater "Racha"
Zapraszamy na spektakle „Pomsty”
Hallo , willkommen im Theater "RACHa"
1) HAUS DER KULTUR IN RYBNIK - Chwałowice , Ul. May 1, 91B , 44-206 Rybnik - 20. September 2013
um 19:00 Uhr
2) Die Aula des Civic in Szopienice - Giszowiec , Ul. Gen J. Haller , 28, 40-321 Katowice , - 22. September ,
18:00
3) Das Kommunale Haus der Kultur in Oberösterreich Łaziskach , Ul. Świerczewskiego 2 , 43-170 Łaziska
Top - 25. September 2013 um 19:00 Uhr
4) Little Theatre in Tychy , Ul. Ks . Kardinal . Hlond 1 , 43-100 Tychy - 2. Oktober 2013 , 18:00
Informationen und Ticket- Reservierungen : 883 714 854, [email protected]
Werbeartikel Ticketpreise für Gruppen!
Mut freunlichem Gruss, - Marian Makula
Kunsagentur Makula - ul. Rybnicka 45b
41-706 Ruda von Schlesien
tel / fax: (32) 24-34-190 tel 602-679-683 [email protected] www.makula.pl
Uwaga - na szybko: Sarmata? - pksczep.
to Polacy -Slowianie wywodzacy sie ze Wschodu - az po Morze Czarne…
zlepek uciekaujacych arabow i zydow z ich panstewek po ich przesladowaniach
i ludy zmieszane na tym terenie po Dniepr - wytworzyl nowy typ czlowieka sarmata: hulaka, zawadiaka, lubczyk…itd. - ulal jak Polacy,
tam urodzeni potomkowie Kaczynskich - sarmaty Przy czym Zachodni Slowianie - w tym Slask, czy Morawy i Bohemia - z typem
sarmaty prawie nic nie maja…. Jedynie wtedy jezyk podobny z „ruska” - jak to
pisalem w moich pubikacjach 18 lat temu, pojecia i ….nawet slaska mowa, ta
najstarsza na naszym terenie - do dzis przetrwala w sobie ma wiele z ruska, czy
arabskiego…. Nazwska - jak koncowki ….ek…. ak… z:”-eq” brzmiace z
arabskiego….
A Polacy z tamtych terenow, a teraz sa u nas na Slasku - boja się mowic w ich
dialekcie - bo ich mowa jest calkiem do dnieprowsko-Marza Czarnego - z ruska
brzmiaca - podobna… dlatego tak pluja na nas, bo my jestesmy soba - a oni zyja
w zaklamaniu…. Bo nie maja korzeni - pierwsza mowa, czyli dialekt to
decydujaca identyfikacja - jakiej oni unikaja i się jej wstydza - bo nienawidza co
„Wschodnie”!
Zobaczcie i posluchajcie „POMSTA” - u Makuli wg znanej kazdemu „Fredry - ZEMSTA”
Pksczepanek
D: Hinweis - schneller : was beteutet - Sarmara ? - Pksczep .
die Polen und Slawen abstammen aus dem Osten - und dem Schwarzen Meer ...
Gemischt=Konglomerat vertriebenen=uciekaujacych Arabern und Juden von ihrer Fürstentümer nach ihrer
Verfolgung und jetzt gemischten Völker in der Region am Dnjepr - eine neue Art von Menschheit - erstellt Sarmaten : Harke, swashbuckler, Liebstöckel ... etc. - Ein Handschuh wie die Polen ,
sarmaty - sind Kaczynskis Nachkommen dort geboren In den Westlichen Slawen - einschließlich Schlesien, Böhmen und Mähren, und - der Art Sarmaty fast
nichts gleiche .... Erst dann ähnliche Sprache " von „Ruski-jasik" - wie ich in meinem pubikacjach schrieb
vor 18 Jahren, Konzepte und .... auch slaska Frage ist die Sprache älteste in unserer Gegend - überlebte
bis heute in sich hat eine Menge von ruski-Ruthenen oder Arab .... Namen - als Endungen ..-ek…-ak…. ...
mit: " - eq" klingt aus dem Arabischen ....
Und die Polen jener Länder , jetzt sind bei uns in Schlesien - haben Angst, in ihrem Dialekt sprechen - weil
ihre Rede ist ganz der Dnjepr-ähnlich - Schwarzer Meer - von Ruthenen klingende - so ist es wie ... sie
spucke auf uns, denn wir richtig selbst sind - und Sie leben in einer Lüge .... Weil die nicht Wurzeln habendie erste Frage , ist der Dialekt ein entscheidender Identifikation - und was sie meiden machte sie schämen
- sie hassen alles was vom Osten stammt!
Sehen und hören Sie die "Rache=POMSTA" - beim Makula von allen bekannt " Fredro - Die Rache "
Pksczepanek
Von: Bernadette Szymik - Kozaczko To : Peter K. Sczepanek Betreff: sorgfältig zu lesen und zu verteilen
From: Bernadeta Szymik-Kozaczko To: Peter K. Sczepanek
Sent: Thursday, September 05, 2013 7:38 AM
Subject: pilnie przeczytać i rozesłać
http://www.dziennikzachodni.pl/artykul/983312,plura-polak-sarmata-to-dla-mojejrodziny-twor-kulturowo-obcy,2,id,t,sa.html
Polak - Sarmata to dla mojej rodziny twór
kulturowo obcy
PL: Plura:
D:
Plura : Pole - Sarmat es für meine Familie kulturell außerirdischen Wesen
Data dodania: 2013-09-03 Marek Plura (© ARC Dziennik Zachodni)
Tu i ówdzie słyszę głośne żale nad zmianami w kanonie lektur szkolnych, z którego MEN
wykreśliło katowanie dzieci w gimnazjum „Panem Tadeuszem”, „Konradem Wallenrodem” i
„Trylogią” - pisze śląski poseł PO Marek Plura. - Ja tam jestem przeszczęśliwy, że mój
Beniaminek zaczyna szkołę bez obciążenia tą paranoją, przynajmniej aż do liceum, gdzie
spotka tych szlacheckich supermenów. Marek Plura napisał uszczypliwy komentarz na swoim
profilu na Facebooku. Poniżej publikujemy cały wpis.
Szkoła wolna od zaścianka!
Tu i ówdzie słyszę głośne żale nad zmianami w kanonie lektur szkolnych, z którego MEN
wykreśliło katowanie dzieci w gimnazjum „Panem Tadeuszem”, „Konradem Wallenrodem” i
„Trylogią”. Poloniści, na szczęście tylko niektórzy, larum podnoszą, że jakże tu teraz wpajać
etos Rzeczpospolitej bez „Ogniem i mieczem”, którym polski możnowładca tłumi
wyzwoleńcze powstanie na Ukrainie. Jakże tu teraz kształtować młodego patriotę polskiego,
kiedy się mu nie wbije do głowy, że Tatar, Turek, Niemiec, Szwed Rosjanin i Ukrainiec to
wróg jest i basta, a Polak to ten, kto za Polskę umiera, a najlepiej u boku Napoleona,
pierwszego oprawcy nowożytnej Europy.
Jakże pielęgnować młodocianą wrażliwość Polaka, bez obrazków ze szlacheckiego zaścianka,
bez pola na Litwie gdzie świerzop i dzięcielina pała, no i bez szlachtowanego niedźwiedzia z
białoruskiej puszczy.
Ja tam jestem przeszczęśliwy, że mój Beniaminek zaczyna szkołę bez obciążenia tą paranoją,
przynajmniej aż do liceum, gdzie spotka tych szlacheckich supermenów. Z mniejszą też
żenadą mogę teraz myśleć jak się czuje mój litewski odpowiednik, tato małego Jagaiłka, gdy
dowiaduje się, że w Polsce już małym dzieciom wbija się do głowy słowa poety z Białorusi:
„Litwo, ojczyzno moja”.
Mi do wychowania dziecka na porządnego człowieka, który kocha swój kraj nie potrzeba
takiej rewizjonistycznej deklaracji. Polak – Sarmata to dla mojej rodziny twór kulturowo
obcy, więc mi się nigdy w wychowawczym kanonie nie mieścił, bo wzorów dla moich dzieci
szukam u tych romantyków, którzy uczą miłości, również tej do Ojczyzny, a nie gloryfikują
obraz wojny i przemocy.
Dzieciom „każemy” tęsknić wraz z Adamem Mickiewiczem za Litwą, gdzie Polski już nie
ma, a nie sięgamy po wielkiego twórcę romantyzmu, którego cała Europa uznaje za klasyka
epoki, a który żył tu gdzie i my żyjemy, który kochał tę ziemię, jak i my ją teraz – w Polsce –
kochamy.
Ten śląski piewca obecnego we wszystkim piękna i szczęścia, jakie ono daje to Joseph von
Eichendorff. Nie pojadę z moimi dziećmi śladem Mickiewicza ani na Białoruś, ani na Litwę,
ani też do Turcji. Nie będę im tłumaczył jak piękne jest polskie pole nad Niemnem, czy
Dniestrem, bo ono polskie nie jest. Mam za to tuż za katowicką miedzą te, wciąż urokliwe,
raciborskie lasy i strumyki, którymi chcę moje dzieci zachwycić, jak się Eichendorff
zachwycał, bo to po prostu naturalne, bo to wciąż ten sam Śląsk, tyle że po niemiecku
opisany.
I chciałbym dzieci od niego uczyć patriotyzmu w Łubowicach, gdzie się urodził w
raciborskim powiecie, z którego i moja rodzina pochodzi, i w Nysie, w której zamieszkał po
40 latach pięknego małżeństwa, by się opiekować chorą żoną.
Czytaj także:

/artykul/981293,z-kanonu-lektur-usunieto-min-pana-tadeusza-polonisci-bija-naalarm,id,t.html
Z kanonu lektur usunięto m.in. "Pana Tadeusza". Poloniści...


Patriotyzm Eichendorffa to zbrojna walka z napoleońskim okupantem i solidna praca dla
ojczyzny na odpowiedzialnym urzędzie. To także wdrażanie chrześcijańskich wartości, tak w
twórczości jak i w codziennym życiu, a nie mesjanizm z gęsiego pióra wyssany.
Eichendorffa jednak w polskiej szkole się nie spodziewam, nawet na Śląsku, mimo iż właśnie
obchodzimy jego rok w 225 rocznicę jego urodzin… A może jednak? W końcu nasza szkoła
wyzbyła się zaścianka.
Marek Plura
Czytaj cały wpis na Facebooku
ZGADASZ SIĘ Z AUTOREM? MASZ INNE ZDANIE? NAPISZ KOMENTARZ
http://www.dziennikzachodni.pl/serwisy/magazyndz
http://www.dziennikzachodni.pl/serwisy/magazyndz
http://dziennikzachodni.pl/http://dziennikzachodni.pl/
*Wybory Miss Mokrego Podkoszulka w Sosnowcu - ZOBACZ ZDJĘCIA PIĘKNYCH
DZIEWCZYN
*Topless czy w bikini? Co wypada w czasie upałów? ZOBACZ ZDJĘCIA
*Śląski Air Show w Katowicach - Samoloty F-16 w akcji [ZOBACZ ZDJĘCIA]
*18 września otwarcie Galerii Katowickiej - ZOBACZ, JAKIE TAM BĘDĄ SKLEPY
: Pole - Sarmat es für meine Familie kulturell
außerirdischen Wesen
D:
Plura
Datum: 2013.09.03 Marek Plura (© ARC Offizielle West)
Hier und da ich laut hören Beschwerden über die Veränderungen in den Kanon der Schule Lesen, die das
Ministerium für Winkelung der Kinder in der Schule "Pan Tadeusz " abgeschafft " Konrad Wallenrod " und "
Trilogy " - schreibt schlesische Stellvertreter Marek Plura . - Ich bin da Ich bin so glücklich, dass meine
Schule Benjie ohne Belastung der Paranoia , zumindest bis der High School , wo er die edlen Superhelden
gerecht werden beginnt . Marek Plura schrieb einen sarkastischen Kommentar auf Ihrer Facebook-Profil .
Unten ist die gesamte Eingabe .
Schule Rückstau kostenlos!
Hier und da höre ich laute Klagen über die Veränderungen in den Kanon der Schule Lesen, die das
Ministerium für Winkelung der Kinder in der Schule abgeschafft "Pan Tadeusz ", " Konrad Wallenrod " und "
Trilogy " . Polnische Studien , zum Glück nur wenige, Alarm argumentieren, dass es jetzt , wie man das
Ethos der Republik ohne die " Feuer und Schwert " einzuprägen , die polnische Edelmann die Befreiung
Aufstand in der Ukraine zu unterdrücken. Wie hier nun einen jungen polnischen Patrioten , wenn er nicht
versenken den Kopf , dass Tatar , Turk , Deutsch , Russisch und Ukrainisch Schwede ist der Feind Form ist
und das ist das, und der Pole ist derjenige, der für Polen gestorben, und vorzugsweise an der Seite von
Napoleon , dem ersten Täter des modernen Europa .
Wie jugendliche Sensibilität Pole , keine Fotos von der edlen Rückstau , ohne Feld zu kultivieren in Litauen,
wo świerzop und Klee Trottel , und ohne szlachtowanego Bär die belarussische Wald.
Ich bin da Ich bin so glücklich, dass meine Schule Benjie ohne Belastung der Paranoia , zumindest bis der
High School , wo er die edlen Superhelden gerecht werden beginnt . Mit weniger oder Verlegenheit ich jetzt
daran denke, wie ich fühle meine litauischen Amtskollegen kleine Jagaiłka Dad , als er erfährt, dass in
Polen, sogar kleine Kinder mit Stöcken , um die Worte des Dichters von Belarus Sinn: " . Litauen , mein
Land "
Me , um ein Kind für einen guten Mann, der sein Land brauche keine solchen revisionistischen Aussage
liebt. Pole - Sarmatian es für meine Familie kulturell außerirdischen Wesen , so dass ich nie fallen
Bildungskanon , weil die Entwürfe für meine Kinder Betrachten jener Romantiker, die Liebe zu lehren , auch
diese in die Heimat , und nicht verherrlichen das Bild von Krieg und Gewalt.
Children " bid" lang mit Adam Mickiewicz Litauen, wo polnische weg ist, und nicht für die große Begründer
der Romantik zu erreichen , hält die ganz Europa die klassische Ära , und wer hier lebte und wo wir leben,
die das Land geliebt und wir werden es nun - in Polen - die Liebe.
Die schlesischen Dichter des Stroms in all der Schönheit und Glück , dass es Joseph von Eichendorff gibt .
Ich werde nicht mit meinen Kindern Trace Mickiewicz oder Belarus, oder in Litauen oder in die Türkei
gehen . Werde ich ihnen die Schönheit der polnischen Box auf dem Niemen und Dnjestr zu erklären, denn
es ist nicht polnisch. Ich habe gerade über die Grenze in Katowice gewesen ist immer noch charmant ,
Raciborskie Wäldern und Bächen , die ich möchte, dass meine Kinder zu bewundern , wie sie erfreut
Eichendorff , weil es nur natürlich ist , denn es ist immer noch die gleiche Schlesien, außer dass in der
deutschen .
Ich möchte Kindern aus seinen Patriotismus in Łubowicach , wo er in Ratibor geboren wurde, Bezirk lehren
, von wo aus , und meine Familie herkommt, und Nysa , wo er nach 40 Jahren von einem schönen Ehe
nieder, um nach einem kranken Frau zu suchen.
Lesen Sie auch:
• / artykul/981293 of- canon -reading - rpm as-you- Tadeusz -polnische Studien - bija -on- Alarm , id, t.html
entfernt
• Die Literaturlisten gelöschte "Pan Tadeusz " . Polnische Studien ...
•
Patriotismus ist Eichendorff bewaffneten Kampf der napoleonischen Invasoren und harte Arbeit für sein
Land in einer verantwortlichen Büro. Es wird auch die Umsetzung christlicher Werte , wie in der Arbeit und
im Alltag , saugte nicht der Messianismus aus Gänsefedern .
Eichendorff , aber in polnischen Schulen nicht erwarten , auch in Schlesien, obwohl gerade feierte 225
Jahre Jahrestag seiner Geburt ... Oder doch? Schließlich hat unsere Schule einen Rückstau veräußert .
Marek Plura
Lesen Sie den vollständigen Beitrag auf Facebook
Ich stimme mit dem Autor? Du glaubst doch nicht ? Kommentar schreiben
http://www.dziennikzachodni.pl/serwisy/magazyndzhttp://www.dziennikzachodni.pl/serwisy/magazyndz
http://dziennikzachodni.pl/http://dziennikzachodni.pl/
* Fräulein Wet T- Shirt in Sosnowiec - Pictures of BEAUTIFUL GIRLS
* Topless oder in einem Bikini ? Was fällt in dem heißen Wetter ? SIEHE FOTOS
* Schlesischen Air Show in Katowice - Flugzeuge F-16 in Aktion [SIEHE FOTOS ]
* 18. September Eröffnung der Galeria Katowice - sehen, dass es SHOPS
Co oczekuja dzisiaj Slazacy - juz z ziemi - już nie obiecanej
Wice o BOB-ie, bo musicie zaczac uczyc się nowej mentalnosci - amerykanskiej! I to
pomimo ich kultura jest 75% ubozsza od europejskiej - bo oni istnieje niespelna 250 lat, gdy
my 2000!
Przeciez oni ucza się od nas - biora firmy niemieckie, w nich wpowadzaja jezyk angielski, ich
zwyczaje ( nam obce) i polaczenia z Ameryka! To tak jak Slazacy musiel do niedwana trzymac sztame ze zwiazkiem Radzieckim!
Sam i nie wiecie, ile amerykanizmow zakadlo się u mnie, tu gdzie teraz czytacie! Tak
przesiaknieta jest Europa, bo wiodaca role spelniaja tu Niemcy… a my jeszesmy po drugiej
stronie barykady, bosmy przegrali wojne - i placimy, placimy i mimo, ze zaplacono - to dalej
placimy… -pksczep.
3 minutowy kurs zarzadzania ! Sent: August 27, 2013 Subject: Kurs zarządzania
Lekcja 1:
Mąż wchodzi pod prysznic w chwili, gdy jego żona wychodzi z łazienki.
W tym momencie słychac dzwonek do drzwi. Żona szybko zawija się w
ręcznik i biegnie otworzyć. Za drzwiami stoi Bob, sąsiad z
naprzeciwka.
Zanim kobieta zdążyła się odezwać, Bob mówi: Dam ci $ 800, jeżeli
zrzucisz z siebie ten ręcznik.
Po chwili zastanowienia kobieta zrzuca ręcznik i staje naga przed
Bobem. Po kilku sekundach Bob wręcza jej $800 i odchodzi.
Kobieta ponownie zawija się w ręcznik i idzie na górę.
Kiedy wchodzi do łazienki, mąż pyta: Kto to był ?
"To Bob z naprzeciwka" - odpowiada żona
"To świetnie" mówi mąż - "Czy on może oddał te $800, które ode mnie
pozyczył?"
Morał z tej historii:
Jeżeli masz istotne informacje dotyczące kredytowania i ryzyka z tym
związanego - podziel się tymi wiadomościami ze współwłaścicielami
akcji zawczasu.
Lekcja 2:
Ksiądz oferuje zakonnicy podwiezienie. Zakonnica wsiadła i założyła
nogę na nogę, przez co kawałek kolana stał się widoczny.
Ksiądz mało nie spowodował wypadku.
Po odzyskaniu kontroli nad samochodem, mimochodem połozył jej rękę na
nodze.
Na to zakonnica: "Ojcze, a pamiętasz Psalm 129 ?"
Ksiądz zabrał rękę, ale przy zmianie biegów, znów ręka mu się
ześlizgnęła na nogę zakonnicy.
Ta ponownie zapytała: "Ojcze, pamiętasz Psalm 129 ?"
Ksiądz przeprosił "Wybacz siostro, ale ciało jest słabe"
Po dojechaniu do klasztoru zakonnica westchnęła ciężko i wysiadła.
Kiedy ksiądz dojechał do swojego kościoła, czym prędzej zaczął szukać
Psalmu 129.
Brzmiał on " Idź śmiało i szukaj, im wyżej zajdziesz, tym większa radość"
Morał tej historii:
Jak za dobrze nie znasz się na swojej pracy, to łatwo stracisz
interesującą okazję.
Lekcja 3:
Przedstawiciel handlowy, urzędniczka administracji i kierownik idą
razem na lunch. Na ulicy znajdują starą lampę. Kiedy jej dotknęli, z
lampy wyszedł dżin i obiecał spełnić jedno życzenie każdego z nich.
"Ja pierwsza, ja pierwsza" krzyknęła urzędniczka "Chcę być na Bahamach
i plynąć motorówką, nie myśląc o całym świecie"
I puff - zniknęla
"Teraz ja, teraz ja: krzyknął przedstawiciel handlowy "Chcę być na
Hawajach, odpoczywać na plaży, z osobistą masażystką i zapasem Pina
Colady"
Puff - zniknął.
"No dobrze, Teraz ty" mówi dżin do kierownika.
A ten na to: Chcę, żeby ta dwójka stawiła się w biurze zaraz po lunchu"
Morał z tej historii:
Zawsze pozwól aby twój szef mówił pierwszy.
Lekcja 4:
Orzeł siedział sobie na drzewie, odpoczywał i nic nie robił.
Mały królik zobaczył orła i zapytał : "Czy ja też mogę sobie tak
usiąść i nic nie robić?"
Na to orzeł: "Pewnie, dlaczego nie"
Więc królik usiadł pod drzewem I odpoczywał.
Nagle pojawił się lis, skoczył na królika I zjadł go.
Morał z tej historii:
Żeby siedzieć i nic nie robić, trzeba siedzieć odpowiednio wysoko.
Lekcja 5:
Indyk rozmawiał z bykiem. "Chciałbym móc wzlecieć na szczyt tego
drzewa, ale nie mam tyle siły"
Na to byk: "Może byś tak podziobał trochę moje odchody, jest w nich
dużo odzywczych składników."
Indyk wskoczył na kopczyk odchodów, pojadł i udało mu się wzlecieć na
najniższą gałąź.
Następnego dnia, po zjedzeniu jeszcze więcej udało mu się usiaść na
drugiej gałęzi.
Po czterech dniach indyk dumnie zasiadł na szczycie drzewa.
I zaraz zobaczył go farmer, wziął za strzelbę i zestrzelił indyka.
Morał tej historii:
Dzięki g*nu możesz wejść na szczyt, ale ono cię tam nie utrzyma.
Lekcja 6:
Mały ptaszek uciekał przed zimą na południe. Ale, że było bardzo
zimno, ptaszek zmarzł i spadł na ziemię. Kiedy tak leżał, przechodziła
krowa i upuściła na niego trochę "placka".
Ptaszek leżał sobie w krowich odchodach i poczuł, że robi mu się
ciepło. Było mu tak przyjemnie, że zaczął śpiewać z radości.
Przechodzący kot usłyszał ptasie śpiewy i podszedł zbadać sprawę.
Odkrył ptaszka pod krowim plackiem i szybko go odkopał i zjadł.
Morał z tej historii:
1. Nie każdy kto narobi na ciebie jest twoim wrogiem.
2. Nie każdy, kto wydobędzie cię z g*a jest twoim przyjacielem.
3. Jak siedzisz głęboko w g*nie to lepiej trzymaj buzię na kłódkę.
From: ojgyn.interia To: Peter K. SczepanekSent: Sept. 03, 2013 Subject: kónsek na tyn tydziyń..
Witóm! Nó, tóż wciepuja nowy konsek...
Pyrsk Ojgyn
Snożny przesónd ...
Ojgyn
Niy byda za teli angyjber, kiej przipómna ajnfachowe polske powiarki: „Mądrzy ludzie żyją w
brudzie” abo „Częste mycie skraca życie”. Kiejsik sie to gôdało szpasobliwie, ale dzisiôj moc
ludzi miyni je za prôwdy łobjawióne, choby łozprôwki Jarosława Kaczyńskigo. Co bali idzie
ujzdrzić i wywóniać, nó ja!
Eźli chopie (babo) czytôsz tyn artikel przi śniôdaniu, to jes na isto możebne, iżeś niydôwno
wlôz pod brałza, umółeś szampónym wosy i namydlółeś tułów, łoszpluchtołeś sie, wytareś sie
badytuchym, łosuszółeś kudły trokynaparatym, a zatym tyż spyrskôłeś sie pod parzami
jakimsik dyzodoransym i łozpylółeś już mgiyłka parfinu abo wody po golyniu. A możno
jednakowóż ... niy?
Niyftore światowe cajtóngi (pojstrzód nich i „The New York Times”) donósiyli razinku ło
blank nowym zjôwisku skludzajóncym sie ku kuglowaniu sie łod tyj zorgi ło higiyna i
snożność. Pojstrzód tych, kierzi wykazujóm daleko idóncô szporobliwość we wlazowaniu pod
brałza, kómpaniu abo myciu wosów, znôdła sie baba, ftorô pod parza wciyrô sztyjc kónsek
citrółny, miasto używać fórt dyzodoransów. Juzaś inkszô, łodświyżô sie po łobiedzie
utoplanymi we wodzie sznuptychlami. Do tyj tyż czelodki przinôleżi jedyn istny, przedowacz,
kiery szpluchtô swoja palica ino rôz bez miesiónc, a tych wszyjskich, roztomajtyj zorty
„antypeszpiratów” blank niy używô ło trzech lôt.
He, miynisz chopie możno, iże tak moge być ino we Hamerice? Pomedikuj se deczko. Moc
skazuje na to, co take niystarówne podyjńście ku higiynie łosobistyj to zjôwisko ajnfachowe,
a we niyftorych cufalach – corôzki barzij powszydnie. W sóndażu sporzóndzónym łóńskigo
roku we Wielgij Britaniji dlô producyntów strzodków higiyny łosobistyj wypokopiyli, co aże
41% ynglickich chopów i 33% ichnich bôb niy wlazuje kôżdydziyń pod brałza, a jesce ci 12
% ludzi szpluchtô sie, myje sie łod szwajów do palicy jedzinie rôz abo dwa razy do tydnia. U
nôs tego niy łobadowali ale, rzyknijcie mi tak ze rynkóm na syrcu, niy jes ci sam gynał
podanie? Tyż ci, i to niy ino u Ynglynderów, ale i sam u nôs wiyncyj niźli półowa
modzioków niy szpluchtô sie, niy myje sie kôżdydziyń, a mocka śnich używô napryndko
dyzodoransu, coby zamaskiyrówać capiynie ciała.
Bez łostatnie pôrã lôt sztyjc sugiyrowali niyftore, iże take kôżdydniówe mycie wosów, abo
mycie sie we côłkości, jes robotóm psu na buda, mecyjóm. Jedyn wywółany dziynnikôrz (niy
byda klachôł ftory) prziznôł, co niy korzystôł ze szampónu bez dziesiyńc lôt, a kiej juzaś
jedyn istny, prezynter telewizyjny poszôł we jego ślady, bół festelnie rôd ze ryzultatów jake
szafnół.
Sómech tyż usłyszôł i mocka ludzi tego niy dekuje, co mycie wosów poduk ordnóngu
sprôwiô jim srogo zgłoba. Poduk danych jednyj fyrmy, kierô wyrôbiô roztomajte
medikamynty i kosmytiki (niy byda gôdôł jakij, bo to ryklama) ino we 2008 roku przedej
suchego szampónu (idzie go używać bez wody miyndzy kómpiylami) dźwigła sie ło 45%, a
przedej podanego szpecyfiku inkszyj juzaś fyrmy stuplowała sie.
Wszyjsko to, snadnóm rzecóm, przinosi korzyści tymu wywołanyj nôturze. Jes ci jedyn taki
istny, bez piyńćdziesiónt lôt stary „ekolog”, ftory skuli tego, co kciôłby spuścić do
nôjmyńszego swój „wónglowy ślad” we nôturze wlazuje pod brałza ino dwa razy do tydnia.
We rest dnioszków szpluchtô sie we ausgusie. I pewnikiym zdo mu sie, iże jes taki sóm
snożny jak inksze ludzie. Pómógło mu to łograniczyć zużycie wody kajsik ło dwadzieścia
litrów, znacy sie do ilóści moc mynszyj łod strzydnigo zużycia wody u Ynglynderów, kiere
zawiyrô sie kajsik miyndzy 100 a 150 litrów.
I, chopy, niy ma sie co dziwować. Przecamć łod niydôwna miyni sie, iże przinôleżi wlazować
pod brałza, abo sie kómpać kôżdydziyń. Co sam wiela medikować. Za mojigo dzieciynctwa (i
to niy ino sam u nôs we Polsce) kómpanie ino we sobota, i to we jednyj wodzie dlô côłkij
familiji, to na isto bóła norma. A kiejby tak sióngnóńć kajsik do zadku we czasie, to przeca
wszyjskie miarkujóm, iże królowô Elżbieta I kómpałą sie ino rôz do miesiónca a taki król
Jakub I chnet blank sie niy mół, co niy spómna ło naszych niyftorych królach i wiylmożach
polskich. A przecamć same jesce gynał boczymy, iże we ślónskich, samtyjszych familokach
niy bóło badycimrów, a bali i grotków. Ludzie myli sie, szpluchtali sie ino przi ausgusach a
dziepiyro we sobota po robocie mamulka stôwiała srogi kastrol na blasze i côłkô familijô za
rajóm kómpała sie we jednyj wodzie.
Terôźniyjszô szterylno snożność stała sie takim fetiszym, świyntóścióm, zortóm kultóry, we
kieryj – jak rzóndzóm niyftore móndroki – blank niyrzôdko trefiô sie, co ludzie bywajóncy
we hotylach zużywajóm bez tysiónc litrów wody kôżdydziyń: brałza ło szaroku, zatym ta
modernô zauna i szwimhala skorzij wieczerzy, podwiyl sie prasknie do prykola. Wiycie, wert
miyndzynarodowygo rynku zajfy wszyjskich zortów sióngô 25 mld dularów do roku.
I suchejcie! Niy jes to take juzaś dobre. Niyftore dochtory, te „dermatologi” tropióm sie,co
take intynziwne, rygularni mycie i szpluchtanie pozbawiô naszô skóra wszelijakij zorty
mikróbów, żyjóntków, kiere mogóm być festelnie dlô nôs przidajne, i prziczyniać sie do
naszygo zdrowiô i świyżóści naszyj skóry.
A jô jesce pamiyntóm ze dzieckowych lôt, iże za bajtla miôłech nôjbarzij rôd lôtać po bosoku
po hulicy, żôdyn niy zaglóndôł na swoji ryncyska jak sie jadło habniynte we farorzowym
łogródku wieprzki lebo niyzdrzałe pónki. Niyrółz tyż klapsznita śleciała na ziym przi
grackach a samtyjsze dziecka na zicher niy byli tela niymocne jak terôzki. Terôzki na dziecka
płuży sie moc tych roztomajtych zajfów, balzamów i pierón wiy co jesce, a corôzki wiyncyj
dziecek – mô „astma uczulyniowô” i take tak bele jake utropy.
Nó ale, dobrze by bóło, kiejbychmy tak lecy kedy darowali se jedna abo dwie brałzy. Bele ino
niy wylôć dziecka ze kómpiylóm. Bo na isto dobrze jes być przocielskim dlô naszego
strzodowiska naturalnygo, dlô nôtury, ale capić jak srogi aszynkibel – to już na isto blank
niy.
Ojgyn z Pnioków
From: ojgyn.interia To: Peter K. Sczepanek Sent: Sept. 05, 2013 Subject: kónsek
Witóm Peter!
Jakosik ‘eś sie niy upóminoł ło kónsek, ale Ci wciepuja nowy. …Ojgyn
Witejcie we Hamerice ...
Ojgyn
Wiycie, jôch łod zawdy wyrcôł na tych wszyjskich, kierzy piastujóm samtukej na Ślónsku te
wszyjske łoszkliwe hamerikóńske abo ynglicke prziwyki. I cy to bydóm te „Walyntinki”, cy
bydzie to fajer skuli św. Patrika, cy tyż stopieróńsko łoszkliwy Helloween abo – co już sam
niyftorzi wynokwiajóm – hamerikóńske Świynto Dziynkczyniyniô, zawdych na to
pierónowôł. Ja, i te sroge tam we tyj Hamerice – świynto Dziynczyniyniô, bo łónegda spytôł
ci sie mie bez internec synek (bezmać rodny Ślónzôk ze dziada pradziada, łod pierónym
starego piyrwyj) eźli jô tyż fajruja te hamerikóńske Świynto Dziynkczyniyniô i rychtuja na
wieczerzô .... hyndyka. Bółech ci już blank we sztichu, kiej mi tyn synek napocznół słósznie
tuplikować, co skuli tego, iże jego ujna wycióngła ze jeji familijóm we 1900r do tyj
Hameryki, do takij miyjscowości Panna Maria we Teksasie, łón ze swojóm familijóm
samtukej na Ślónsku do kupy ze inkszymi familijóma, kiere tyż mieli we Hamerice
familijantów, fajrowali ci łod wteda te ichnie Świynto Dziynkczyniyniô, parszczyli tyż tego
hyndyka, coby – jak łón to mi wykłôdôł – „być do kupy śnimi we tyj hamerikóńskij „Wiliji”!
Przecach sie moji roztomiyli ludkowie chnet łobalół, kiejech to przeczytôł.
Nó ja, modzioki, kiej jich spytać łod kiej sam u nôs fajrujóm „walyntynki” na zicher
łodpedzóm, iże łod ... zawdy, bo dló nich piytnôście, dwadzieścia lôt to richtik jes ... łod
zawdy. Ale kiejby tyn szykowny synecek zadôł se proco i tyż ci deczko ło tyj dôwniyjszyj
wykludzce za chlebym Ślónzôków łod Anabergu i Toszka do Hameryki poczytôł, to by
spomiarkowôł, iże tam we tym 1854 roku wrółz ze kapelónkiym Moczygymbóm, kajsik na
tamesznyj preryji we Teksasie pod srogim dymbym łodprawiyli piyrszô we jejich nowyj
dómowinie mszô ... wilijnô! Ja! Wilijnô synek, wilijnô ... a niy Dziynkczynnô!
Nale, jô dzisiôj niy ło tym kciôł rzóńdzić, chocia tyn fal ze tym modziokiym razinku mi gynał
sam sztimowôł.
He, he ... „Witejcie we Hamerice!” kciało by sie pedzieć, kiej sie wylanduje na flugplacu
kajsik we Chicago, Detroit lebo we Nowym Jorku. Na isto nôjprzodzij nawrzescóm chopie na
cia kiej już tam przifurgnół i łobmacajóm gynał, kiej już bydziesz kciôł ze tyj Hameriki
łodfurgnóńć. Wiycie, jes tam takô hamerikóńskô Administracjô ds. Bezpiyczyństwa
Transzportu (dalszij TSA), kierô prziszła na te idy, jakby sam nóm spómóc spamiyntać se te
feryje we Stanach: nôjprzodzij łobmacajóm cie abo knipsnóm cie blank sago. Wrółz ze
zbliżaniym sie Godów na wszyjskich flugplacach we côłkich Stanach Zjydnoczónych
załóstrzóno ci te strzodki bezpiyczyństwa. To ale żôdnô niyspodziônka, eźli zważować na to,
iże łokrys świóntyczny corôzki czyńścij kupluje sie mocce Hamerikónów niy ino ze „Tym
wspaniałym życiem” (telewizyjnym filmym Franka Capry), ale tyż ze gróźbóm ataków
terrorysticznych, tym tuplym po łóńskim roku, kiej ci to jedyn istny Umar Abdulmutallab
uzdôł ućcić Boże Narodzyni próbóm szpryngniyńciô w luft fligra, kierym leciôł do Detroit.
Wetkôł se we galoty wybuchowy sztof i blank dupiato próbowôł go łodpolić.
Ta ichniô agyncjô TSA szafła do kupy tameszne doświadczyni: miynióła, iże tak prôwdóm
niyftore terroristy niy sóm móndrokami, jak jich drugda sie nóm przedstôwiô, ale gupimi jak
fónt kudeł fółglami. Miała łóna majnóng, iże przi użyciu takich, Wiycie, „skanerów ciała” abo
ryncysków swojich arbajterów musi łoboczyć lebo skóntrolówać zawartość batków chnet
wszyjskich pasażyrów, kierzi kcóm wyfurgnóńć ze Hameriki.
Możebne, co niyftorzi swôs uznajóm, iże skuli tego, co zamachy bómbowe przitrefiajóm sie
razinku nałónczôs flugów do USA, przinależałoby łobmacować radzij pasażyrów
przilatujóncych, a niy łopuszczajóncych tyn kraj. Inksze juzaś mogóm wymiarkować, iże
skoro tyn Abdulmutallab majtnół jim łóńskigo roku taki nómer ze swojimi badyhółzami,
wyglóndô to na zniyskorzóne nadrôbianie zalygłóści.
Ale przeca te TSA to agynda hamerikóńskigo Departamyntu Bezpiyczyństwa, co tyż
wszyjsko wyłoślô. To stare znôjóme kôżdego auslyndera, ftory lecy kedy nawiydzôł USA. To
te przecamć ludzie wrzescóm na cia, kiej pokazujesz po przifurgniyńciu swój
niyhamerikóński paszpórt, jesce podwiyl niy przijńdziesz na to, iże ci sie kajsik zapodziôł
twój gypak, twoje bambetle na rajza.
„Witómy we Hamerice!”
Fasnymy to do kupy: spierónióm cie, kiej sie ino przikludzôsz, i dokumyntnie cie łobmacajóm
wszandy przi wykludzce.
Terôzki ale tyż sprôwdzajóm ryncznie kôżdego, fto prociwiô sie przeświytlyniu skanerym
skuli strachu przed prómiyniówaniym abo staraniô, iże jego sage zdjyńci wylandujóm we
internecu. Tymat wywołôł masówô histeryjô i przicióng we USA chnet takô srogo uwôga
mediów, jak i richticzny atak terroristiczny – chocia, iże skanery fóngujóm terôzki jedzinie na
70-iuch spojstrzód 450-iuch hamerikóńskich flugplaców.
Prawucko żôdyn niy jes spokójny. Ani arbajtery flugplaców, ftorzi już uskargujóm sie na
„usmolóno higiyna” Hamerikónów, ani jedyn istny, John Tyner, ftory na flugplacu we San
Diego wrzescôł choby nôjynty: Niy tykejcie mojich jajec! Bali i ta hamerikóńsko ministyrka
Hilary Clinton pedziała kiejsik we telewizyji, iże blank ji sie niy zdały te „łobiycanki,
macanki” na flugplacu.
– Nó, rziknijcie mi, kómu by sie to miało spodobać? –spytała ze uśmiychym. Na co côłko
Hamerika wrzeskła:
– A twojimu chopowi, twojimu chopowi!
Niy pedziała ale, eźli już sie lajstła dlô sia abo dlo jeji chopa Billa, szpecijalnô unterwesza,
take prodło, kaj we tym miejscu coWy wiycie, a jô miarkuja, wrajziyli malónek tego ci
jadamowego „liściô fajgowygo”, kiery mô skukać te nasze ... klyjnoty” przed flugplacowym
skanerym. Hamerikóny, a i nasze byzuchanty mogóm wyglóndać na tych ykranach razinku
gynał jak Jadam i Yjwa po wyżyniyńciu jich ze raju. Snadnóm rzecóm to, iże jakisik móndrok
ze Kolorado wypokopiół knif na zastawiynie skanerów moge budzić hruza co do jich
skutnóści garantjyrówaniô Hamerice bezpiyczyństwa. Nó ale, dejmy pozór na to, co na zicher
ważne: eźli niy nasze życie, to chocia ino nasze ... „klyjnoty” sóm bezpiyczne.
Ale mie na isto trôpi ino, iże TSA jes zawdy ło jedyn szrit do zadku. Godzi sie cheba
miarkować wydarzynia, a niy ino ryagówać na nie? Tóż tyż prziszôłech na te idy, iże jes pôrã
knifów, jak uprzydzić „zamach terroristiczny”, i tropić sie ło to, coby furganie fligrym bóło
jak nôjbarzij ... doskwiyrne, gańbliwe i fest łoszkliwe dlô nôs:
Kôżdy pasażyr, ftory kce pofurgnóńć do inkszych krajów musi nôjprzodzij zebrać
łoświadczyni łod wszyjskich swojich byłych, i wyrachować wszyjske cychy i fyjlery. Rzóndy
krajów docylówych badnyli by skorzij ze tóm listóm i łozsóndzali by, eźli wpuścić tego
istnego do sia.
Kôżdy pasażyr musiôłby nôjprzodzij łodczytać bez lautszprechery fluplacowe swój tagebuch
ze śpikolowych lôt. Spóminki ło czymsik inkszym niźli chopcy, dziołchy, muzika, mitesry,
łojce i to, czamu nasze życie jest ci take beztyjske i lagramyncke, bydóm uznôwane za
zimptóm cugu ku terrorizmowi.
Kôżdy, fto planiyruje rajza flufiym, musi skorzij mieć sztos, dupnóńć sie ze arbajterym,
arbajterkóm TSA a zatym jesce tyn przedstawiciyl TSA łopytać jesce moge na tymat ...
Jymynu abo al Kaidy.
Ojgyn z Pnioków
Bilder-Obrazy -Fotos
1.- Lied - Das alte Foersterhaus
2.- Tag der Heimat 2013 am Mahnmal dem Ostdeutschen Kreuz-Friedenstein in LeverkusenManfort
3.- Deutsche Heimat und Schicksal - Niemieckie strony rodzinne i jej losy
4.- Impuls - Es war, als hätt der Himmel -Joseph von Eichendorff
5.- Unsere Deutsche Heimat BGD -lebt
6.- Ihr habt die Wahl - fuer neue Politik - mit uns -Wy macie wybierac
7.- Landsmannschaft Ost- u. Westpreussen Kreis Gruppe . Leverkusen VII-XII-2013
8.- Fremde Impulse im Ruhrgebiet vom RUHR.2010 -als SchlesienTreff in Monheim -pksczep
9.- Fremd bin ich eingezogen -fremd ziehe ich wieder aus - F.Schubert
10.- Von Tichauer Fürsterlichen Brauerei 1619 bis -Kamp-Piwow-Lech-Tychy-Zubr
11.-Schloss Pless in Plesser Land 1900
12.- Kalide Grabstein in Gleiwitz -Gliwice
13. slask_niemiecki-atlas-drogowy tu-Czestochowa -Bielitz -Krakau
14.- Oberschlesien OS 1921 Abstimmungskampf Erinnerungsmedaille.JPG
15.- Rauden Schloss mit kath. Pfarrkirche Ak 1939
16.- Schlesien Schloss Koppitz 1929
17.- Mega seltene Karte Kattowitz aus 400 m Hoehe Ballon Schlesien 1909 gestempel
18.- BRESLAU Schlesien um 1930 Museum mit Strassenbahn
19.- Berlin- Ansicht vom Kgl. Opernhaus 1908 - dalej widac hl. HEDWIG-Kirche
20.- in-der-presse-wird-das-tv-duell-sehr-unterschiedlich-interpretiert
21.- Stralendorff Wolf und Renate Quo vadis Deutschland - Nachdenken über unsere Heimat.jpg
22.- KAB -Impuls 4-2013
23.- Eichendorff-Lubowitzer Plakat - Ratibor
24.- Beuthen O.S. Theater Conzerthaus mit Zwerg u. Geldschein Krasnal i waluta Reichu
25.- Tarnowitz Ansicht vom Denkmal Kaiser Wilhelm I. - byloby tak w Tarnowskich Gorach
26.- Berlin-National-Denkmal für Kaiser Wilhelm den Großen 1906 - a tak sam w Berlinie….
Antivirus Premium Erstellungsdatum der Reportdatei: Freitag, 6. September 2013 15:32
Das Programm läuft als uneingeschränkte Vollversion. Online-Dienste stehen zur Verfügung.
Lizenznehmer : Peter Karl Sczepanek
Erstellungsdatum der Reportdatei: Mittwoch, 28. August 2013 11:56 Das Programm läuft als uneingeschränkte
Vollversion. Online-Dienste stehen zur Verfügung. Lizenznehmer : Peter Karl Sczepanek
From: Peter K. Sczepanek Sent: Freitag 06. September 2013 - Datei /Plik: pksczep130906.doc
Subject:pksczep-130906- Konflikt in Syrien G-20 Merkels Kette, Versuchslabor, P.Mugay, Balfour,
Katholiken, J. KNOSAŁA ,Heimatliebe, Plura, P.Leonhard
von P.K. Sczepanek (Seiten -Stron 140)
Schlesisch - Christlich - Europäisch - O Śląsku, chrześcijaństwie, po europejsku - 13/26